The Life isn't Fair!

Als het niet aan Wren en haar verzamelde clankatten groep lag had hij misschien niet weggehoeven. Maar misschien was dat het duwtje in zijn rug die hij nodig had om een nieuw leven te beginnen die minder zwaar was voor hem. Misschien was hij gewoon niet gemaakt om een leider te zijn. Shinypaw zat tegenwoordig een beetje in een donkere wolk, maar na regen kwam altijd zonneschijn. De zon zat nu gewoon  even verstopt maar ging later naar buiten komen toch? Het moest wel. Anders vreesde hij dat hij nooit meer gelukkig kon zijn. De zwart-witte kater wandelde door heen de Pinewoods en spotte daar een bruine vacht, die hem heel hard deed denken aan iemand die hij miste in de bergen. “Hey Flutterpaw”, zei die dan ook met een klein, vaag glimlachje, vergetende dat dit niet Flutterpaw was maar een kat die op hem leek…

‘Het is ehm… Het is Littlenose’, miauwde de bruine cyperse kater een beetje ongemakkelijk, waardoor de zwart-witte apprentice ietwat knipperde. Was het duidelijk dat hij zijn vroegere vrienden teveel miste? “O-oh, sorry Littlenose. Ik dacht even dat je… iemand anders was” hij schudde zijn kop. Hij moest op een dag wakker worden. Ze waren niet meer in de bergen. Hij was nu de nieuweling en niemand die hij echt kende was hier. De enigste die hij een beetje kende van hier was nu dood en het voelde als zijn schuld… ‘Bevalt het je hier al?’ veranderde de warrior het onderwerp. Wat moest de kater hierop antwoorden? Hij kon heel slecht liegen, dus ging hij maar gewoon vertellen waarom deze plek hem dwars zat. “Om eerlijk te zijn…” hij liet een kleine korte zucht uit terwijl hij zijn witte staart voor zijn poten krulde. “Niet echt. Ik heb vreselijk veel heimwee, ik mis mijn vrienden van in de bergen, en niet iedereen in deze clan accepteert mij volledig” dat laatste kon hij wel begrijpen, maar hij kon er niet veel aan doen toch?

‘O-oh, sorry Littlenose. Ik dacht even dat je… iemand anders was‘ Littlenose wuifde met zijn staart als teken dat hij het niet erg vond. Iedereen kon vergissingen maken en hij was zeker geen kat die daar erg in had. ‘Om eerlijk te zijn…’ Littlenose spitste zijn oortjes. Hij moest nu goed opletten om te weten te komen hoe hij het naar Shinypaws zin kon maken. Natuurlijk kon hij niks aan heimwee doen, maar hij kan het natuurlijk altijd proberen. ‘Niet echt. Ik heb vreselijk veel heimwee, ik mis mijn vrienden van in de bergen, en niet iedereen in deze clan accepteert mij volledig’ Zoals hij al vreesde kon hij de kater niet helpen, maar natuurlijk wel opvrolijken. ”Ach, Shinypaw, ik ben er voor je. Niemand heeft eerder gezien hoe onschuldig je bent en katten zijn erg wantrouwend. In het verleden zijn er al genoeg verraders in de Clan geweest en als je hier niet geboren bent, weten ze niet zeker of je loyaal zal zijn.” miauwde Littlenose. ”Ze weten ook niet dat je geen andere keus had dan de Tribe verlaten en Acornstar was de laatste tijd ook niet de populairste vanwege een paar rare, onacceptabele acties.” Al die dingen opgeteld maakten het lastig om te bewijzen dat je bij de Clan hoorde. Dat je uiterste loyaal bent. ”Maar ik vertrouw je. Ik zal het voor je opnemen en je mag altijd bij mij komen en je zorgen uiten,”

Het was moeilijk voor hem om te wennen aan Shadowclan wanneer hij zijn hele leven met hart en ziel in de bergen had doorgebracht. Hij had gelachen, hij had gehuild. En altijd was zijn familie er geweest om hem te troosten. Maar ze waren hier niet. Al die vrienden die hij gemaakt had, groot en klein, ze waren hier niet. En dat was een feit die Shinypaw lastig kon accepteren, het voelde gewoon verkeerd om het te laten zoals het was. Maar hij had geen keuze gehad. De tribe was gevallen onder zijn naam. En nu zat hij hier, probeerde om te gaan met iedereen en werd niet door veel katten geaccepteerd. Hij was dan ook een buitenstaander…. Iets wat hij nooit gedacht had ooit te worden. ‘Ach, Shinypaw, ik ben er voor je. Niemand heeft eerder gezien hoe onschuldig je bent en katten zijn erg wantrouwend. In het verleden zijn er al genoeg verraders in de Clan geweest en als je hier niet geboren bent, weten ze niet zeker of je loyaal zal zijn.’ Miauwde de ander tegen hem, wat hem eigenlijk niet veel hoop gaf. Nu moest hij tien keer zo hard werken, om gewoon al geaccepteerd te worden. Wat als hij perongeluk de verkeerde kruiden gaf aan iemand? Ze zouden hem meteen buitengooien! ‘Ze weten ook niet dat je geen andere keus had dan de Tribe verlaten en Acornstar was de laatste tijd ook niet de populairste vanwege een paar rare, onacceptabele acties.’ Shinypaw voelde al hoe zijn stille zucht zijn lichaam wat deed ontspannen, terwijl het stormde in zijn hoofd. ‘Maar ik vertrouw je. Ik zal het voor je opnemen en je mag altijd bij mij komen en je zorgen uiten.’ Hij glimlachte zachtjes terug. Dat deed hem tenminste al wat meer vertrouwen hebben in de ander, dat er toch één iemand was die hem begreep. Maar hoe zou de rest hem ooit kunnen begrijpen? “Vroeger in de tribe namen we zonder al teveel twijfel iedereen op. We gaven iedereen tweede kansen, een grip op een nieuw leven, nieuwe mogelijkheden”, sprak hij, redelijk fragiel. Herinneringen ophalen van de tribe deed nu het meeste pijn dat hij ooit had gekend. Nog meer pijn dan die keer toen hij wilde tonen aan zijn neef Crow hoe goed hij kon jagen en nadien uit een boom viel. Nog meer pijn dan toen hij zijn mentor aan stukken gescheurd zag worden door een havik. Want toen had hij nog een thuis van harte en een troost. Nu niet meer. “Maar blijkbaar zijn de Clans niet zoals de tribe, zoals ik ze altijd al had voorgesteld. Ik heb vrienden gemaakt, die van hier kwamen. Ze zochten gewoon een nieuwe kans, een nieuw leven. En die kregen ze. Maar wanneer ik hier toekwam, keken ze mij allemaal scheef aan…”

'Vroeger in de tribe namen we zonder al teveel twijfel iedereen op. We gaven iedereen tweede kansen, een grip op een nieuw leven, nieuwe mogelijkheden' Littlenose knikte langzaam. Dat klonk eigenlijk geweldig. Voor onschuldigen die geen andere keus hadden dan hun thuis verlaten. Moordenaren nieuwe kansen geven? Dat leek hem persoonlijk niet zo'n goed idee. Tenzij het per ongeluk was, maar dan wilde Littlenose hen niet zo zeer een moordenaar noemen. "Maar bij jullie is alles ook zo vredig. Geen concurrentie en daarom zijn die katten eigenlijk naast overleven jullie enige 'probleem'," miauwde de young warrior. Als iedereen nou in één Clan leefde was het waarschijnlijk ook wel mogelijk geweest, maar zo is het nou eenmaal niet. Er was telkens concurrentie aan de grenzen. Voor prooi en territorium. Elke keer weer vechten en moeilijk doen. Maar aan de andere kant waren de Clans er met een reden. Om nou met zo veel katten één groep te vormen? Ruzies waren dat niet te ontwijken en wie was er dan leader? Er waren dan ongetwijfeld katten die de macht wilden. Helaas zat dat is sommigen z'n aard. "Maar blijkbaar zijn de Clans niet zoals de tribe, zoals ik ze altijd al had voorgesteld. Ik heb vrienden gemaakt, die van hier kwamen. Ze zochten gewoon een nieuwe kans, een nieuw leven. En die kregen ze. Maar wanneer ik hier toekwam, keken ze mij allemaal scheef aan…" Littlenose keek de kater begrijpelijk aan. De verschillen waren groot tussen de Tribe en de Clans, maar voor alles was er een reden. "Wat het bij de Clans is, is dat wij territorium moeten verdedigen. Prooi. Wij willen het beste voor onze Clan zodat we overleven, maar er zijn er vier met dat motief. Daarom willen wij het liefst Clangeboren katten. De kans dat iemand zijn geboorte Clan verraad of verlaat is kleiner dan van iemand die ergens anders vandaan komt," miauwde hij waarna een zuchtje volgde. Het leven was soms moeilijk en dat was iets waar je niet omheen kon draaien.

Hij snapte niet waarom de manieren van de tribe niet overal gebruikt werden. Elke keer als hij dacht aan alle verschillen van de tribe met de clans, besefte hij meer en meer waarom katten zoals Vulture en Flutterpaw waren weggevlucht van hier. Het was hier gewoon niet te doen. De onvredige, competitieve sfeer voelden alsof hij steeds meer en meer onder een lawine terecht kwam. Al die katten aan de borders, al die negativiteit: het maakte alles kapot. ‘Maar bij jullie is alles ook zo vredig. Geen concurrentie en daarom zijn die katten eigenlijk naast overleven jullie enige ‘probleem’”, vertelde de young warrior aan hem. Ja, alles was veel vrediger bij hun geweest. Maar nu niet meer. “Laatste tijd was het er niet zo vredig meer. Het is eng om te zien hoe katten die je vertrouwde de rug naar je toekeren en alles doen om het leven daar te verpesten voor de anderen”, sprak hij terwijl hij met zijn oortje trok. Hij had medelijden met ze. En hij hoopte zo hard dat alles oké ging met ze, dat zijn vrienden in veiligheid waren. Maar hij kon niet meer teruggaan om te kijken. Hij moest ontsnappen voor zijn eigen veiligheid, zelfs als het had betekend dat hij de rest moest achterlaten. En het deed pijn. ‘Wat het bij de Clans is, is dat wij territorium moeten verdedigen. Prooi. Wij willen het beste voor onze Clan zodat we overleven, maar er zijn er vier met dat motief. Daarom willen wij het liefst Clangeboren katten. De kans dat iemand zijn geboorte Clan verraad of verlaat is kleiner dan van iemand die ergens anders vandaan komt’ dat was ook wel waar, maar Shinypaw wist dat hij de Clan nooit zomaar zou achterlaten , niet tenzij hij echt gewonden zou worden zoals bij de tribe. Want eerlijk, zijn hart lag nog steeds daar – bij de katten die hij daar kende en heeft ontmoet, en hij mist ze iedere dag steeds meer en meer. “Ik snap het wel, maar waarom kunnen de vier clans met dat motief gewoon niet samenwerken? Dan delen jullie het voedsel met elkaar, dan delen jullie je problemen met elkaar. Als er iets gebeurd op het gebied van een andere clan dat die dan altijd een veilige plek hebben. Waarom kan het zo niet zijn? We zijn tenslotte allemaal maar katten die willen overleven, en vreugde zoeken... Ik zou niet snappen waarom het allemaal verdeeld moet, terwijl als we samen komen we er samen doorheen kunnen geraken” Waarom kon het niet gewoon zo zijn?

'Laatste tijd was het er niet zo vredig meer. Het is eng om te zien hoe katten die je vertrouwde de rug naar je toekeren en alles doen om het leven daar te verpesten voor de anderen,' De young warrior ondrukte een zuchtje. Het was eigenlijk wel een beetje zijn schuld... Als hij nou niet was meegegaan had Wren misschien te weinig katten gehad en was de Tribe nog zoals voorheen. Littlenose wilde gewoon zo graag iets goeds doen, maar telkens was het het tegenovergestelde. Hij had heus wat trotse momenten gehad, maar waar had hij er nou werkelijk het meeste van gehad? "Het spijt me," mompelde de bruine tabby. Het was immers deels zijn fout geweest. Dat was ook de reden waarom hij Shinypaw wilde accepteren. Waarom hij wilde dat de zwart-witte kater zich thuis voelde. 'Ik snap het wel, maar waarom kunnen de vier clans met dat motief gewoon niet samenwerken? Dan delen jullie het voedsel met elkaar, dan delen jullie je problemen met elkaar. Als er iets gebeurd op het gebied van een andere clan dat die dan altijd een veilige plek hebben. Waarom kan het zo niet zijn? We zijn tenslotte allemaal maar katten die willen overleven, en vreugde zoeken... Ik zou niet snappen waarom het allemaal verdeeld moet, terwijl als we samen komen we er samen doorheen kunnen geraken,' Littlenose toverde een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij wist dat Shinypaw ergens een punt had. Het klopte ook eigenlijk. Als elk van de Clans apart kon leven, waarom dan niet samen? Maar Littlenose wist ook dat er een reden was. "Soms zou het op die manier inderdaad makkelijker zijn, maar er zijn altijd al meerdere Clans geweest. Al generaties tot generaties. Al sinds de Clans waren opgericht. Zelfs voordat wij hier leefden, leefden hier al Clans van katten vele malen groter dan ons. Het is lastig voor ons om zoiets te veranderen. Misschien is het ook wel een beetje onrespectvol naar de katten die hun leven hebben gegeven voor hun Clan." miauwde de kater. "En naast geschiedenis zullen er meerdere problemen zijn. Hoe gaat de Clan dan heten als er altijd al meerdere namen geweest zijn? Wie is dan de leider? Er zijn helaas een heleboel katten die hongerig naar macht opzoek zijn. En als er echt een groot probleem is, werken de Clans soms samen. Vechten we zij aan zij om het woud te houden zoals die altijd was. Hebben we een tijd vrede. Wij zijn misschien iets minder vriendelijk dan bij de Tribe, maar we zijn oog geen rogues."