~ Snow can dry the tears ~

Onderwerp: ~ Snow can dry the tears ~ vr 2 maa 2012 - 16:42

Ze keek om zich heen, en verbaasde zich voor de zoveelste keer in haar leven om alle dingen om haar heen. Ja, ze noemden haar soms een dromer, en redelijk afwezig, maar alles was gewoon zo.. anders en raar. Mintkit bleef stil zitten, en keek nieuwsgierig naar een vlindertje die blijkbaar vroeger uit haar pop was gekomen. Ze was nog niet zo oud, maar wel oud genoeg om zelfstandig uit de Nursery te mogen soms toch? Ze dacht van wel, en anders hadden ze een beetje pech, want ze zat hier toch dus. Maar goed. Terug naar het vlinderobject. Hij was prachtig, als het al een hij was. Wat was het eigenlijk bij vlinders? Was er een verschil? Ze wist dat er een verschil was tussen haar en sommige andere kittens, zij een poes, hun katers. Maar vlinders, zouden zij het ook weten? Zou er überhaupt wel een verschil zijn tussen hun? Ze zou het eens aan iemand moeten vragen, want zelf had ze er geen weet van. Zijn kleuren staken fel en vrolijk af tegen de donkere aarde, die nog hard en koud was. Niet zo lang geleden was het zelfs nog te koud geweest om buiten te mogen, ze had ziek kunnen worden. Niet dat het haar kon schelen, ze was het nog nooit geweest, wist niet hoe het voelde. Er moest voor alles toch een eerste keer zijn niet? Dan mocht ze van zichzelf ook eens ziek worden. Haar moeder was er niet zo blij mee geweest, dus ze was maar braaf binnen gebleven, en zichzelf veilig gesteld voor wat de sneeuw en ijzige wind dan ook zou kunnen uitvoeren. Mintkit schudde haar vacht, die nog veel dons vertoonde. Op sommige plekken werd het al een gewone vacht, wel pluizig en zo, maar ze vermoedde dat dat gewoon haar eigen vachtkenmerk was. Je had ook van die kortharige katten, die in de winter te laat een extra pluk kregen, en dan het de hele zomer te warm kregen. Zij leek echter meer iemand die het altijd goed zou hebben, vaak te warm gewoon. Ze zag wel. Haar groene sloegen op naar boven, en keken naar de lucht, waar kleine sneeuwplukjes vielen. De wind waaide niet, dus ze had goed de tijd om ze te bekijken, naar beneden zien te vallen, vormen te ontscheiden. Niet dat ze een verschil zag, het waren gewoon allemaal plukjes, zoals watjes, die naar beneden vielen en aan haar snorharen, haar donsvacht en haar wimpers bleven hangen. Ze moest er grappig uit zien ergens, met haar vacht zo. Een kleine verlegen glimlach hing op haar gezicht, en haar ogen lichtten zachtjes op. De sneeuw bracht een vredig gevoel met zich mee, iets wat ze niet vaak voorhad. Wel dat ze zich veilig voelde, maar zoals dit, nee, nog nooit. Het was buitengewoon plezierig, en ze nam zichzelf voor dat als ze verdrietig was, ze alleen maar op zoek moest naar sneeuw. Op een vreemde manier maakte het haar redelijk gelukkig, alsof het een stille belofte was van geluk die beantwoord werd door de StarClanvoorouders, die nu op haar neerkeken. Wat zouden ze zien? Wat zou de toekomst voor haar in petto hebben? Zou ze een stille maar goede jaagster zijn, of een robuuste en sterke vechter? Zou ze meer naar de StarClan uitwijken, of misschien zoals iedere andere kat, een warrior worden samen met de anderen? Mintkit had er geen idee van, en haar groene ogen doofden uit met een vaag vermoeden van buitenaf dat er daarachter een grote droom zich afspeelde.

Everyone, kit, appr. or even warrior :3
Liedje van de post

Een jonge kit, nog nieuw op deze wereld, sliep rustig in de Nursey. Zijn langharige vacht bewoog bij de rustige ademhaling van de kit. Het jonkie lag tussen een broertje en een zusje, tegen zijn moeder moeder aan. Lekker warm en hij was duidelijk tevreden. Een mager zonnetje gooide wat van zijn stralen naar binnen en een kwam toen op de kit terecht. En scheen precies tegen zijn ogen aan. De kleine opende zijn ogen en ontweek de zonnestraal, door om hoog te gaan. Mmm? Autumnkit, zo heette hij, gaapte eens lekker luid, voor een kit dan. En keek toen slaperig rond, de rest sliep nog. Mmm, misschien kon hij zijn vader opzoeken, als hij in het kamp was. Maar hij was, anders dan zijn ene zusje Breakingkit, nog nooit buiten geweest. Nou, dan moest dat dan toch een keer gebeuren. Hij stond op, struikelde over een andere kit, ''Sorry'' zei hij vlug en sloop naar buiten, hij wou niemand wakker maken. Toen hij buiten was, keek hij zijn ogen uit. Alles was wit leek het wel, wat mooi, maar wat koud buiten. Mmm, zijn vader zag hij niet en hij durfde niet zomaar naar de Warrior Den toe te gaan, dus. Hij begon wat te rillen, het was koud. Zoekend keek hij rond, niet toegeven aan de kou, dat ging hij niet doen. Hij was nu buiten en ging niet weer naar binnen. De kleine baande zich een weg door de sneeuw en zag verder op een kit zitten, Mintkit zo te zien. Ze was iets ouder, maar wat gaf dat nou? De langharige bruine kitten ging naar haar toe en begroette haar, ''Hé Mintkit!'' riep hij naar haar,paar katten keken verstoord naar hem. Oeps...''Hé Mintkit'' fluisterde hij nu tegen de poes. Hij ging bij haar zitten, natte kont dus, maar dat droogde weer. Witte bijna pluizige dingen landde op hem en toen een op zijn neusje kwam, merkte hij dat het koud was. Het was het zelfde spul als op de grond lag. Hij had er over gehoord, sneeuw heette het. ''Ben jij ook voor eerst buiten?'' vroeg de kit, met de nieuwsgierig van een jong katje. ''Ik heet, voor als je dat niet weet, Autumnkit'' stelde hij zich voor de zekerheid nog voor. ''Ik ben een zoon van Smoketear en Lotusleaf, kleinzoon van onze Leader Stormstar'' de kitten richtte trots zijn kop op, '' En ik ga hem ooit opvolgen'' de kleine praatte zo veel, dat hij Mintkit niet eens de kans gaf om iets te zeggen. Hij had dat gelukkig al vlug in de gaten, ''Sorry, dat ik zoveel praat'' hij keek naar zijn poten, die bijna onder sneeuw verstopt zaten. Daarna keek hij afwachtend naar Mintkit, nu moest zij wat zeggen!

Ze hoorde haar naam, maar ze reageerde in eerste instantie niet. De kitten, ze veronderstelde in elk geval dat het een kitten was, zou toch wel naar haar toekomen, dus waarom haar blik afwenden van voorlopig nog iets interessanters? De sneeuw, uit de blauwe lucht, viel nog steeds naar beneden, en bleef op haar vachtje liggen. Het plakte een beetje, en ze giechelde lichtjes in zichzelf. Het gaf haar een raar gevoel, en eindelijk draaide ze zich om naar de kat achter haar. Ze had gelijk gehad, het was een kitten, waarschijnlijk nog kleiner dan zij, maar zeker niet verlegener. Ze herkende hem vaag als een kitten van Lotusleaf, een andere moederkat, die iets later dan haar eigen moeder was bevallen van kittens. Ze had eigenlijk nog nooit hem een van hun gesproken, enkel gezien. Ze waren jonger dan zijzelf was, dus het vast een eerste keer dat het katertje buiten kwam. Ergens wel gezellig, al die kittens. Ze zouden vast samen apprentices worden, en daarna warriors. Zodra ze daaraan dacht, weken haar gedachten sowieso al af. Hoewel ze nu nog moest spelen en kitten zijn, kon ze ergens niet laten om daar nu al aan te denken. Het was gewoon, ze wou helemaal geen leider worden, of zelfs Deputy, ze wou gewoon haar Clan niet teleurstellen. Mintkit schudde haar hoofd en keek met heldere ogen naar het katertje. ‘Nee, het is niet mijn eerste keer buiten, hoewel ik nog nooit sneeuw heb gevoeld.’ Miauwde ze verrast door zijn vragenstroom. Er leek maar geen einde aan te zitten, en zodra hij even adem moest halen nam ze de kans om terug te antwoorden. ‘Geef niet hoor. Het is juist gezellig.’ Ze ging zitten, met haar pootjes voor haar los hangend. ‘Mijn ouders zijn maar gewone warriors, Lostvoice en Cinderfall, maar ze zijn toch alles voor me.’ Antwoordde ze wat koeltjes. Ze had het niet echt op van die kittens die door geboorte dachten dat ze het al zouden worden. ‘Maar goed,’ Vervolgde ze wat vriendelijker, ze mocht nu geen fouten maken. Ze had al geen vrienden, en Autumnkit leek haar op zich wel aardig, ‘Bij jouw eerste keer buiten dan? Wie zijn je broertjes en zusjes eigenlijk? En wat vind je van de sneeuw? Eerlijk gezegd vind ik het maar nat, hoewel het wel mooi is.’ Het was haar beurt geweest om vragen te stellen, en die liet ze natuurlijk niet zomaar voorbij gaan toch?

Laatisch D=

Autumnkit voelde zich even stom, het was cool als je de kleinzoon van de clanleader was. Maar dat betekende niet dat jij later ook clanleader werd, tenzij hij zijn uiterste best ging doen. Mintkit vertelde vroeg nu dingen aan hem, ‘Maar goed,’ Vervolgde ze wat vriendelijker, ze mocht nu geen fouten maken. Ze had al geen vrienden, en Autumnkit leek haar op zich wel aardig, ‘Bij jouw eerste keer buiten dan? Wie zijn je broertjes en zusjes eigenlijk? En wat vind je van de sneeuw? Eerlijk gezegd vind ik het maar nat, hoewel het wel mooi is.’ Autumnkit keek haar bewonderend en verbaasd aan, ''Wow'' Eeeuh'' ''Ja, mijn aller eerste keer en mijn broertjes en zusjes zijn, Breakingkit, Fluffkit*,Bravekit* en Smokekit'' hij grijnsde even en ging verder met antwoorden, ''Ik vindt het gek spul, maar begrijp dat het niet altijd ligt. Het is klef en koud en nat, maar ook inderdaad mooi'' de kitten sprak netjes voor zijn leeftijd, hij leek een keurige kat, maar in werkelijkheid hield hij zoals bijna alle kittens van gestoei. Hij stond weer op, natte en koude kont...En ging in een gekke en kromme sluiphouding. ''Aanvallen!'' hij sprong onhandig op, kwam op Mintkit terecht en begon vriendelijk en speels in haar oor te bijten. ''De grote Autumnster valt aan!'' riep hij, hij rolde van haar af en lande met zijn ruggetje in de zachte sneeuw. Hij sloeg met zijn pootjes naar Mintkit, met de nagels in natuurlijk. ''Ik wil geen katten zoals jij in mijn clangebied''zei Autumnkit met een zo kwaad mogelijke stem, ''Niet tegen de echte jou bedoeld hoor'' fluisterde hij er vlug achterna. En hij moest toen even lachen, de andere katten keken naar hem en sommige begonnen even mee te grinniken. Blijkbaar was lachen aanstekelijk. Autumnkit stond weer op en schudde het sneeuw van zijn lijfje af. '''Jeee!'' hij sprong weer op MIntkit, maar handiger dan daarnet. En ondanks dat hij lichter was, lukte het hem met moeite om haar om te kunnen krijgen(?). Hij beet in haar poot, natuurlijk niet te hard en had veel plezier. ''Mintkit?'' vroeg hij opeens, tijdens het gestoei. ''We blijven vrienden, de beste! Voor altijd, toch?'' vroeg/zei hij, het klonk als de waarheid en de kleine bruine kitten was er zeker van dat het waarheid was. Maar dat kon veranderen, zal hij waarschijnlijk wel merken. Want tijden veranderen.

Blackpoint huppelde door de dikke laag sneeuw heen, op zoek naar prooi. Bij het ravijn keek de kat naar de rode opkomende zon. Hij ging zitten, en keek slaperig naar de zon. Opeens viel de grond onder haar poten, en viel naar beneden...

Hijgend en wel werd Blackpoint wakker. Weer een nachtmerrie. Ze had die steeds vaker, ze haatte het. Maar het was telkens weer anders. Deze was erger dan de vorige. Blackpoint keek verwonderd naar buiten, naar de Zilverpels die aan de hemel schitterde. Een traan sijpelde over haar wangen, toen ze dacht aan haar moedige vader en moeder, en ze weer liggen, en probeerde weer in slaap te komen. Na een tijdje lukte dat, en ze viel in een droomloze slaap

Blackpoint werd wakker door een gesprek, niet ver weg. Waarschijnlijk bij de Nursey. De poes liep naar buiten en zag daar 2 kleine kittens zitten, die net boven de sneeuw uit konden komen 'Wat zijn we aan het doen op deze morgen?' zei de poes nog een beetje slaperig, en rekte zich uit.

Autumnkit keek haar wat verbaast aan, misschien dat het ook raar was dat ze eerst zo stil was, en dan een hele vragenstroom op hem afstuurde. Ze wist het niet, maar het lag ergens wel voor de hand dat het redelijk raar moest overkomen. In ieder geval beantwoorde hij haar vragen, dus ze was al blij voor nu. Hij was wel aardig, en ze schaamde zich om haar uitval van daarnet, ze had het nooit zo mogen zeggen, wat zou wel denken van haar? Dat ze niet goed bij haar hoofd was wel in ieder geval. Maar dat dachten er waarschijnlijk wel meer katten als ze zo met haar spraken. Daarom had ze tot nu toe nog nooit met een andere kat behalve Stormstar en haar familie gesproken. Die waren het wel gewoon, andere katten echter.. niet. ''Wow'' Eeuw'' ''Ja, mijn aller eerste keer en mijn broertjes en zusjes zijn, Breakingkit, Fluffkit*, Bravekit* en Smokekit'' Ze knikte, hij had een druk nestje vol met broers en zussen. Zij had alleen haar zusje Applekit, maar dat was genoeg. Meer had ze ook niet nodig, Apple begreep haar compleet, en zij begreep Apple, dan hadden ze toch niet meer kittens nodig? ''Ik vindt het gek spul, maar begrijp dat het niet altijd ligt. Het is klef en koud en nat, maar ook inderdaad mooi'' Ze knikte maar, wist er wel veel op te zeggen, maar was bang dat ze er vanalles zou uitflappen. Dus zweeg ze maar liever, en hoewel ze wist dat ze dit niet voor altijd zou kunnen volhouden, hielp het voor nu. Later zou ze maar iets anders moeten vinden om te doen, maar dit hield ze nog wel even vol.. Hoopte ze. Autumnkit stond weer op, en Mintkit werd plots bang dat hij wegging van haar. Maar nee, hij kroop in een sluiphouding en sprong op haar af. Het was grappig om te zien, maar ze werd onder zijn gewicht gedrukt. Haar verontwaardigt gespeelde blazen hoorde je al van ver, en stiekem glimlachte ze in zichzelf. Autumn rolde van haar af, en sloeg met zijn poten naar haar. ‘Dan wordt het een gevecht op leven of dood kleine kittykit dat je bent!’ Miauwde ze moedig. Autumn ontving een knipoog dat ze zijn snelle gefluister gehoord had, en hij sprong weer op haar af. ‘Altijd. Je komt niet meer van me af hoor.’ Ze lachte luidop, en sprong dit keer op Autumn, om hem tegen de grond proberen te drukken. Ze duwde haar poot op zijn oor, en keek hem vrolijk aan. Ze wist het zeker, Autumnkit en zij zouden altijd vrienden blijven, sinds vandaag. Er zou geen dag meer zijn zonder dat ze aan vandaag zou denken, enkel en alleen omdat ze het gewoon een geslaagde dag vond. Een slaperige warrior dook uit het hol op, maar ze sloeg er in eerste instantie geen acht op. Er waren er toch al een paar blijven staan, maar die liepen nu verder. Mintkit ging van Autumnkit af, ‘Zullen we die warriors besluipen? Hij kan niet aan ons team ontsnappen toch?’ Haar ogen blonken, en ze keek van de krijger naar haar nieuwste vriend. Haar vachtje ging plat liggen, en ze sloop naar voren. Om de paar passen bleef ze staan om naar achteren te kijken. Ze wachtte op het teken van Autumnkit om te besluipen. Zij had het plan, hij het teken.

Hopelijk kan je er iets mee <

(Laat)

‘Altijd. Je komt niet meer van me af hoor.’ was het mooie antwoord op zijn vraag, Autumnkit lachte met haar mee. Mintkit sprong op hem en drukte hem tegen de grond, legde een poot op zijn oor en keek hem vrolijk aan. Autumnkit keek vrolijk terug en probeerde op te komen, hij sloeg met zijn poten naar haar, met nagels in. Ze gleden even langs haar wangen, de warmte van haar wangen golfde over zijn kussentjes. Mintkit ging van hem af ‘Zullen we die warriors besluipen? Hij kan niet aan ons team ontsnappen toch?’ vroeg ze aan hem, Autumnkit knikte en stond toen op. Mintkit begon alvast en sloop naar de warrior. Bij paar passen keek ze om, alsof ze ergens op wachtte, een teken of zo iets. Oh. Autumnkit zwiepte een keer met zijn staart en h-ging toen ook in sloophouding. Hij sloop om de kat heen en knikte naar Mintkit, het gaat goed. Hij was bijna achter de kat, met een zwiep van zijn staart wenkte hij Mintkit nu. Bijna...Nu! Hij sprong naar voren, op de kat, ''Rwaah!'' brulde hij, hij gleed van kat af en wachtte toen op Mintkit. ''Jeeeh!'' schreeuwde hij weer, de andere keken hem aan, van :oké?. Maar dat kon de kitten niks schelen...

Onderwerp: Re: ~ Snow can dry the tears ~