[FINISHED] Never shall we die

Hyenafang gaf geen reactie op haar woorden, maar dat hoefde ook niet. Alles wat ze wilde weten, had ze immers terug kunnen vinden in zijn blik. Ze wist niet precies wat ze bij hem voelde, maar het voelde goed en dat gevoel wilde ze graag vasthouden. Ze grijnsde naar hem toen dat hij zijn woorden sprak, maar miste de ondeugende blik in zijn ogen en had dus ook niet verwacht dat hij water naar haar zou spetteren. Met een lach schudde ze de waterdruppels van haar gezicht af. ”Daar ga je spijt van krijgen,” sprak ze speels, maar in plaats van dat ze water terug spetterde, sprong ze naar hem toe zodat ze haar lichaam tegen het zijne kon beuken. Ze zette haar poten snel aan weerszijden van zijn lichaam zodat ze de klap voor zichzelf kon opvangen, maar liet ze al snel speels op zijn borst rusten zodat ze hem tegen de grond kon houden. ”En dat noemt zichzelf dan mentor van twee apprentices,” zei ze speels tegen hem. ”Dit vind ik toch wel erg teleurstellend, Hyenafang.” Ze gaf hem een plagerig knipoogje, genietend van het feit dat ze… tja, dat ze zich eigenlijk een beetje als kittens gedroegen.

Tot zijn grote plezier kon Blossomhail er om lachen en sprong ze op hem af. Hyenafang liet zich gewillig vallen en lag grijnzend onder de poes. "Oh, ben je teleurgesteld?" lachte de snow bengal. "Da's balen," De blauwe ogen van de kater glinsterden gelukkig. Hij genoot er stiekem van. Om gewoon met andere dingen bezig te zijn dan het dagelijkse. Blossomhail zag en sprak hij ook wel steeds vaker, maar daar kon hij gewoon echt geen genoeg van krijgen. Al zijn stres en en zorgen verdwenen wanneer hij met de poes bezig was. En dat was ook goed voor de kater. "Ik geef me over, mevrouw Blossomhail," miauwde de kater met een kleine glimlach op zijn snoet terwijl hij nog steeds als een kitten onder haar lag.

Blossomhail was er vrij zeker van dat als Hyenafang zich had willen verweren dat hij best een geduchte tegenstander zou zijn geweest, maar de kater liet zich gewillig vallen waardoor Blossomhail makkelijk met haar poten op zijn borst kon leunen en hem vanaf haar perspectief triomfantelijk aan kon kijken. Ze vernauwde haar ogen lichtelijk toen dat hij zijn woorden sprak en keek hem plagerig aan. ”En wat ga je daar aan doen? Je laat zo’n knappe poes zoals mij toch niet teleurgesteld zijn?” Ze vroeg het natuurlijk op een speelse manier, want zo knap vond ze zichzelf nu ook weer niet. Ja, ze dacht wel dat ze er mocht zijn, maar dat was het dan ook. Hij besloot om zichzelf over te geven en Blossomhail grinnikte. ”Zwak,” zei ze op een plagerige toon tegen hem, maar boog zich voorover om zacht snorrend haar neusje tegen zijn wang te duwen. De aanraking zorgde er gelijk voor dat het zo warm als Greenleaf werd onder haar pels en een licht elektrisch schokje leek door haar lichaam heen te gaan, waardoor ze zich traag terugtrok. Haar blauwe ogen vonden de zijne en ze leek weer tot het heden te komen, waarna ze van hem af ging. Maar in plaats van dat ze weer terug naar de rivier ging, liet ze zich op haar zij langs hem vallen. Dit was eigenlijk nog best wel relaxt zo.

Hyenafang greens breed. "Hmm, daar heb je een punt. Wacht maar, want ooit zal dat veranderen," grinnikte de kater. Oh zijn koppie zat vol met ideeën hoor. Haar laten schrikken, in het water duwen of whatever. Er waren zoveel mogelijkheden om haar terug te pakken dat de rollen om zouden draaien. Toen Blossomhail het woord 'zwak' zei, werd zijn grijns enkel groter. Ohhh, daar zou ze spijt van krijgen. Echter vloog dat hele idee weg toen hij werd overspoelt door een gevoel van warmte toen de knappe poes haar neusje tegen zijn wang duwde. Hij keek even zwijgend in de ogen van de poes. Het was vreemd, maar het voelde geweldig. Toen ook Hyenafang weer terug kwam in het heden liet hij zich net zoals Blossomhail vallen terwijl hij genoot van haar warmte. "Het is om van te genieten," fluisterde hij zachtjes en warm in haar oor. De zon, de warmte en het gezelschap. Het was heerlijk zo.

Blossomhail snorde. Ze keek er al naar uit om onverwachts door hem teruggepakt te worden. Hyenafang kennende zou hij haar ergens random in het kamp laten schrikken of iets dergelijks. Maar goed, dan kon ze het zelf wel weer quitte maken op een ander moment. Haar actie deed hun beiden echter tot stilte manen en Blossomhail kreeg een goed idee van hoe Hyenafang’s irissen eruit zagen toen dat ze elkaar diep in de ogen keken. Dat moment werd door haarzelf gebroken toen ze zich naast hem liet vallen, maar het werd er niet minder intiem op toen dat hij in haar oor fluisterde. ”Hmm,” bevestigde ze op een genietende toon, terwijl ze wat dichterbij hem schoof, haar lichaam rustend tegen het zijne. Ze merkte op dat ze wat lager dan hem lag zodat ze haar kopje tegen zijn borst kon rusten, vlak onder zijn kin. Ze twijfelde kort, maar gaf toe aan die neiging en merkte op hoe goed dat hij rook. Naar water, naar vis, naar regen en nog een subtielere geur die enkel eigen aan hem was. Hij rook naar haar thuis. Ze besloot dat hier geen woorden voor nodig waren en sloot haar ogen, zich laten verwarmend door Hyenafang en door de zon. Precies zoals toen in het kamp, die ene keer dat ze een goed gesprek met elkaar hadden gehad. StarClan, dat leek alweer even geleden te zijn…

Hij genoot van haar. Van haar warmte en van het contact. Hij protesteerde niet toen ze haar kop tegen zijn borst rustte. De kater legde zijn kin ontspannen op haar kop. Hij vond het helemaal niet erg. Hyenafang sloot genietend zijn ogen terwijl ze samen in de heerlijke zon lagen. Hij voelde zich eindelijk weer eens een keertje rustig. Eindelijk voelde hij zich weer eens veilig. Hij kon niet meer tegen commentaar. Niet nadat hij zoveel katten was tegengekomen waar hij totaal geen klik mee had. Vele dingen voelden meer als een aanval al probeerde hij dat te verstoppen. Hij had het idee dat iedereen altijd teleurgesteld in hem zou zijn... Behalve bij Blossomhail. Daar voelde hij zich veilig om zichzelf te zijn. Daar voelde hij zich net zo speciaal als de meesten zich voelden. Misschien zelfs wel specialer. Terwijl hij genoot van het ontspannen liggen doezelde hij langzaam in. Het voelde goed. Het voelde veilig. Hij zou rustig in kunnen doezelen. Eindelijk zou hij rustig de rust op kunnen zoeken zonder een hoofd vol met gedachtes.