En dan zitten we hier in het oude strandhuis

Hij had het gevoel dat het soms wel ietsje te snel ging. Scartail had hem groen licht gegeven om warrior te worden nadat hij zijn final assesment succesvol had afgerond en ondanks het feit dat hij blij was en ook wel trots ging het toch wel heel snel opeens. Hij kon amper bevatten dat hij zijn warriornaam over één maan zou krijgen en het liefste schreeuwde hij het naar elke kat die hij tegenkwam. Het zou met de aankomende oorlog tussen ShadowClan en ThunderClan ook niet slecht zijn als hij warrior zou worden. Of misschien kwam er daarvoor nog een gevecht waarbij hij zichzelf kon bewijzen en op die manier warrior kon worden. Misschien zelfs al wel vervroegd warrior, zoals sommigen van zijn Clan. Foulpaw trok kort met zijn oortje. Nee, hij moest zichzelf eerst maar eens focussen op de zaken die eerst kwamen en dan verder kijken. Een bekende geur drong zijn neusgaten binnen en haalde hem uit zijn gedachten en met een schokje besefte hij zich dat het Dimveil was. Hij was niet vergeten hoe awkward hij haar wel niet gefeliciteerd had met zijn nieuwe apprentice en het feit dat Littlenose dat had gezien, maakte het er niet draaglijker op. De kater liet zijn amberkleurige blik paniekerig om zich heen glijden, maar hij kon zich nergens zo even snel verbergen en dus wachtte hij maar met een prikkelende vacht tot ze naar hem toe zou komen. En StarClan liet haar alsjeblieft niks zeggen over zijn dwaze gedrag tijdens de ceremonie, want dat zou heel zijn opgebouwde zelfvertrouwen volledig onderuit halen!

Ze was onderweg richting de Thunderclan grens, om zich daar bij een patrouille aan te sluiten. Na de melding van Settledstar over het gevecht met Eveningstar en de spanningen tussen de twee clans, vond ze het belangrijk haar clan te helpen in deze situatie. Al helemaal omdat ze er nog net iets meer over wist dan de gemiddelde clangenoot.. Informatie die ze eigenlijk niet hoorde te hebben, maar toch had. Op haar weg richting de grens kwam ze Foulpaw tegen. Ze wiebelde met haar oortjes in begroeting. "Hé," sprak ze waarna ze naar hem knikte.

Foulpaw merkte dat hij ongemerkt zijn adem inhield, maar buiten een begroeting en een knikje zei ze er niet veel over. ”Hé,” zei hij en hij knikte terug naar haar, waarna hij kort nadacht over wat hij moest zeggen. ”Verloopt de training al goed met je apprentice?” Littlenose had er minder geluk mee. Hij had Lilypaw als apprentice gekregen en die had het niet bepaald een eer gevonden dat ze zo’n jonge mentor had gekregen. Hij had haar er dan ook fijntjes op gewezen dat ze normaal moest doen, maar dat was hem niet in dank afgenomen. Foulpaw hoopte dat Dimveil’s apprentice haar minder moeite bezorgde, anders kon het nog wel eens een wirwar van ontevreden apprentices en niet-zelfverzekerde mentors worden.

Als Dim wat meer sociaal aangelegd was, had ze zijn spanning misschien opgemerkt. Maar dat soort dingen waren wat lastiger om op te merken voor haar. Ach ja, het maakte ook niet heel erg uit, want het gesprek liep vanzelf toen Foulpaw haar vroeg hoe het met haar apprentice ging. Haar oortjes dropen wat ongemakkelijk opzij toen hij erover begon. Ah.. "Hij liep van me weg, gelijk tijdens de ceremonie," sprak ze wat bits. Ze was er echt niet blij mee - ze was al onzeker genoeg, en dan ging zo'n snotneus het nog erger maken ook! Bovendien hoorde het niet zo te gaan, als apprentice moest je toch blij zijn met het feit dat je mocht gaan trainen en zo? Ze vond het allemaal maar heel raar. "Maar als ik mijn eerste training met hem heb ga ik hem wel wat strenger aanpakken," miauwde ze toen, al was het duidelijk te horen in haar stem dat ze niet helemaal zeker was van haar zaak. Ze vond het helemaal niet fijn om Clementinepaw streng aan te moeten pakken. Ze was van zichzelf afstandelijk, maar niet gemeen. Toch kon ze disrespect niet tolereren.

Het leek erop dat Dimveil hetzelfde mee had gemaakt als Littlenose. Als Foulpaw niet echt om Dimveil’s problemen had gegeven, dan had hij haar ook zeker doorverwezen naar Littlenose. Maar het interesseerde hem wél en de drang om haar op te vrolijken, kwam zo onverwachts aanzetten dat hij kort met zijn oortjes bewoog. ”Littlenose had precies hetzelfde met zijn apprentice. Iets met ongemak voelen omdat ze zo’n jonge mentor hebben,” zei hij tegen haar. ”Hij zal uiteindelijk wel bijdraaien. Hij zal immers wel moeten, want jij bent zijn enige ticket om warrior te worden.” En hij zette twijfelend een stap in haar richting, maar trok zich uiteindelijk toch terug. Hij had bij de ceremonie al wel ondervonden hoe awkward het was om iemand te troosten en dat ging hij niet opnieuw doen. Ze moest het maar met woorden stellen deze keer. ”Wacht het anders eerst nog even af,” stelde hij voor toen hij haar ongemak opmerkte. ”Misschien doet hij wel heel anders dan tijdens de ceremonie en werd het hem gewoon wat veel op dat moment.” Hij stond versteld van zichzelf. Sinds wanneer was hij zo meelevend? Hij kon zich niet herinneren dat hij zo tegenover Lilypaw had gestaan toen dat ze slecht had gereageerd op Littlenose. Was het omdat hij Dimveil’s discomfort opmerkte en hij haar daarom wat gerust wilde stellen? Hij had geen idee, maar het voelde apart aan en hij vond het niet leuk.

De woorden van Foulpaw waren opmerkelijk behulpzaam, eigenlijk. Ze had niet verwacht dat een conversatie met haar medemens haar zo gerust zou stellen, maar ze vond steun in zijn uitspraak dat Littlenose hetzelfde meegemaakt had. "Zijn apprentice liep ook weg?" vroeg ze zachtjes, want dat zou ze eigenlijk stiekem heel fijn vinden. Dan was ze niet alleen in haar tekortkoming. Blijkbaar was de apprentice van Littlenose ontevreden met het feit dat die nog jong was. Daar fronste ze op. Ze was toch niet voor niks aangewezen als mentor? Als Settledstar vertrouwen in haar had, moest zo'n jonge snotneus dat toch al helemaal hebben.. Ze knikte toen Foulpaw voorstelde om het even af te wachten. Dat was inderdaad een beetje haar plan. "Ik ben ook wel van plan iets strenger te zijn bij hem," zei ze toen, al was haar stem twijfelend. "Ik hou daar niet van, of zo.." mompelde ze. "Maar ik kan het ook niet hebben als een apprentice niet luistert. Hij moet toch blij zijn dat hij mag trainen en zich mag bewijzen als warrior?" Ahh, ze was gaan ranten.. Bleh. Wat apprentices wel niet met je deden.

Foulpaw knikte meteen toen dat Dimveil vroeg of Littlenose’s apprentice ook bij hem weg was gelopen. ”Ze heeft zelfs niet eens de moeite gedaan om hem te begroeten. Dus je was zeker niet de enige,” zei hij op een geruststellende toon tegen haar. Aan de ene kant voelde het een beetje fout om dat van zijn vriend te gebruiken om haar gerust te stellen, maar aan de andere kant vond hij het ergens nóg vervelender als zij zich niet goed zou voelen. En zijn beste vriend zou het wel begrijpen, toch? Foulpaw luisterde aandachtig naar de woorden die ze sprak over haar apprentice en gaf een bevestigend knikje. ”Het zou niet uit mogen maken wie hij als mentor heeft,” gaf hij haar gelijk. ”Ik zou juist denken dat een jonge warrior als mentor hebben veel voordelen heeft omdat jullie training nog heel vers in jullie geheugen ligt.” Scartail was wel tegen de leeftijd van een senior warrior aan, maar Foulpaw dacht niet dat hij er anders tegenaan had gekeken als hij een jongere mentor had gehad. Als die mentor hem alles kon leren om warrior te worden, dan was het toch goed? ”Ik denk dat je gewoon een beetje een combinatie van beiden moet hebben. Niet te streng, maar ook laten zien dat je niet over je heen laat lopen.” Hij glimlachte naar haar. ”Je gaat het vast goed doen, Dimveil. Daar heb ik alle vertrouwen in.”

Oké, dat was wel apart. Dat twee apprentices precies dat gedaan hadden, al vond ze het fijner dan dat het alleen die van haar geweest was. De woorden van Foul over dat het niet uit zou moeten maken wie je mentor was, lieten haar even nadenken. Ze kende maar weinig apprentices die niet tevreden waren met hun mentor. Toch leek het nu opeens veel te gebeuren. Ze haalde haar schouders uiteindelijk maar op. Ze wist het niet goed. Misschien was zij ook niet blij geweest als ze een jonge mentor gehad had.
Toen hij het had over een 'combinatie van beiden', fronste ze. Hoe zorgde ze ervoor dat ze een combinatie had van niet te streng, maar ook wel een beetje streng? Waar lag die grens? Ze had eigenlijk helemaal niet echt vertrouwen in het feit dat ze dat soort dingen wist en kon toepassen. "Hoe ben ik precies goed streng?" vroeg ze dan ook met haar oren wat twijfelend opzij geduwd.

Oh nee. Hij was zelf nog maar een jonkie en hij was nog niet eens een warrior, ondanks dat hij wel hoopte dat Settledstar hem een apprentice zou geven zodra hij warrior zou worden. Zijn blik gleed naar Dimveil toen dat ze aan hem vroeg hoe dat ze dat het beste kon aanpakken. Was het niet slimmer om dat aan iemand te vragen met iemand meer ervaring? Maar hij zou nog wel een enorme flater slaan als hij die vraag niet kon beantwoorden en voor de één of andere reden kon hij met dat idee beter omgaan als hij Littlenose of welke andere kat dan ook voor zijn neus had staan dan Dimveil. Hij haalde zijn schouders op. ”Door duidelijke grenzen te stellen en niet over je heen te laten lopen, maar hem ook de begeleiding te geven die hij nodig heeft om warrior te worden,” zei hij. ”Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik de perfecte aanpak wist, want om eerlijk te zijn heb ik zero ervaring als oude apprentice zijnde, maar dat is zeg maar wel een beetje hoe dat ik het zou doen. Niet met je laten sollen, maar hem ook niet afschrikken en hem een beetje zijn ruimte geven.” Hij keek haar aan. ”Als ik Clementinepaw’s karakter een beetje kan inschatten van wat ik tot nu toe heb gezien, denk ik dat hij het allemaal ook niet heel slecht bedoelt. Hij lijkt me meer het verlegen type te zijn.” Hij haalde zijn schouders opnieuw op. Dat was het beste, eerlijke antwoord waar hij mee kon aanzetten.