[Leader ceremony] Arise like Glitter and Gold

Bij de sterren. Hij was een wrak. Hij had nooit kunnen voorstellen hoe erg het eigenlijk was. Maar hij was er bijna. Bijna op het einde. En hij was uitgeput.

Toch had hij zich niet kunnen voorstellen dat hij haar ooit weer zou zien. Hij wist direct wie ze was. Hij was bijna een directe kopie van haar. Hoe stom waren ze eigenlijk dat ze het niet eerder zagen. Maar ze was familie geweest, dus of het nou broer of zus was geweest wie de ouder was, wat maakte het uit. Winddancer. Nooit had hij haar mama kunnen noemen. Nooit had hij iemand mama genoemd. Hij had een vader, maar dat was allemaal een droom geweest. En toen hij haar zag, voelde hij woede in zich opborrelen. Hoe kon ze hem zomaar opgeven? Ze had hun makkelijk kunnen houden, als een moeder, wat boeide het als er geen vader was geweest. Maar, nee. Ze wilde hem niet. Hoe? Hoe?! Hij had net heeft zwaarste verdriet wat hij ooit had meegemaakt gehad omdat hij zijn kinderen nog nooit in zijn poten zou kunnen slaan. En zij had hen weggegeven alsof ze niets waren. En nu had ze het lef om hem een leven te geven.

Ze sprak zijn naam uit, en zijn gezicht was een puinzooi. Nog het vorige, intense verdriet in zijn ogen, maar zijn mond was één smalle streep, terwijl de spanning op zijn kaken hoog stond. Hij zou gelukkig moeten zijn dat hij eindelijk met haar kon spreken. Dat hij antwoorden kon afdwingen. Maar er kwam niets over zijn lippen, enkel eenmalig het schudden van zijn kop. Hij was blij dat ze begon te spreken, en dat hij niet hoefde te vragen. Ze vertelde dat ze laf was. Was dat spijt? Hij keek met verwarring naar haar. Dit was zijn moeder en hij wist niet hoe hij zich moest gedragen. Hij was altijd boos op haar geweest. Het was niet eerlijk dat ze hem in zo'n moeilijke situatie had gebracht. Maar hij was er sterker door geworden en nu stond hij hier, eindelijk oog in oog met haar, nadat hij de wetenschap had gekregen dat zij zijn echte moeder was geweest.

Verantwoordelijkheid. Het was ironisch. Maar hij zou van haar fouten leren, eindelijk. Want hij was in precies dezelfde val gelopen en hij waarschuwde niet dezelfde fouten te maken. Hij wilde tegenstribbelen, vragen welke opties hij nog over had. Hij kon niet meer genieten van zijn kinderen. Bovendien zouden ze hem haten en... Haar neus raakte de zijne en zijn adem werd hem ontnomen. Hij ging mee in haar leven en hij zag alles. Hij leerde haar te kennen op de meest intieme manier mogelijk. Hij had niet eens tijd om te denken aan de pijn. Alles werd duidelijk. Haar hele verleden en de toekomst die had moet kunnen zijn. Voor hij het wist stonden er weer nieuwe tranen in zijn ogen toen hij zichzelf en zijn zusjes zag. En er was niets dat het goed zou praten. Niets dat het verleden zou kunnen veranderen. Hij vroeg zich af of ze ooit wel echt van Outrage had gehouden. En toen het voorbij was, stond hij daar in het midden van de kring, zijn ogen keken hem aan vanuit haar. Precies dezelfde tint. En toen ze sprak of ze hem wilde vergeven, haalde hij kleintjes zijn schouders op. Hij wist het niet. Echt niet. ‘Ik zal het proberen,’ fluisterde hij als een laatste belofte.

Settledstar. Dat was het dan. Dat was het leven dat hij vanaf nu zou leiden. Het leven van een leider met negen levens. Respect, gerechtigheid, oordeel, wrok, moederliefde, onbaatzuchtigheid, uithoudingsvermogen, geluk en verantwoordelijkheid. Het was nogal een rijtje aan deugden en.. Hij voelde zich alleen maar leeg op dit moment. Nog één blik ging over de katten die hem hadden gesmeed tot deze leider, allemaal hun teken op hem hadden achtergelaten. Zijn lippen vormden nog een woordloos "bedankt", voordat ze allemaal om hem heen verdwenen en zijn ziel terugging naar zijn lichaam.