Find light in the beautiful sea

Een kille blik was in zijn ogen te vinden terwijl hij het kamp verliet. Nu dat ze eindelijk van heel dat gedoe met de sneeuw verlost waren en Newleaf inmiddels vol op gang was gekomen, had hij weer enkele excuusjes om niet bij zijn irritante Clanmates in de buurt te moeten zijn. Hij had bij Blazestar aangegeven weer klaar te zijn voor een apprentice, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Voor de rest deed hij niet al te veel moeite om tegen wie dan ook te spreken, met uitzondering van Blazestar, Sorrelnose en misschien Harepring als ze tolerant genoeg was. En Oakpaw natuurlijk, maar die had hij al even niet meer gesproken. Hij besloot om naar the Small Lake gaan om iets te drinken voordat hij in de tunnels zou begeven om te gaan jagen. Natuurlijk gunde StarClan hem weer geen rust en zijn blik werd donker toen hij Mottleshroud herkende, een ouder dan hem zijnde dwaas die zich soms kon gedragen alsof hij nog vrij jong was. Thawrage gaf hem enkele een knikje en boog zich naar het water toe, hopend dat de kater zijn klep zou houden.

Mottleshroud boog zich op zijn gemak voorover om te drinken uit de beek. Het was een rustige ochtend. Een verkoelende bries waaide over het windclan territorium heen die prachtig compenseerde met de warme zon die aan de lucht stond. Rustig dronk de kater een paar koude slokken water. Ah wat was het leven toch prachtig op dagen zoals als deze. Zijn oren wiebelde geamuseerd toen de jonge krijger Thawrage zich bij hem sloot. Gezelschap! De gestreepte kater gaf hem enkel een kort knikje. "Goedemorgen Thawrage," snorde Mottleshroud vrolijk. "Heerlijk weertje vind je niet?" Hij wist dat de jonge krijger niet bepaald de meest optimistische of sympathieke kat van het kamp was, maar niks of niemand kon Mottleshroud zijn humeur nog verpesten nu.

Natuurlijk hield die dwaas zijn klep niet. Al bad hij nog honderd maal tot StarClan, dan zou Mottleshroud zijn klep niet houden. Je had dwaas, dwazer en dwaast en Mottleshroud stak daar met kop en boven bovenuit. Als Thawrage moest kiezen tussen met tien queens in één ruimte zitten of met Mottleshroud, dan sprong hij in het water. Zijn blik gleed dan ook tergend traag naar opzij toen de kater een opmerking maakte over het weer. ”Mottleshroud,” begon hij op een kille toon, zijn gouden blik priemend naar de kater gericht. ”Zie ik eruit als een kat die zich interesseert in de staat van het weer?” Hij sloeg afwijzend met zijn staart. ”Dat was een retorische vraag, mocht je minieme breintje dat niet bevatten.” En hij richtte zijn blik weer naar het water. Zo, waren ze dan nu uitgepraat?

Mottleshroud had niks anders verwacht dan een botte opmerking van de tabby kater. Om een of andere reden was hij gewoon altijd in een verschrikkelijk slecht humeur. Mottleshroud had het al lang opgegeven daar verandering in te brengen of er erg in te brengen. Vooral nu niet. Nee. Niks kon deze geweldige dag nog stuk maken. Een lichte lach verliet zijn bek. Hij wiebelde geamuseerd met zijn oren. "Niet echt Thawrage," beantwoorde hij de kater zijn retorische vraag. "Maar zelfs een norse kat als jij moet toegeven dat dit weer fijn is, of niet? mauwde hij. "Of heb je liever de sneeuwstorm van een paar manen terug?" Hij wist dat een gesprek starten met de gestreepte krijger lastig was. Maar hij waagde een graag een poging.

Oh StarClan. Waarom konden ze hem nu niet eens één seconde met rust laten? Waarom moest een dwaas zoals Mottleshroud weer hier aan het water staan? En waarom kon de kater nu één Mousedung hint niet begrijpen? Hij kletste als een wijf, hij zag eruit als een wijf en hij was al even irritant als een wijf. Als Thawrage de lagere bass in zijn stem niet had gehoord en zijn geur niet had geroken, was hij er vrij zeker van geweest dat Mottleshroud thuishoorde in de nursery en niet hier. ”Wat ik graag heb, is dat jij voor een paar seconden je klep dichthoudt,” zei hij op een koude toon tegen de kater. ”Ga iemand anders lastigvallen met domme onderwerpen als het weer. Als je me iets nuttigs te vragen of te vertellen hebt, mag je terugkomen en tot die tijd houd je je klep toe of we gaan een spelletje spelen waarbij we gaan testen hoe lang jij je adem onder water in kunt houden en geloof me, dat houd je niet lang vol.” Hij keek de kater dreigend aan en wendde zijn blik daarna weer af. Zo. Als dat manwijf daar niet voor terugschrok, dan wist hij het ook niet meer.