Of all our problems

Naast de vechttrainingen vond Foulpaw het ook wel leuk om aan behendigheidstrainingen te doen. Door het moeras kruipen en zien dat je niet wegzakt, in een boom klimmen en zo hoog mogelijk geraken, op stenen in het water springen en proberen om niet om te vallen… Dat waren dingen waar er actie bij kwam kijken en waar hij echt alert bij moest zijn, dingen die hem interesseerden. Het was in elk geval beter dan op prooi jagen, al was die laatste ook wel belangrijk. Zijn mentor zou het hem vast niet in dank afnemen dat hij aan het proberen was om de Burnt Sycamore zo hoog mogelijk te beklimmen terwijl hij eigenlijk opdracht had gekregen om op jacht te gaan. Scartail zou zich ongeveer een uur later bij hem voegen, maar tot die tijd had Foulpaw nog wel even tijd om zijn eigen soort van training te doen, toch? Hij voelde zijn spieren aangenaam rimpelen onder zijn huid terwijl hij zich van tak naar tak werkte, steeds hoger. De kale takken waren niet heel erg moeilijk om te beklimmen en het was ook eigenlijk niet heel erg hoog, gezien het om een verbrande boom ging. Zijn blik gleed naar beneden toen hij ongeveer op de hoogst mogelijk tak stond en hij liet zichzelf lui op zijn buik zakken, wat met zijn breedte nog maar net ging. Zijn staart dwarrelde naar beneden en hij sloot zijn ogen even kort toen het waterige zonnetje op de kale plek in het woud op hem neer scheen. Ah ja, dit was pas het goede leven!

Haar ogen volgden Foulpaw die omhoog klom in de Burnt Sycamore. Dat zag je niet vaak. Dim vond klimmen ook wel wat hebben op zich, maar ze had deze boom nog nooit geprobeerd. Het zette hem ook wel meteen heel erg in het middelpunt, hoor. De apprentice ging uiteindelijk op één van de takken liggen en de warrior haalde haar schouders op. Oké, moest hij weten. Zolang hij er maar niet uit flikkerde. Kort fronste ze bij de gedachte, maar uiteindelijk wist hij prima wat hij wel kon en wat niet. Dus liep ze wat verder door, al was ze er zeker van dat hij haar nu ondertussen wel gezien had.

Foulpaw’s blik ging naar beneden, waar hij Dimveil zag staan. Een she-cat die nog maar pas warrior was geworden, maar waar hij nog niet echt mee had gesproken. Hij zag dat haar blik kort op hem rustte, waarna ze haar schouders op leek te halen en verder wilde wandelen. En omdat Foulpaw Foulpaw was, liet hij dat natuurlijk niet aan zich voorbij gaan. ”Het is echt heel verfrissend om zo nu en dan een warrior tegen te komen die het niet de moeite vindt om te waarschuwen voor onnodig gevaar,” zei hij op een bijna uitdagende toon tegen haar. Als hij ergens een preek op zou krijgen van haar, dan was het waarschijnlijk het feit dat hij haar behoorlijk informeel aansprak. Het zou hem een worst wezen. Hij was niet erg van de regeltjes en van de ranks en zei liever wat in hem opkwam dan dat hij één of andere stijve hark was dat daar allemaal rekening mee hield.

Ze stopte met lopen, waarbij haar blik koeltjes naar terug naar de Foulpaw gleed. Hij spuugde wat woorden haar kant op, en heel eerlijk gezegd had ze geen idee wat ze daar nu mee aan moest. Hij was sarcastisch, zo ver kwam ze nog wel. Haar staart tikte van links naar rechts terwijl ze hem aan bleef kijken, nadenkend over hoe ze hier nu op reageren moest. "Als je het onnodige gevaar zelf aankaart, hoef je er niet voor gewaarschuwd te worden," zei ze toen. Ze had niet echt moeite met de manier waarop hij tegen haar sprak; ze was niet veel ouder dan hem en bovendien stond ze eigenlijk met redelijk dezelfde mindset in het leven als hem - respect moest verdiend worden, dat kwam niet met een rang.

Foulpaw had half en half verwacht dat hij nu een sneer zou krijgen, maar dat viel eigenlijk reuze mee. Zijn blik bleef onbewogen terwijl ze naar hem keek en hij zwiepte ook kort met zijn staart, waarna hij naar de reactie luisterde die Dimveil gaf. Omdat ze niet veel ouder dan hem was, had hij best wel wat manen van haar leven meegemaakt en wist hij hoe scherp ze soms kon zijn. Het was dan ook tegen het licht verwarrende aan te noemen dat ze zo rustig bleef. Zou dat met leeftijd komen? Hij had geen idee. ”Zoals ik al zei: heel verfrissend,” antwoordde hij met een lichte grijns om zijn lippen. Hij schoof vervolgens een klein beetje op en tikte met zijn staart op de tak naast zich. ”Je mag er anders bij komen liggen als je wilt?” Een indirecte uitnodiging om een gesprek met hem aan te gaan, al zou hij dat natuurlijk zelf nooit zo willen benoemen. Foulpaw was iemand die het liefste vrij vaag bleef over goede intenties of eventuele interesses, dus benoemde hij het zo maar. En hé, ze kon het nog altijd afwijzen als ze er geen zin in had, dus in zijn ogen was het een win-win situatie voor beiden.

Ze kon zich eerlijk gezegd niet herinneren dat ze ooit eerder verfrissend genoemd was. Of Foulpaw dat positief of negatief bedoelde, wist ze dan ook niet zo goed. Het maakte haar ook niet bijster veel uit; ze was misschien wel erg onzeker, maar alleen bij degene die er echt toe deden in haar leven. Daar was de andere apprentice er, jammer genoeg voor hem, niet één van. Ze trok kort met haar oor toen ze uitgenodigd werd om naast hem te gaan zitten. Even overwoog ze haar opties. Ze had niet echt een plan gehad voor de aankomende middag, dus wellicht was wat socialiseren met een clangenoot niet per se een slechte indeling van haar dag. Toch bleef het zo dat ze er niet bepaald van hield om sociaal te doen, maar goed, dat hoorde ook bij een goeie warrior zijn, niet? Ze dacht aan een aantal goede warriors die ze kende, zoals bijvoorbeeld Ravenstrike, of Settleddust, of haar vader Inkspots. Die waren allemaal ook wel sociaal en konden goed met anderen omgaan. Dus knikte ze naar hem waarna ze zich kundig omhoog bewoog, en plaats nam naast Foulpaw. "Tot zover het gevaar," mompelde ze.

Foulpaw bleef onbewogen naar haar kijken terwijl hij haar zichtbaar haar opties af zag wegen. Dat snapte hij wel. Hij zou ook twijfelachtig zijn als een Clanmate die hij eigenlijk niet goed kende hem daarvoor uitnodigde. Hij zou het dan ook enkel doen als hij geen specifieke dagindeling had gehad en blijkbaar was dat bij haar het geval, want niet veel later kwam ze omhoog geklommen. Foulpaw bleef rustig zitten toen de tak onder hem bewoog en haar woorden deden hem licht grijnzen. ”Valt mee, toch?” Hij keek even nonchalant haar richting in, waarna hij weer naar voren keek. Dus… Een ongemakkelijk gevoel ging door hem heen. Hij wist dat híj diegene was die haar had uitgenodigd om naast hem te komen zitten, maar dat wilde niet zeggen dat hij daardoor opeens geweldige sociale skills kreeg. ”Hoe is het leven als warrior zijnde?” besloot hij dan maar te vragen, bij gebrek aan een geniale ingeving voor een betere vraag. Het was tenminste iets en ze moest het er maar mee doen, besloot hij.

Foulpaw merkte op dat het gevaar dus wel mee viel, en als ze nu op de grond gestaan had had ze haar schouders opgehaald. Hij was immers over dat onbestaande gevaar begonnen, zij niet. Maar goed, ze hield haar mond. Ze zuchtte zachtjes toen er een stilte ontstond, die daarna wat geforceerd verbroken werd door de apprentice, die haar vroeg hoe het warrior leven was. Kort trok ze met haar oren, niet goed wetende hoe te antwoorden. "Wel fijn, maar je moet nog steeds al je taken doen," miauwde ze neutraal. Het was in principe niet heel anders dan apprentice zijn, alleen stond je niet zozeer meer 'onder' iemand.

Foulpaw snoof licht geamuseerd. ”Had je soms verwacht dat dat anders zou zijn dan?” vroeg hij toch wel licht verbaasd. ”Van wat ik gehoord heb, krijg je juist méér taken omdat er ook van je verwacht wordt dat je meer verantwoordelijkheden op je kunt nemen.” Hij liet zijn blik even kort naar voren afdwalen. ”Ik zou alleen al warrior willen worden omdat ik dan misschien een eigen apprentice mag hebben. Het lijkt me echt heel tof om iemand naast je te hebben staan die naar je opkijkt.” Dat mompelde hij meer tegen zichzelf dan dat hij het echt tegen haar zei. Ja, hij kon er wel van genieten als hij in de nursery was en de kittens keken naar hem op. Dat gaf hem wel een goed gevoel. Het was alleen maar een droom hoe het zou zijn als heel de Clan naar hem op zou kijken. Een droom die hij hopelijk snel realiteit kon maken.

Het leek alsof Foulpaw haar uitspraak dom vond. Wat onzeker trok ze met haar oor terwijl ze zijn woordenstroom aanhoorde. Kort fronste ze toen hij zei dat hij warrior wou worden om mentor te zijn. Daar kon ze zich totaal niet in vinden, maar voor iedereen was dat anders, bleek maar. Het leek haar juist moeilijk om trainingen op de juiste manier over te brengen. Ze had het talent wel, maar om dat door te geven aan de volgende? Ze wist niet zeker of ze dat kon. "Ik bedoelde dat je als apprentice veel moet trainen, maar die dingen doe je eigenlijk nog steeds," mompelde ze tegen de apprentice over haar opmerking waarop hij gesnoven had. Verder ging ze niet echt op zijn apprentice verhaal in.

Foulpaw liet zijn blik kort naar haar glijden toen ze haar woorden van eerder verduidelijkte en hij haalde zijn schouders op. ”Ik denk dat dat eerlijk gezegd nooit echt ophoudt. Ik heb van elders gehoord dat het leerproces juist vermeerderd en moeilijker wordt naarmate je ouder wordt omdat je meer moeite hebt met informatie te verwerken.” Hij kon zich niet voorstellen dat er bewegingen van technieken waren waar hij later langer over na moest denken om ze uit te voeren, maar misschien kwam dat omdat hij nog jong was en zich ook niet kon voorstellen hoe een kat in StarClan’s naam blij kon zijn met de hele dag in een den te liggen en niks te doen. ”Gelukkig zijn we nog jong,” probeerde hij al grappend tegen haar te zeggen, al kwam het serieuzer uit zijn bek dan dat hij bedoelde en met een lichte frons keek hij weer naar voren. Ja, daar moest hij misschien nog op oefenen.

Nou, of ze nu meer leerde en het moeilijker vond dan toen ze een apprentice was zou ze niet per se zeggen. Toen was alles nieuw geweest, nu werd het routine. Echt nieuwe dingen waren er niet meer. Ze knikte op zijn opmerking, die een grap had moeten zijn, maar dat had ze niet opgemerkt. Of dat kwam door zijn manier van grappen vertellen of haar manier van grappen verwerken, dat was niet zeker. Maar ze was het er wel mee eens. "Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn om oud en zwak te zijn," sprak ze met een zucht. Dat dat maar lang op zich mocht wachten. Elder zijn leek haar vreselijk.

Ze antwoordde op een serieuze toon en hij onderdrukte een zucht. Natuurlijk. Zijn manier van grappen vertellen was dan ook totaal niet optimaal, dat wist hijzelf ook wel. Dat lag meer aan hem dan aan haar. Hij draaide zijn blik zodat hij naar haar kon kijken en knikte toen dat ze haar woorden sprak. ”Gelukkig duurt het nog wel even eer dat het zo ver is,” bromde hij. ”Ik wil eerst nog wel een paar apprentices opleiden eer dat ik daar aan moet denken.” Met poezen en nestjes was hij niet zo mee bezig, al was Littlenose, de kat die hij wel als vriend kon benoemen, daar al wél mee bezig. Hij had zelfs al een crush, waardoor Foulpaw zich afvroeg of hij niet wat achter begon te lopen. Maar nee, het was goed zo. Voor nu.