Burn the stars

Misschien zou ze hier niet moeten komen nu het donker aan het worden was en de eerste sterren zich lieten zien. Maar dit was de eerste keer dat haar moeder weg was voor een aantal dagen en ze wist niet goed wat ze ervan moest denken. Ze merkte nu pas hoeveel haar moeder er eigenlijk constant voor haar geweest was, ook al had ze het gevoel gehad toch zelfstandig te zijn geworden. Althans dat was wat ze gedacht had en ze dacht ook dat ze er klaar voor was om een warrior te worden, maar ze was er nog steeds geen gemaakt. Was zij degene die zich allemaal dingen voorstelde die niet waar waren?


[Wolfblood]

Ze verstijfde bij het horen van een stem, ondanks dat de woorden zelf nog niet registreerden. Ze draaide zich naar de stem toe en kreeg vrijwel meteen het gevoel dat de ander niet blij was. Ze zette een stap achteruit, misschien door het gevoel dat ze haarzelf moest beschermen. Beseffende dat ze hier verder nu ook helemaal alleen was. De volgende woorden klonken niet veel beter, ondanks dat Wolfblood wat meer gekalmeerd leek. Toch zette ze de stap niet terug naar voren en staarde in plaats daarvan voor een moment naar de warrior, voor ze haar blik afwendde. Wat kon ze het beste zeggen erop? Ze wist het zelf ook niet goed.

Wat deed ze hier? Dat was wat de vraag was geweest, een vraag die ze misschien zou moeten beantwoorden, maar een was waar ze niet goed een antwoord op had, zeker niet met hoe de warrior aan het reageren was. Een zucht kwam van Wolfblood af en ze begon weer te spreken. Scarletpaw klemde haar kaken kort op elkaar, ze had het gevoel dat de ander inderdaad niet wilde dat ze hier was. ”Ik kon niet slapen.” Antwoordde ze uiteindelijk maar. Het was niet echt een leugen, ze had met genoeg in haar hoofd gezeten dat slapen er niet echt in had gezeten, maar dan nog had ze niet helemaal hier naartoe hoeven komen. Maar het was een plek waar ze alleen kon zijn, waar er geen anderen waren die haar konden beoordelen. Ook al leek ze er toch naast gezeten te hebben dat ze hier alleen zou zijn.

Ze wist dat ze misschien niet de verstandigste beslissing had gemaakt door hier alleen naartoe te gaan, maar in het kamp zou ze de vragen sowieso krijgen die ze nu alsnog kreeg. Ze vertrok haar gezicht dan ook iets toen ze besefte wat de oudere warrior eigenlijk net had gezegd. Natuurlijk wilde ze niet doodgaan hier, helemaal alleen, maar het was ook niet alsof de meeste haar begrepen, begrepen wat ze eigenlijk wilde. Volepaw was daar de enige in geweest en ze hadden elkaar toch wel aardig aan kunnen vullen waar nodig. Ze liep terug naar het kamp en liet ondertussen haar blik rondgaan. ”Denk je dat ik nooit een warrior zal worden?” Ze begon het zich steeds meer af te vragen of ze misschien wel nooit goed genoeg zou zijn.

Waarom had ze het aan de ander gevraagd? Het was iets dat ze toch voor haar had gehouden, dat ze nog niet eerder uitgesproken had, maar iets waar ze wel bang voor geweest was. Ze wilde een warrior worden, meer dan iemand waarschijnlijk zou begrijpen, maar wat als niemand haar er ooit goed genoeg voor zou vinden? Zou ze dan voor eeuwig apprentice blijven of zou het uiteindelijk toch de elders den worden? Iets wat ze eigenlijk geen van beide wilde. Misschien zou ze zich hier niet zo druk om moeten maken, maar het was toch een van de redenen waarom ze soms niet kon slapen. Ze was de oudste apprentice in de den, daar was ze vrij zeker van en al die jongere katten zouden haar niet begrijpen. ”Een warrior zijn is het enige dat ik wil.” Sprak ze dan ook, zich niet eens beseffende dat ze met die woorden ook de vraag van de poes beantwoordde. Als ze dat niet kon worden, wat was ze dan nog waard?