Want some berries?

_{Opgerold lag ze in haar warm nest en voelde hoe de warmte haar zachtjes omhelsde. Haar oogjes gingen echter niet dicht, want er kwam een schim de nursery binnen. Het was een jonge warrior, eentje met een zilveren vacht en zijn aura beviel haar niet. Met een vijandige blik hees ze haar kopje voorzichtig naar boven en staarde hem aan. Haar vacht was stekelig opgezet zoals gewoonlijk. Het was zo gewoon dat haar mama zelfs had opgegeven om haar vacht mooi glad te krijgen, want dat ging toch nooit gebeuren. Zeker niet nu. Want ze wilde geen onbekende warriors in haar buurt hebben. Ze waren groot en raar en dachten dat ze beter waren dan iedereen en ze moest al brommen onder haar ademhaling door bij die gedachte.}

_{En het werd alleen maar erger, want de kater kwam nog eens dichterbij ook. Dat was het tegenovergestelde van wat ze had gewild. “Weg jij! Weg!”, piepte ze met een schrelle alsnog luide stem terwijl ze wild naar achteren sprong in het nest. Haar felle ogen zaten te alert te branden op de vacht van de ander, afwachtende wat die zou gaan doen. Wat was er dan zo belangrijk aan haar dat een warrior haar moest komen bezoeken. ‘Ehm… Hey Berrykit.. Heb ik iets verkeerds gedaan ofzo?’, vroeg de tom onzeker. “Ten eerste! Je bent op mijn kever gestapt!”, blies ze woest en staarde naar de grond, daar waar ze daarnet een kever had zien lopen die nu hoogstwaarschijnlijk onder zijn poot zat. Het was niet echt haar kever geweest,  al was ze wel van plan om straks die kever zelf te pletten. Maar kijk iemand had haar die kans al ontnomen. “En! Jij bent gwoot en hoort niet in de nursery! Dus weg! Weg weg weg!”}

_{O en het arme beestje leek nog te leven. Wat jammer zeg. ‘Hij leeft nog hoor. Dus ga je gang en zorg voor hem. Het was toch jou kevertje?’, sprak de kater, en ze volgde het bevel op. Ga je gang en zorg voor hem. De bruine kitten sprong met een grote sprong recht uit haar nest en schoot naar de kever toe waarna ze hem mepte met haar pootje tot het niet meer kon bewegen. Toen het niet meer bewoog stook ze het vlug in haar mond en scheurde het helemaal aan stukken voor ze het weer genadeloos uitspuugde. Kever smaakte niet zo lekker. Maar hé, het was dood. Dat was goed. Ze had ervoor gezorgd! ‘Luister, Berrykit. Ten eerste, kom ik hier alleen alles controleren en heb ik het recht om hier te zijn. Ten tweede kom ik gewoon graag bij de kittens.’ De toon van de kater was al wat strenger, maar het maakte haar niet bang. “Neeee dat mag je nie!”, ze zwiepte heen en weer met haar dikke opgezette staart terwijl ze rechtopstond en hem aankeek. “Jij geen kit! Jij geen mamapoes. Dus jij hoort niet hier zijn”}

_{De ander liet een zucht uit en liet een paar hele strenge woorden uit. ‘Luister jij! Er is geen rede om zo te praten. Leer respect hebben anders zul je nooit een warrior worden!’. Hij wist wel goed wat te zeggen zeg. Jammer genoeg was het niet altijd een easy game. “O ik respwecteer iedereen!”, glimlachte ze onschuldig. “Behalve katten zoals jij”, en dat was in principe iedereen dus. Niemand was goed genoeg in deze wereld voor haar. Natuurlijk, behalve enkele katten die ze wel leuk vond want dat was namelijk zowat haar eigen familie maar voor de rest, nee. Respect was nou eenmaal voor losers. “Ik word goeie warrior! En dan leider! En dan opperleider! En dan maak ik jou elder voor eeuwig en altijd!”, spuugde ze naar de warrior. Het maakte niet uit wat hij te zeggen had. En als hij dit alles zou vertellen aan Crystalstar zou de leader maar denken dat hij een watje was. Want ze kon ook helemaal onschuldig doen als ze dat zou willen. Eh, het was niet dat iemand verstand had in deze clan tenslotte. In  geen enkele van de clans. Zij zou ooit opperleider worden en dan ging iedereen eraan!}

_{‘Nou dan wordt het nog wat. Bijna iedereen is zo tegen slechte en onopgevoede kittens.’, siste de warrior. Hoe durfde de clan hem zelfs een warrior te noemen, wanneer hij geen eens respect had voor een kitten. Elke clan had slechte appels. Zelf wist Berry niet dat haar gedrag slecht was, ze kon niet eens links van rechts onderscheiden. Wat verwachtte iedereen toch van haar. Haar familie deed hun best maar ze was net zoals haar oom Carrioncough, een beetje getikt. En wat anderen ook zouden doen, niets zou haar veranderen. Nooit niet. ‘Ja ja en egels kunnen vliegen. Hoe wil je het bereiken? Jij bent een kitten. Eerst moet je oud genoeg zijn om apprentice te worden. Dan duurt het nog moons voordat je warrior wordt. Een leader kiest bijna nooit een young warrior als deputy. En als je deputy bent, wie weet heeft die leader negen levens. En dan moet je nog leider worden. En luister, je kunt niet zomaar iemand elder maken. Of je wilt een Clan die in opstand komt. Misschien wilt zelfs StarClan je niet meer. ‘ Dat was een hele bijbel die hij daar vertelde, maar het kon haar niet schelen. Ze had de kater zo boos weten te maken dat hij zelfs cirkeltjes rond haar begon te maken. Ah wat leuk zeg. “Wauw, bla bla bla, je moet dit en je moet dat, blegh, wat een gezever zeg!”. Haar gesis was luid, en ze had haar klauwtjes al uit haar hulzen gedaan als reflex. Alles dat ze had gewild was om deze warrior uit de nursery te hebben. Al ging dat toch nooit lukken of niet soms. Ah wat haatte ze die niet-opgevers toch zo erg. “Ga toch gewoon weg!”.}

_{De kitten had natuurlijk weer een hele bunch van gezever verwacht, maar er kwam niet veel. Zelf bleef de warrior om haar heen cirkelen, steeds dichterbij komend. En dat was precies wat haar echt ongemakkelijk kon maken. ‘Nee.’ Had de kater simpelweg gezegd. Niet minder, niet meer, gewoon. Nee. Als de bengaalse kater haar zo irritant vond, waarom ging hij dan niet gewoon weg. Dat was het simpelste voor hun beiden en dan kon Berry wat beters gaan doen dan vast zitten in een eindeloze cirkel die de kater rond haar heen liep te draaien. “En waarwom niet dan?”, mauwde ze er wat kalmer aan toe, maar haar blik nog steeds furieus terwijl deze de draaiende warrior volgde. “Anders ga ik hulp roepen! En dat zal je niet leuk vinden!”, bromde ze verder en sloeg zo hard met haar staart heen en weer dat er stof van op de grond wegvloog.}

_{Trekkend met haar oortjes keek de kit naar de ander. ‘Ik laat me niet commanderen door iemand die zich zo gedraagt. Als je iets netjes vraagt, dan zullen anderen eerder doen wat je van ze wil.’ Het leek wel alsof de kater haar advies probeerde te geven, maar serieus. Netjes vragen ging ze nooit doen, dat was gewoon stom. Tenzij het was om onschuldig te lijken natuurlijk maar dat was nu niet nodig. ‘Als ik de waarheid spreek zouden ze het eerder geloven. Wat wil je dan zeggen? Hij moest van mij weg, maar dat ging die niet?’, vroeg deze rustig. De kit snoof een keertje met haar neus en kneep haar ogen samen. Misschien zou een gewone kat dat niet geloven nee, maar misschien iemand anders wel. “Oom Carrion!!”, riep ze uit haar longen uit, het geluid galmde door de nursery heen. Zo luid had ze nog niet eerder geroepen. Mooi zo, een nieuwe prestatie. En als ze geluk had, kwam haar oom haar redden. En zo niet... Dan ja. Dan zat ze hier vast met deze vreemde warrior die altijd bezig was over manieren en respect, blegh.}

_{Haar oranje oogjes vlamden van woede terwijl ze naar de zilveren kater staarde en afwachtte of haar oom zou aankomen of niet. Ze merkte zelfs hoe de haren van Hyenafang overeind schoten en dat bracht haar zo’n blij gevoel op vanbinnen. Gewoon omdat ze al kon voelen aan zijn aura dat hij aan het lijden was. Maar de haren gingen al snel weer liggen, alsof die probeerde om sterk en dapper te zijn. Hierdoor hield haar stil gegniffel op en haar oom kwam al in beeld gelopen. Deze kwam naast haar zitten en wikkelde zijn staart losjes rond haar heen wat haar net steunde. Haar blik was op de zwarte tom gericht en haar vacht stond nog steeds stekelig uit woede voor de ander. "Hij liep mij de hele tijd lastig te vallen! En hij draaide cirkels rond mij en zei allemaal stomme dingen zoals dat ik nooit een goede warrior zou kunnen worden!", bromde ze terwijl haar blik boos naar de ander gleed, die maar niet weg wou gaan. Tja, hij had zijn keuze gemaakt. Dit was wat er gebeurde als je haar maar niet met rust liet. Ze hadden het lief kunnen uitspelen maar nee. Dan moest het maar zo eh.}

_{Wat was ze toch blij dat haar geweldige oom haar kwam helpen. Anders zat ze hier eeuwen vast met dit mormel van een Hyenafang en dat wilde ze zeker niet! Ze zou hem echt waar voor eeuwig elder willen maken als ze ooit opperleider werd. Want hij verdiende het zozeer voor haar zo lastig te vallen. ‘Je vertelt er niet bij wat jij hebt gezegd.’ Het poesje stak haar kleine tong plagend naar hem uit. “Ja wat, alles dat ik heb gezegd is ‘ga weg’! Maar je luisterde niet!”. Vervolgens luisterde ze naar het gesprekje dat oom Carrion en meneer Hyena hadden. ‘Hmmm dat heb ik nog al eens gehoord. Beschuldigde jij mij er niet van dat ík dat zou doen bij kittens en nu... doe jij het. On-ge-looflijk.’, een koude woede trilde in diens stem en zijn blauwe ogen werden toen naar haar gericht. Haar ogen twinkelden terwijl ze aandachtig naar hem luisterde. ‘Wat moet ik nu met je doen, zou ik het aan Crystalstar vertellen Berrykit? Wat vind je daarvan? Of heb je misschien een ander voorstel, iets fysieks.’ Hmm. Even trok de bruine kitten een bedenkend gezicht. Naar Crystalstar gaan zou stom zijn, want dat was veel te voorspelbaar. Ieder zou dan weer hun verhaal uitleggen en dan kreeg Hyenafang de disrespect. Maar dat was zo saai. “Wij moeten em zelf een lesje leren!”, piepte ze met een grijns. “Hem terugpesten!”}