Unable to move

Het leek erop dat de verkoudheid waar ze voor had gevreesd niet had doorgezet. Het was enkel bij rillingen en snotteren gebleven, iets waar ze wel dankbaar voor was. Het zou niet bepaald in haar voordeel hebben gespeeld als ze nu ziek was geworden, zeker niet nadat ze bij Crystalstar had aangegeven wel weer geïnteresseerd te zijn in een apprentice. Maar goed, ze was dus niet ziek geworden en dat was alles wat nu telde. Het beloofde een rustige, maar koude dag te worden en Blossomhail zette haar haren op tegen de stevige wind die haar tegemoet kwam. De koude wind sneed in haar gezicht en ze knipperde de tranen weg die op kwamen zetten. Ze zou blij zijn als Leafbare weer voorbij zou zijn. Leafbare was altijd een zware tijd voor de Clans en ook deze winter was prooi weer moeilijk te vinden. Haar blik viel kort op Lilypool, die ze in de buurt van de rivier zag. Blossomhail besloot om even een praatje te maken voordat ze zou gaan jagen. ”Hey, Lilypool,” begroette ze de poes op een vriendelijke toon. ”Hoe is het met je? Je kittens zijn net apprentice geworden, is het niet?” Mellowpaw en Ravenpaw, als ze het zich goed kon herinneren.

Ze had in eerste instantie toe moeten geven dat haar conditie verslechterd was in de tijd dat ze in de nursery had besteed, maar ondertussen tussen patrols en de trainingen met Copperpaw was ze bijna weer op haar oude niveau. Het was alleen nog niet altijd even makkelijk met het tekort aan prooi, zeker niet nu ze niet eens kon zwemmen of via makkelijk kon vangen. Ze hoopte dat het snel genoeg warmer zou worden en ze weer tijd zou kunnen doorbrengen in het water zonder kans te hebben dat ze dood zou vriezen. Ze haalde haar blik van de rivier af toen ze haar naam hoorde en liet haar blik naar Blossomhail gaan. Ze verstijfde iets toen het over haar kittens ging, maar het was een vrij onschuldige vraag. Ze was nog altijd bang dat iemand haar een keer zou confronteren en zou vragen wie de vader was. ”Blossomhail, het is toch wel spannend om ze nu hun eigen weg te zien gaan als apprentices.” Het betekende dat ze gevaar zouden kunnen lopen nu. Dat ze mogelijk zouden moeten vechten wanneer ze ouder waren.

Blossomhail was te druk bezig met naar het water te turen om in de gaten te hebben dat Lilypool verstijfde door haar vraag. Ze hoopte dat ze binnenkort weer in het water kon gaan vissen. RiverClan leefde toch wel het meeste van de vis dat overal zwom, maar nu dat de rivieren zo goed als bevroren waren en een kat onderkoeld zou raken wanneer ze in het water zouden zwemmen, was dat buiten de orde. Haar blik gleed naar de warrior naast haar toen ze haar woorden sprak en een glimlach kwam om haar lippen. ”Daar kan ik inkomen. Ik heb zelf misschien nog geen nestje, maar het lijkt me doodeng om ze op pad te zien gaan met een patrouille,” zei ze op een sympathieke toon tegen de kattin. ”Gelukkig blijven de trainingen van onze apprentices vrij oppervlakkig totdat ze wat ouder zijn en is de kans dat ze voor hun negende maan in een gevecht raken vrij klein.” Ze trok kort met haar oortje. ”Ik zou ze alleen op het hart drukken om echt binnen hun grenzen te blijven. BloodClan spookt tegenwoordig overal echt rond.” Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een gewonde kat in hun Clan zouden hebben door een BloodClanner die te ver afgedwaald was van zijn of haar territorium. Die ratten zaten overal.

Het was allemaal nog zoveel simpeler geweest toen ze kittens waren, toen hadden ze ook niet het risico gelopen om hun vader tegen te komen, maar dat was nu allemaal anders. Ze ging er vanuit dat Aegir niet zo snel meer in de buurt zou komen van riverclan voorlopig, maar je wist maar nooit als het hem opgedragen werd. Ze zag Skadi er tenslotte wel voor aan om dat te doen. Ze hoopte in ieder geval dat Skadi er nooit achter zou komen dat de kittens die ze had gehad ook van Aegir waren. Dat zou ze allemaal onnodige gevaren opleveren. ”Liever komen ze nooit bloodclan tegen.” Dat zou het beste zijn. Dat ze nooit ook maar te maken zouden krijgen met bloodclan. Maar ze wist dat ze ze er niet voor altijd van zou kunnen beschermen. ”Het zou allemaal zoveel makkelijker zijn als bloodclan weg zou blijven.” En dan bedoelde ze voornamelijk Aegir en Skadi. Die wisten te veel, Skadi zou misschien de kittens herkennen voor wie ze waren wanneer de moeder duidelijk werd.

Blossomhail humde instemmend toen Lilypool haar woorden over BloodClan sprak. ”Ze zijn gelukkig wel niet zo dom om binnen de Clangrenzen te treden, maar dan nog… Buiten de Clangrenzen zijn er ook plekken waar een Clankat soms eens kan afdwalen en daar mogen ze wel gewoon komen,” zei ze zachtjes. The Lost territtory, bijvoorbeeld. Dat gebied was van niemand en Blossomhail was daar ook al wel eens naartoe gegaan. Dom eigenlijk, want een BloodClanner kon haar daar makkelijk opwachten en aanvallen en geen enkele Clanmate die in de buurt zou zijn om haar te beschermen. Ze hoopte altijd op dat soort momenten dat ze zelf genoeg ervaring had om een andere kat weg te jagen, waar ze wel na zo veel manen training vanuit ging. ”Ik kan er met mijn hoofd niet bij hoe veel katten er wel niet voor kiezen om zich bij die groep te voegen. Het is bijna eng te noemen hoe veel moordlustige katten er wel niet rondlopen. Ze rekruteren volgens mij vooral met mooie verhaaltjes, maar dan moet er zelf toch ook iets in de kat zelf zitten dat het aanbod erg aanlokkelijk vindt.” Er ging kort een huivering door haar heen. Ze nam zich nu al voor om de kittens die ze ooit zou krijgen zo ver mogelijk weg te houden van de grenzen tot ze zeker wist dat ze oud genoeg waren om zich te verdedigen.

Ze wist het zelf maar al te goed dat je een bloodclanner tegen zou kunnen komen buiten Riverclan gebied. Dat is waar ze Aegir tenslotte het vaakste op zocht en anders wel aan de grens. Maar zij had echt een reden gehad om een kat van Bloodclan buiten de grenzen op te zoeken. Misschien had ze zich toen al onbewust gerealiseerd dat wat ze deed fout was. Ze kon alleen niet ontkennen dat ze om Aegir gaf, ondanks wat hij gedaan had, maar liefde was het niet, was het misschien wel nooit echt geweest. Eerst was het de nood geweest om hem te vinden, vervolgens was het spannend geweest en hadden ze het leuk samen. Alleen na de dood van Risingpaw en de kittens was alles anders gelopen en wist ze dat het beter was als ze elkaar nooit weer tegen zouden komen. De volgende woorden van Blossomhail raakten haar ergens. Aegir had geen keuze gehad en was inderdaad met mooie verhaaltjes bij Bloodclan gehouden. Hij had tenslotte gedacht dat hij het voor Starclan deed, maar dat was de dood van Risingpaw nooit geweest. Hoe makkelijk Aegir de apprentice gedood had en hoe makkelijk zij het verzwegen had voor de rest van de clan. Het deed haar beseffen waar een kat eigenlijk toe in staat was. ”Katten zijn in staat tot meer dan je denkt eenmaal ze in een hoekje gedreven zijn.” Waarom had ze het verzwegen, net als toen met Emberkit? Waarom had ze Aegir keer op keer in bescherming genomen, ook al zou het haarzelf alles kosten als het ooit uit zou komen?

Blossomhail liet haar blik kort naar Lilypool glijden toen ze haar opmerking maakte en ze gaf een grimmig knikje. ”Laten we hopen dat het ons nooit overkomt,” zei ze op een zachte toon tegen de poes. Ze besloot dat ze wel weer genoeg grimmige onderwerpen besproken hadden en besloot om het op een andere boeg te gooien. ”Je bent toch mentor geworden van Copperpaw, hm?” sprak ze op een vriendelijke toon. ”Hoe verloopt zijn training?” Copperpaw was de zoon van Seamist en Arcticwolf, twee katten die Blossomhail eigenlijk niet zo goed kende. Sterker nog: ze besefte zich dat ze eigenlijk meer van de kittens kende dan van haar eigen leeftijdsgenoten of de katten die ouder dan haar waren. Dat was wel iets waar ze zich voor schaamde, maar goed. Die verloren tijd was ze nu aan het inhalen.