Let's face it

Het gescheld, het geschreeuw en de strijd ging achter hem nog steeds door. Hier liggen en hopen dat het over ging, dat Eveningstar toch wijs zou worden, had niks uitgehaald. Natuurlijk niet, waarom had hij dat in vredesnaam ook gedacht. Oh juist. daar zat het probleem precies. Hij dacht nooit na, want dat kon hij verdomme niet eens. Smouldertongue kwa, weer overeind, sloom als een Elder na een middagdutje. Hij draaide om en staarde vermoeid naar hoe zijn Leader aangevallen werd door twee Shadowclanners. Het was haar eigen schuld, maar helaas maakte dat niks uit voor wat ze van hem zou denken. Hij zuchtte kort, erg graag weer naar huis willen gaand en rende toen op de oneerlijke strijd af. Stormraiser had Eveningstar kunnen raken, waarbij de laatste haar poot terug trok. Bloed was al gauw te ruiken. Smouldertongue wist dat dat erbij hoorde en concentreerde zich eerst maar op de zwarte poes. Hij probeerde tegen haar aan te springen, net nog in zijn ooghoek zien hoe zijn Leader door haar poot leek te gaan. Wel, eerst maar Stormraiser proberen tegen de grond te werken. De poes had al meer beweging gehad dan hij, dus hopelijk zat er niet al te veel strijd meer in.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Eveningstar ontweek zijn aanval, maar wist daardoor precies in Stormraisers klauwen te vallen. Het was wonderbaarlijk hoe ze zonder woorden en in deze vermoeide staat elkaar precies aan wisten te vullen. Waar hij aanval, dook zij, en andersom. Stormraiser wist weer bloed te vloeien en Settledstar stapte direct weer naar voren om Eveningstar weinig tijd te geven om te herstellen van deze klap. Hij zag haar dan ook door haar poot ging toen ze op hem probeerde te springen. Het maakte haar aanval klungelig en hem in staat om hem te ontwijken. Ze moest hem hebben, echt enkel hem. En hij kon klappen incasseren en dan kon Stormraiser weer toeslaan. Keer op keer, Eveningstars tunnelvisie zou haar de das omdoen. Zijn gewicht ging op zijn voorhand toen hij van haar weg was gesprongen. Hij hield het daar, terwijl hij naar haar gewonde voorpoot dook en probeerde zijn tanden in de pees te zetten. Hij zou de fundering onder haar vandaan slaan. Zijn blik schoot naar Stormraiser, bijna verwachtte dat ze hem weer zou spiegelen, maar de rode ThunderClanner dook op haar af. Settledstars ogen schoten direct zorgen. In een moment was hun voordeel naar de andere kant van de schaal geschoten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar greep raak en hij hield vast voor wat hij vast houden kon. Hij moest zich proberen te focussen op het gevaar wat hij letterlijk tussen zijn kaken had. Maar zijn gedachten waren modderig en traag. Zijn groene ogen flitsten steeds naar Stormraiser, die onderuit was gehaald door Eveningstars metgezel. Hij hoorde haar iets onverstaanbaars grommen, en in dat moment kreeg hij een klauw op zijn schouder. Hij hapte naar adem, waardoor de greep op Eveningstars poot verslapte. Hopelijk had hij genoeg schade gedaan voor nu. Hij nam zijn verlies en draaide een kwart slag van haar weg en haalde sterk uit met zijn achterpoten naar haar borst. Waar hij haar maar raken kon. Hij zocht Stormraiser en vroeg zich af of ze het alleen redden kon, terwijl ze onder de rode kater worstelde. Hij wilde inspringen, de rode kater van haar aftrekken, hem straffen om haar ook maar met één tengel aangeraakt te hebben. Hij keek achterom naar Eveningstar en gromde enkel, waarna hij zich op zijn voorpoten omdraaide en haar met zwoegende flanken weer aanstaarde.

De zwarte poes was niet bepaald voorbereid op zijn bijkomst in het nog steeds nutteloze gevecht en hij was in staat haar tegen de grond te houden. Al deed ze erg flink haar best weer los te komen. Haar opmerking over lef liet hij maar even achterwege, het was namelijk niet het ergste wat hij gehoord had in zijn leventje. Naast hen gingen de Leader vrolijk door en Smouldertongue besefte dat eentje van Eveningstar's rug af halen maar weinig uitmaakte. Het was hooguit wat eerlijker nu. Hij voelde de achterpoot van Stormraiser tegen zijn buik aankomen, maar door de houding kwam het niet hard aan. De klauwen gingen nauwelijk door zijn vel heen. "Ik ga niet met je vechten''grauwde hij tegen de poes en het was ook waar. Het enige wat hij deed was al zijn kracht gebruiken om haar tegen de grond te houden, zelfs de klauwen van zijn voorpoten waren in. Ze zou het er niet mee eens zijn en hij verwachtte het ook niet lang vol te houden voordat ze zich weer losgekregen had, maar ergens hoopte hij dat het gevecht naast hun niet te lang meer door ging. Al leek dat er niet op.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Na enkele rake klappen van beide kanten, meende hij een staalmat geraakt te hebben. Hij wilde zijn bek open trekken, maar kon de woorden niet vinden. Hij voelde zich enkel woest. Woest dat ze durfde hem aan te vallen. Zij sprak over heiliglastering, maar wat deed ze zelf? Highstones was geen plek om te vechten, al lagen de bergen al iets achter hen. Ze keken elkaar aan, de poes duidelijk aangedaan door haar gewonde poot. In zijn ooghoeken hield hij nog altijd Stormraiser in de gaten, die veel problemen met de rode kater leek te hebben. Ze schreeuwde kwaad en het ging bij hem door merg en been terwijl de poes zich los probeerde te worstelen. Te lang afgeleid, was het moment om iets te zeggen verloren gegaan en stormde Eveningstar alweer op hem af. Maar haar fundering was inderdaad gebroken en ze stortte al voor ze bij hem was in elkaar. Settledstar was te laat om te ontwijken en klunzig stortte viel hij met haar mee, probeerde zijn kauwen in haar huid te slaan waar hij maar houvast zou krijgen. Maar ondanks dat hij kermde van de pijn, door nogmaals de lucht uit zijn longen te hebben geslagen, wist hij dat hij in een zeldzaam moment sneller zou zijn dan Eveningstar. Zij liep op drie poten, en hij had er nog vier. Al zou zijn lijf morgen waarschijnlijk niet meer functioneren. Met een grauw schopte hij naar de poes en krabbelde bij haar vandaan, om zich vervolgens op de rode kater die Stormraiser in een houtgreep hield te werpen. Hij was meer een stormram dan een goed uitgedachte aanval. ‘Ik zei dat je haar niet aan mocht raken,’ siste hij woest in zijn oor. Al verdoezelde de vermoeidheid in zijn stem hoe kwaad hij eigenlijk wel niet was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Voordat de kersverse leider al goed en wel Stormraiser had kunnen bevrijden van haar belager, zat een andere blaffende hond hem alweer op de hielen. Ze gilde dat ze niet aan hem mocht zitten en hij wist nog een snuif eruit te krijgen. Hij wist nog net zijn blik op zijn belager te werpen, maar wist, ondanks haar extreem kreupele pas, dat hij niet op tijd zich schrap zou kunnen zetten. Hij moest zich nog bij de rode kater weg zien te krijgen én dan een hondsdolle dwaas te ontwijken. ‘Hij geeft haar ook niet bepaald een knuffe-’ Zijn zin werd afgebroken toen Eveningstar zich weer tegen hem aan wierp. Een kreun verliet zijn bek toen voor de zoveelste keer de longen uit zijn lijf werd geslagen. Morgen zou hij waarschijnlijk geen rib meer over hebben die niet gekneusd was. In een reflex zette Settledstar zich schrap voor de landing, wist dat hij vroeg of laat weer hard neer zou komen en Eveningstar van zich af moest zien te krijgen. Maar de landing liet van zich wachten en toen ging met een schok zijn ogen verder open. Voor een kort moment was hij gewichtloos en hij zag de grond hard op zich afkomen. Zijn bek opende in een woordloze schreeuw en hij kneep zijn ogen dicht voordat hij met een doffe klap neerkwam. Hij zweerde dat hij sterren zag.

Smouldertongue gebruikte bijna al zijn gewicht om de poes tegen de grond te houden, terwijl ze op hem begon te schelden. Ze wou hem uitlokken, ze wou een gevecht aangaan en haar klauwen kunnen gebruiken. Hij luisterde niet naar haar woorden, zijn zorgen om Eveningstar was momenteel veel groter. Hij wou geen zinloos gevecht aangaan, enkel er voor zorgen dat de strijd tussen haar en Settledstar eerlijk zou zijn, als ze al dan zo nodig moesten vechten. "Ik weet niet wat haar bezielde''gaf hij toe bij Stormraiser's laatste zin, waarbij hij zijn kracht even verzwakte. Kort had hij het plan om haar te laten gaan, om haar in de ogen aan te kunnen kijken. Als ze het niet laten om te strijden moest dat dan maar. Blijkbaar was de nieuwe Leader eventjes klaar met Eveningstar toen hij doorhad dat zijn vriendin in een benarde positie zat. Net toen Smouldertongue zijn greep verzwakte hoorde hij een kwade stem, ditmaal op hem gericht. Voordat hij er goed en wel op kon reageren werd de adem uit zijn longen geduwd door het volle gewicht van de andere. Hij snakte naar lucht terwijl hij omver rolde en kort beduusd bleef liggen. Met verbazing keek hij naar Settledstar, zich afvragend wat voor een aanval dat nou weer was. Lang duurde die verbazing niet, daar was geen tijd voor. Eveningstar gaf blijkbaar toch wel wat om hem, in elk geval genoeg om hem tot hulp te schieten. Smouldertongue sprong aan de kant, toekijkend hoe de twee Leaders weer in gevecht raakte. Alleen, het was te vlak bij de rand. Beide waren te vlak bij de rand. "Eveningstar!''riep hij voor de tweede keer, maar ditmaal was zijn stem gevuld met angst. Ze verdwenen ongeveer samen over de rand. Stilte was het enige wat nog volgde op dat moment. Hij staarde naar waar ze zonet nog waren, zijn poten trilde. Het was ver naar beneden daar, te ver. Maar beide waren Leaders, beide hadden negen levens. Wat de een ook mocht geloven. Toch? Wat Stormraiser wou doen kon hem geen grasspriet schelen, als ze nog wat wou uithalen bij hem had ze pech. Hij had iets anders aan zijn kop. De grote kater liep naar de rand toe, om met maar weinig hoop naar beneden te kijken. Op de rotsen lagen ze. Hij wist al meteen door haar lichaam te zien dat Eveningstar de val niet had overleeft. Een hoop scheldwoorden schoten door zijn kop heen en hij gooide met liefde een paar naar buiten. "Ik ga naar ze toe''sprak hij kortaf tegen de zwarte poes. Wat zij ging doen moest ze zelf maar uitzoeken. Smouldertongue was misschien beter in
bomen, ook op rotsen kon hij redelijk goed klimmen. Voorzichtig begon hij af te dalen.

De Warrior kwam half struikelend en glijdend tot stilstand bij haar lichaam, zijn blik gepijnigd door de aanblik en misschien ook Stormraiser's woorden. Ze kon gewoon niet ophouden, ook nu hun Leaders hier beide lagen. Zonder ademhaling, met zwijgende harten. Smouldertongue boog zijn kop over het lichaam van Eveningstar, woede prikte achter zijn ogen. Waarom had ze hem willen redden? Hij was sterker geweest dan Settledstar, hij was minder vermoeid geweest. Het was hem wel gelukt zijn mannetje te staan, in elk geval lang genoeg. Had hij eerder moeten ingrijpen? Zijn poging de drie in te laten zien wat voor belachelijke actie dit was in zijn ogen bleek waardeloos te zijn achteraf, zichzelf meteen terugtrekken van het gevecht was niet de optie geweest. Als hij zich gelijk in had gestort, dan was het misschien niet zover gekomen. De zwarte Warrior naast hem sprak zijn zorgen uit, enkel in harde woorden. Ze beschuldigde hem voor de dood van haar Leader. Smouldertongue spande zijn spieren aan bij het horen van haar stem. Hoe medeplichtig zijn voelde? "Het went''hij had de suffix tongue gekregen omdat zijn woorden konden branden, maar ditmaal waren ze juist ijskoud. Bijna emotieloos. Hij wou haar voor de rest negeren, wachtend tot Eveningstar terugkeerde. Alleen, haar volgende woorden liet hem met een ruk omkijken naar haar. Als vuur raasde de woede door hem bij het luisteren naar wat ze waagde te zeggen. De manier waarop ze zijn Leader durfde te aanraken, haar behandelend als een stuk vuil. "Waag het om nogmaals je bek open te trekken''gromde hij naar haar, weg stappend van Eveningstar. Hij torende met gemak boven de poes uit, zeker nu hij zich expres groter maakte. Haar respectloze woorden tegenover hem kon hij hebben, dat deed hem nog maar weinig. Maar ze moest echt eens leren haar klep dicht te houden. "Je kent haar niet, niet genoeg om zo te spreken over haar''vervolgde hij. Het was een bevel of een uitdaging, hoe Stormraiser het ook zou bevatten. De keuze was aan haar.

Hij begon langzaam onder de indruk te raken van haar, moest Smouldertongue toch toegeven. Hoe graag ze bleef aanhouden en koppig doorgaan, terwijl hier de lichamen van hun Leaders lagen. Wel, het was niet dat ze nou zoveel beters te doen hadden. Hoe lang ging dit allemaal nog duren, wat waren ze toch aan het doen in het rijk der doden? In elk geval gaf het Stormraiser mooi nog even de tijd om eens lekker verder te zeuren, haar gezicht op een ongepaste afstand van de zijne af. Wat had ze allemaal geroepen deze keer? Smouldertongue hield het allemaal niet zo bij meer, iets over Eveningstar natuurlijk en ze had hem uitgescholden natuurlijk. Ze sloot het af met een vraag voor hem, of was het uitdaging? Misschien een opdracht. "Mag beide ook?''beantwoordde hij erop, zodat ze hopelijk eens tevreden was. Hij was de domste kat in Thunderclan en met lafheid kon hij vast en zeker ook hoog scoren. Dit was allemaal al belachelijk genoeg. Hij was moe, hongerig inmiddels en hij wou gewoon naar huis. En hier stond een random poes van Shadowclan hem en zijn leader uit te schelden, terwijl voor hun de nog dode lichamen lagen van Eveningstar en Settledstar.