Out of sight but always on my mind

Haar gebruikelijke wandeling was weer van start. Elke dag, op hetzelfde standpunt van de zon, dan liep Shattered een rondje door het gebied. Hier was ze dan eventjes alleen met alle rust. Kon ze haar problemen weer verwerken en bijkomen van de harde werkweek als Warrior. Het leven ging steeds beter, ook al had ze nog altijd een zware hart van verdriet. Ze vroeg zich af als haar gebroken hartje eigenlijk ooit wel volledig zou helen. Ze mistte Blueflower en Lynxfang, ze mistte haar kinderen in Windclan en ze mistte Gorsepaw. Maar elke dag ging ze een stap veder. Elke dag ging weer ietsjes beter. Riverclan hielp haar door dik en dun, door slechte en goeie dagen. Ze had een tweede familie gekregen, eentje die haar beschermde en liefhad. Ze kon niet gelukkiger zijn ondanks alle breuken in het porselein die het leven had aangebracht. De wandelingen deden haar dus goed. Ze werd er vredig en rustig van en kwam daardoor altijd opnieuw opgeladen terug aan huis. Met een vrolijk maar rustgevend tredje liep ze door het gebied, al waren haar zintuigen nog altijd scherp als ze alleen was. Ze had te veel meegemaakt om zorgeloos rond te sjokken. Altijd bleef het gevoel dat er twee ogen haar aanstaarde in haar rug. Nooit zal de angst dat ze terug zouden komen vergaan.

[closed]