Fearful and Unknown

<sub>Er gebeurde veel laatste tijd. En nu zaten ze ook nog eens opgesloten in het kamp door… Sneeuw? Ze had voor het eerst in een heel lange tijd om gewoon te rennen over de moors, nu dat het net niet kon. En ze was dan niet ééns een moor runner! Dit was wat de wereld deed met katten zoals zij. Het maakte ze verlangen naar dingen die ze niet konden hebben. Ze zuchtte even terwijl ze met haar poot over de koele grond schoof en even rondkeek naar de katten die met elkaar stonden te babbelen. Ze hadden nu niet echt veel beters te doen. Het kamp was ingevroren en nu zaten ze bijna allemaal vast in dit miezerige kampje. Vast met je beste vrienden en je vijanden, leuk. Het kon ook niet beter zijn hm? Het duurde een tijdje, maar ze slaagde erin om helemaal weg te zeilen in haar eigen gedachtes... Of tenminste, toch totdat ze opeens bewust werd en zag dat er iemand recht voor haar stond. “Sandpaw”, begroette ze de ander met een knikje en een ietwat verbaasde blik. Wat moest dit kind van haar hebben?



Sandpaw</sub>

Hij kon nu niet bepaald zeggen dat hij het fijn vond dat ze opgesloten zaten binnen in het kamp. Hij was sowieso al geen tunneler apprentice, waardoor het bijna voelde alsof het hier bedrukkend werd. Hij wilde gewoon zijn poten verder kunnen strekken dan dat het kamp ging op het moment. Hij had zijn blik dan ook over de verschillende katten laten gaan die allemaal stuk voor stuk met elkaar aan het praten waren, mogelijk een oplossing aan het bedenken waren, maar zelf had hij nog niemand om dat mee te doen. Hij liet zijn blik op een van de warriors vallen die ook alleen was en liep naar haar toe. ”Denk je dat we snel weer het kamp uit kunnen?” Misschien was hij hier te direct mee, maar hij wilde er niet omheen draaien. Hij wist dat er wat moest gaan gebeuren en als niemand anders zou beginnen, dan zou hij dat wel doen.

_{Zelfs voor tunnelers was dit een beetje te krap. Dat kon zij zeggen want ja, zij was een tunneler. Ze hield van de duisternis van de tunnels en hoe ze erin kon navigeren zonder enige twijfels. Maar dit, opgesloten zitten in het kamp, zonder enige garantie dat ze optijd buiten zouden kunnen geraken voor de prooistapel helemaal leeg was, dat vond zij nu niet erg comfortabel. Sterker nog, ze begon te stressen. En dan liepen haar gedachtes allemaal overhoop, ze begon situaties te bedenken die nooit konden gebeuren maar in haar kop wel. Het was eng. Daarbij, opgesloten zitten met zowel je vrienden als je vijanden? Nee bedankt. Ergens was ze opgelucht dat ze uit haar gedachtes werd getrokken, maar aan de andere kant was het haar beste manier van nutteloze tijd verdoen om sneller doorheen de dag te geraken. Ach, het maakte niet uit. Dit joch wilde iets van haar hebben dus dan gaf ze hem de aandacht die hij nodig had. ‘Denk je dat we snel weer het kamp uit kunnen?’, vroeg Sandpaw haar, vrij direct zijnde. Mooi, ze wilde eigenlijk ook niet dat hij te lang ging treuzelen met wat te zeggen. Echter klonk de vraag wat bizar in haar oren. Tja, hoe lang zou het duren? De zwarte poes keek rond en liet een vermoeide zucht uit. “Op dit tempo zijn we er nog niet uit binnen een honderd manen”, antwoordde ze ruw. Natuurlijk ging het niet zo lang duren. Of tenminste, dat hoopte ze toch. De katten van windclan moesten toch slim genoeg zijn om een snelle oplossing te kunnen bedenken… toch? Het moest wel.}