Deja Vu II

Blossomhail had het hele gedoe tussen de katten gevolgd. Ze had Rosepaw gezien, die ze kende omdat ze samen opgegroeid waren in de nursery. Rosepaw had er indirect voor gezorgd dat Crabkit en Ravenkit destijds ontvoerd waren door BloodClan en ze was weggerend van RiverClan, alleen maar om manen later weer terug te komen. Blossomhail kneep haar ogen kort samen toen dat de jonge kat weg begon te rennen. En waar de andere katten bleven staan, zette zij de achtervolging in. Het werd tijd dat de kattin zou stoppen met wegrennen van haar problemen. Hopelijk kon Blossomhail haar overhalen om terug naar het kamp te gaan zodat ze haar uitleg kon doen aan Crystalstar. ”Rosepaw!” riep ze naar de kattin toen ze haar in het zicht kreeg. Of had de kattin een nieuwe naam aangenomen? Nou ja, dat was nu niet zo heel belangrijk. Ze waren samen opgegroeid in de nursery, dus Blossomhail was er vrij zeker van dat ze wel herkenbaar zou zijn voor de poes, al was ze er zeker van dat de kattin haar warriornaam niet kende. Ook dat maakte niks uit. Ze zag dat de poes neerzonk naar de grond en dat ze een soort van mental breakdown leek te hebben en aarzelend kwam ze tot stilstand. Ze had gedacht dat dit moeilijker zou worden, maar het leek erop dat de poes geen fut meer had om door te gaan.  ”Rosepaw?” miauwde ze voorzichtig, behoedzaam dichterbij komend. Hopelijk zou ze de kattin kunnen overhalen om mee naar het kamp te gaan zodat dit voor eens en altijd uitgesproken kon worden.

Een zachte blik was in haar ogen te zien toen dat ze zag dat Rosepaw trillerig omhoog keek. Voor haar was de kattin onschuldig totdat het tegendeel bewezen was. Het leek haar beter dat Rosepaw zich zou gaan verantwoorden in het kamp dan met een naar gevoel te blijven zitten en weer weg te rennen. ”Blossomhail,” verbeterde ze de kattin op een rustige toon. Rosepaw kwam trillerig tot haar poten en stamelde dat ze wel weg zou gaan, maar Blossomhail versnelde haar pas en blokkeerde met haar grote lichaam de doorgang van de poes. ”Rosepaw, denk je niet dat het beter is als je met me mee teruggaat naar het kamp zodat je zelf kunt vertellen wat er al die manen geleden gebeurd is? Het lijkt me niet gezond om met zo veel stress in je lijf rond te blijven lopen en de Clan heeft recht op antwoorden.” Ze drukte haar neusje bemoedigend tegen de kattin. ”Niemand zal je pijn doen zolang ik in de buurt ben. Dat beloof ik je,” sprak ze toen. Een waardige warrior zou een kat immers ook niet zonder reden aanvallen, maar er konden natuurlijk altijd van die rotte appels ertussen zitten en Blossomhail was klaar om de poes te beschermen als het zou moeten.

Blossomhail spande haar spieren aan toen ze Rosepaw zag bewegen. Misschien was het crue van haar, maar ze was niet van plan om de kattin te laten ontsnappen. Waarom zou ze naar RiverClan territory komen als ze er niet klaar voor was? Nee, Blossomhail vermoedde dat diep vanbinnen de kattin het wel wilde, maar het gewoon niet durfde. Ja, ze had domme keuzes gemaakt en ja, haar voormalige Clanmates zouden boos op haar reageren, maar dat was geen reden om weg te lopen. Ze zuchtte zachtjes toen dat Rosepaw aangaf dat het al te laat was. ”Rosepaw, het is nooit te laat,” zei ze op een zachte toon. ”Ik denk dat je Clanmates het meer zullen waarderen als je het alsnog komt uitleggen dan dat je met je staart tussen je poten er weer vandoor gaat.” Ze boog zich naar voren en duwde haar neusje tussen de oren van Rosepaw in. ”Waarom gaan we samen niet terug naar het kamp zodat je het op zijn minst uit kunt leggen? Zoals beloofd zal ik je beschermen. Crystalstar zal echt niet zo onredelijk zijn dat ze je zal aanvallen. En zij die de warrior code respecteren ook niet.”