Walking down the fast lane

Het was dan eindelijk toch gebeurd. Ze had eindelijk een mentor toegewezen gekregen. Dustspirit. Ze wist niet zo goed hoe ze zich erover moest voelen. Ze nam aan dat Eveningstar een veel ergere keuze had kunnen maken. Ze had ook Runningwind als mentor kunnen krijgen. Daar zat ze nu niet bepaald op te wachten. Maar Dustspirit was wel oké, toch? Ze wist het niet goed. Aan de ene kant gaf het haar wel rust dat ze nu een mentor had, maar aan de andere kant zorgde dat er wel voor dat ze geen excuses had om in haar luie nest te blijven liggen. Ze had gelukkig geen stomme dingen meer nodig zoals een tour van het territorium. Nee, nu zou het puur jagen en vechten zijn. Misschien kon Dustspirit haar wel een beetje warm krijgen voor heel het apprentice gebeuren, want ze had het gevoel alsof ze zichzelf kwijt was geraakt. De afwijzing van haar vader deed zeer en Foxpaw voelde woede en verdriet om een plekje strijden in haar hart toen haar vader niet eens de moeite nam om haar kant op te kijken. Ze zat dichtbij de nursery en was momenteel een nest mos volledig met haar klauwen aan stukken aan het scheuren terwijl haar kristalblauwe ogen woedend naar haar vader gericht waren.

Binnenkort zal hij weg zijn uit de nursery! Binnenkort zal hij de beste apprentice ooit worden! Weg van stomme Loudkit. Helaas betekende het wel dat hij weer een den zou moeten delen met Fennelpaw, maar goed, dat was een probleem voor dan. Ashkit zat bij de uitgang van de nursery naar het kamp te staren en was zoals gewoonlijk in zijn eigen dromenlandje. Die zou nooit bij hem verdwijnen. Het waren prachtige dromen over hem die iets had wat hij wenste. Toch kon hij niet lang blijven denken en staren, want hij zag Foxpaw een nest mos aan stukken scheuren terwijl ze woedend naar een kater leek te staren. Zou dat haar vader zijn? Waarom was ze dan zo boos? I mean, hij had niet eens een vader! Rustig, zoals altijd, trippelde de blauwgrijze tabby op de apprentice af. "Hoi Foxpaw! Boos op je vader?" vroeg het katertje die op een klein afstandje naast haar ging zitten. Hij had geen idee hoe de apprentice zal reageren en om eerlijk te zijn had hij geen zin om een klap tegen zijn oren te krijgen. Er waren al genoeg katten die stom tegen hem waren. Moordenaar, pfft! Kan jij dat geloven? Ashkit zeker niet.

Ze was weer even vergeten hoe goudeerlijk kittens soms konden zijn, maar het bleek zo te zijn dat Ashkit zeker niet te beroerd was om haar daar weer aan te herinneren. Haar kristalblauwe ogen keken hem scherp aan toen hij zijn onschuldige vraag stelde en haar klauwen hielden voor één moment op met het nest onder haar te verscheuren. ”Dat gaat je niks aan,” snauwde ze hem toe, waarna ze naar het verscheurde nest onder zich keek. Die moest vervangen worden. ”Waarom ruim je dit nest niet even op? Dan kun je alvast oefenen voor als je apprentice bent. Misschien merken Spottedrain of Eveningstar je wel op en word je vroeger apprentice,” gromde ze naar hem terwijl ze het verscheurde nest in zijn richting duwde. Was het gemeen van haar om zulke loze beloftes te maken? Ja, misschien wel, maar dat kon haar op dit moment helemaal niks schelen. Dan had hij die stomme vraag maar niet moeten stellen!

Ashkit vernauwde zijn ogen toen Foxpaw begon te snauwen dat het hem niets aanging. De blauwgrijze tabby zwiepte met zijn staartje. Prima. Dan stond hij eens klaar voor iemand, gedroeg diegene zich als een eikel. De kitten rolde met zijn ogen bij de woorden die volgden. "Dat ga ik dus mooi niet doen!" siste Ashkit fel. "Jij bent hier de apprentice en jij hebt hier dit nest kapot gemaakt," Hij zou zich heus niet laten gebruiken! Spottedrain had hem ooit een klein lesje sluipen gegeven en had hem ook nog niet klaar gevonden om apprentice te worden. Hij had ook al een keer met Eveningstar zitten bekvechten en zij had hem gezegd dat hij maar gauw naar de leermeesters moest gaan om apprentice te worden. Grote leugens. Enkel grote leugens van een luie apprentice. Daar trapte hij heus niet in hoor!

Het opdondertje bleek toch wat vuur in zich te hebben, al was dat natuurlijk niet het antwoord dat Foxpaw wilde horen. Het maakte haar alleen maar bozer. Niet boos genoeg om hem iets aan te doen, maar wel om haar klauwen weer diep in het nest onder haar te steken. Waarom moest iedereen in deze domme Clan het haar toch zo moeilijk maken? ”Wel, als je alleen maar stomme opmerkingen kunt maken en domme vragen kunt stellen, dan ga je maar weg!” riep ze al even fel terug naar hem, gevolgd door wat mos dat ze kwaad in zijn richting slingerde. Het zou vast niet lang duren eer dat de queens wakker zouden worden van hun geroep en zouden komen kijken wat er aan de poot was, maar dat interesseerde Foxpaw helemaal niks. Ashkit was stom en dat had hij maar beter geweten!

Ashkit rolde met zijn ogen toen de apprentice fel terug riep. Het katertje wilde net wat terug roepen, maar de kans kreeg hij niet, want hij kreeg mos in zijn richting geslingerd. WAT IN STARCLANS NAAM BEZIELDE DIE POES?! Ashkit sprong woedend opzij. "Wat een voorbeeldige warrior ben jij! Kan je ook wat anders dan mos gooien? siste de blauwgrijze tabby woedend. Hij was nu echt niet van plan om te vertrekken hoor, want hij ging niet naar zo'n muizenbrein luisteren. Dit was een van de redenen waarom hij altijd teruggetrokken was. Telkens als hij vriendelijk probeerde te doen of iemand in zijn buurt kwam, toonden ze geen greintje respect. Misschien reageerde hij altijd wat te fel, maar daar vroegen ze echt zelf om.

Foxpaw begon spottend te lachen toen dat hij opzij sprong om het mos te ontwijken. Alsof mos echt zo veel zeer kon doen! Als haar Clan alleen bestond uit zielige katers zoals hem, dan zou ze haar toekomstige partner wel ergens anders zoeken. ”Mooie schijnbeweging,” zei ze op een poeslieve toon tegen hem, waarna haar blik weer donker werd. ”Je zal vast een waardige apprentice worden waar ThunderClan veel aan heeft, daar ben ik zeker van.” Ze kon de bittere ondertoon nauwelijks uit haar stem houden nadat ze dat had gezegd. Hij had tenminste een moeder die naar hem omkeek, dus hij moest niet zo klagen. ”Oh, ik ken nog trucjes genoeg, wil je ze zien?” siste ze uitdagend naar hem toe terwijl ze tegenover hem ging staan, zwiepend met haar staart. Niet dat ze deze kitten ging aanvallen. Ze had ook nog wel iéts van waardigheid in zich zitten. En ze wist niet eens hoe dat ze moest vechten. Dat was ook wel een dingetje. Niet dat ze dat ooit hardop zou toegeven aan deze kleine opdonder. Dat nooit.