Right side of the tracks

Dit keer bleef het meisje netjes op neutraal gebied. Ze had het niet zo op de grenzen gehad nadat ze apprentice was geworden, maarja wat verwacht je als je moeder ineens zo'n bom in je leven gooide. Haar moeder wist ook dat ze impulsief en koppig kon zijn en dingen niet zo goed doordacht, dus als ze dit gedrag niet had gewild, dan had ze maar een babysitter moeten regelen. Niet dat Specklepaw dat idee aanmoedigde, ze was nu eindelijk zes moons, eindelijk oud genoeg om het territorium in te mogen. Te oud voor een babysitter dus. Ze vond het eigenlijk wel helemaal prima zo. Op eigen houtje alles verkennen, en vandaag was fourtrees aan de beurt. Misschien zou ze hier binnenkort wel haar allereerste gathering meemaken en meer katten uit de andere clans ontmoeten. Daar was ze stiekem wel heel benieuwd naar, maar dat moest nog wachten. Daarom was ze ook maar gewoon zelf gaan lopen naar het stuk grond. Ze had altijd verhalen gehoord over vier torenhoge eiken die de wolken konden aanraken, maar wat ze zag was toch redelijk teleurstellend. Een boom was kort en zwartgeblakerd. Iets wat de jonge dame nog nooit had gezien, en dus trippelde ze er op af. Het stonk wel een klein beetje en toen ze er een wit pootje tegen aan duwde, kwam deze zwart terug. "Ew, ew, ew!" Ze schudde met haar pootje om het er van af te krijgen, maar veel goed deed het niet. No way dat ze er aan ging likken hoor! Nee, dan stak ze hem straks wel in een rustig stukje van de rivier. Maar daar moest ze ook voorzichtig mee zijn, want echt zwemmen kon ze niet.

-Remnantpaw first

Ineens hoorde ze gegniffel achter haar en haar kop draaide sterk om. Ze blies haar wangentjes boos op en stompte op de ander af. “Het is helemaal niet grappig!” vertelde ze de vreemdeling statig, al ging haar stemmetje wel wat omhoog. Het was een donkergrijze kattin, een paar manen ouder als haar. Ja pff, natuurlijk dacht die dat dit grappig was, maar die zat niet met een gore zwarte vlek in haar vacht vast voor minstens een week. Die had blijkbaar even niet door dat zwart een duizend keer beter op viel in een witte vacht dan als die van haar. Ze veegde hem nou af aan het spaarse gras wat er stond, maar veel hielp dat ook niet, het smeerde het alleen maar uit. Fijn. “Wat is hier trouwens gebeurd?” vroeg ze lichtelijk geirriteerd en wenkte vaag naar de boom die nu achter haar stond.

Ze rolde haar ogen bij de verontschuldigdende blik die de ander haar kant op wierp. Als je het echt niet had willen doen dan had je het toch ook niet gedaan. Het advies was ze nou haar kant opgeworpen kreeg om er niet aan te likken was ook een beetje nutteloos, want dat had ze zelf ook echt wel door. ”Zo dom ben ik nou ook weer niet hoor,” vertelde ze de grijze apprentice voor haar neus, die op haar beurt begon te vertellen over wat er met de boom was gebeurd. De laatste gathering? Uh, ja nee, dat had ze niet echt meegekregen. Ze had zich niet echt zo op de warriors gefocust als ze eerlijk was, ze was alleen bezig geweest met plezier maken en spelen in de nursery. Specklepaw schudde dan ook haar kop dan ook als antwoord. “Hoezo dat dan?” kwam er uit haar bek voor ze erover na kon denken. Ze nam dan ook geen blad voor de mond, nooit niet.

Veel meer kwam ze ook niet te weten uit de meid voor haar neus, maar de opmerking over twolegs had wel haar aandacht. Die had ze nog nooit gezien. “Hoe zien die er uit? Ik had gehoord dat ze er heel raar uitzien.” Dat was wat ze had geleerd uit de verhaaltjes van de elders. Ze nam dan ook geen blad voor haar mond nu. Specklepaw dacht niet na of het misschien een nare herinnering kon zijn of niet al te goed zou aankomen, ze wilde het gewoon weten. Misschien lachen om de gekke wezens. Dat de ander zich voorstelde als Remnantpaw was haar dan ook half ontgaan voor ze haar vraag had gesteld, en zichzelf voorstellen deed ze dan ook niet. Ze zou de oudere apprentice waarschijnlijk toch over een week weer vergeten zijn, want erg aandachtig was ze niet. Maarja, er waren dan ook zoveel dingen gaande altijd, veel leukere dingen als aandacht aan een gesprek geven, of luisteren naar een les van haar mentor.

De grijze apprentice beantwoorde haar vraag over de twolegs door ze te beschrijven met wat haar verteld was. Oh, die had er dus ook nog geen gezien, wat saai. Toch kreeg Specklepaw te horen dat ze op twee poten zouden lopen en ze maar weinig haar hadden. Ze trok haar neusje op, dat klonk erg onaantrekkelijk. Maar dat was nog niet alles, want ze reden in de buik van monsters. Dat piekte haar aandacht wel. Ze hadden ergens in de buurt wel een twoleg of twee, als ze het goed had, maar ze hadden geen monsters. “Wat zijn monsters?” Vroeg ze dan ook verder. Nieuwsgierig was ze zeker, maar ergens klonken ze wel spannend. Misschien een beetje eng, maar dat zou ze nooit toegeven. Dan zou ze een stuk minder cool lijken.

De oudere apprentice voor haar neus kneep haar ogen tot spleetjes. Huh, had ze nou weer wat verkeerds gezegd, ofzo? Alsnog, de ander beantwoordde haar vraag, dus ze was de verdenkende blik al gauw weer vergeten toen de beschrijving van de monsters haar oren bereikte. Grote gevaartes die twolegs in hun buik konden dragen en heel snel waren. Wow, dat klonk eigenlijk best wel cool om eens een keer te zien, maar Specklepaw wist niet waar ze uberhaupt leven en de laatste zin die de grijze apprentice haar vertelde maakte haar ook een klein beetje onzekerder van haar zaak. Ze konden katten doden. Hm, ja misschien moest ze ze dan maar niet op gaan zoeken. Echter klonken de twolegs zelf niet zo gevaarlijk. “Hey, maar zeg eens, als jij ook nog nooit een twoleg hebt gezien, ben je dan niet nieuwsgierig of ze er ook echt zo uit zien?” Besloot Specklepaw aan te kaarten. Misschien kon ze de ander wel zo ver krijgen om er samen een op te zoeken. Safety in numbers en dat alles, toch?

Remnantpaw wiebelde een oortje. Een teken van onzekerheid? Was ze zo bang van twolegs dan? Zo erg waren ze toch vast niet, tenminste, ze dacht van niet. Sure, van wat ze had gehoord waren ze irritant en namen ze hun territorium in, maar ze waren niet dodelijk ofzo. Remnantpaw vertelde een beetje aarzelend hoe ze haar vorrige mentor blind hadden gemaakt en ze niet graag dichtbij wilde hebben. Mousedung, daar ging dat plan dan, om ze op te gaan zoeken met de grijze kattin. Of nouja…Misschien kon ze het nog redden. “Jammer dat je zo bang bent,” begon Specklepaw. Een beetje uitdagen kon nooit kwaad, ook al was het misschien een lichte vorm van manipulatie. “Ik dacht dat we ze misschien wel samen konden gaan opzoeken…van een afstandje dan natuurlijk.” Haar toon was licht en luchtig, maar er lag duidelijk nog steeds een uitdagende intentie onder. “Maarja, ik begrijp het wel hoor, als je liever veilig achter je borders wilt blijven.” Misschien was het genoeg om de ander te overtuigen en misschien niet, maar Specklepaw wist dat ze ook makkelijk op haarzelf de Twolegs kon gaan spotten, daar had ze de Thunderclanner niet voor nodig. Toch, ze had liever wat gezelschap.

Ze zag de oortjes van de ander naar achteren glijden toen ze haar een bangerik noemde. Specklepaw was er vrij zeker van dat dat een teken was dat haar plannetje aan het werken was. Ze kwebbelde vrolijk verder over hoe het zo jammer was, dat ze wat samen hadden kunnen doen, maar helaas was de grijze kattin te bang. Uitendelijk haalde ze dan ook haar schouders op en mauwde ze amper hoorbaar dat er kruiden in de tuinen te vinden waren, waarna ze beredeneerde dat ze daar dus toch moest zoeken. Specklepaw fronste even bij die statement. Ze wist nog niet zo heel veel van de rangen uit de andere clans, Riverclan was eigenlijk wel genoeg om te onthouden, maar dat moest betekenen dat dit een medicine cat apprentice voor haar neus stond. Tenminste, ze kende geen andere katten die met plantjes speelden. Maar hey, wat maakte haar het uit, haar plan had gewerkt. Een brede glimlach verscheen op haar snoet. “Nou komop dan, let’s go!” Sprak ze zelfverzekerd en maakte al aanstalten om richting de twoleg place te gaan. Behalve…uhm, hoe kwam ze daar?

Klein probleempje; zij werd nu gevraagd waar ze heen moesten. Ja, dat wist Specklepaw ook niet precies. Toch ging ze dat niet de domper van dit uitje laten zijn. Ze had het voor elkaar dat de oudere kattin meewilde, dus dan ging ze niet opgeven. Ze stak haar snoet in de lucht en proefde de geuren. Ze was vaag bekend met de geur van de twolegs die op riverclan territorium ronddwaalden soms, dus die moest ze nou vast ook wel kunnen vinden toch? Ze dacht dat ze hem er lichtjes tussen uit kon pikken, maar het kon ook een oud spoor zijn van een van de rare wezens die door het woud was gelopen. Ach, dat maakte niet uit, ze zou er gewoon op af gaan. “Deze kant!” Reageerde ze dan ook opgewekt, alsof ze net niet had lopen twijfelen. Zonder een tweede gedachte liep Specklepaw er dan ook op af, hopende dat het naar de goede plek zou leiden.

Ze stapte koppig door, ook al had ze geen flauw idee of ze de goede kant op ging. Maar ze wilde niet onzeker lijken voor de ogen van een andere clankat. Plus, als ze er niet kwamen, dan was dat maar jammer. Op een gegeven moment begon de begroeiing echter wel dunner te worden en waren er geluiden die ze nog nooit eerder had gehoord. Geen gluiden die uit de groene natuur kwamen in ieder geval. Dan moest dat vast wel de plek zijn die ze zocht toch? “Ik denk dat we er bijna zijn,” vertelde ze de grijze kattin die haar volgde. Remnantpaw was de hele weg stil geweest en het begon nogal saai te worden als Specklepaw eerlijk moest zijn.