Awkward

Het kamp was weer open, StarClan zij dank. Als Thawrage al niet gek was geworden omwille van het feit dat hij opgesloten had gezeten met die dwazen in het kamp, dan was het wel het feit dat hij tegen Blazestar had gezegd dat hij de kater een soort van had gemist dat hem snel genoeg naar buiten had doen lopen. De enige naar wie hij zijn ware gevoelens had laten blijken, was tot nu toe naar Oakpaw geweest. Hij had het gevoel alsof hij soft begon te worden en dat was iets wat hem niet zinde. Hij wist ook totaal niet hoe dat het kwam dat hij Blazestar was gaan tolereren. Was het omdat ze samen hadden gevochten tegen honden en Twolegs? Omdat ze op die korte tijd toch al wel redelijk wat mee hadden gemaakt? Hij draaide ongemakkelijk met zijn oortjes. Als hij nu nog een she-cat vond waar hij verliefd op werd, dan was de ramp compleet. Die gedachte was zo afstotelijk dat Thawrage zijn klauwen diep in de aarde onder hem liet gaan alvorens hij zich krachtig afzette met zijn grote poten en begon te rennen. Er waren vast wel wat konijnen in de buurt waar hij op kon jagen, die hij desnoods in een tunnel kon verdrijven en kon doden. Vast wel.

_{Plover liep met zijn gedachten overal en nergens rond door het gebied. Hij wist dat Sparkpaw (en een hoop andere clangenoten) hem niet warrior waardig vonden na alles wat hij had gedaan. Het kamp uit sneaken tijdens een gevaarlijke sneeuwstorm, clangenoten in gevaar brengen en hun leader vermoorden -al wist niemand dat stukje- stonden nou ook niet echt hoog bovenaan zijn 'to do' lijstje, maarja. Hij kon er niks meer aan doen behalve zijn best doen en zijn excuses aan blijven bieden. Ploverpeep rolde met zijn ogen om hoe extra Thawrage was toen hij hem voorbij zag rennen. Oke, zelf was hij ook niet de meest onschuldige, maar jeetje, hij overdreef wel hoor.}

De geur van Ploverpeep kwam hem tegemoet toen Thawrage hem voorbij rende en de kater kwam tot een halt waarbij hij een spoor van aarde achter zich liet omdat hij zijn klauwen nog altijd had gebruikt om zich af te zetten. Hij draaide zijn kop naar de kater toe en draaide kort met zijn oortje. ”Als je tijd hebt om onnodige gezichtsexpressies te maken, heb je ook tijd om samen met mij te jagen voor de Clan,” zei hij op een kille toon tegen de kater. ”Of ben je nog moe van je expeditie buiten het kamp?” voegde hij er toen een tikkeltje uitdagend aan toe. Zijn goudgele ogen rustten op de kater terwijl hij zijn poten al in de richting van waar hij wilde gaan liet wijzen. Ploverpeep was nu een warrior en Thawrage ging zijn tijd niet verspillen om de kersverse warrior de hele tijd te dwingen om mee te gaan. Daar had hij geen zin in. Hij moest al genoeg van die dwazen verdragen de hele dag.

Plover was altijd een lieve jongen geweest. Nog steeds. Hij was respectvol, vriendelijk, behulpzaam. Hij was iemand die nooit bang was om iemand te laten zien dat hij van ze hield, iets wat duidelijk was met de gevoelens die hij voor zijn mentor had. Iets wat hij duidelijk maakte naar zijn vader, zijn zusjes en broertje, zijn moeder voordat alles verkeerd ging. Echter was er ook een andere kant aan hem nu hij wist hoe de wereld in elkaar zat. Hoe duister de wereld kon zijn als de schaduwen hun vingers om je poot wisten te wikkelen. Elke keer als hij zijn ogen sloot zag hij Blazestar dood in de sneeuw, voelde hij de klap in zijn gezicht van Sparkpaw. Fysiek en emotioneel. Nee. Nu was hij niet in de beste mood. ”Niet zo moe als jij moet zijn van dat grote hoofd van je. Vertel eens, hoe voelt het om je reet als oorwarmers te gebruiken? Comfortabel zeker?” Snauwde hij naar de oudere kater. Respect was iets wat van beide kanten moest komen en als hij het niet kreeg zou hij dat vandaag ook niet meer geven. Iedereen kon in zijn huig stikken.

Thawrage onderdrukte een grijns toen Ploverpeep reageerde. Hèhè. Net toen hij dacht dat al het pit uit de Clan was verdwenen, stond deze kater hier voor zijn neus. Hij had de kater wel anders ingeschat van wat hij tot nu toe had gezien van hem, maar het leek erop dat de wereld hem harder begon te maken. Mooi. De Clan had immers niks aan watjes. ”Met mij gaat het prima, maar bedankt voor je bezorgdheid,” zei hij sarcastisch tegen de kater. ”Ik zie dat je in elk geval pit hebt. Dat kan ik wel appreciëren. Als je poten net zo hard werken als die grote bek van je moet het zeker goedkomen.” En zonder de warrior aan te kijken wenkte hij de kater met zijn staart. Thawrage was niet laag genoeg om zich te laten provoceren door opmerkingen die hij zelf uitgelokt had met zijn gedrag. Hij had liever iemand voor zich die iets terug kon zeggen dan iemand die volledig dichtklapte, al gaf dat soms ook wel wat voldoening met zich mee. Het lag er maar net aan wie hij voor zich had. Dat Ploverpeep niet zo zielig was als dat hij leek, was zeker interessant te noemen.