Breathe

<sub>Hoe moest je hierin leven. Ze kreeg amper lucht om hier te ademen. Ze zat zo ver mogelijk van de andere clangenoten maar toch slaagden ze erin haar ademruimte weg te nemen. Blijkbaar hadden katten haar gewoon veel te graag, oftewel zagen ze niet dat er nog voldoende plek was aan de andere kant van het kamp. “Hey… uh…”, begon ze heel stilletjes. Iets in haar kop zei dat het misschien beter was om te zwijgen maar wat moest ze anders doen. Zich verzetten? Daar had ze absoluut geen zin in. Haar pleegouders hadden tenslotte gezegd dat ze zich niet mocht laten klein maken door anderen. Waarschijnlijk bedoelden ze het niet op deze manier, maar bon. Ze deed wat ze wilde. “Je staat in mijn persoonlijke bubbel”, miauwde ze met een raspige stem. “Zou je misschien… Een paar stappen verder van mij willen staan? Dan kan ik verse lucht in ademen”




Sorrelnose</sub>

Ze voelde zich eigenlijk best onrustig met alles wat er gaande was. Ze wilde weten hoe het met de katten buiten het kamp ging en tegelijkertijd wilde ze zich nuttiger maken dan dat ze nu was. Het voelde bijna alsof dit alles haar schuld was op deze manier, ondanks dat dat niet zo was. Maar ze moesten toch een weg naar buiten kunnen maken, vooral als ze wilden dat ze op zijn minst wat prooi nog zouden hebben. Doordat ze zo in gedachten was had ze niet doorgehad waar ze was gaan zitten en toen haar clangenoot dan ook aangaf dat ze te dichtbij zat, liet ze haar blik naar de jongere poes gaan. ”Excuses,” En schoof ze een stukje op. Het werd meteen wat kouder en ze zette haar vacht wat verder uit. Het was niet makkelijk om warm te blijven met dit weer.

_{Alles was krap. En een clangenoot die vrij letterlijk aan je plakte maakte het nu niet bepaald beter. Ze wachtte af, hoopte dat de ander zich een beetje zou verzetten zodat Crowmurder tenminste de lucht kreeg die ze verlangde. De iets oudere kattin keek haar aan en bood haar excuses aan, waarna deze een stukje opschoof. Hierdoor kreeg Crowmurder een schok van opluchting. Goed, dan had ze tenminste toch iets van lucht en plaats. Ze ademde diep in en richtte haar blik op de ander terwijl ze probeerde om iets vriendelijker te kijken. “Bedankt”, zei ze enkel. Het was niet zo luid, maar het was verstaanbaar. De zwarte kattin voelde zich nog steeds onder druk gezet – dat kwam waarschijnlijk door het ingesloten kamp en de katten die erbinnen allemaal aan het panikeren waren enzo. Opzich maakte Crow zich niet al teveel zorgen over de katten erbuiten, ze maakte zich zorgen over de kattin erbinnen. Straks werd het hier nog een gekkenkot, als ze niet snel naar buiten konden.}