Carrioncough | Botulinum

Arcticwolf had zijn taken terug opgenomen en leverde werk zoals vanouds, zelfs al was de man nog in genezing. Voor hem was het simpele clanwerk enorm belangrijk en hij kon simpelweg niet hier afstand van nemen en de zielige lopen uithangen. Hoewel het zeker het praatje van de clan was geweest, wilde hij hier liever zo min mogelijk acht op slaan. Hij was van kerngezond naar doodziek geweest, en voor een tijd had het geleken op zijn einde. Maar nu stond hij weer, statig en onleesbaar zoals altijd. Maar hij behield zijn reputatie van een goede riverclanner te zijn met door te pakken en te werken. In alle eerlijkheid as dit vooral omdat hij het onprettig vond om zo de aandacht te krijgen, en alle ogen op hem gericht te hebben. Arcticwolf was een man van de achtergrond. Een die zeker op zijn plek stond om kleine groepen te begeleiden binnen patrouilles of kleinere taken, maar absoluut niet voor de gehele clan wilde staan. Hij wilde onopmerkzaam zijn, want dát was een teken van een goed warrior. Een die kon opstappen waar nodig, maar anders een opmerkzame benodigdheid was voor de gehele groep. Misschien dat hij daarom ook zo veel tijd buiten zat, de afgelopen dagen, om op deze manier weer een grip te krijgen op zijn eigen waardigheid. Maar mogelijk ook omdat zijn trots, zijn leven, te ver aan het vervallen was. Het was tijd om hier een einde aan te maken, dat wist hij zonder enige twijfel. Enkel was de ‘hoe’ een vraag.

+ carrioncough

De kater kon niet eindeloos blijven buigen en buigen en buigen. Constant meegaan met wat een ander voor hem besloot. Hij wilde dit niet langer, zo veel was er voor hem duidelijk. Er moest een einde aan komen, aan deze onzin. Hij had de rol van partner en vader opgenomen om zijn partner te beschermen. Hij had altijd open kaart gespeeld met zijn leader, haar toestemming en wensen uitgehoord. Hij had de moord gepleegd die zij niet durfde te doen. En terwijl zijn partner met zijn leader vreemdging, terwijl de leader deze emoties haar tot afgunst liet dwingen en zijn eigen partner hem heeft proberen te vermoorden… was hij voor hun alle de kwade. Hij had enkel alles gedaan volgens het boekje, en dit was de dank die hij kreeg. Arcticwolf schudde zijn gedachtes af toen hij de deputy hoorde, en gunde hem een knikje met zijn kop uit een teken van begroeting en respect. “Mijn genezing verloopt spoedig, het is vooral het terugkrijgen van conditie en kracht op dit punt” Antwoorde hij formeel in zijn altijd zachte toon. “Het is prettig om weer aan het werk te zijn, dat is zeker”