[FINISHED] We need to talk about this

De draaierigheid en de misselijkheid begon eindelijk af te nemen. Zodra Foulpaw zichzelf niet meer als een kitten van enkele weken oud voelde als hij op zijn poten stond, duwde hij zichzelf overeind en wankelde in de richting van Settledstar’s den. Het was slechts enkele dagen na het incident met Mousepaw, maar Foulpaw had geen idee in hoeverre de poes zijn Clanmates had kunnen strikken in haar leugens. Hij wilde dat hij op het moment zelf Settledstar aan had kunnen spreken, waar Mousepaw nog bij was, maar de vergiftiging had heel zijn lichaam overgenomen en zelfs nu, een paar dagen later, liet het nog sporen na. Hij had geluk dat hij niet meer dan vier besjes op had gegeten, anders was hij misschien wel dood geweest. En hij had ook geluk dat hij zijn final assesment al af had gelegd, al wist hij niet of Settledstar hem nog warrior liet worden als hij wist waarom Foulpaw was vergiftigd. Hij hield voor één moment even halt en knipperde met zijn ogen, maar schudde toen zijn kopje. Nee, er was nu geen tijd voor schaamte. Die RiverClan medicine cat’s apprentice was een gevaar voor de Clans om haar heen en misschien ook wel voor haar eigen Clan en zijn omgeving moest gewaarschuwd worden. En dus ging hij wankelend verder, waarbij hij zijn schouder even tegen Settledstar’s den liet leunen voor support. ”S-Settledstar?” vroeg hij op onvaste toon, overspoeld wordend met emoties. Maar hij moest nu sterk zijn. ShadowClan moest gewaarschuwd worden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Geen seconde rust zou hem ooit gegund worden. Ze liepen zijn den verdomme plat. Leven in de warriors den was nog beter geweest, dan konden ze hem niet storen in privacy. Wat als Stormraiser hier nu binnen was geweest? Maar nee, helaas was ze dat niet. Hij had nauwelijks zijn ogen dicht kunnen doen, toen hij een onvaste stem hoorde. Direct was zijn kop weer omhoog en herkende hij de stem en geur van de kat als Foulpaw. Hij zou in de medince cat den moeten liggen. ‘Foulpaw!’ miauwde hij dan ook verrast. ‘Kom binnen, ga liggen, jij idioot,’ bromde hij, terwijl hij naar het lichaam van de apprentice snelde om hem de laatste passen te ondersteunen.

De reactie liet gelukkig niet lang op zich wachten. Als hij zichzelf goed genoeg had gevoeld, zou hij een giftige opmerking gemaakt hebben op het feit dat Settledstar hem een idioot noemde. Maar op dit moment was hij alleen maar blij dat zijn leader in zijn den zat en hij voelde zich een tikkeltje beschaamd dat hij zijn laatste passen tegen zijn leader aan moest leunen. Zijn lichaam was nog steeds erg zwak en het irriteerde hem mateloos, maar er waren andere dingen waar hij nu zijn energie op moest focussen. ”Dank je,” sprak hij vermoeid toen dat hij eenmaal in de den van Settledstar was en hij legde zichzelf neer op de grond. Zijn vermoeide blik richtte hij naar de leader, maar hij dwong zichzelf om de woorden te spreken die tot nu toe door zijn kopje waren gedwaald, maar die hij niet had uitgesproken. ”Settledstar, ik wilde je dit al veel eerder zeggen, maar ik heb er de kans nooit toe gekregen,” zei hij terwijl hij tegen de slaap vocht. De hulstbessen die Mousepaw hem had gegeven, hadden hun effect wel gehad. Als hij er meer dan vier had ingenomen, was hij dan dood geweest? ”Het was geen ongeluk,” bromde hij. ”Mousepaw heeft me vergiftigd.” En de wanhoop verscheen weer in zijn ogen terwijl hij zijn blik naar zijn leader richtte. StarClan, alsjeblieft, liet zijn leader hem geloven! Hij zou alles doen, maar dit moest echt geloofd worden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De apprentice vond zijn weg in zijn den en liet zich gehoorzaam naar de grond zakken. Hij was nog duidelijk ziek, maar hij was niet meer in levensgevaar. Settledstar ging voor hem in zijn nest zitten en keek de beste jongen aan. Hij had ook veel te veel woorden nodig om op het punt te komen, sprekend dat het geen ongeluk was, maar dat een vergiftiging was. Settledstars ogen werden kort groter, voordat ze kleiner werden. ‘Dat is een hele ernstige beschuldiging, Foulpaw,’ mompelde hij enkel donker. Wat zou de RiverClan medicine cat er mogelijk mee winnen om dat te doen, om hem vervolgens doodleuk terug te brengen? En als het waar was, waarom had ze hem dan niet een dodelijke dosis gegeven. Wilde ze de roddels hebben? Maar, aan de andere kant, waarom zou Foulpaw liegen daarover. Misschien omdat hij zich schaamde om geholpen te moeten worden? ‘Denk goed na, als deze bewering vals is, dan verpulver je een erg fragiele vrede met RiverClan. Dat kunnen we er niet bij hebben, naast ThunderClan.’

Well… Het werd niet meteen geaccepteerd, maar het werd ook niet afgedankt. Foulpaw luisterde naar de woorden van zijn leader en de slaperigheid verdween een beetje naarmate zijn leader meer woorden sprak. Zijn hart begon in zijn keel te kloppen en hij besefte zich met veel schaamte dat hij uit moest leggen waaróm hij vergiftigd was geraakt. ”Ik was bij Fourtrees tijdens een nachtelijke training met Scartail omdat ik van hem moest oefenen op mijn jachttechnieken,” legde hij vermoeid uit. ”Ik kwam Mousepaw tegen en stelde voor om haar terug te brengen naar haar territorium omdat een poes, zeker een medicine cat’s apprentice, niet alleen moet zijn op zo’n tijdstip.” Hij likte over zijn borst en zijn oren zakten in zijn nek. Het was duidelijk dat hij zich schaamde. ”Ik was op aan het scheppen over mijn training en Mousepaw bood mij bessen aan die me zouden helpen bij mijn training, die me sterker zouden maken Die me garantie zouden geven om warrior te worden.” Zijn stem werd steeds zachter en een brok verscheen in zijn keel. Door zijn eigen ambitie had hij zichzelf bijna de dood in gejaagd. Hij had alle voorzichtigheid laten vliegen en een kat vertrouwd die hij nooit had mogen vertrouwen. En op basis waarvan? Zijn eigen ambitie en het zwakke feit dat ze een medicine cat’s apprentice was. Verdomme. ”Ik slikte de bessen achter elkaar in en na de vierde bes voelde ik me ziek worden. En ze zei…” Zijn klauwen schoten ongecontroleerd uit hun hulzen en zijn kopje ging diep naar zijn borst toe in schaamte. ”D-Dat ik geen respect voor StarClan heb getoond en dat ik het daarom verdiende.” De woorden kwamen er hees en bijna piepend uit, alsof hij een kleine kitten was en niet bijna een volleerde warrior. Zijn oren waren in zijn nek gezakt en natte strepen trokken van zijn wangen naar zijn borst toe. Hij krulde zijn staart stevig om zich heen en trok zijn poten wat meer naar zich toe, waardoor hij een stuk kleiner leek dan hij werkelijk was. En hij durfde Settledstar niet aan te kijken, bang voor de teleurstelling en de afwijzing die hij daar misschien zou vinden.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar keek streng naar de apprentice, die begon te spreken. Settledstar liet hem, elk woord in zich opnemend. Het was een wonderbaarlijk iets waar hij maar niet zijn poot op kon leggen. Het was niet logisch. Hij veroordeelde Foulpaw niet op het aannemen van een iets van een medicine cat, maar ergens was hij ook te naïef om te geloven dat bessen hem sterker zouden maken. In ieder geval wist de jonge kater hoe fout hij zat en hoe erg hij zich schaamde. En de leider neigde erna om hem te geloven, als hij zichzelf zo erg op het blok durfde te zetten. Er viel een moment stilte na de laatste zin terwijl Settledstar nadacht. ‘Ik heb je ooit gezegd niet te overmoedig te worden. Dit was een strenge les, Foulpaw.’ Hij keek de apprentice nog een moment aan. Hij knikte langzaam. ‘Ik geloof je. Maar ik weet nog niet wat ik ga doen. Daar heb ik tijd voor nodig.’ Hij keek de wanhopige kater aan, en ja, hij geloofde hem. Hij geloofde er niet in dat hij zo goed kon acteren. ‘Slaap je roesje maar hier even uit. Ik stuur Peppermint later wel om je op te halen. Ik wil niet weer dat je jezelf zo uitput.’ En hij kwam overeind om zijn eigen den te verlaten.

Er waren weinig dingen in zijn leven waar Foulpaw zich voor schaamde. Hij was altijd al een voorbeeldleerling geweest, tot in de meest perfectionistische punten. Misschien was het daarom juist zo beschamend dat hij zichzelf door zijn eigen ambitie had laten leiden om de bessen in te slikken, ook al kon hij zich nog duidelijk herinneren dat hij zichzelf daar vraagtekens bij had gezet vlak voordat hij ze in had genomen. Maar er was een beeld door zijn kop gegaan dat hij daadwerkelijk met kop en schouders boven de andere apprentices uit zou steken en ergens toch wel de drang om zichzelf aan Settledstar te bewijzen. Misschien zelfs wel om te bewijzen dat hij het waard was om de suffix van de kater in zijn naam te mogen hebben, hoe belachelijk dat ook klonk. De kater liet zijn kin nog meer tegen zijn borst aandrukken toen Settledstar hem bestraffend toesprak, al keken zijn amberkleurige ogen omhoog toen dat de kater aangaf dat hij hem geloofde. Alsof ze erop hadden gewacht, begonnen zijn poten te trillen zodra Settledstar hem het akkoord gaf om uit te rusten. Hij had geen idee hoe dat hij zich moest voelen toen Settledstar aangaf dat hij zijn roesje uit mocht slapen in zijn den. Het zou als een eer moeten voelen, maar hij schaamde zich nog meer en voelde zich er alleen maar ellendiger door. ”Ja, Settledstar,” probeerde hij op standvastige toon te zeggen, maar het kwam er schor uit. De blik in zijn ogen werd wazig en hij merkte amper dat zijn leader de den verliet. Hij liet zijn kopje vermoeid op zijn poten zakken en niet veel later was hij weggezakt naar dromenland, waarin hij het moment dat hij de besjes opat steeds opnieuw herbeleefde.