In the persuit of greatness

Tumblepaw racete over de velden. Dit vond hij leuk, dit was waarvoor hij bestond - daar was hij zeker van. En, ok, het was héél koud nu, en zijn korte vacht deed heel weinig om die koude te stoppen, maar zijn lichaam was warm van de beweging zelfs terwijl hij de ijskoude lucht inademde en zijn longen voelde verkoelen. Plots spotte de kater zijn vader niet zo ver voor hem. Hij probeerde af te remmen, maar één van zijn poten bleef steken achter een steentje of iets dergelijks, en voor hij het wist werd al zijn snelheid omgezet van lopen naar tuimelen. Tumblepaw deed zijn naam eer aan en rolde zijn vader voorbij, tot hij tot stilstand kwam in een rommelig hoopje ledematen. Gelukkig had hij zich niet al te veel zeer gedaan - soms leek het wel een beetje alsof hij van rubber gemaakt was.

Zijn vader begroette hem geamuseerd. "Hey pa-blblbgblgblg", antwoordde Tumblepaw, waarbij een grote hap sneeuw naar binnen kreeg. De slungelige kater ging proestend rechtop zitten en spuugde de sneeuw uit, waarbij ook zijn grotendeels lichtgekleurige vacht uitschudde en daarbij misschien en béétje sneeuw op Blazestar sproeide, maar Tumblepaw was zich meestal niet zo bewust van zijn omgeving en had at dus niet door. "Hoe gaat het? Wat doe je? Kan ik helpen?", vroeg hij meteen, in zijn kenmerkende spervuur van vragen waarbij hij voor geen enkele vraag op het antwoord wachtte. Je zou kunnen denken dat het antwoord hem niet zo kon schelen en dat hij gewoon praatte om te kunnen praten - maar zijn brein ging simpelweg veel sneller dan zijn mond en was al op iets anders gesprongen voor hij uitgesproken was.

Blazestar antwoordde enkel op zijn eerste vraag, hoewel Tumblepaw dat niet per se erg vond. Hij was bijna direct al weer vergeten dat hij ook nog andere vragen gesteld had. In ieder geval waren ze vast niet zo belangrijk, als zijn vader er niet direct een antwoord op gaf. De leider zei dat het goed ging met hem, waarop Tumblepaw natuurlijk geen enkele reden had om daarover te twijfelen, en vroeg toen hoe het met hem ging. "Goed!", antwoordde de langpotige kater, volledig eerlijk. "Ik heb al heel veel geleerd! Zoals jagen, kijk naar mijn supercoole jachthouding!", vervolgde hij, waarna hij razendsnel in de jachhouding dook. Hij zou sowieso echter niet zo veel prooi vangen op deze manier, want hij sprak luid en zijn staart zwaaide heen en weer bijna zoals een hond; maar hij was zich amper bewust dat hij een staart had, laat staan wat dat dicht allemaal aan het doen was.

Blazestar mauwde dat hij talent had, waarop de jonge apprentice straalde van de trots. Ja, dat had hij inderdaad! Hij zou een supergoeie jager worden, de beste van de clan! Zijn vader maakte wel de opmerking dat hij zijn staart stil moest houden, en dat het dan helemaal perfect zou zijn. Tumblepaw keek even achterom, alsof hij zich nu pas realiseerde dat hij überhaupt een staart had, en toen hij zag dat die inderdaad net iets te enthousiast bewoog hield hij hem snel stil en omhoog, zodat hij niet over de grond zou slepen. Oops. Maar nu was het perfect! Hij keek weer naar voren en deed een paar sluippasjes om aan zijn vader te tonen. Alle prooi in Windclan moest opletten hoor, want jager Tumblepaw was op jacht!