passief agressieve jaloezie is mijn passie

Zijn woorden lieten haar altijd veilig voelen. Al vanaf het begin dat ze elkaar ontmoet hadden, was hij er geweest. Hij had haar beschermd en gerust gesteld, was er voor haar geweest. En nu was hij dat weer. Ze voelde zich schuldig. Hij deed zoveel voor haar, en hier zat ze dan, huilend omdat ze niet wist wat ze met al die gevoelens aan moest. Toen hij haar in een omhelzing nam kon ze de tranen niet meer stoppen. Ze schuifelde dichter naar hem toe, hopend om helemaal te kunnen verdwijnen in zijn dikke vacht. 'Sorry,' murmelde ze gesmoord tussen zijn vacht door.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Het duurde niet lang voordat de poorten wederom geopend waren. Het was een deja vu, ze hadden al twee keer teveel zo gezeten. Hij wiegde haar zachtjes heen en weer tegen hem aan. Arme muis. Ze verontschuldigde zich en hij schudde zijn kop tegen haar aan. ‘Nee, nee. Ik moet sorry zeggen. Sorry.’ Hij slikte en beet op de binnenkant van zijn lip. ‘Ik heb met hem gepraat, weet je.’ Hem. Ze wist vast wie ze bedoelde. Rascal had het natuurlijk niet met Silverwish overlegd. Ze zou hem tegen hebben gehouden, dat wist hij wel. ‘Hij zegt dat hij niet.. Hij zei dat hij nooit met haar was, terwijl hij met jou was.’ Hij wilde het grote "v-woord" niet gaan gebruiken. Het klonk zo naar. Rascal hield echter achterwege wat hij nog meer allemaal had gezegd. Hij deed alsof die woorden niet bestonden. Ze waren vrienden. Beste vrienden.

Silverwish wenste dat ze nooit uit deze omhelzing hoefde te komen. Dat het voor eeuwig zo zou kunnen blijven. Hun samen. Rascal zei sorry, en Silver wilde er tegenin gaan, maar de woorden die de kater daarna sprak weerhielden haar er van. Het snikken stopte terwijl ze over zijn woorden nadacht. Oh. Een trillerig zuchtje verliet haar lichaam. 'O-oh..' Hij kon natuurlijk van alles zeggen, maar Silverwish kende hem ook. Olivebranch was een goede kater. Ze had van hem gehouden, ze hield nog steeds van hem. Maar het was anders, en de ontwikkelingen die er snel achterna volgde hadden haar in de war gebracht. Was het daarom dat ze haar gevoelens niet goed een plekje wist te geven? 'Dat zal.. Vast wel, dan,' miauwde ze stilletjes. 'Ik geloof hem.' Moest ze nu stoppen met die gevoelens hebben? Was het maar zo makkelijk, eerlijk.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Silverwish was niet boos dat ze in haar plaats was gegaan. Misschien wisten ze beide dat als hij het niet had gedaan, dat het nooit was gebeurd. Olivebranch had niet met haar willen praten en zij vast ook niet met hem. Maar ze sprak dat ze hem geloofde. ‘Oké,’ antwoordde hij zachtjes. ‘Dan ik ook.’ Het was lastig om iemand op zijn woord te geloven. Ze waren er natuurlijk niet bij. Maar hij vertrouwde Silverwish en als zij hem vertrouwde, wel dan. Dan was dat klaar. En hij wilde niet meer haar verder pushen. Hij had al zijn stem te vaak tegen haar verheft vandaag. Zij was het slachtoffer, niet hij. Zij mocht zich verdrietig voelen. Hij moest zich gewoon niet als een grote baby gedragen.

Ze kon voelen dat hij het misschien niet helemaal eens was, dat hij de kater ergens toch niet geloofde. Maar Silverwish deed dat wel, en Rascal sprak haar niet tegen. Het was een lastige situatie geweest, eentje waar ze zichzelf meer wegcijferde dan nodig was. Olive was een goede kater, en Spottedrain... Ze had de jonge Deputy altijd wel gemogen, maar nu was het natuurlijk awkward. Silverwish zuchtte, en keek naar boven, Rascals mooie gele ogen zoekend. 'Dankjewel. Niet alleen voor het geloven, maar... Voor alles.'

maybe this cage
has been a cocoon all along

Misschien had Rascal meer in zijn berekeningen moeten nemen dat hij heel lang weg was geweest. Dat misschien niet meer alles was zoals het was. Dat hij niet gewoon hier door zou kunnen gaan alsof er niets was gebeurd. Maar hij wist gewoon zijn plaats niet meer. En Silverwish was het enige wat makkelijk was. Waar hij gewoon over alles mee kon spreken. En misschien was hij gewoon bang dat hij dat ook zou verliezen. Hij wilde niet dat altijd als hij één iets wilde hebben, dat hij er iets voor moest verliezen. En bijna leek het weer zo te zijn. Hij bromde instemmend toen ze weer sprak en hem aankeek. ‘Geen probleem,’ humde hij zachtjes. Zijn blik klaarde weer iets op. ‘Maar alsjeblieft, zeg dingen gewoon rechtstreeks tegen me. Ik ben maar een simpele kater.’

Haar hart brandde toen hij haar aankeek. Het was geen onbekend gevoel, maar toch verraste het haar enigszins. 'Geen probleem,' humde hij zachtjes. Silverwish zuchtte zachtjes, waar had ze zo'n goede vriend aan verdient? 'Maar alsjeblieft, zeg dingen gewoon rechtstreeks tegen me. Ik ben maar een simpele kater.' Silver slikte en knikte. Ze wilde hem zo graag alles vertellen, maar zelf had ze het ook niet allemaal in de gaten. Gevoelens waren een gek iets, en ze was er nog lang niet over uit. 'Natuurlijk, Ras..' murmelde ze zacht, genietend van de omhelsing. Kon dit moment voor eeuwig zo blijven. Zo simpel.