Set in silence like a prayer

Wat was hij blij weer het in het kamp te zijn, zeg. Zijn eigen nest lag goddelijk in vergelijking met de tijd die hij buiten het kamp gespendeerd had. Misschien was hij ook wel een tikkeltje dramatisch, immers waren ze niet heel lang weggeweest en had hij wel is vaker buiten het kamp geslapen om, eh, redenen. Maar hij was in ieder geval gelukkig om weer thuis te zijn. Niet alleen daar was hij gelukkig om; Blaze had hem gevraagd naar zijn den te komen. Meteen had hij een soort kriebelig gevoel gekregen in zijn buik toen hij het hoorde. Hij vroeg zich heel erg af wat de redenering achter de vraag was, maar weerhield zichzelf er (met moeite) van om er al te veel van te denken. Wel wachtte hij niet al te lang voordat hij naar de leaders den ging. "Hé knapperd," grijnsde hij terwijl hij de den binnen liep, al merkte hij al snel dat de vibe nu niet helemaal naar grappen stond. "Is er iets?" vroeg hij dan ook.

Blaze glimlachte naar hem, begroette hem terug. Maar hij leek moe te zijn - wat op zich ook niet heel gek was, ze hadden de laatste tijd veel meegemaakt en hij had meerdere levens verloren. Hawk vroeg of er iets aan de hand was, toch echt bezorgd om zijn vriend. Maar Blaze had het niet over zorgen, maar over dank. Hawk wuifde met zijn poot, hij had gedaan wat iedere loyale Windclan warrior zou doen. Hij had zijn leader geholpen in een tijd van nood, zoals het hoorde. "Het was wel heel koud ja," grapte hij uiteindelijk. "Maar ik zou het zo weer doen." voegde hij er toen maar aan toe, want dat was zo. "Zo erg is het niet om met jou opgesloten te zitten."

Gestoorde avonturier, werd hij genoemd. Waarschijnlijk had Blazestar daar wel gelijk in, en hij grijnsde zacht. Het was een subtiele terugblik naar een eerder gesprek die ze samen gehad hadden, best een tijdje geleden al. Het maakte hem warm dat Blaze zich dat nog zo herinnerde. In alle eerlijkheid zei hij dat hij het niet zo erg vond om met de leader opgesloten te zitten, al bracht hij het natuurlijk met humor, zoals hij altijd deed. "Gestoorde avonturier, een gek, wat kan je nog meer verzinnen?" grijnsde hij vrolijk.

Wauw, hij had niet verwacht een echt compliment te krijgen. Hij glimlachte zachtjes toen Blaze hem goed gezelschap noemde. Dat was een heus compliment, want hij wist dat de leader niet ontzettend sociaal bekend stond. Niet dat hij daar last van had, nee, Hawk vond de ander juist heel gemakkelijk in omgang. Maar misschien maakte dat het allemaal nog wel extra speciaal. Zijn buik deed een korte, rare samentrekking waarna hij met zijn oortjes wiebelde. "Ik vind jou ook.. Goed gezelschap," miauwde hij toen, misschien een heel klein beetje in verlegenheid gebracht. "..Is dat waarom je me vanavond bij je gevraagd hebt?" vroeg hij toen, heel voorzichtig. Zou hij hier de nacht doorbrengen vanavond?

De sfeer leek.. Om te slaan. Waar ze net humoristisch met elkaar geweest waren, leek er nu iets heel breekbaars tussen hen te zijn. Het beangstigde hem ergens. Hoewel hij veel sociale relaties had, was geen van deze relaties echt diepgaand. Daar zorgde hij wel voor, met zijn grappen en zijn geflirt. Zo werd hij nooit echt serieus genomen, hield hij anderen op afstand. Maar met Blaze wilde hij geen afstand. Het liefste kwam hij dichterbij en dichterbij. Maar met iedere stap die hij zette, wankelde hij meer. Dit was zo vreemd voor hem, zo onbekend, dat hij geen idee had wat hij moest doen. De emotie die zichtbaar werd in het gezicht en de houding van de ander, sloeg hem uit het veld. De voorzichtigheid waarmee hij zijn eigen vraag stelde voelde hem gek in de mond, het was zo anders dan hoe hij zich normaal droeg. De stilte die hen voor een te lange tijd omhulde, leek niets op hoe gevuld hun conversatie normaal was. En het stotteren van Blaze, toen hij eindelijk antwoordde, verraadde dat de leider zich niet op zijn gemak voelde bij zijn warrior, zoals die dat normaal wel deed. God, het beangstigde hem echt. Hij voelde angst als kou om zijn hart heenslaan. Hij had het opgefuckt, niet? Had alles te serieus gemaakt, had hun relatie daarmee veranderd en nu kwam het nooit meer goed. Zijn ogen kregen haast iets smekends toen Blaze verder sprak. Maar er kwamen woorden die niet per se negatief waren, zo leek het, tenminste..? Blaze had hem nodig gehad? Zijn hart klopte in zijn keel, waarbij zenuwen zijn lichaam overnamen en zijn ademhaling wat sneller ging. Met iedere seconde raakte hij de controle over zijn lichaam kwijt, kon hij zijn reacties niet meer bedwingen. En op dat moment realiseerde hij zich hoe obsessief hij eigenlijk wel niet was met controle, in het dagelijkse leven- Of hij wel is bang was? De vraag was bijna ironisch. "Ja," antwoordde hij, misschien iets te snel. Zijn brein kraakte, draaide op volle toeren, maar er kon zich geen enkele logische gedachte vormen. Hij had geen idee wat hij moest doen, of zeggen, en hij wist zeker dat wat hij ook zou bedenken, niet goed zou zijn. "Ik- ik ben nu bang," sprak hij met een trilling in zijn stem, die zijn spanning alleen nog maar duidelijker maakte. Maar hij kon niet verder uitleggen waarom, hij moest op eierenschalen lopen nu, anders zou hij alles nog meer verpesten. Dus klemde hij zijn kaken op elkaar, keek hij Blaze aan met wijd opengesperde ogen, en deed hij verder niets. Geen grap, geen misplaatste opmerking, geen tease. Hawkchase was helemaal stil.

En uiteindelijk ging het ook mis.
Het was van hen allebei niet de schuld; en toch wisten ze die allebei bij zichzelf te vinden. Het lag in hun onzekerheid, in de kwetsbaarheid van de situatie. Hawk wilde zo veel zeggen, had nachten zwijmelend wakker gelegen met wat als situaties in zijn hoofd, maar wist dat die woorden uitspreken zou verpesten wat ze nu hadden. Hun vriendschap was mooi, dat was de sprong in de diepte niet waard.
Maar, zelfs al zei hij niets en hield hij zijn kaken dicht op elkaar geklemd, zag hij Blaze aanspannen. Hawk kon wel janken. Hij had nooit die vraag moeten stellen. Want nu waren ze hier, gebeurde dit. Er was spanning tussen hen, nooit eerder was dat er op deze manier geweest. De ander verontschuldigde zich aan hem en een hopeloze frons trok over zijn gezicht. Waar zei Blaze sorry over? Waarom verlieten die woorden zijn mond, terwijl Hawk zelf hier de schuldige was? Hij schudde zijn kop. "Je schrikt me niet af," zei hij snel, want dat was het niet, dat was helemaal niet wat hij bedoelt had, en alles ging mis -- "Ik ben bang voor hoeveel ik bij je wil zijn." Opeens was het hoge woord eruit. Hij had er niet goed genoeg over nagedacht, en het was veel te spontaan gebeurd, en hij was te snel geweest - te snel voor zichzelf, hij had de woorden niet tegen kunnen houden. Tranen sprongen in zijn ogen, wat nu was het echt voorbij. Hij had het nu zo royaal opgefuckt, want Blaze had een vrouw, en kinderen, en zag hem gewoon als een vriend. En zijn woorden waren nou niet bepaald platonisch op te vatten.

Ahh, hij had er niks van verwacht, natuurlijk. Had zichzelf altijd al vertelt dat het zo'n onzin was, waar zijn hart mee bezig was. En hij had altijd geweten dat dit een neiging was waar hij nooit op zou moeten ingaan. Nu had hij dat toch een soort van gedaan, en werd het maar al te duidelijk waarom hij zich in gehouden had. Blaze zei zijn naam, maar niet op een fijne, gelukkige manier. Natuurlijk niet, dat had Hawkchase ook nooit verwacht. Uiteindelijk verontschuldigde de leider zich. Hawk schudde zijn kop en hief zijn poot op. "Nee, je hoeft geen sorry te zeggen of zo," miauwde hij. Hij grijnsde naar de ander; kon deze sfeer niet langer aan. "Als je me nu niet meer in je nest wil hebben, ben ik zo weg," miauwde hij op humoristische toon. Het was alleen niet grappig. Hij wilde helemaal niet weg. Zijn ogen lachten niet mee.

Het was zo lastig, al helemaal omdat hij nu gevoelens getoond had waar Blaze wel op moest reageren en hij medeleven kreeg en dat wilde hij helemaal niet. Hij wilde niet dat er iets veranderde tussen hen en toch was dat gebeurd, door zijn eigen domme, domme actie's. Hij probeerde de stemming wat te veranderen, maar het lukte maar magertjes. Blaze kende hem er te goed voor, bleek het. Hij klemde zijn kaken zo subtiel mogelijk op elkaar, bang voor het antwoord. Maar zijn vriend stuurde hem niet weg, al werd hem ook de optie gegeven. Hawk schudde zijn kop van nee. Hij wilde niet weg. Hij wilde graag blijven, zijn hart maakte die keuze voor hem. "Ik wil ook niet weg," bekende hij zachtjes. Er stond iets van schuldgevoel op zijn gezicht. Ze wisten nu allebei waarom hij niet weg wilde. Dat Blaze dat niet erg vond.. Was misschien ook wat vreemd. Maar Hawk zou er gebruik van maakte, totdat de ander zich realiseerde dat het eigenlijk niet kon. Zo egoïstisch was hij wel. "Waar.. Voel je je comfortabel bij?" Het liefste kroop hij nu tegen de ander aan, liet hij zijn snuit verdwijnen in diens vacht en viel hij zo in slaap. Maar dat was waarschijnlijk niet de wens van Blaze. Want die had een vrouw. En kinderen. En dat moest hij niet vergeten. Toch kon Hawk dat ene stemmetje niet negeren, die hem vertelde dat hij het eigenlijk helemaal niet zo erg zou vinden om een homewrecker te zijn. Hij had toch al een reputatie..

Er kwam geen antwoord op zijn vraag. Hawk klemde zijn kaken op elkaar, moest knipperen om de tranen tegen te houden. Hij schudde zijn kop lichtjes toen Blaze begon over een favoriet seizoen. "Ik, eh.." Hij kon dit niet. Zijn stem bleef in zijn keel haken. Hij slikte, waarna zijn ogen richting de uitgang van de leaders den schoten en toen weer terug naar Blaze. Hawk duwden zijn nagels kort in de grond onder hen, waarna hij zijn spieren aanspande en zich met een ruk omdraaide. Zo snel als hij kon rende hij weg. Het kamp uit, de heide op. Blazestar kon hem toch niet bijhouden. Eindelijk konden de tranen vallen, en met harde snikken duwde hij zijn lichaam verder, weg van alles.