[FINISHED] Never shall we die

Gelukkig voor haar had de verkoudheid niet doorgezet. Ze wist niet per se of dat kwam omdat Hyenafang haar die ene avond warm had gehouden of dat ze gewoon geluk had gehad, maar het kwam haar nu wel goed uit. Leafbare was nog steeds volop aan de gang en Blossomhail zag ademwolkjes verschijnen toen ze uitademde. Het zou nog wel even duren eer dat het Newleaf zou worden en ze richtte haar blik kort naar de hemel. Grijs, donker. Ze zuchtte en ging het territorium in. Misschien moest ze toch maar proberen of ze iets kon opvissen, ook al zou het te koud zijn daarvoor. Ze trok met haar oortje en blies haar adem uit nadat ze een poosje gerend had. Teleurstelling ging door haar heen toen ze zag dat de rivier bevroren was en geïrriteerd zwiepte ze met haar staart. Een wit deken lag om haar heen en maskeerde de geuren van de prooien om haar heen. Ze ademde diep in en hield zichzelf zo stil mogelijk zodat ze enkel de geluiden van het bos kon horen en haar eigen hartslag. Ze merkte niks op. Geen prooi. Ah, wacht… Blossomhail’s kopje schoot met een ruk opzij toen ze iets hoorde en ze kneep haar ogen tot spleetjes samen toen ze kleine bruine vacht tussen al dat wit zag. Ze verlaagde zich zo goed mogelijk zodat ze uit het zicht was en begon te sluipen. Op dit ogenblik was ze blij met haar crèmekleurige vacht, die goed samensmolt met de winterse omgeving. Blossomhail nam een sprong toen ze dacht dichtbij te zijn en dode de prooi met een snelle beet, waarna ze met een schampere blik naar de magere prooi keek die ze had gevangen. Haar schouders hingen mismoedig naar beneden en voor heel even gunde ze het zichzelf om gefrustreerd te zijn met de Leafbare die maar niet over leek te gaan.

Hyenafang snakte naar newleaf. Mooie plantjes, heerlijke temperaturen, zonnestralen en natuurlijk het beste van allemaal: verse en mollige prooien. Alles wat ze in leafbare niet hadden. Ze moesten nog even doorbijten, maar daarvoor kregen ze dan wel weer een hele mooie beloning. De snow bengal was net op tijd om van een afstandje te zien hoe Blossomhail een prooi leek te vangen. De kater stapte met een kleine glimlach op de poes af, die hij na het gesprek van een tijdje geleden als vriendin was gaan zien. "Mooie vangst, Blossomhail! Je hebt al meer gevangen dan ik," miauwde de kater met een grijns. Zelf was hij ook op pad gegaan om wat te jagen, maar hij was helaas nog niks tegengekomen. Naja, hij was ook met meerdere dingen bezig in zijn hoofd.

Blossomhail schrok kort op toen ze de stem van een andere kat hoorde, maar ontspande vrijwel direct toen ze opmerkte dat het Hyenafang was. Ze had met de kater hun warmte gedeeld toen dat ze op het punt stond op verkouden te worden en ze was blij om te zien dat hij er niet onder geleden had. Zij ook niet, trouwens. Het was overgegaan voordat het goed had kunnen doorzetten en daar was Blossomhail wel blij mee. Ze richtte haar blik naar Hyenafang en gaf een knikje. ”Wel, het is niet fantastisch wat dat ik gevangen heb, maar ik neem aan dat we tijdens dit seizoen niet te kieskeurig mogen zijn,” zei ze met een zucht, waarna ze naar Hyenafang liep nadat ze haar prooi had begraven en kort haar neusje tegen het zijne duwde. ”Ik hoorde dat Drizzlepaw binnenkort aan haar final assesment mag beginnen?” vroeg ze toen op een goedkeurende toon, een stap naar achteren zettend zodat er weer wat afstand tussen hun kwam.

Blossomhail kon het niet laten om licht te snorren toen ze de onmiskenbare trots hoorde in stem van Hyenafang. Ze wist hoe het was om een apprentice die je zo hard had getraind bijna warrior te zien worden. En dan ook nog twee tegelijkertijd. Ja, Hyenafang had echt wel iets om trots over te zijn. ”Ze wordt een geweldige warrior, Hyenafang. En Mizzlepaw ook. En dat allemaal dankzij jou.” Ze gaf de kater een goedkeurend knikje en duwde snel haar wang kort tegen de zijne aan. ”Nu ga ik toch wel hard mijn best moeten doen. Je bent me aan het inhalen wat het trainen van apprentices betreft,” grapte ze tegen hem. En hij was dan bijna zes manen jonger dan haar. Toen dat hij werd geboren, was zij al uit de nursery. Nee, hij had het zeker niet slecht gedaan. Maar dit was geen wedstrijd en natuurlijk zei ze het enkel voor de grap. Ze had er immers al een training op zitten en ze wist dat als Crystalstar haar een nieuwe apprentice zou geven, dat ze die training net zo makkelijk weer zou voltooien.

De snow bengal glimlachte even verlegen toen Blossomhail zei dat zijn Izzles geweldige warriors zouden worden dankzij hem. De kater bloosde lichtjes toen de poes kort haar wang tegen de zijne aanduwde. "Hyenafang gaat als een speer hoor," hij gaf Blossomhail een zacht, vriendschappelijk duwtje. "Maar ik weet zeker dat je nog meerdere apprentices zal krijgen Blossomhail. Het is je al een keer gelukt en als het mij lukt om twee apprentices op te leiden tegelijkertijd, dan moet jij er zelfs drie kunnen," Drie was misschien overdreven, maar hij meende het echt. De poes zou een fantastische mentor zijn. Als hij nou iets jonger was geweest, had zij best zijn mentor mogen zijn hoor. Hij zou er geen probleem mee hebben bijna elke dag met haar te trainen. Ze was eigenlijk best gezellig hm.

Een licht geamuseerde grijns gleed om haar lippen toen hij zijn opmerking maakte. ”Misschien had ik dat beter niet kunnen zeggen. Dadelijk krijg je nog kapsones,” zei ze plagend tegen hem. Een beetje kapsones was natuurlijk altijd een goed ding. Zo konden anderen je niet direct de grond in boren en dat gaf toch ook wel een bepaald goed beeld van RiverClan. Maar te veel was nooit goed. Ze lachte toen dat hij zei dat ze er zelfs wel drie tegelijkertijd aan zou kunnen, al deed het haar huid onder haar pels wel warm worden. ”Ik denk dat ik er met eentje mijn poten al vol heb, maar bedankt voor het vertrouwen,” zei ze op een warme toon tegen hem. ”RiverClan zal zijn warriors in de toekomst wel nodig hebben als ShadowClan zo arrogant blijft doen,” vervolgde ze met een lichte zucht. Voor nu hadden RiverClan en ShadowClan geen oorlog meer, maar dat was wel eens anders geweest en als de leaders elkaar zo uit bleven dagen op een Gathering zou het er vast nog wel eens van komen. Maar Blossomhail was er klaar voor, net zoals ze dat altijd al geweest was.

Hyenafang greens bij haar woorden. Te veel zou hij niet krijgen hoor, maar hij vond het altijd grappig om er een beetje mee te dollen. Hij was nog niet al te oud en dus vond hij dat hij er alles uit moest halen. Hij was wel altijd alert of het moment er geschikt voor was, want hij wilde geen moeilijke situaties creëren. Blossomhail miauwde op een warme toon dat ze met eentje al haar poten vol had. Hyenafang moest ook toegeven dat eentje al best veel was en twee was al helemaal druk, maar het moest mogelijk zijn. De snow bengal glimlachte warm naar haar. Hij vertrouwde haar zeker. Misschien kon hij wel in de toekomst wanneer hij even geen tijd had zijn apprentice naar Blossomhail sturen. Bij de woorden over ShadowClan verdween zijn grappende bui en hij knikte. "Zeker. Ik walgde van die arrogante grijns op de snoet van Settleddust op de gathering," miauwde hij met een lichte toon van afkeur in zijn stem. Het was moeilijk om fouten toe te geven, maar toch had Crystalstar het gedaan. Op de Gathering nog wel voor alle Clans. En was hun leader echt de enige die fouten begaan had? Hoe durfde Settleddust er zo zelfvoldaan bij te staan terwijl Crystalstar duidelijk haarzelf niet meer was geweest toen ze daar samen met de andere leaders had gestaan.

Het leek erop dat ze dezelfde mening over ShadowClan deelden. Dat was alvast goed. Niet dat Blossomhail haar Clanmates in twijfel trok, maar ze wist dat er sommige Clanmates waren die het soms iets te gezellig aan de grenzen konden hebben. Het luchtte wel op dat Hyenafang niet zo was en ook een meer geserveerde houding had tegenover katten uit een andere Clan en met name ShadowClan. ”Het is nu blijkbaar Settledstar,” zei ze op een grimmige toon. ”Ik kwam hem laatst tegen bij Fourtrees toen ik even een pauze nam van het jagen. Hij was zijn arrogante zelf, laten we maar zeggen.” Het irriteerde haar nog steeds hoe hij haar op een denigrerende manier “juffie” had genoemd, alsof haar rank niks waard was. Ze zuchtte. ”Ik zeg niet dat Crystalstar heilig is en ze heeft zeker fouten gemaakt, maar ze had toch wel mooi de ballen om het toe te geven op een Gathering waar iedereen bij was. Dat vergt veel moed en kracht.” Als de andere Clans dat ook zo wilden zien, dan zou dat het allemaal een stuk gemakkelijker maken. Helaas was dat dus niet het geval.

Blossomhail keek Hyenafang bedachtzaam aan toen dat hij zijn woorden sprak. Het was inderdaad niets voor Crystalstar om een nederlaag toe te geven. Misschien had StarClan haar wel aan de tand gevoeld of was er iets anders gebeurd. ”Misschien hoopte ze op vergeving zodat er sneller een alliantie mogelijk zou zijn tussen haar en één van de andere Clanleaders in de toekomst,” sprak Blossomhail bedachtzaam. ”Als onze Clan in de problemen raakt door het één of ander of we hebben een oorlog met een andere Clan, dan hebben we er niks aan als de andere twee Clans ook tegen ons zouden zijn.” Blossomhail geloofde nog steeds dat Crystalstar alles wat ze gedaan had had gedaan met het beste voor haar Clan voor ogen. Dat ze het niet goed had aangepakt, was één ding dat vast stond. ”Zijn arrogantie bevalt me niet. Ik heb het gevoel dat hij denkt dat hij onoverwinnelijk is nu dat hij leader is en alles kan zeggen wat dat hij wilt.” De irritatie was weer duidelijk te zien in de ogen van Blossomhail en ze probeerde het van zich af te schudden. Ze wilde die kant van zichzelf voor de één of andere reden niet laten zien, niet bij Hyenafang in de buurt.

"Dat zou best eens kunnen," miauwde Hyenafang instemmend. Hij wist zeker dat Crystalstar alles zou doen voor haar Clan. Fouten maken kon en dat maakte je geen slechte leader. Misschien juist een goede. Van fouten kan je leren, werd er altijd tegen hem gezegd. En dat klopt. "Hij heeft misschien wel negen levens, maar er zijn genoeg leaders in StarClan volgens mij," miauwde hij minachtig. Negen levens maakte je niet onsterfelijk. Ja, je kon je Clan langer leiden, maar toch ga je ooit eens dood. Eigenlijk zou het niet goed zijn als een leader zijn levens niet verliest. Een leader krijgt ze om zijn Clan goed te kunnen leiden. Te verdedigen. De kater wist het niet helemaal zeker, maar hij dacht irritatie te zien in Blossomhails ogen. De snow bengal schudde zijn kop lichtjes waarna hij een kleine glimlach op zijn lippen toverde. "Laten we wat vrolijkers doen. Heb je zin om te jagen?"

Blossomhail gaf een knikje. ”Misschien is StarClan zelfs wel in staat om iets van levens van je af te pakken als je je Clan niet fatsoenlijk kunt leiden,” speculeerde ze hardop, maar ze dacht niet dat dat waar was. Een leven kon niet zomaar afgepakt worden. Maar toch… Het was al speciaal op zich dat een kat negen keer dood kon gaan, dus het zou zo vergezocht niet eens zijn. Maar het waren inderdaad dingen waar ze het beter niet over konden hebben. Er waren immers vrolijkere dingen. ”Dat lijkt me leuk,” snorde ze, waarna ze de kater kort aankeek met een zachte blik in haar ogen. ”Het spijt me als ik gefrustreerd overkom. Ondanks dat ik maar enkele manen jonger dan hem ben, sprak Settledstar me op een nogal denigrerende manier aan en dat irriteert me meer dan ik zou willen toegeven.” Het was normaal gezien niks voor Blossomhail om zich uit te breiden over haar emoties, dus ze snapte niet goed waarom ze dat tegen Hyenafang zei. Misschien omdat ze ergens het gevoel had dat hij haar wel begreep en dat ze ondertussen al wel had gemerkt dat ze over een aantal dingen hetzelfde dachten. En dat ze er zeker van was dat hij een luisterend oor zou bieden aan haar als ze met iets zat.

Wat Blossomhail zei zou best kunnen. Als StarClan levens kon schenken, kon die ze ook weer terugnemen. Tenminste, dat leek Hyenafang logisch. Extra levens geven leek hem meer moeite dan ze terugnemen. De kater knikte. Hij verwachtte niet dat StarClan het zou doen, maar die mogelijkheid was er zeker als je dacht zoals de snow bengal dat deed. Hyenafang schudde zijn kop toen de poes zich verontschuldigde voor als ze gefrustreerd overkwam. ”Geen zorgen, Blossomhail, het maakt me niets uit,” miauwde hij met een kleine glimlach. ”En met die reden al helemaal niet. Wat maakt leeftijd nou uit? jongere warriors verdienen ook respect. Zelfs apprentices verdienen dat met al die trainingen, het verschonen van de nesten en het brengen van voedsel,” miauwde de kater. Vaak werden apprentices met minder respect behandeld. Ja, ze konden minder en hadden minder ervaring, maar dat maakte ze niet minder. Sterker nog, een Clan kon eigenlijk niet zonder apprentices. Er waren natuurlijk wel weer oplossingen, maar als er nu zomaar geen apprentices meer waren, zou het sowieso chaos worden. ”Kom dan gaan we wat prooi zoeken,”

Blossomhail glimlachte toen dat hij aangaf dat het hem niks uitmaakte. Nee, natuurlijk deed het dat niet. Was ze daar zelfs bang voor geweest? Misschien wel een beetje. Ze vond het nooit leuk om een minder leuke kant van zichzelf te laten zien aan katten die ze wel begon te mogen. Hoewel ze elke dag met haar Clanmates optrok en ook zeker gesprekken met ze had, was het niet zo dat ze daarom per se een band met ze hoefde te hebben. Bij Hyenafang begon dat wel anders te worden, zo veel was haar wel duidelijk. Dan was het voor haar des te belangrijker dat hij ook haar mindere kantjes erbij zou nemen en het stelde haar ergens wel gerust dat hij dat dan ook deed. ”Precies. Apprentices zijn immers wel de katten die het later van ons over gaan nemen én de zorg van ons op zich nemen.” Niet alleen door voedsel te brengen, maar ook door de Clan te verdedigen met hun leven. Iedereen verdiende respect in hun Clan en Blossomhail kon het dan ook niet meer dan eens met hem zijn. Zijzelf keek immers ook op niemand neer, behalve misschien op arrogante katten buiten hun Clan. ”Klinkt goed. Zullen we bij de rivier proberen of wil je liever jagen op landprooi?” vroeg ze aan hem. Nu dat de rivier ontdooid was, joeg ze liever op vis, maar ze liet de keuze aan Hyenafang. Zo lang het met hem samen was, vond ze alles wel prima.

Iedereen was wel eens gefrustreerd of in een slecht humeur. Zolang ze dat niet elke dag door waren, keek Hyenafang graag naar hun andere kant. Hij had ook heus zo zijn slechte kanten. Zo zijn momenten gehad dat hij alles niet meer zag zitten. En dat was serieus. Vele nachtmerries en vele ideeën die niet bij hem pasten. Katten die hij probeerde te vermijden, maar dat lukte nooit. Eentje op die verbleef op zijn lievelingsplek en eentje die de deputy was. Maar nu zag hij het gek genoeg allemaal wel weer zitten. Hij had het gevoel dat hij nu eindelijk een vriend had waarop hij zijn mening kon uitten. Earthbound was ook een geweldige vriend, maar het probleem was dat die zijn gedoe met Carrioncough minder zal snappen aangezien hij zijn apprentice was geweest. Hyenafang knikte instemmend, half in gedachtes. "Laten we maar naar de rivier gaan. Ik heb best wel weer zin om te vissen nu het weer kan," beantwoordde hij haar vraag. De snow bengal zette een stapje naar achter en knikte in de richting van de rivier. "Ladies first,"

Het leek erop dat zij niet de enige was die het fijn vond om te vissen, al was dat natuurlijk niet zo noemenswaardig. Ze waren immers RiverClanners en een groot deel van hun dieet bestond uit vis. Ze liet haar blik naar hem glijden en haar snorharen trilden geamuseerd toen hij zijn woorden sprak. ”My, my, wat een gentleman,” zei ze op een plagerige toon tegen hem. ”Behandel je elke kattin zo of moet ik me nu speciaal voelen?” Ze wist niet zo goed waar de drang vandaan kwam om hem een beetje te plagen, maar ze vond het wel leuk om te doen. Het was een karakteristiek dat niet bepaald bij haar paste omdat ze over het algemeen vrij serieus was en zich in haar apprentice tijd nooit geïnteresseerd had voor katers, maar er was iets aan Hyenafang dat haar wel nieuwsgierig maakte naar dat soort dingen. Misschien had Cottonflower gelijk en werd het wel eens tijd dat ze serieus naar een mate zou zoeken, al had ze voor haar gevoel nog steeds alle tijd. Dat liep niet weg.

Hyenafang greens lichtjes. Het was deels om te plagen, maar hij voelde ook iets vreemds wat hij niet kon plaatsen. Toen ze hem plagerig vroeg of ze zich speciaal moest voelen, kon Hyenafang oprecht niet gelijk antwoorden. De kater voelde zich ietwat warm worden onder zijn vacht. Hij had geen idee wat hij hierop moest antwoorden. Blossomhail was zeker speciaal voor hem. Ze was zijn enige vriendin en daarbij had hij het gevoel dat hij haar alles vertellen kon. "Je moet je zeker speciaal voelen," miauwde de kater uiteindelijk met een warme blik in zijn blauwe ogen. Hij wist niet wat hij anders had moeten zeggen. Hij wist het echt niet. Dit was het enige wat hij uit kon brengen. De kater schudde het ongemakkelijke gevoel weg en wachtte totdat zijn vriendin richting de rivier ging. Of op een reactie.

Het werd opeens wel heel erg warm nadat Hyenafang zijn opmerking had gemaakt. De warme blik in zijn ogen was niet te missen en Blossomhail was aan het snorren voordat ze het in de gaten had. ”Well, ik ben stiekem wel blij dat ik een voorkeursbehandeling heb,” gaf ze toe. Het idee dat hij elke she-cat zo zou behandelen… Ze kon het niet direct plaatsen, maar heel relaxt voelde dat toch niet aan. En de warme blik in zijn ogen bleef ze herhalen in haar gedachten terwijl ze zich van hem afwendde. Ze liep richting de rivier en kon het niet helpen dat ze opmerkte dat haar grijns iets breder was dan normaal. Eenmaal aangekomen bij de rivier zijnde ging ze zitten, waarna ze uitnodigend met haar staartpunt op de plek vlak naast haar tikte. ”Wil je nog wat vislessen hebben van de beste vissenvanger van heel de Clan of denk je dat me wel aankunt?” vroeg ze op een plagende toon. Het zou nu weer typisch zijn als ze dadelijk een flater zou slaan, maar goed. Hun kennende zouden ze daar later wel hartelijk om kunnen lachen. Daar was ze zeker van.

De kater glimlachte iets wat ongemakkelijk, maar ook warm en vrolijk. Hij vond het graag leuk om wat te dollen, maar hij kon maar geen andere reactie verzinnen bij de woorden van Blossomhail. Meestal kon hij grapjes er over maken, maar die grapjes vond hij ineens maar dom klinken. Rustig volgde hij de lichtgekleurde poes. Stiekem genoot hij er wel van om met haar te jagen. Sinds de ene avond dat hij Blossomhail wat had opgewarmd, waren ze steeds closer geworden. Hyenafang kon dat duidelijk voelen. Ook vanbinnen. Als de poes nu zomaar uit het niets zou verdwijnen, had hij eigenlijk geen idee wat hij zou moeten doen. "Oh, dus ik heb te maken met de beste visser van RiverClan?" grapte de snow bengal nadat hij naast de poes was gaan zitten. "Mag ik je skills zien?" miauwde hij met een grijns. Zijn blauwe ogen keken iet wat ondeugend naar Blossomhail voordat hij naar het water keek. "Of heb je het te druk met water ontwijken?" Voordat hij haar de kans gaf om te antwoorden, stak hij zijn poot in het water en schepte water in haar richting. Zijn ogen keken haar ondeugend aan met een vrolijke twinkeling er in. Van al dat serieuze werd hij niet goed!