He's still in there, right?

Hij had niemand van de clan verder aangekeken en was zo snel mogelijk zijn den in gegaan en in zijn nest gaan liggen in de hoop dat het allemaal maar een nachtemerrie zou zijn. Maar de slaap wilde maar niet vatten, wat betekende dat dit toch niet een nachtmerrie was. Maar dan had hij echt de fout gemaakt, was hij echt niet op de naam gekomen en kon hij er nu nog steeds niet opkomen. Het was een naam die hij zou moeten weten, dat wist hij maar al te goed. Maar waarom kwam hij er dan starclanverdomme niet op? Dan had hij ook niet weg hoeven lopen.

[Settleddust]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was na de ceremonie direct Acornstar gevolgd. Had hij een andere keuze? De leider zijn brein was het aan het opgeven. Soms zag je het bij een elder gebeuren, maar nooit zo openbaar, zo in de spotlight. Het kon gewoon niet meer langer zo en Settleddust wist niet of hij kwaad of somber moest zijn. Het was niet de schuld van de leider, maar kon misschien zijn bizarre redenatie verklaren van afgelopen manen. Al leek hij het ene momenten helderder dan de andere. ‘Je mag blij zijn om te horen dat Scarlethaze warrior is geworden,’ bromde hij terwijl hij de den in stormde. Acornstar lag in zijn nest, een schim van wat hij ooit was geweest. ‘Acornstar.. Dit kan zo niet langer,’ zuchtte hij naar de leider. En voor het eerst voelde hij medelijden voor de kater. ‘De hele clan is nu getuige geweest. Misschien is het gewoon klaar.’

Waar hij nog aan het hopen was dat het allemaal een grote nachtmerrie was, kwam Settleddust de den binnen om mee te delen dat hij de apprentice warrior gemaakt had en vertelde haar naam erbij. De naam waar hij een moment daarvoor niet opgekomen was en een die nog steeds geen herkenning bij hem opwekte, terwijl dat wel moest. Hij hief zijn kop op en staarde Settleddust aan. Onzekerheid was er te zien, hoe erg hij dat ook vond dat een ander dat nu moest zien. Zeker na de woorden die Settleddust uitgesproken had. Normaal zou hij een weerwoord gehad hebben. Zou hij hebben geweten wat te zeggen, maar nu kwam er niks en kon hij maar een ding zeggen. "Dat weet ik," Misschien als hij helderder geweest was zou hij ervoor strijden, zou hij zich aan zijn positie vastklampen, want momenteel voelde het als het enige zekere dat hij kon doen. Maar hij ging geen elder worden, dat had hij zich altijd voorgehouden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was misschien nog wel verbaasder dat de man toegaf. Hij gaf toe. Zijn ogen trilden in het weinige licht van deze donkere den en hij herstelde snel de plooi op zijn gezicht. Hij slikte en haalde éénmaal snel en stevig adem. ‘Goed,’ antwoordde hij resoluut. ‘Dan vertrekken we morgen naar de Moonstone.’ Dat was het dan. Eindelijk zou hij zijn pensioen uit kunnen zitten. Hij wist niet of dit de manier was waarop het hoorde te gaan. Maar hij had Tallstar naar de Moonstone gesleept, dus ze zouden geschiedenis herhalen. Mocht de oude man dit gesprek morgen niet vergeten zijn. En na die woorden keerde hij zich om en verdween de den uit om zijn rommel op te ruimen.

Hij was half voorbereid op nog meer woorden van de deputy, nog meer woorden die erin zouden hakken, maar die kwamen niet. Alleen een simpele ‘goed’ en dat ze morgen naar de moonstone zouden gaan. Hij opende zijn bek om te protesteren, dat was niet wat hij ermee bedoelt had. En ergens vroeg hij het zich af of hij de tocht er naartoe wel zou halen. Wat zou het toch ironisch zijn als ze het niet eens zouden redden tot de moonstone. Maar dat was ook niet wat hij wilde. Deze den, deze positie, het was het enige zekere dat hij nog had, maar hij kon de juiste woorden er niet voor vinden en voor hij het wist was Settleddust ook alweer weg. Hij begreep niet goed waarom, waarom alles zo mis ging. Waarom hij niks meer in de poot leek te hebben. Hij legde zijn kop dan ook neer en sloot zijn ogen, hopende dat alles gewoon een grote nachtmerrie bleek te zijn.