Will I be good enough?

Zijn ogen waren eindelijk geopend. Smaragdgroen van kleur, al kon hij dat natuurlijk niet zien. Nog één ding dat hij niet gemeen had met zijn moeder. Hij leek het compleet tegenovergestelde van haar te zijn, maar dat wilde niet zeggen dat hij daarom minder van haar hield. En dat gold trouwens voor al zijn siblings. Ze begonnen nu allemaal wel een karaktertje te krijgen en dat van hem kwam wel heel erg naar voren, misschien soms iets te. Thrivekit wilde graag aan zijn Clanmates laten zien dat hij er was, dat hij bestond. Vooral aan zijn siblings. Zijn ogen waren dan ook gefixeerd op Sootkit toen hij beweging voelde en zag dat zijn oogjes begonnen te trillen. Een grijns kwam om zijn lippen en hij duwde zichzelf al wiebelend overeind op zijn poten. Oké. Ging goed. ”Sooo,” bracht hij uit in plaats van de naam van zijn broertje en per ongeluk verloor hij zijn evenwicht waardoor hij ook nog eens met zijn volle gewicht tegen zijn broertje viel. Voor een warrior zou dat niet veel geweest zijn, maar hij vermoedde dat het voor een kitten wel anders lag. ”Sowwy,” murmelde hij en hij drukte zijn neusje daarna meteen in de vacht van zijn broertje, al moest hij wel licht grijnzen om zijn eigen klunzigheid. Het was vrij… typerend.

Hij had rustig liggen slapen, zijn tijd nog aan het nemen nu hij nog een jonge kitten was. Straks zou hij wel gaan spelen, wanneer hij iets meer uitgerust was. Hij had dan ook niet door dat zijn siblings mogelijk al wat actiever waren. Hij voelde zich na een tijdje al een stuk meer uitgerust en opende zijn oogjes dan ook voorzichtig om wat om zich heen te gaan kijken, alleen voor hij daar de kans toe had hoorde hij een van zijn siblings en voelde hij vervolgens hoe de kitten volledig bovenop hem viel. Hij probeerde onder Thrivekit uit te komen en trapte wat met zijn pootjes in de hoop dat zijn broertje van hem af zou gaan.

Het was allemaal leuk en aardig voor Thrivekit totdat Sootkit naar hem begon te stampen. ”Soooo, doe niet!” gilde hij boos. Hij had toch sorry gezegd? Wat een gemenerik! Zijn gifgroene oogjes keken Sootkit boos aan terwijl hij van zijn broertje af krabbelde en zijn vacht was geprikkeld de lucht in gegaan. ”Ik sowwy gezegd!” liet hij er toen op volgen, nog steeds een boze blik hebbend in zijn ogen. De trap, ondanks niet erg hard, voelde niet aangenaam aan tegen zijn zachte kittenvacht en boos probeerde hij de zere plek te likken. Het resulteerde enkel in hij die weer omviel, alleen deze keer de andere kant uit. Hij wendde zijn blik boos van zijn broertje af en keek stoïcijns in een andere richting. Nu moest Sootkit maar sorry zeggen, want hij had Thrivekit pijn gedaan!