Huh? Say your name again please? --iedereen die wil posten--

Beautypaw werd wakker. Ze had haar naam nu wel. maar geen Mentor. Ze keek om zich heen en liep naar buiten. Ze ging in het midden van de openplek zitten en waste zichzelf. haar maag begon te knorren. De mooie poes liep rustig naar de prooistapel en zocht een visje uit. Ze liep terug naar de plek waar ze net zat en ging weer op haar plaatsje zitten. Genietend van de koude zon at ze haar visje op. Ze keek even rond. De mooie slanke poes miste de gezelschap van een andere kat. Ze keek goed rond of ze een aardige kat zag. Ze draaide haar hoofd rond en voelde een beetje spanning in haar buik maar waarom? Ze spitste haar oren en hoorde in de verte de rivier. Ze genoot van dit geluid en sloot haar ogen. Langzaam opende ze haar ogen. Ze was bij de rivier! Ze keek rond. Niemand zoals gewoonlijk. Plots word ze besprongen door een Thunderclan Warrior! ''Neem dit waterpoesje!'' snauwde de kater. ''Nou neem jij maar dit!'' ze gooide de kater op de grond en beet hem in zijn keel. Snel keek ze de kater aan. Maar niks bewoog. Niks meer! De mooie poes begon sneller te ademen met haar ogen gericht op de kater. ''Beautypaw!'' hoorde ze de strenge stem van Stormstar zeggen. ''Jij bent nu officieel verbannen!'' Riep hij naar haar toe. Ze keek met angstige ogen naar de kater. Het was haar vader die ze had vermoord! Met angst sprintte ze weg. Gevolgd door de rest van de clan. Die kwaad waren en blaasde naar haar Haar ogen spurtte open. ''Het was een droom.'' fluisterde ze tegen zichzelf. Toen merkte ze dat alle katten haar even aankeken. Toen gingen ze weer verder waarmee ze bezig waren. Ze zuchtte even. Toen hoorde ze een stem. Ze keek op. Wie was die kat ookal weer? En wat zegt ie? Ze zag zijn mond bewegen maar ze hoorde niets.... Hoe zou dat komen? Misschien kwam het omdat ze het niet WOU horen.... Ze wist het niet. Ze hoorde toen alles veel duidelijker. Ze keek de kat aan. Ze wist nog steeds niet wie de kat was. ''Ehm... Sorry... Wie ben je ookal weer?'' vroeg ze wat onzeker.

--iedereen die wil posten--

Petalpaw zat tussen het riet aan de rand van het RiverClan Camp. Ze vond het een fijne plaats. Ze zat er uit de wind en kon het kamp overzien, zonder dat de andere katten haar zagen. Ze hield er niet van om steeds gestoord te worden. Een eindje verderop zag ze Beautypaw, een apprentice die iets jonger was dan Petalpaw. Ze had de mooie grijze poes wel vaker gezien, maar had haar nooit aangesproken, want ze leek haar eerlijk gezegd een beetje arrogant. Waarschijnlijk kende de poes haar niet eens. Petalpaw keek net weer weg toen ze de grijze poes iets hoorde fluisteren en zuchten. Petalpaw stond sierlijk op en kwam tussen het riet vandaan. Een frisse wind woei door haar lichtgrijze vacht, die misschien wel bijna net zo mooi was als die van Beautypaw. Ze liep met rustige passen naar haar toe 'Wat is er?' vroeg ze, maar Beautypaw leek haar niet gehoord te hebben. ''Ehm... Sorry... Wie ben je ookal weer?'' vroeg Beautypaw toen wat onzeker. ''Petalpaw." antwoordde de lichtgrijze poes. 'Wat is er? Ik zag je zuchten." Petalpaw ging zitten en krulde haar staart om haar lichtgekleurde pootjes. Ze keek Beautypaw aan met haar mooie, lichtgroene ogen en vroeg zich af of er iets aan de hand was en of de poes dat haar zou willen vertellen.

''Petalpaw." antwoordde de lichtgrijze poes. 'Wat is er? Ik zag je zuchten." Petalpaw ging zitten en krulde haar staart om haar lichtgekleurde pootjes. ''oh hoi Petalpaw.'' zei ze terwijl ze terugdacht aan haar droom, die verschrikkelijke droom die duizenden keren terug keerde. ''oh er is niets aan de hand hoor.'' vertelde ze maar het klonk niet overtuigend dat kon iedereen horen. Waarom moesten haar ouders zonodig sterven? ze zuchtte nog een keer en was even vergeten dat Petalpaw er ooknog bij zat. een traan rolde over haar wang. Haar ouders......dood..... ze heeft er nooit goed tegen kunnen strijden en nu die nachtmerries over Scourge........ ze rilde even. ze keek even naar boven en besefte toen weer dat Petalpaw er ooknog was. ''sorry'' murmelde ze even. ze had nog steeds betraande ogen.

--inspiloos D:--

''oh er is niets aan de hand hoor.'' zei Beautypaw, maar ze klonk niet erg overtuigd. Petalpaw zag wel aan haar houding dat er iets niet goed was en dat vermoeden werd bevestigd toen er een traan over Beautypaws wang rolde. Petal begreep dat ze er liever niet over praatte, dus ze vroeg niet door ''sorry'' murmelde de donkergrijze poes. haar ogen waren betraand. Petalpaw gaf de andere apprentice een likje en een zacht duwtje met haar neus. 'Wat er ook is, het komt wel goed.' zei ze zacht. Ze vroeg zich af wat het kon zijn. Had ze erge dingen meegemaakt? Had ze iemand verloren? Wat het ook was, Petalpaw wilde helpen, haar troosten, zelfs al kende ze de poes nauwelijks. Bijna zonder dat ze het zelf merkte, begon ze zacht te neuriën. Het was een rustig en mooi lied. Het had ook iets troostends. Misschien zou dat ook voor de apprentice gelden.

(flut, ik weet het -.-)