Life continues

Een rustige blik was in haar ogen te zien terwijl ze zich naar het territorium begaf. Newleaf was volop bezig en dat wilde zeggen dat de prooien eindelijk fatsoenlijk tevoorschijn kwamen. Een betere tijd dan dit had StarClan haar niet kunnen geven om aan Berrypaw’s training te beginnen. Het viel haar weer mee dat ze de apprentice niet vol op moest leiden in winterse omstandigheden, al zou dat wel een dingetje worden als ze haar final assesment zou doen. Dan zou het niet volop winter zijn, maar al wel kouder worden. Maar goed, dat was dan en dit was nu. Ze had een apprentice die ze op kon leiden tot warrior en dat was dan ook een taak dat ze serieus zou nemen. De poes liep een eindje door totdat ze op het centrale punt van hun territorium stond en ze eigenlijk nog alle richtingen uit kon gaan. Ze twijfelde kort over waar dat ze zou gaan jagen, maar besloot dat vissen geen slecht idee was. De rivier was immers volledig ontdooid en een goede vis zou hun pels weer doen glanzen. Precies zoals een echte RiverClanner het zich betaamde!

Mintfur liep loom door het kamp. Ze kon niet echt bedenken wat te doen. Ze kon eigenlijk wel gaan jagen, maar daar had ze eigenlijk geen zin in. Ze wierp een korte blik op de stapel prooi en zuchtte. Toch maar jagen. Ze liep het kamp uit en rook een verse kattengeur. Ze opende haar bek en liet de geur tot haar komen. Ah, dit was Blossomhail. Ze dacht dat het wel een leuk idee was die achterna te lopen. Ze stapte voorwaarts en in een niet al te hoog tempo volgde ze het geurspoor. Mint rook midden in het territotium dat ze even stil had gestaan. Toen liep het spoor naar de rivier. Mintfur snorde en dacht, die is natuurlijk vissen. Ze liep naar de plek toe en zei tegen Blossom: "Hey! Lekker aan het vissen?"

Het duurde niet al te lang eer dat een andere warrior zich bij haar voegde en met een glimlach richtte Blossomhail haar blik naar opzij, waar ze Mintfur herkende. De poes was iets jonger dan haar, maar voor de rest hadden ze op enkele manen verschil wel altijd bij elkaar in de den gelegen en dus herkende Blossomhail haar vrij makkelijk, ook als ze de poes niet gezien zou hebben. De geuren waar je mee opgroeide, waren immers de geuren die altijd bij je zouden blijven, hoe lang je elkaar dan ook niet gezien had. ”Hey,” begroette ze de poes op een warme toon. ”Inderdaad. Nu dat de rivier ontdooid is, wil ik daar wel graag van profiteren,” gaf ze toe. Maar dat was de instelling van de gemiddelde RiverClanner, niet dan? ”Hoe is het met je? Ben je de winter een beetje goed doorgekomen?” vroeg ze aan de poes terwijl ze haar blik geconcentreerd op het water gericht hield. Ze hield haar schaduw zorgvuldig van het water weg, maar tot dusver was er nog geen beweging te bespeuren. Ach, dat kwam nog wel. Ze hadden nog wel even tijd!