Snow patrol

Oh bij Starclan. Waar had hij zich voor opgegeven?! Met zijn kop laag aan de grond liep hij iets schuin voor zijn leader, die er met zijn kleine postuur nog erger aan onderdoor ging dan Hawk. De warrior had zijn vacht opgezet tegen de wind, maar dit deed helemaal niks tegen de kou die doordrong tot op het bot. En dit allemaal omdat die twee apprentices niet konden luisteren in tijden wanneer dat echt heel hard nodig was. Hij spitste zijn oren om de woorden van Blazestar op te vangen, iets wat nog heel lastig bleek te zijn. De helft viel weg door de wind, maar hij kon ongeveer begrijpen waar de leader op doelde. "Nee!!" riep hij terug. Nee, ze konden niet ver zijn; als twee volwassenen in dit slakkentempo gingen, konden ze niet heel diep het territorium in gegaan zijn. Maar hij had geen idee waar hij hen naartoe leiden moest. Hij zag geen hand voor ogen en er was geen spoor om achterna te gaan - geen pootstappen in de sneeuw, maar ook geen geurspoor in de lucht. Die had de wind allang weggeblazen. "Ik weet één plek waar ze misschien heengegaan kunnen zijn!" riep hij toen richting Blaze. Er was een hoopje stenen, vlakbij het kamp, die beschutting boden tegen weer precies zoals dit. Maar of de apprentice dat wisten, dat was nog maar de vraag. Maar het was het waard om te onderzoeken, anders wist hij het ook niet. Dan waren ze misschien de tunnels ingegaan, maar dat was dan weer Blaze's sterke kant, niet de zijne.

Oh, hij hoopte oprecht dat hij gelijk had en dat de apprentices op die plek zouden zitten. Eerlijk waar, zijn hart had niet alleen ruimte voor one-nightstands! Er was ook ruimte voor verloren jonkies, en voor uhh, Blazestar, misschien? Hawk’s wangen verwarmden iets toen Blaze zei dat hij de weg moest leiden. Nu moest hij de weg nog wel zien te vinden in deze storm.. Met samengeknepen ogen keek hij on zich heen, op zoek naar een herkenningspunt in de sneeuw. Uiteindelijk zag hij een kleine, kale boom die hem richting wees. Met grote stappen tegen de wind liep hij erop af, om vervolgens een stuk naar rechts door te lopen. De wind sneed pijnlijk in zijn gezicht en de sneeuwvlokken leken haast hagel met hoe hard ze op zijn vacht neerkwamen. Zijn rechteroor bleef naar achteren wijzen om er zeker van te zijn dat Blaze hem volgde. Na een tijdje ploeteren kwamen de stenen in zicht. Hawk’s hartslag verhoogde; zouden ze er zijn?

Blazestar was buiten adem toen ze aankwamen. Hawk was ook moe, maar het was duidelijk dat hij een hoger tempo aankon dan de ander. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan; hij had beter rekening moeten houden met Blaze. De warrior keek om zich heen, op zoek naar enig teken van twee apprentices hier. Maar al snel kwamen ze tot de conclusie dat die er simpelweg niet waren. Zijn oren duwden in zijn nek terwijl hij Blaze aankeek, die nog een tweede idee opperde. Hij knikte, maar twijfelde even. Nu hij zo in de beschutting stond van de stapel stenen merkte hij hoe koud hij het had. Bovendien waren ze allebei moe. "Wil je gelijk door..?" vroeg hij aan zijn leader. Alle tijd was kostbaar, dat begreep hij ook. Maar het was ook belangrijk dat ze zichzelf niet in gevaar brachten. Hij liet de keuze aan Blaze, waarbij hij iets dichterbij stapte en zijn vacht tegen de ander aanduwde. Voor de warmte.

Hij knikte meteen toen Blaze zei dat de apprentices niet ver konden zijn. Oké, ze gingen door, en hij zou volgen. Nu was het Blazestar die voorop moest lopen, die wist beter de weg naar de tunnels. Hawk wist ongeveer een paar locaties dichtbij het kamp, maar daar bleef het ook bij. "Leid de weg," sprak hij tegen de ander. Zijn spieren klaagden toen hij de stevige wind weer instapte en zijn ogen waterden meteen tegen de hevige sneeuwval. Hij stapte flink door zodat hij weer naast Blazestar te staan kwam, waarbij hij hem kort aantikte met zijn staart om te signaleren dat ze door konden. Een rilling trok door zijn lichaam heen van de kou.