Your Broken Crown

Tevreden begroef hij zijn muisje die hij gevangen had zodat hij hem later weer zou op kunnen halen. Er kwamen steeds meer prooien te voorschijn en nu hij toch bezig was, kon hij net zo goed meer gaan zoeken. Littlenose was niet van het stilzitten. Hij was altijd al energiek en fanatiek geweest. Hij zou later sowieso de favoriete elder worden. Littlenose keek blij op toen een bekende geur zijn neus binnendrong. "Hallo, Foulpaw," begroette de young warrior zijn vriend vrolijk toen hij hem in het zicht kreeg. "Ik durf te wedden dat je binnenkort een warrior wordt." En dat zou goed uitkomen ook met die spanning tussen ShadowClan en ThunderClan. Elke extra warrior was welkom. Net zoals elke apprentice die oud genoeg waren om te vechten. Wie weet belandde ShadowClan weer in een tweede oorlog. Zucht.

Foulpaw ging er alleen op uit zodat hij wat kon oefenen voor zijn final assesment. Die zou binnenkort plaatsvinden en Foulpaw wilde al zijn jachttechnieken nog even nagaan voor de zekerheid, al was hij er wel van overtuigd dat hij het wel zou gaan redden. Hij had alle dingen die Scartail hem had geleerd goed in zijn oren geknoopt en bovendien brak Newleaf aan, waardoor het jagen ook een stuk makkelijker werd dan als hij in Leafbare zijn final assesment gedaan zou hebben. Een tevreden grijns kroop dan ook om zijn lippen, zeker toen Littlenose hem tegemoet kwam lopen en zijn vraag aan hem stelde. Hij wist nog hoe afstandelijk hij had gedaan tegen de kater toen ze elkaar voor het eerst echt leerden kennen, maar nu was die afstandelijkheid grotendeels verdwenen en durfde Foulpaw zijn trots aan de kater te laten zien. ”Dat klopt,” antwoordde hij, gevolgd door een knikje. ”Scartail heeft gezegd dat ik één van de komende dagen mijn final assesment mag doen. Als ik voor dat slaag, dan word ik de volgende ceremonie warrior.” Hij grijnsde naar zijn vriend. ”En ik ga ook al bij Settledstar aangeven dat ik eventueel ook wel mentor wil worden als er een mentortekort is. Misschien dat hij dat nog niet doet, maar ik kan het altijd proberen.” Hij haalde zijn schouders op met nog altijd die lichte grijns om zijn lippen. Een keertje proberen kon geen kwaad, wel dan?

Littlenose glimlachte toen Foulpaw zei dat hij één van de komende dagen zijn final assessment mocht doen. Hijzelf had nooit zijn final assessment gedaan. Hij had in de bergen zijn warriornaam ontvangen. Of het was doordat hij zo'n lange afstand had gelopen of doordat hij altijd had doorgezet ondanks alles. Misschien was dat het hem wel geweest. Zijn vriend gaf ook aan dat hij eventueel mentor wilde worden als er mentor te kort was. "Dat zou geweldig zijn. Dan zouden we onze apprentices soms samen laten trainen!" miauwde Littlenose enthousiast. Dat zou hij wel leuk vinden hoor. Toch werd de kleine kater al snel wat serieuzer. "Denk je dat ik een goede mentor zou zijn?" vroeg hij een tikkeltje onzeker.

Een kleine grijns ontstond om zijn lippen toen Littlenose al enkele toekomstplannen voor ogen leek te hebben. ”Dat gaan we zeker doen,” antwoordde hij, gevolgd door een geluid dat verdacht veel op snorren leek. Foulpaw kuchte kort onder zijn adem door en hoopte dat de kater het niet had gehoord. Snorren was iets wat hij zelden deed en dus vond hij het een beetje awkward dat het nu wel was gebeurd, ook al was het om alle goede redenen. ”Ja,” antwoordde hij meteen zonder aarzelen toen Littlenose aan hem vroeg of hij een goede mentor zou zijn. ”Waarom denk je dat dat niet zo is?” vroeg hij vervolgens. Hij had al wel een klein idee waarom het zou zijn. Lilypaw, Littlenose’s apprentice, had het niet bepaald onder stoelen of banken gestoken dat ze Littlenose te jong vond om haar te trainen. Het straalde uit in alles wat ze deed en het irriteerde Foulpaw mateloos. Maar hij zou haar wel op haar plek zetten als de tijd daar was. Voor nu was zijn vriend belangrijker.

Zijn vriend antwoordde dat ze zeker hun apprentices samen zouden trainen en wat daarna volgde klonk als muziek in zijn oren. Snorde zijn vriend nou? Echt zeker weten deed Littlenose niet, want zijn vriend kuchte wat en de kleine kater kon dingen ook minder goed horen. Misschien had hij het wel gewoon verbeeld. Zijn vriend beantwoorde zijn vraag meteen zonder te aarzelen met een 'ja'. Was Foulpaw daar echt zo zeker over? Littlenose was nog best jong en natuurlijk stond hij niet bekend als de strengste. De ander vroeg waarom hij dacht dat het niet zo was waardoor de young warrior kort zuchtte. "Nou, ik ben jong en eigenlijk heb ik nooit mijn final assessment gedaan. En ehm, ik hoor niet zo goed als de rest, weet je. Wat als ik een keer met Lilypaw alleen aan het trainen ben en we worden beslopen door wat dan ook? Wat als zij dan door mij gewond raakt?" Zij was nu zijn verantwoordelijkheid en als het misging, had Settledstar misschien geen vertrouwen meer in hem. Dan zou hij misschien nooit meer een apprentice krijgen. Net na zijn incident, had hij veel moeite gehad met de dingen die hij niet kon, daarom was hij ook niet graag alleen meer, maar uiteindelijk verdween dat. Hij raakte er aan gewend. Maar nu hij een apprentice had, kwam de moeite om het te accepteren toch een beetje terug.

Foulpaw luisterde aandachtig naar de factoren die zijn vriend aanhaalde en onderdrukte een zucht. Hij hoopte dat Littlenose zijn onzekerheid wel een beetje kon onderdrukken wanneer hij in de buurt van Lilypaw was. Ze was al geen gemakkelijke apprentice en Foulpaw wist zeker dat ze gebruik zou maken van de situatie als ze zou zien dat Littlenose het moeilijk had. Maar ze waren nu met hun tweeën en dus was het prima voor Littlenose om zijn onzekerheid te tonen; dat had Foulpaw ook gedaan toen hij het met zijn vriend over zichzelf had gehad. ”Littlenose, Settledstar heeft je uitgekozen voor een reden. Als hij dacht dat je het niet zou aankunnen, zou hij je niet benoemd hebben,” zei Foulpaw veel zelfvertrouwen tegen zijn vriend. ”En hoewel je ene oor misschien niet meer is wat dat het ooit is geweest, doet je andere oor het nog prima. Ik weet zeker dat jullie met drie oren het wel op zullen merken als jullie worden beslopen,” zei hij met een grijns. ”Ik snap je bezorgdheid, maar ik denk dat het weinig zin heeft om te gaan speculeren over iets wat kan gebeuren. Daar maak je jezelf niet gelukkig mee en als Lilypaw je onzekerheid opmerkt, gaat ze enkel denken dat ze gelijk heeft over het feit dat ze zo’n jonge warrior als mentor heeft gekregen. Die voldoening mag je haar niet gunnen.” Foulpaw stootte zijn schouder bemoedigend tegen die van de kater aan. ”Dus houd op met die onzin en doe gewoon waar je goed in bent, dan komt het altijd wel goed,” bromde hij.

Er kwam een kleine glimlach op het gezicht van Littlenose. Had zijn vriend echt zoveel vertrouwen in hem? Een kater die voor zijn gevoel weinig goed had gedaan? "Je hebt gelijk, Foulpaw," miauwde hij na een korte stilte. Hij mocht zijn apprentice geen gelijk geven. Hij zou een geweldige mentor worden en haar alles leren wat ze nodig had! Misschien kon hij haar wel meer leren over andere gebieden zoals de bergen. Over hoe je je gedragen moet. Misschien kon hij haar wel meer leren dan hij dacht. Dan iemand anders. De kater zuchtte zachtjes. "Je bent een geweldige vriend Foulpaw. Ik bof maar met je," Het was zeker dat de ander misschien wel zijn beste vriend was (naast Sunhalo ofcours). "Hoe zit het met Dimveil? Je ehm- Het ging wat onhandig," Bij hem was Foulpaw echt niet zo onhandig. Bij hem leek de kater helemaal zichzelf te zijn, wat Littlenose ook erg fijn vond. Maar ja, hij was ook een kater die door muren heen kon kijken. Hij was een expert op emoties en gedrag.

Foulpaw gaf een knikje toen dat Littlenose aangaf dat hij gelijk had. ”I mean, ik ben de beste apprentice van heel ShadowClan. Nee, van alle Clans,” zei hij met een arrogante grijns om zijn lippen. ”Natuurlijk heb ik gelijk.” Zijn arrogante grijns verdween echter als sneeuw voor de zon toen Littlenose aangaf dat hij maar bofte met zo’n goede vriend én ook nog eens over Dimveil begon. ”Wel…” begon hij en hij trok met zijn oortje, waarna hij een snelle blik naar zijn poten wierp. ”Dat viel wel mee, toch? Ik heb haar niet anders behandeld dan andere she-cats,” wierp hij tegen, zijn oortje weer draaiend. Hij had geen idee of dat zo was, want om eerlijk te zijn, had hij maar weinig contact met de she-cats in zijn Clan. Of misschien had hij voor Dimveil gewoon net dat beetje meer moeite gedaan, al was dat al even beschamend om toe te geven. Agh! ”Z-Zet me niet zo voor het blok,” snauwde hij naar Littlenose, waarna hij boos een zwiep gaf met zijn staart en snel de andere kant op keek. Een kat kon van een kilometer afstand echter zien hoe ongemakkelijk dat hij was en dat werd er niet beter op toen Foulpaw de blik van zijn vriend probeerde te ontwijken. Alle gesprekken behalve dit.

"Het is een eer je te ontmoeten, almachtige Foulpaw," miauwde Littlenose theatraal waarna hij zijn kop boog. Daarna keek hij zijn vriend aan met een grote grijns. Oh wat waren ze toch weer lekker bezig, hm. Zijn vriend wierp worden tegen toen hun onderwerp naar Dimveil veranderde. Dokter Littlenose had veel dingen door als het om zijn vrienden ging. Nou ja, als hij toevallig naar ze keek. Heh, toevallig ja, heh. Toen zijn vriend het duidelijk ongemakkelijk begon te vinden, was Littlenose ook niet van plan om zijn vriend er verder mee te plagen. "Sorry," miauwde hij met een kleine glimlach. "Als jij het niet over Dimveil wilt hebben, dan gaan we het wel over Sunhalo hebben," Nou ja, echt over Sunhalo zo het niet gaan. "Na jouw advies heb ik een prachtig idee gekregen," miauwde hij geheimzinnig. Zijn vriend mocht het heus wel weten. Littlenose vertrouwde Foulpaw volledig en dat was eigenlijk best wel zeldzaam bij de young warrior.

Foulpaw kon het niet laten om zijn kopje arrogant met een lichte grijns om zijn lippen de lucht in te steken toen Littlenose hem met die specifieke titel aansprak, al ging het snel over naar een geërgerde reactie toen dat het over Dimveil ging. Hij wist zelf niet eens waarom hij zo ongemakkelijk was bij de poes en hij wilde niet dat Littlenose erover door zou gaan. Gelukkig leek zijn vriend dat te begrijpen en te respecteren, want al snel werd er geopperd om het dan maar over Sunhalo te hebben. ”Ah, dus je hebt eindelijk een move gemaakt? Of je gaat eindelijk een move maken?” bromde Foulpaw goedkeurend, zijn eigen agitatie van daarnet weer vergeten zijnde. Misschien kon hijzelf ook wel wat inspiratie opdoen uit het prachtige idee van Littlenose als hij ooit zelf een she-cat leuk zou vinden. En nee, dat had niks met Dimveil te maken! Helemaal niks!

"Ik ga een move maken. Ik heb al verschillende ideetjes, maar eentje springt er toch best wel bovenuit," miauwde Littlenose doodserieus. Een zeldzaam moment. Hij wilde echt het perfecte moment en hij wilde dat het perfect zou gaan. Misschien zouden zijn ideeën ook wat voor Foulpaw zijn en zijn 'niet Dimveil she-cat' in de toekomst. "Ik zou haar wat mooie bloemen kunnen geven, maar die zijn helaas niet al te makkelijk te vinden met deze moerassen hier," miauwde hij waarna hij licht zuchtte. "Maar dat is nog niet het beste plan! Ik wil een heldere nacht waarbij we de maan en sterren kunnen zien en wanneer dat zo is, vraag ik Sunhalo of ze met me mee wil. Wanneer ik haar heb overtuigd, neem ik haar mee naar een mooie plek waar we onze krijgsvoorouders kunnen zien," miauwde de young warrior met lichte trots. Allemaal uit zijn koppie weet je! Helemaal zelf bedacht en het was perfect voor she-cats. Poezen hielden van mooie en romantische dingen en dit was dat zeker. Dit zou misschien ook wat voor Foulpaw zijn. "Wat vind je ervan?"

Normaal gezien vond hij het heel awkward om dit soort dingen te bespreken en vermeed hij het dan ook als de pest, maar voor Littlenose wilde hij gerust een uitzondering maken. Hij kon vanaf hier ook wel zien dat zijn vriend echt goed na had gedacht over dit en dat hij het graag met Foulpaw wilde delen, dus stond de kater er wel voor open om het erover te hebben. Zijn blik gleed naar Littlenose toen hij het eerst over bloemen had, maar vervolgens met een ander idee leek te komen. Iets met sterren, een afgezonderde plek en een romantische sfeer. ”Klinkt goed,” zei Foulpaw met een knikje. ”Ben je dan ook van plan om haar te vertellen wat je voor haar voelt?” Het was immers wel de perfecte setting om dat te doen, al zou het des te pijnlijker zijn als ze hem dan zou afwijzen. Maar Littlenose had zo’n aangename persoonlijkheid en was geen slechte kater om te zien, dus naar Foulpaw’s idee zou het een beetje te gek zijn langs Sunhalo’s kant om hem af te wijzen. Maar het kon natuurlijk altijd nog, helaas.

"Euh, ja, denkt het wel," beantwoordde Littlenose de vraag van zijn vriend. Anders zou zo'n romantische avond eigenlijk voor niets zijn. Ook als Sunhalo hem afwees, maar dan wist hij ten minste dat hij maar iemand anders moest zoeken. Niet dat hij daar de behoefte aan had, maar wie weet wat StarClan voor hem had uitgestippeld. "Hoe denk jij eigenlijk over haar?" vroeg de young warrior. Misschien vond Foulpaw hun toch niet geweldig bij elkaar passen of mocht hij haar niet. Of of... Misschien vond haar hij te goed voor hem? Wie weet wat er allemaal in andere koppies voortging!

Foulpaw gaf met een glimlach een goedkeurend knikje. ”Dat werd tijd. Je bent al eeuwen over haar bezig,” sprak hij op een plagende toon tegen zijn beste vriend. Natuurlijk was dat niet zo. Littlenose had nog maar één keer over Sunhalo gesproken, maar Foulpaw kon al wel opmerken dat de kater haar al vrij lang leuk vond. En nu dat ze beiden warriors en dus ook volwassen waren, zou niks de kater nog tegen kunnen houden om voor zijn gevoel uit te gaan. Hij haalde zijn schouders op toen de warrior zijn mening vroeg over Sunhalo. ”Ik ken haar niet zo goed,” gaf hij eerlijk toe. ”Ze leek me als apprentice altijd een beetje aan de verwende en mondige kant, maar als jij het goed met haar kunt vinden en ze is tegen jou wel lief, dan moet je er gewoon voor gaan. Daar heb ik weinig over te zeggen.” Hij zou zijn mening niet onder stoelen of banken steken, maar hij zou zijn vriend wel supporteren in zijn beslissing. Zoals het hoorde, eigenlijk.

Zijn vriend plaagde hem dat het tijd werd. Littlenose grinnikte zachtjes. "Je hebt volkomen gelijk," Sinds de drama met de vos, was Sunhalo niet meer uit zijn koppie verdwenen. Natuurlijk ook vanwege een schuldgevoel, maar ook naja... Gewoon. Ze had het hem zelfs kunnen vergeven! Dat was toch lief? Foulpaw sprak eerlijk zijn mening uit en dat kon de young warrior wel appreciëren. "Mhm. Weet je, misschien is dat een goed teken. Ik bedoel dat ze zo lief tegen me is. Misschien vind ze mij ook wel leuk. Naast dat we vrienden zijn dan," Foulpaw één van zijn beste vrienden, - Littlenose mag natuurlijk niet iemand voortrekken, - maar dat was toch iets anders.

Foulpaw glimlachte naar zijn vriend. Hij hoopte dat het allemaal goed voor hem uit zou draaien. Ondanks dat hij zelf niet zo’n hoge dunk had van wat hij tot nu toe van de poes had gezien, zou hij zeker zijn vriend wel supporteren met zijn keuze. Littlenose was immers diegene die gelukkig met haar moest worden, niet hij. Hij liet zijn blik naar de kater glijden toen hij weer over Sunhalo begon te mijmeren en hij rolde met zijn ogen. ”In plaats van daarover te blijven speculeren, kun je beter wachten totdat je effectief met haar op date bent gegaan. Je zal het antwoord dan vanzelf wel opmerken,” merkte hij geamuseerd op. ”En laat me achteraf maar weten hoe dat het is gegaan. Al denk ik dat je toch wel de oren van mijn kop zal kletsen als het goed gegaan is.” Hij rolde opnieuw met zijn ogen. Daar zag hij zijn beste vriend wel voor aan. Maar goed, dat hoorde erbij.