the great smog of 1952

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower was gefascineerd als weer zoals dit. Sneeuwstormen, onweer, en dus dit, dichte mist. Zolang het maar extreem was. Ze was erop uit gegaan en ze voelde zich onzichtbaar. Niemand zou haar hierin kunnen vinden! Het voelde zo bevrijdend, weten dat geen enkel oog op je was. Niet dat je iets kon doen nu behalve ronddwalen. Jagen was ook onmogelijk in deze dichte mist. Het condenseerde op haar wimpers en ze schudde steeds de druppels van haar snorharen. Maar het was het waard. Eindelijk geen Carrioncough, geen Crystalstar, geen niemand. Al wilde ze Hermitshell best aan haar zijde hebben. Ze zouden de meest schandalige dingen kunnen doen nu ze zo onzichtbaar waren. Maar helaas. Wat ze niet had verwacht is dat ze werkelijk regelrecht tegen Mousepaw aan botste. De grijze poes was uit het niets op komen duiken en Cottonflower liet een hoog gilletje horen, waarna ze haar poot op haar borst legde toen ze realiseerde wie het was. ‘Oh, jij bent het maar..’}

En toch; schrok ze zich dood toen ze opeens iets, een ander lichaam. Tegen de hare aan voelde komen. Maar ze liet haar schrik niet merken door een hoge schreeuw uit te brengen. Nee, Mousepaw bleef tegen stok stijf staan. Alsof ze een standbeeld was. Pas toen ze een maar al te bekende stem hoorde. Voelde ze haar spieren weer relaxen. "Verdomme Cotton," mompelde ze gejaagd terwijl ze een paar keer diep adem haalde. "Ik krijg bijna een hartaanval van je." Het was niet haar schuld; door de nevel in de lucht. Kon niks zien totdat je er recht tegen aanliep. Maar toch, een seintje van te voren was wel fijn geweest.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower moest lachen toen er ook reactie kwam van Mousepaw. Direct bewoog ze zich langs de medicine cat en drukte haar vochtige pels tegen die van haar aan. Ze waren vriendinnen, na alles, toch? ‘Ik weet het, dat effect heb ik wel vaker,’ miauwde ze, haar snorharen trilden geamuseerd. Grinnikend keek ze de poes aan en keek voor zich uit naar het niets. De kou was in haar teentjes geslopen, maar het deerde haar niets. ‘Wat doe jij eigenlijk hier? Ik dacht dat buiten mij geen ziel gek genoeg was om naar buiten te gaan,’ begon ze te babbelen. ‘Maar ik neem aan dat jij ook niet hoeft proberen te jagen of patrouilleren. Oh! Heb je een soort van geheime medicine cat missie ofzo?’ Ze was niet vergeten dat Mousepaw speciale krachten had. Ze had immers contant gehad met haar moeder in Starclan. En na de eerste schok, kon ze toch eindelijk een einde aan dat verhaal maken en voelde ze zich beter. Het weten was beter dan die moordende onwetendheid.}

Ze had verwacht dat Cottonflower na haar reactie zou wegstappen, maar ze deed juist het tegen over gestelde en schoof nog dichter tegen haar aan. Iets wat niet echt een fijn gevoel was, Mousepaw was natheid wel gewend. Als ze uit diverse waterwegen stapte die hun territorium bekladde. Of als de aarde weerd "gezegend" werd met hemelwater. Maar dit was anders- het voelde heel vies, drassig. ‘Ik weet het, dat effect heb ik wel vaker,’ Klonk er van de andere poes af, die vast heel erg tevreden met d'r zelf was. "Je hebt zeker je lolbroek aan vandaag of niet?" Mousepaw schoot haar een scherpe blik voordat ze ook een grijns liet zien, want okay truth be told; dat was wel een goede comeback. Cottonflower leek onaangetast te zijn door hum omgeving, het was koud en kleurloos. Maar zij wist te schitteren als de zon zelve. Zo vol energie enthousiasme. De high-rank kon bijna de harde wind die aan haar vacht trok vergeten. Wel als de babbel van haar vriendin hoorde. "Pfft, was het maar zo'n feest, Starclan laat niks meer van zichzelf horen." Lamenteerde de grijze kattin wat dramatisch terwijl ze voor effect haar poot op haar tegen haar kop aan legde. Ze slaakte een zucht en grinnikte toen zachtjes terwijl ze de warrior een klein duwtje gaf. "Maar, ik zit er niet echt mee; zolang je niks hoort gaat het goed toch?"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower giechelde opnieuw toen Mousepaw sprak dat ze de lolbroek aanhad. De mondhoeken van de warrior krulden plezierig omhoog, en ze gaf haar nu een iets forsere duw met haar schouder. ‘Kom op, Mousepaw. We weten allebei dat jij het niet doet. Ik offer mezelf zo nederig op.’ Daarna creëerde ze eindelijk wat ruimte tussen de twee en schudde kort haar pels. Het was dweilen met de kraan open om zichzelf nu wat droog proberen te wassen, maar de lucht in haar lange pels voelde iets beter. Ze luisterde naar de medicine cat en een dramatische zucht rolde over haar lippen. ‘Ugh, wat saai!’ miauwde ze dramatisch. ‘Ik zou bijna zeggen dat jouw leven nog saaier is dan de mijne. En zelfs je tijd verdoen met een vriendje mag je niet,’ babbelde ze zonder censuur door. ‘Geen missies, geen StarClan, geen vriendje. Alleen maar op dooie planten kauwen. Pfft, dat hele medicine cat leven zou het bijna niet waard zijn.’ Ze keek Mousepaw aan, een plagende glimlach hing op haar gezicht. ‘Maar ik gok dat zonder consequenties over de grenzen gaan wel lachen is. Als ik dat mocht, zou ik iedere dag die stinkerds lastig vallen.’}

De grijze kattin viel bijna toen ze een flinke por tegen haar schouder aan kreeg. Wauw wilde de ander haar dood hebben ofzo? Mousepaw stond op het punt er wat van te zeggen, maar besefte zich dat dat wel heel erg aanstellerig klonk. En ze wilde absoluut niet dat Cotton haar voor een watje ging aanzien. ‘Kom op, Mousepaw. We weten allebei dat jij het niet doet. Ik offer mezelf zo nederig op.’ De medicine cat grinnikte en knikte erkennend met haar hoofd. "Oké oké, mevrouw de komiek als jij het zegt." Mousepaw was veel dingen, sommige goed; sommige wat minder. Maar echt lachwekkend was niet een van die dingen. Ze kon een gesprek wel leven in een gesprek blazen, ze kon het zelfs luchtig houden als ze echt wilde. Maar zo als Cotton te werk ging, dat was voor haar niet bepaald weggelegd. Over de kattin gesproken; ze stapte weg en het voelde gelijk alsof de grijs gekleurde poes wat meer lucht kreeg. Iets wat ook wel waar was, want de koude wind die waaide vrij wel meteen door haar vacht heen en wist de haren die tegen haar lichaam aan geplak waren te ontwarren. De warrior naast haar begon een hele woordenstroom, over haar eigen leven maar ook over die van Mousepaw; en hoe saai die wel niet was. En god, wat was dat waar. Daarom ging Mousepaw er ook wel vaak op uit, om haar vermaak ergens anders vandaan te halen.  ‘Maar ik gok dat zonder consequenties over de grenzen gaan wel lachen is. Als ik dat mocht, zou ik iedere dag die stinkerds lastig vallen.’ De geel gekleurde ogen van de kattin werden groot toen de bruine poes dat onderwerp aansneed. "Nou ik zal je eens wat vertellen," begon ze gehaast terwijl ze haar lichaam op de grond liet zakken; hier moest ze even voor zitten. "Okay, dus laatst ging ik naar Thunderclan ja? Want daar groeien wat plantjes die ik nodig had. Dus ik liep daar gewoon, heel rustig deed niemand kwaad. Komt er een patrouille op me af, en gaan ze me allemaal vragen stellen "Wie ben je, wat doe je hier blah blah blah." Dus ik heb al gelijk zoiets van "Luister maat, dit zijn medicine cat zaken ja?" En nou, hij werd me toch boos. Ik had volgens hem een "attitude" iets wat ik totaal niet heb. Maar hij wilde niet luisteren joh. En toen stuurde die idioot me gewoon weg. Nou toen had je me hoor; dus ik zei zo van "Je kan me niet wegsturen eikel ik vertrek." En toen gooide ik wat zand in zijn gezicht en rende ik weg."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower giechelde nog even om de laatste opmerking van de poes. Maar het gesprek veranderde naar een veel interessanter gesprek, en Mousepaw had direct haar aandacht gevangen toen ze sprak dat ze iets te vertellen had. Ze vertelde dat ze naar ThunderClan was geweest en dat ze een patrouille tegen was gekomen. Cottonflower moest lachen toen ze haar uitmaakten een attitude te hebben, en ze giechelde nog harder toen ze zei dat ze zou vertrekken. Haar mond viel open toen ze sprak dat ze zand in z'n hasses had gegooid. ‘Nee, dat heb je niet gedaan!’ sprak ze uitgelaten, waarna ze opgetogen grinnikte. ‘Oh, ik zie het echt precies voor me.’ Werkelijk. Alleen al hoe Mousepaw sprak. Misschien had ze het wat aangedikt, maar het was genieten. ‘Volgende keer moet je me echt meenemen. Ik hou wel van wat bekvechten.’}

Mousepaw lachte om de woorden van de bruine kattin. Cottonflower reageerde precies zoals verwacht en het was geweldig. Ze was geen heilig boontje die haar de regels zou voorlezen die ze wel niet gebroken had met haar stunt. Zoals haar moeder gedaan zou hebben, of Shrimpnose. En de grijze kattin haatte dat; om te leven moest je ook wel eens de grenzen opzoeken letterlijk en figuurlijk. Je kon jezelf niet altijd aan de regels houden, of altijd maar lief en aardig zijn om de vrede te bewaren. Soms, moest je gewoon even wat stoom afblazen. "Kom gewoon nu dan." Stelde ze voor, al was het misschien niet het beste idee wat ze ooit had gehad. Vooral niet in deze condities. "Als we ooit de weg uit Riverclan weten te vinden in dit weer."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflowers ogen lichtten op toen Mousepaw sprak dat ze gewoon nu konden gaan. Gewoon zomaar, nu. Oh, ze hield wel van wat spontaniteit. Een grote grijns sierde haar snoetje. ‘Deal,’ miauwde ze zelfverzekerd. Ze kreeg direct wat meer sprong in haar pas en Mousepaw miauwde vervolgens dat ze niet echt een richtingsgevoel hadden in deze omstandigheden. Cottonflower haalde haar schouders onverschillig even op. ‘We lopen vanzelf tegen een grens aan,’ opperde ze simpelweg. ‘Je maakt me toch niet blij om vervolgens op te geven. Misschien maakt dit het juist wel nog leuker. Want oeoeeoeh, we kunnen niets zien,’ grinnikte ze opgelaten. ‘Of! We kunnen een paar dikke ThunderClan sukkels de stuipen op het lijf jagen.’ De jonge warrior aarzelde geen moment en begon het tempo op te voeren, gewoon recht vooruit. Zoals ze zij: ze zouden vanzelf tegen een grens aanlopen. Kwestie van tijd. En ze had wel ongeveer een idee waar ze waren. Ze was niet compleet achterlijk.}

Mousepaw had eigenlijk wel spijt dat ze de voorstel had gedaan om nu te gaan. Maar ja; wist zij veel! Ze had nooit gedacht dat Cottonflower akkoord zou gaan. Vooral niet in dit takke weer. Maar de medicine cat apprentice kon nu niet meer terug krabbelen. Want de warrior maakte het haar al heel duidelijk dat ze daar niet blij van zou worden. Ze konden het niet zomaar opgeven, had ze gezegd. Mousepaw kon niet anders dan te knikken op haar woorden. Zelfs toen ze een spook nadeed,"oeoeeoeh." De grijze kattin schudde haar hoofd toen haar vriendin Thunderclan aan de haak sloeg. Daar wilde ze liever niet naar toe. Al helemaal niet na die belachelijke confrontatie die ze er laatst had gehad. Het was zeker niet zo dat ze haarzelf uit het veld liet slaan door een paar domme warriors. Maar ze zag het gewoon niet echt zitten. "We kunnen beter naar Shadowclan gaan, in dat donkere moeras zal niemand ons zien aankomen." Dat; en in Shadowclan was ze nog niet zo vaak geweest. Wat wel jammer was, want het had wel een vrij uniek gebied. Mousepaw werd uit haar gedachtes gehaald toen ze de bruine kattin weg zag stappen. Zonder enige aarzel in haar stap. Mousepaw voelde haarzelf een beetje als een hondje zo, maar snel trippelde ze achter de oudere kattin aan.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Geen ThunderClan? Nee, Mousepaw stelde ShadowClan voor. Oh, ze wist het niet, dat voelde alsof het nog oude wonden open zou halen. Wacht, waar zat ze onzeker over te doen? Ja, natuurlijk kon ze dat doen. Een beetje olie op het vuur gooien, irritant zijn gewoon puur voor irritant te zijn. Bovendien was ze met Mousepaw, het heilige kindje van de leidster, niemand zou haar wat aandoen. ‘Oké, klinkt goed,’ snorde ze vrolijk. ‘Maar dan mag jij die gore modder van m'n poten likken,’ voegde ze er plagerig aan toe. Ze stelde koers bij waarvan ze dacht dat het ShadowClan was en zette Mousepaw aan tot een drafje. ‘Oké, kruidenkatje, laten we zien of je nog een druppel warrior bloed in je aderen hebt stromen.’ En na die woorden spoorde ze het tempo nog wat op. Eens kijken of muisje haar bij kon houden. En ze dook de dichte mist in.}