passief agressieve jaloezie is mijn passie

maybe this cage
has been a cocoon all along

Vlinder had zijn hartje doen opfladderen. Eveningstar had al praktisch gezegd dat ze zou mogen blijven. Het was een kwestie van tijd en dan waren ze allemaal weer samen. Veilig. Zijn hele familie op één plek en hij zou zich niet meer schuldig te hoeven voelen. Alleen dan nog over zijn familie in BloodClan. Hij had een glimlach op zijn gezicht geplamuurd staan die er nauwelijks vanaf te krijgen was. Hij was nu op pad om te jagen en zijn goede humeur leek door te gaan in zijn succes in de jacht, want hij had niet één, niet twee, maar al drie muizen gevangen. En dat in Leafbare! En dan nu trof hij Silverwish ook nog eens. ‘Hey, Muis!’ groette hij haar vrolijk. Maar al snel bespeurde hij een niet zo'n vrolijke blik op haar snoetje. Hij zag het direct. Ze was makkelijk te lezen. ‘Wat is er mis? Als het nog steeds die...’ Hij slikte een lelijk woord in. Silverwish begreep vast wel wie hij bedoelde. ‘Alsjeblieft, doe het niet. Het is het niet waard.’

'Hey, Muis!' Oh ja, het zal weer niet. Zijn stem deed haar hart een sprongetje maken. Ze haalde diep adem, kort haar ogen sluitend, voor ze met een neppe glimlach naar hem toe draaide. 'Wat is er mis? Als het nog steeds die...' Die, wie? Die Vlinder? Dan, ja. Maar nee, hij bedoelde natuurlijk Olivebranch. Zucht, die drama was er ook nog. 'Alsjeblieft, doe het niet. Het is het niet waard.' Silvers (neppe) glimlach, die kort even verdwenen was aan de gedachte van de poes uit de bergen, kwam weer tevoorschijn. 'Nee, Rascal. Maak je maar niet druk. Het gaat goed met me,' knikte ze. Heel geloofwaardig, ja.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal keek haar onderzoekend aan. Een beetje een vragende blik in zijn ogen en ergens gekwetst waarom ze niet gewoon zijn vraag naar waarheid antwoordde. Ze zat duidelijk met iets. Haar ogen lachten niet mee. Hij wist wanneer het oprecht was. Die sprankeling in haar ogen was prachtig. En nu loog ze tegen hem. Wilde ze hem nou gerust stellen over iets? Of.. Hij fronste vragend naar haar. ‘Oh, kom op, Muis,’ bromde hij, nu zachter. Het joviale was uit zijn stem verdwenen. ‘Je kan me alles vertellen..’ Zijn gele ogen zochten de hare en glimlachte nu voorzichtiger.

Oh nee, hij had haar door. Natuurlijk had hij haar door. Hij was haar beste vriend. Vriend. Potverdorie. 'Oh, kom op, Muis,' bromde hij zacht. Silverwish zuchtte, haar blik wendde van hem af. Zijn zachte stem deed wat met haar, echt waar. Sinds wanneer was dit gaande?? Ze wist het zelf allemaal ook niet. Waarom zou ze jaloers zijn? Nee, dat was ze niet. Ugh. 'Je kan me alles vertellen..' Haar ogen ontmoette die van hem. Ze slikte bij het zien van zijn voorzichtige glimlach. Oh, hij was zo lief. Haar ogen verzachtte wat en een somber zuchtje was niet binnen te houden. 'Het is niets, Rascal,' miauwde ze zacht, lichtjes haar kopje schuddend. 'Je hoeft je niet druk te maken om mij. Ik heb het prima onder controle allemaal.' Ja, wat precies? Je gevoelens in ieder geval niet. De bengaal keek weer weg van hem. 'Je hebt tenslotte ook anderen die je hulp wel kunnen gebruiken.'

maybe this cage
has been a cocoon all along

Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Waar had hij dit aan te danken? Ze zei wel het ene, maar hij wist dat ze loog. Maar.. oké, als ze het niet aan hem wilde vertellen, dan zou hij haar wens eren. Toch kon hij het niet helpen om gekwetst te kijken en op de binnenkant van zijn lip te bijten. ‘Oké..’ murmelde hij nu stilletjes. Kort kwam er spanning op zijn kaken te staan. Van zijn hele goede humeur, was niets meer te zien. En toen ze uit het niets miauwde dat anderen zijn hulp nodig hadden. Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Eveningstar? Een verwarde blik probeerde die van haar te vinden, maar ze keek hem niet eens aan terwijl ze sprak. ‘W-wat?’

Hij murmelde een zachte oké, alsof het allemaal maar oké was. Dat was het overduidelijk niet, en ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom deed ze nou zo stom. Waarom kon ze niet blij zijn voor hem? Hij had zijn familie(?) terug. En de hare was zo goed als uit elkaar gevallen, maar goed. Dit ging niet over haar. Rascal was blij, ze moest hem supporten. Toch kon ze er echt niets aan doen dat ze zich zo voelde. Ze had niet eens tijd gehad om haar eigen gevoelens op een rijtje te krijgen, het was er gewoon, bam. En allemaal door die kat uit de bergen. Haar opmerking kwam wel onverwachts aan bij Rascal. Silverwish zuchtte. 'Je weet wel, Vlinder enzo,' mompelde ze.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal wist niet wat hij nu met Silverwish moest. Hij had haar nooit anders gekend dan energiek, avontuurlijk en optimistisch. Dit leek niet eens op wie ze was. Ja, natuurlijk had ze net een Foxdung achter de rug. Maar hij dacht dat hij daarin haar boei was geweest. Dus waarom ze nu opeens afstand van hem deed, kon hij niet begrijpen. Opeens sprak ze over Vlinder, dat dat degene was die hij moest beschermen. Zijn mond ging open om iets te zeggen, maar hij sloot die al even vlug. Dus.. verhalen gingen snel de rondte hier. Al moest hij toegeven dat hij niet heel discreet was geweest. ‘Oh. Ja.’ Hij glimlachte kleintjes. Misschien was ze daarom zo.. zo. Zij was haar familie verloren op het moment dat hij hem gevonden had. Misschien was dat inderdaad even een rot gevoel. ‘Ze is geweldig, of niet?’ miauwde hij nu weer met een zwakke glimlach. Hij zou het zo tof vinden als ze elkaar zouden mogen. Silverwish was tenslotte zijn beste vriend.

'Oh. Ja.' Oh, ja, indeed. Pft. Silver haalde nog eens diep adem en knikte. Mhm. Zijn glimlach maakte haar bijna met haar ogen doen rollen. Hij leek weer helemaal verliefd te zijn, geweldig hoor. 'Ze is geweldig, of niet?' miauwde hij, glimlachend. Ha! Silver kon een kort klein schamper lachje niet in houden, en keek toen snel weer van hem weg. 'Ja, echt fantastisch. Ik ben blij dat je je familie weer hebt gevonden, Ras. Of nou ja, zij jou, eigenlijk,' miauwde ze, met een niet zo gemeende glimlach hem weer aankijkend. Ze kon aardig doen, ze deed haar best. Dit was haar, haar best doende, om aardig te zijn. Het is een delicate kwestie, oké. Give the girl a break.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Opnieuw die halve waarheden. Die klank in haar stem die hij niet herkende en die ongemeende lach. Rascal drukte zijn oren nu naar achteren. Waarom deed ze dat? De spanning in zijn kaak nam weer aan en de uitdrukking op zijn gezicht werd onvriendelijker. Zijn wenkbrauwen trokken iets naar elkaar en zijn lippen strak op elkaar geperst. Was ze niet blij voor hem? Na alles wat hij door hadden moeten gaan? Van alle katten was zij op zijn minst degene waarvan hij dacht die het zou begrijpen. Het was al lastig genoeg de buitenstaander te zijn en dan ook proberen zijn gezin bij elkaar te krijgen. Had hij van iedereen oordelende blikken verwacht, maar niet van haar. ‘Wat is jouw probleem?’ miauwde hij onkarakteristiek fel.

Shit. Ze had hem boos gemaakt. Oh Foxdung. Silver draaide haar eigen oren ook naar achter, in schaamte, als verdediging, als natuurlijke reactie op hem? Ze wist het niet. Maar wat ze wel wist is dat ze Rascals reactie niet had geanticipeerd en het geen fijne ontwikkeling vond. Misschien was ze toch iets te ver gegaan? Verdikkie, ze had gewoon d'r smoel moeten houden. Waarom was het leven zo moeilijk? Toch was het lastig om toe te geven, om op te geven. Moest ze er niet voor vechten? Oh, vechten voor wat, de gevoelens die ze ten eerste nooit aan haarzelf had toegegeven? Waren er wel gevoelens? Waren dat wel gevoelens die ze echt voelde? Jeetje, ze kende die Vlinder eigenlijk helemaal niet. In alle frustratie stond ze op, zich verdedigend opstellend tegenover hem. 'Ik heb geen probleem, Rascal. Ik ben blij voor je dat je je familie weer hebt, oké?' Was het zo moeilijk om blij te zijn? 'Echt waar.' Het klonk alsof ze haarzelf meer moest overtuigen dan hem.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Silverwish kwam zelfs overeind en hij bracht zijn lichaam wat naar achteren. Hij voelde zich nog steeds pissig, maar probeerde zichzelf te beheersen. Zij zat nog steeds in een Foxdung en hij.. nou.. niet. Misschien was het niet eerlijk dat een Bloodclanner gone rogue opeens zijn droomleven kreeg en zij... niet. Een loyale warrior, nederig aan haar geloof. Maar haar mond zei iets en haar lichaam zei iets anders. Het verwarde hem eindeloos en toen ze sprak "echt waar", keek hij weg, bijtend op de binnenkant van zijn lip. ‘Oké..’ stemde hij tegen zijn zin in in. Er was duidelijk wat, maar kennelijk wilde ze het niet meer met hem delen. ‘Prima.’ Hij kwam nu ook overeind. Dan niet. Hij haalde zijn schouders wat op. ‘Ik zie je dan wel weer, Silverwish.’ En hij draaide zich om.

Haar woorden overtuigden uiteindelijk niemand. Haar niet, maar zeker ook Rascal niet. De kater was er duidelijk klaar mee, wat hij ook deed blijken door zijn manier van praten. Het was kortaf, en toen kondigde hij aan dat hij haar wel weer zou zien. Met die woorden draaide hij om. Silverwish bleef stil, ze had deze reactie niet helemaal ingecalculeerd. Shit. Wat nu. Dit wilde ze niet, verdomme. 'Rascal.' Zijn naam was haar mond uit voor ze het wist. In spanning bleef ze staan, niet wetende waar ze precies voor hoopte. Dat hij zich weer zou omdraaien, of haar negeren?

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal hoefde haar maar de rug toe te keren, of ze zei zijn naam weer. Hij beet op zijn lip en stopte direct met bewegen. Ze was zo.. verwarrend. De spanning op zijn kaak nam even toe, waarna hij toch achterom keek en haar blik zocht. ‘Ja?’ Het was nu aan haar. Hij was nog steeds ergens boos op haar. Want ze loog tegen hem en.. Hij moest niet boos zijn. Ze had het lastig. Maar dan nog. Dan nog kon je wel normaal doen. Helemaal tegen hem. Hij was haar vriend en hij wilde haar alleen maar helpen. Verwachtingsvol keek hij haar aan.

Hij stopte. StarClanzijdank, hij stopte. Oh shit, hij stopte, en draaide zich om. Emoties gaan als een rollercoaster op het moment, en Silverwish wist niet wat ze er mee aan moest. Wat voelde ze nou?? Waarom was ze zo?? Stop met een bitch zijn Silver, gosh. 'Ja?' Klonk zijn stem. Ze keek hem aan en zag zijn verwachtingsvolle blik. Uhh. Uuuhh.. Ze slikte, ze had eerlijk gezegd echt géén idee wat ze wilde zeggen. Eigenlijk wilde ze niets zeggen, maar ook alles tegelijk. 'Uh..' Soepel, Silver. Ze verzette haar pootjes, zenuwachtig slikkend. 'Vlinder en jij zijn samen?' Oei, was dat te direct? Haar ogen draaide geschrokken naar achteren. Zelf had ze de vraag al uit haar mond voor ze het goed en wel bedacht had. Maar natuurlijk zijn ze samen, of niet dan? Dat is toch duidelijk? Ze hebben een familie, voor foxdung sake. 'Uh, laat maar, natuurlijk zijn jullie dat,' zei ze snel, haar kop schuddend en snel van hem af wendend. Stom, stom stom.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal zag dat ze met stomheid was geslagen. Hij rolde zijn ogen. Die meid wist ook niet meer wat ze wilde. En hij wilde haar helpen, maar ook zijn geluk raakte langzaam op. En toen ze begon te stamelen, ging het onderwerp opeens naar hem. En het ging weer over Vlinder. De spanning op zijn kaak nam weer toe. Had ze een probleem met Vlinder, al die tijd? Ze was zo barmhartig toen het ging toen hij in de clan kon komen, maar was Vlinder het probleem? Mocht zij niet binnenkomen? Eveningstar was er zo simpel over geweest. Dus hij staarde haar aan, wist even niet wat hij moest zeggen. Ze ging vervolgens door, antwoordde de vraag zelf al. En ze deed er zo raar bij. Rascal draaide zijn lijf weer bij en keek de poes strak aan, zijn oren naar achteren gericht. ‘Ik hou van haar.’ Dat zou haar vraag wel beantwoorden, toch? Alles begon een beetje op zijn plaats te vallen. Ze deed steeds zo onecht over dat ze blij erover was. Maar dat was ze niet. Was het jaloezie? Dat zijn relatie goed ging en de hare niet? Of mocht ze Vlinder gewoon niet, omdat ze een buitenstaander was? Oh, hij mocht wel bij de clan omdat ze vrienden waren, maar zij niet? ‘En als dat je tegenzit, dan, dan...’ Hij merkte dat hij geïrriteerder werd. Hij wist ook niet wat hij moest zeggen, maar zijn stem had zich verheven en zijn staart zwiepte heen en weer.

'Ik hou van haar.' De woorden staken meer dan ze wilde toegeven. Ze kon hem niet in de ogen aankijken, wetende dat hij het toch wel meende. Hij had een heel leven geleid in de bergen, samen met haar. Samen met haar kittens. Of zijn kittens? 'En als dat je tegenzit, dan, dan...' Ze slikte, en knikte. Ze wilde hem niet boos maken. Niet meer dan hij al was. En door haar toedoen. Ze zuchtte trillerig. '..het zit me niet tegen,' sprak ze, met meer tegenzin in haar hart dan ze ooit had gedacht te hebben. Ze wilde hem gelukkig zien toch? Waarom maakte dat haar zo verdrietig dan? Ze schonk hem een klein glimlachje. 'Maak je maar geen zorgen.' Het laatste wat ze wilde was hem verliezen als vriend.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal voelde zich direct schuldig. Hij wist dat kwaad worden nooit wat oploste. Hij had zich zijn hele jeugd kwaad en verraden gevoeld. Achtergelaten. Het zat kennelijk toch in zijn bloed. Maar om zijn stem te verheffen tegen Silverwish, was nooit zijn bedoeling geweest. En toen ze sprak dat het haar niet tegenzat, natuurlijk niet. Hij zuchtte en stapte weer meer haar kant op. Ze zouden geen ruzie moeten maken, als je dit een ruzie kon noemen. ‘Sorry,’ murmelde hij. Hij beet op de binnenkant van zijn wang en keek haar voorzichtig aan. ‘Ik snap dat je het lastig hebt nu.’ Ja, misschien was dat een understatement, maar het was wel een bondige samenvatting met hoe het er nu aan toe ging. ‘Maar ik begrijp je niet. Help me het begrijpen, Muis.’

Rascal werd weer de oude zoals ze hem kende, zachtaardig en... Oh, hij was te goed voor haar. Een betere vriend had ze niet durven wensen. Ze keek hem aan, haar adem stokte lichtjes toen hij weer dichterbij kwam. Ze kon wel in huilen uitbarsten, zo in de war was ze van alles. Ze had het lastig, ja, maar waarom precies? Was de break-up met Olivebranch niet wederzijds geweest? De gevoelens waren er al langer niet meer. Toch, toch vond ze het lastig om te ontdekken dat hij al iemand anders had gevonden, zo snel na hun break. Het deed haar toch twijfelen, speelde het toch niet al langer? Had ze zelf iets fout gedaan, of had ze niet haar best genoeg gedaan voor hun relatie? En nu was Rascal er, recht voor haar neus. En ook hij had iemand anders. 'Maar ik begrijp je niet. Help me het begrijpen, Muis.' Ze slikte. Ze wilde zo graag eerlijk met hem zijn, maar ze wist het zelf ook allemaal niet meer. De vriendschap die ze hadden met elkaar wilde ze niet verpesten. Een verdrietig lachje ontsnapte uit haar bekje, waarna ze haar kop lichtjes schudde. 'Ik weet het zelf ook niet, Ras... Het spijt me, ik...' De poes kon de snik niet tegenhouden en snel keek ze naar haar pootjes. Ze kon hem niet in de ogen kijken nu.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Oh nee. Hij had het weer gedaan. Maar er zat veel meer achter haar woorden. De woede, de verwarring en het verdriet. En voor hij het wist zag hij dat ze weer op het punt stond om in tranen uit te barsten, niet wetende wat ze moest doen. Zijn eigen verwarde blik werd vervangen door medelijden. Een zucht verliet zijn bek. ‘Och, muis toch,’ murmelde hij, en hij sloeg zijn kop weer om haar heen in een warme omhelsing. ‘Ik haat het om je zo verdrietig te zien.’ En als ze niet wist waarmee hij haar kon helpen, wist hij ook niet meer wat hij moest doen. Hij legde zijn wang op haar achterhoofd en keek peinzend voor zich uit.