bernadette

Het was niet de eerste keer dat Scartail hem op nachtelijke training meenam en het zou waarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn, zeker omdat ze in Leafbare waren en prooi schaars was. Foulpaw begon langzaam aan het einde van zijn training te komen en het was nu des te belangrijker dat hij alle trucjes van ShadowClan kende. Scartail had met nachtelijke trainingen gewacht totdat hij bekend genoeg was met zijn territorium. De twee hadden besloten op een bepaald punt om op te splitsen en het was toen dat Foulpaw besefte dat in het donker navigeren toch lastiger was dan dat hij had gedacht. Niet alleen was hij bijna weggezakt in de modder, maar blijkbaar was hij ook behoorlijk wat van zijn territorium afgedreven. Of misschien was het een lichte nieuwsgierigheid dat hem naar hier had gewekt, hij wist het niet goed. In elk geval wilde hij zich weer omdraaien om terug naar zijn territorium te gaan toen hij opeens de geur rook van een RiverClanner, gevolgd door een stem die riep in de duisternis. Foulpaw kreeg zowat een hartaanval en zijn oortje trok geïrriteerd naar achteren. ”Stop met schreeuwen,” snauwde hij de kat toe zonder dat hij haar echt kon zien. ”Dadelijk jaag je al het prooi weg op mijn territorium.” Het was meer om te verhullen dat hij geschrokken was dan dat hij zich daar echt druk over maakte. Hij stapte wat dichterbij en fronste toen hij de RiverClan medicine cat apprentice herkende. Wat deed die hier nu weer om middernacht?

Foulpaw’s lip ging kort naar achteren toen ze haar woorden sprak, maar toen herinnerde hij zich dat hij ten eerste tegenover een medicine cat’s apprentice stond en zich ten tweede op de heilige gronden van StarClan bevond. Of nou ja, niet per se het gebied van StarClan, maar toch wel neutraal territorium. Hij liet zijn arrogante houding varen en schraapte kort zijn keel nadat ze haar laatste woorden tegen hem had gesproken. ”Waarom ben je eigenlijk hier?” vroeg hij op een iets mildere, maar verwarde toon aan haar. ”Het is ’s nachts niet bepaald veilig en ik denk niet dat Crystalstar het bepaald fijn vindt als haar dochter iets zou overkomen.” Hij trok kort met zijn oortje en hield zijn afstand wat van haar. ”Ik ben trouwens aan het trainen met mijn mentor,” voegde hij er nog snel droogjes aan toe, voordat ze hetzelfde argument tegen hem zou gebruiken. Niet dat dit onderdeel van zijn training was, maar oh well. Hij zou ook zo weer weggaan. Ze was niet interessant genoeg om hier te blijven en bovendien was hij zo dichtbij zijn final assesment dat hij geen tijd wilde verspillen.

Hoewel zijn toon een stuk neutraler was liet hij nog steeds trekjes zien die Mousepaw vertelde dat haar dat hij zijn hooghartige houding helemaal niet in de wind had gegooid. En het enkel had gemaskeerd met het minimale respect dat iemand met haar rang kon verwachten. "Oh, er overkomt mij helemaal niks hoor, maak je je daar maar niet druk over." Mompelde de kattin tussen haar kaken door terwijl ze hem een uitdagende blik gunde. "Ik heb de sterren aan mijn kant." Mousepaw haalde haar ogen van de kater af en richtte het op de kant waar hij eerder vandaag gekomen was. De shadowclanner was hier met zijn mentor, of dat beweerde hij tenminste. De kattin trok aan haar oor en begon lichtjes te grijzen. "Maar, als je dat niet geloofd. Ben je altijd welkom om mij terug naar Riverclan gebied te begeleiden. Ik weet zeker dat je mentor het niet erg zou vinden als je een break neemt van je training om een high rank in nood te helpen."  

Zelfs Foulpaw had respect genoeg voor StarClan en katten die daarmee in aanmerking kwamen om geen sarcastische opmerking te maken toen Mousepaw beweerde dat er haar niks zou overkomen omdat ze de sterren aan haar kant had. ”Daar trekt een groep zoals BloodClan zich niks van aan, dus wees toch maar voorzichtig,” merkte hij fijntjes op. Zijn vacht begon ongemakkelijk te prikken toen ze haar volgende voorstel deed en hij draaide met zijn oortjes terwijl hij kort over zijn schouder keek. Hij wist zeker dat Scartail er niks op tegen zou hebben als hij een RiverClan medicine cat apprentice zou terug begeleiden naar het kamp omdat Scartail net zo veel respect had als iedere normale, de warrior code respecterende kat dat rondliep in een Clan, maar toch… Zo erg was ze nu ook weer niet in nood en ze was zelf naar hier gekomen. Maar hij wist ook wel dat als hij nu weg zou gaan en er zou haar iets overkomen, dat hij het zichzelf wel kwalijk zou nemen. Hij opende zijn bek om antwoord te geven, maar geritsel in de bosjes trok zijn aandacht en Foulpaw stelde zijn grote lichaam half beschermend voor de RiverClanner op terwijl zijn blik naar de bosjes flitste. Zijn bovenlip trok zich naar achteren, zijn nagels klapten zich uit en hij maakte zichzelf groter, waardoor hij een best wel indrukwekkende vorm van een beginnende warrior aan begon te nemen. ”Blijf achter me,” zei hij met een halve grom naar Mousepaw terwijl hij dichter naar de bosjes ging. Zonder waarschuwing haalde hij vervolgens hard met zijn klauw uit naar de struik.

Mousepaw besloot de schuine opmerking die hij maakte maar te negeren. Maar vergeten zou ze het niet, dat deed ze nooit. Alles; elke belediging elke minachting, ze wist het allemaal te onthouden. Maar dat was noodzakelijk, in haar ogen. Want als je geen respect voor haar had. Had je dat ook niet voor Starclan. En dat; dat was onacceptabel. Een fout, dat gecorrigeerd moest worden. En Mousepaw wilde met alle liefde de gene zijn die dat zou doen. En toen gebeurde het; ze waren plotseling niet meer alleen. Een rilling trok over de rug van de grijze kattin. Ze kon niet zien wie- of wat hun had benaderd. Het enige wat ze kon vergaren was een duistere schim die zich verstopt had in de dicht begroeide struiken. Mousepaw keek toe hoe de shadowclanner naar voren stapte, en de rol van beschermer op zich nam. ”Blijf achter me,” het was geen vraag, geen suggestie. Maar een soort bevel. De kattin vernauwde haar ogen maar deed wat hij zei. Voor nu dan; straks zou ze wel haar eigen plan trekken.

Foulpaw voelde hoe al de sterke spieren in zijn schouders zich aanspanden terwijl hij de struik naderde. Zijn bovenlip trok zich naar achteren, zijn pels rees waardoor hij twee keer groter leek dan dat hij was en een diepe grom kwam uit zijn keel. Ondanks dat de poes achter hem van een andere Clan was, nam hij zijn taak als haar beschermer serieus. Ze was immers een kat verbonden met StarClan en Foulpaw kon het zich niet permitteren om haar iets te laten overkomen. Niet terwijl hij erbij was. Zijn oortjes draaiden echter in verwarring en zijn pels zakte weer naar beneden toen hij zag dat het een konijntje was. Hij liet een diepe zucht varen en zijn houding ontspande weer, waarna hij zichzelf snel een lik over zijn borst gaf om zich een houding te geven. ”Het is niks,” zei hij over zijn schouder tegen de RiverClan medicine cat’s apprentice. ”Het was maar een konijn.” Zijn blik viel kort op het rare gekleurde eitje dat het konijn achter had gelaten en hij draaide nog eens met zijn oortje, maar besloot om het te laten voor wat het was. Daar had zijn Clan toch niet veel aan. ”Moet ik je nog steeds terug naar RiverClan territorium begeleiden of kun je de weg zelf wel vinden?” vroeg hij aan haar, zijn amberkleurige blik naar haar gericht hebbend. Hij gaf snel nog een lik over zijn borst toen hij zich besefte hoe beschermend hij zich wel niet voor haar op had gesteld. En dat het uiteindelijk maar een stom konijn was geweest. Hoe beschamend.

De poes hoopte dat er een groot roofdier uit de bosjes zou stappen, dat zou dan perfect in haar handen spelen. Maar- dat was niet wat er gebeurde, er kwam een konijn tevoorschijn. Die net zo snel als het verscheen weer de benen nam. Maar dan niet zonder een cadeutje voor hun tweeën achter te laten. Mousepaw keek toe hoe de kater het object oogde, maar hij nam het niet mee. Wat wel gemogen had van de grijze kattin, want zij zelf had er ook totaal geen interesse in. Het was gewoon te vreemd, ze zou zich niet fijn voelen als het in haar den lag. Laat staan om het verhaal achter het vreemd gekleurde eitje aan haar clangenoten te moeten vertellen. Haar aandacht werd uit haar gedachtes gehaald toen de kater vroeg of ze nog begeleiding nodig had. Ze kon het niet over haar hard krijgen om een duidelijk antwoord te geven. Haar trost zou het niet toelaten. Ze kon hem enkel de keuze geven, hij kon zelf besluiten of hij haar zou vergezellen of niet. Ze draaide haar hoofd naar de richting die zou moeten nemen als ze terug naar Riverclan gebied wilde. Langzaam duwde ze haar lichaam voort, hopend dat hij haar gewoon als een hondje zou volgen.  

Ze antwoordde niet. Natuurlijk deed ze dat niet. Dat wilde in principe zeggen dat de verwachting er niet lag dat hij mee zou gaan, toch? Zijn poten prikkelden en hij keek kort in de richting van zijn eigen territorium. Het was nu zo gemakkelijk om zichzelf om te draaien en weg te lopen, maar toch hield iets hem tegen. Ze was de dochter van Crystalstar en de medicine cat apprentice van RiverClan. Hij zou het zelf eerlijk gezegd ook iemand anders niet kunnen vergeven als diegene de keuze had gehad om zijn eigen medicine cat apprentice te vergezellen naar het territorium en het niet had gedaan, waardoor er misschien die kat iets overkomen was. En dus draaide hij zich met een diepe zicht in haar richting, waarna hij zijn tempo versnelde zodat hij naast haar kon lopen. Want hij weigerde om haar als een schoothondje te achtervolgen. ”Je roept maar beter mijn nieuwe naam luid tijdens een Gathering als die wordt benoemd, want ik laat mijn heilige nachttraining schieten voor deze onzin,” bromde hij nors tegen haar, maar hij wendde zijn blik van haar af. Het was immers zijn eigen keuze geweest om haar alsnog te achtervolgen en dat werd hem met de seconde pijnlijk duidelijk. Maar Scartail en Settledstar zouden het wel begrijpen, toch?

Ze had de kater goed ingeschat, want ondanks dat hij duidelijk voor een paar momenten in twijfel stond, besloot hij uiteindelijk wel om mee te lopen. En zo; liepen de twee katten zij aan zij. Mousepaw kon de tijd nog goed herinneren waar Shadowclan en Riverclan recht tegen over elkaar stonden. En een oorlog onvermijdbaar was. Maar het was er nooit van gekomen, haar moeder had het weten te voorkomen. Maar daarvoor moest ze zeker wel veel voor opofferen. Meer dan Mousepaw zelf ooit had gedaan. ”Je roept maar beter mijn nieuwe naam luid tijdens een Gathering als die wordt benoemd, want ik laat mijn heilige nachttraining schieten voor deze onzin,” Klaagde de kater. De grijze kattin trok aan haar oor en gleed met haar blik over de grond heen. Zoekend naar een bepaalde plant, ze wist dat het hier in het bos ergens te vinden was. De poes vernauwde haar blik en breidde haar zoektocht uit naar de meer vochtige plekken. Eindelijk zag ze de kruid die ze moest hebben, bij een klein plasje water. De rode bessen herkende ze uit duizenden. "Ik weet het, en om mijn dankbaarheid te tonen wil ik je graag dit geven." Ze plukte een paar besjes, om ze vervolgens aan de kater te geven. "Dit is Wintergreen, een kruiden die vooral tijdens het lange reizen veel wordt gebruikt. Het geeft je kracht en houdt je hoofd koel." Ze schonk de kater een glimlach en bewoog haar lichaam dichter tegen die van hem aan. "Als je dit gebruikt dan zal je twee keer zo snel door je traingingen heen gaan, en daarom ook eerder je warrior naam behalen." Haar woorden waren zoet, en vol beloftes. Maar ze waren vals; wat ze de kater probeerde te voeren was helemaal geen Wintergreen; die planten werden voor infecties gebruikt niet om kracht te geven.

Nee wat ze de kater probeerde te voeren waren de besjes van een Holly plant, en die waren giftig. Niet zo dusdanig dat je er dood aan kon gaan. Maar oh; je kon er wel flink ziek van worden.

Foulpaw draaide kort met zijn oortje toen Mousepaw haar woorden sprak. Ze legde rode bessen voor hem neer en zei dat het hem zou helpen bij zijn trainingen, dat het hem sneller warrior liet worden. Voor heel even kneep hij zijn ogen peilend samen. Het rationele streed met zijn gevoelens. Hij voelde zich een beetje sceptisch over het feit dat er bessen waren die hem daadwerkelijk konden helpen met zijn training. Aan de andere kant had hij ook van kruiden gehoord die honger konden stillen voor meer dan één dag. En als hij écht beter zou worden in zijn training, dan zou hij sneller warrior worden en sneller zijn Clan kunnen dienen. Met de aankomende oorlog tussen ThunderClan en ShadowClan was dit zeker wel nodig. Hij moest presteren. Hij moest aan Settledstar en aan Scartail laten zien dat hij klaar was voor zijn verantwoordelijkheden. En dus duwde hij het stemmetje dat hem probeerde te waarschuwen ver weg in zijn achterhoofd. Deze keer zouden zijn gevoelens niet in de weg staan van wat hij echt wílde. En dus boog hij zich na één sceptische blik op haar naar beneden, waarna hij de besjes oplikte. Twee, drie, vier. Meer kracht. Ik moet meer kracht hebben. Zijn hart begon sneller te kloppen, zijn bloed gonsde in zijn oren. Adrenaline schoot door hem heen en zijn tong raspte steeds sneller langs de besjes af. Totdat het opeens niet meer goed voelde. Een zwak gevoel ging door zijn lichaam heen en hij voelde zich dof, misselijk. ”Wat…” Zijn stem klonk zwak, alsof het niet van zichzelf was. Dit… dit was niet hoe dat het hoorde te voelen, toch? Dit was niet wat Mousepaw hem beloofd had. ”Wat… heb je… me… gegeven?” kraakte zijn stem, alsof hij een elder was. Hij kon nauwelijks op zijn poten staan, de wereld draaide om hem heen en hij moest zijn klauwen hard in de aarde duwen om niet tegen haar aan te leunen, om geen steun te zoeken. De wereld bleef om hem heen draaien en zijn maag maakte salto’s. Hij wist niet wat dit was, maar het was in elk geval niet goed.

Hij hapte; en slokte zowat alles wat ze hem had gebracht op. Zijn drang om zich te bewijzen aan zijn clan moest wel heel sterk zijn. Mousepaw had het wel vaker gezien, maar zelf kon ze zich nooit in die mindset vinden. Haar clan boeide haar niet veel, het was een plek waar ze woonde. Maar meer ook niet. Alle clans waren aan het einde van de dag toch het zelfde; de verschillen die hun uit elkaar haalde waren enkel kleine details. Alleen Starclan was anders. Mousepaw keek koud, emotieloos toe hoe het gif begon in te werken. En hoe het de kater van binnen kapot maakte. Hij probeerde te praten, maar dat ging heel moeizaam. Mousepaw positioneerde haar bek bij zijn oor, zodat hij ondanks alles haar wel goed zou kunnen horen. "Dit is wat er gebeurt als je niet de juiste respect naar Starclan toont." De kattin wachtte niet op een antwoord; zijn scherpe opmerkingen waren verdwenen. Net zoals het hoorde. De medicine cat apprentice beet zijn nekvel vast. Maar ze beet niet door, ook al schoot die gedachte wel door haar hoofd heen. Ze voelde zich zo machtig op dit moment; dat ze er zeker van was dat als ze hem zou omleggen ze er nog weg mee komen ook. Maar ze deed het niet, ze wilde hem enkel een lesje leren. Niet doden. Ze sleepte de shadowclanner mee, naar zijn kamp. Ze had het verhaal waar ze mee zou gaan komen al helemaal uitbedacht.

Topic uit