Shower me with good times

Hij was klaarwakker. Hij had net een dutje gedaan nadat hij bij zijn mama had gedronken en nu was hij weer wakker, klaar zijnde om de wereld om hem heen te ontdekken. Hij zag dat de meesten nog sliepen en het kleine pluizenballetje bewoog zich voort, langs zijn nest af en meer naar de uitgang van de nursery. Hij had gisteren een mosballetje zien liggen waar hij mee kon spelen, maar hij wist alleen niet precies meer waar. Hij wist dat het ergens in de buurt was van de uitgang van de nursery, daar waar het koúd was. Een lichte rilling ging dan ook door hem heen toen hij de koude wind langs zijn pels voelde strijken, maar dat wist niks vergeleken de teleurstelling die hij voelde toen hij zag dat het mosballetje er niet meer lag. Zijn blik viel op een grote warrior die de nursery binnen kwam wandelen, maar daar was Thrivekit niet van onder de indruk. Misschien zou hij er wel wat meer aandacht aan besteed hebben als het niet zo was dat hij zijn mosballetje kwijt was. ”Jij mijn mosballetje hebben?” vroeg hij op een bijna hoopvolle toon aan de warrior. Hij keek vervolgens langs de warrior heen, alsof hij echt geloofde dat de warrior het mosballetje voor hem verstopte.

Wat was het met kittens die hem vanuit het niets aanspraken? Hij was de nursery ingelopen om de nesten van wat queens te verversen, in de hoop er heel snel weer weg te zijn. Kwam er plots zo'n eng ding voor zijn snuit staan, om hem te vragen of hij een mosballetje had. Correctie, of hij dat ding zijn mosballetje had. First of all, hij had geen idee waar dit over ging. Mosbal? Huh? Nee? Second of all, hij wilde hier geen seconde langer zijn dan nodig was voordat één van zijn eigen kittens het een goed idee vonden om hem te roepen. Hij liet hun zorg graag in de handen van Light en zij had het net zo lief op die manier. Maar kittens bleven kittens - dat bleek maar weer. Oh ja, hij moest nog antwoord geven. "Nee." zij hij dan ook, met een wat verwarde uitdrukking op zijn gezicht. "Ik kom nesten schoonmaken," legde hij uit waarna hij langs de kitten heenstapte om verder te gaan met zijn taak.

Thrivekit’s oortjes zakte beteuterd naar achteren toen de grote warrior aangaf niet zijn mosballetje te hebben, maar hij was al snel weer afgeleid toen de kater zei dat hij nesten ging verschonen. Oeh! Dat klonk interessant! ”Ik helpen,” besloot hij dan ook voor zichzelf zonder toestemming te vragen, waarna hij zich omdraaide en tussen de poten in van de kater begon te lopen. In zijn enthousiasme had hij de afstand echter niet goed berekend en hij ging dan ook vol op zijn snufferd omdat hij struikelde. ”Auw,” zei hij beteuterd en er verschenen traantjes in zijn oogjes. Hij knipperde ze echter snel weer weg. Nee! Hij was een sterke, stoere kitten en hij mocht niet huilen! En dus kwam hij weer overeind en keek omhoog naar de warrior, hopend dat hij niet had gezien dat Thrivekit bijna moest huilen. Dadelijk mocht hij niet meer mee helpen omdat de warrior dacht dat hij het niet kon! Dat wilde hij niet hebben!

Ooh, jezus!! Natuurlijk ging de kitten hem helpen. Het was alsof hij ieder paar moeder-ogen op hem had gericht nu, en met een ongemakkelijke trek van zijn oor wenkte hij de kitten mee met zijn staart. Deze volgde hem door super handig onder zijn buik door heen te lopen en zo tussen zijn voorpoten te eindigen, waardoor hij viel. Natuurlijk . Agony. Hawk bracht zijn kop richting de kitten en gaf hem een kleine nudge met zijn neus. "Gaat het?" vroeg hij toen.

De brok in zijn keel was vrij overweldigend en Thrivekit moest er alles aan doen om niet aan de stoere warrior te laten zien dat hij eigenlijk wilde huilen. De kater gaf hem een por tegen zijn lichaampje aan en vroeg of het ging, waar Thrivekit dapper op knikte en hij kwam weer overeind. Hij slikte een paar keer goed door en knipperde met zijn oogjes om de traantjes weg te krijgen voordat hij de warrior weer aankeek. ”Geen pijn,” loog hij toen, wat een leugen was omdat hij vol op zijn snufferd was gegaan. Zijn neusje was naast zijn staart zijn meest gevoelige plek en Thrivekit likte voorzichtig met zijn tong om na te gaan of het niet bloedde. Dat deed het niet. ”Wat moet ik doen?” vroeg hij toen alsof er niks gebeurd was, waarna hij met zijn oortjes draaide. Hij wilde net zo stoer zijn als de warrior voor hem, dus dat wilde zeggen geen traantjes!