[EVENT 1] Code red weather

Starclanverdomme, het was kou. En die witte sneeuw bleef plakken op zijn zwarte vacht en maakte alles zo'n zootje. Nee, Annuletpaw moest er helemaal niets van hebben. Toen Blazestar dan ook aankondigde dat iedereen naar de warriorden moest, waar het het warmst was, was Annuletpaw natuurlijk niet van plan om tegen te stribbelen. Nee, dat vond hij wel een goed plan. Alleen vervelend dat iedereen samen bij elkaar zou moeten liggen - Starclan, hij kon zich de stank en het lawaai al inbeelden. Waarom kon het weer niet eens gewoon normaal doen? Pfft. Met een geïrriteerde blik op zijn snuit begaf hij zich meteen naar de warriorden, zonder zelfs maar te proberen om iemand anders ernaartoe te helpen. Het was ieder voor zich, wat hem betrof. Het zou hem dan ook niet echt uitmaken als er een paar anderen doodvroren. Meer plaats voor hem. Toen Annuletpaw de deputy aan de ingang van de warriorsden zag staan, liet hij nog wat extra moeite zien in zijn stappen, alsof hij ontzettende last had van zijn ontbrekende poot. Hij vertrok zijn gezicht als in pijn en liep gemaakt vastberaden vooruit. Ze zou geloven dat hij éxtra pijn had door de intense kou, of misschien dat hij daarnet gevallen was op het ijs, en dan zou ze hem vast wel een comfortabel warm plekje geven.

Tag: Ashenpatch mainly

Natuurlijk had hij zijn taken van de dag al afgerond, waardoor hij nu in de warriors den verscholen zat tegen het heftige weer. Er kwam echter een einde aan zijn rust toen hij de stem van Blazestar hoorde, die door het kamp heen klonk. Hawk stak zijn kop naar buiten met een frons; de kou beet gelijk in zijn neus. Hij werd opgeroepen om iedereen naar de warriors den te verplaatsen. Wow, dat was heftig. Dat zou vast, ehh, knus worden, om het lichtjes uit te drukken. Zijn blik bleef kort op Blazestar haken, die er zo krachtig uit zag daarboven, terwijl hij de clan toesprak. Met tegenzin verplaatste hij zijn hele lichaam uiteindelijk de kou in, waarbij hij zijn halflange vacht zo goed en kwaad als het kon opzette. Hij liep richting de nursery en keek even om zich heen, waarna hij de dichtstbijzijnde queen aansprak. "Zal ik twee van de kits naar de warriors den meenemen?" vroeg hij haar.
- Random queen

<sub>Met grote ogen keek hij naar de deputy. Zijn mentor. Zijn vriendin. De liefde van zijn leven. De ijskoude wind en de sneeuw in haar vacht maakte haar alleen maar mooier in zijn ogen, al zou hij dat nu even niet hardop zeggen. Voor één keer hield hij zijn mond. Hij kon immers niet zo vaak in stilte naar haar staren en kwijlen. ”Sir yes sir!” Riep de apprentice over de wind waarna hij zich omkeerde en richting de apprentice den verdween. ”Iedereen naar binnen!” Gilde hij luid, hopende iedereen naar binnen te krijgen. Oh jongens wat een bijzondere taak. Hij wist wel dat Ashenpatch nog van hem hield. Anders had ze hem nóóit zo’n bijzondere taak gegeven. Zijn groene oogjes zochten al snel naar een smoel die hij waarschijnlijk uit duizenden zou herkennen. Een grijns speelde op zijn lippen en hij trippelde snel naar Sparkpaw. Met de korte aandachts- en tevens spanningsboog van de zwart met witte kater probeerde hij altijd bezig te zijn en tja, met alle testosteron die door zijn gespierde lichaam pompte kon hij niet veel anders dan zijn gedachten hardop uit te spreken, zachtjes zodat niemand hem hoorde behalve Spark. ”Kom, laten we naar buiten gaan. Het is zo gaaf buiten.”


Tags: ashenpatch, sparkpaw</sub>

Heftige sneeuwval gemixt met de harde wind die over de hoge vlaktes van Windclan raasde was geen goede combinatie. Al snel werd het haar en de anderen duidelijk dat ze in de problemen zaten, met de sneeuwstorm die hun kamp in bezit nam. Pheasantpaw was zo snel mogelijk terug gekeerd naar het kamp zodra de lichte vlokjes heftiger werden en het erop leek dat het weer voorlopig nog niet zou kalmeren. Binnen had ze afgewacht met een muisje van de prooistapel en nu was het moment bereikt dat de sneeuwstorm zo ongenadig was geworden dat er je bijna geen poot meer voor de ogen zag. De luide rukken van de wind loeide in haar oren en zorgde er bijna voor dat ze Blazestar nauwelijks nog kon verstaan, maar zijn woorden waren duidelijk genoeg. De lichtgrijze tabby kwam vastberaden overeind, van plan om haar clan te kunnen helpen. Ze vond dat ze mee moesten kunnen helpen waar ze kon, ook al had Blazestar specifiek de Warriors aangesproken daarvoor. Pheasantpaw was net van plan om naar de Elder Den te gaan, zodat ze een van de oudere en zwakkere clangenoten kon begeleiden toen ze de stem van Ashenpatch hoorde in de wind. Al kreeg ze het niet helemaal mee, ze ving er uit op dat alle Apprentices al naar de Warrior Den moesten. Zonder anderen te helpen. Een teleurgestelde blik was in haar ogen te zien. Ze had erg graag geholpen, maar ze wist ook beter dan het woord van de Deputy te negeren. De apprentice veranderde van richting en snelde dan maar richting de Apprentice Den. Ze passeerde Ploverpaw en Sparkpaw, wie leken te smoezelen. Voor een kort momentje stopte ze en keek naar beide heren. De twee waren misschien niet al te lelijk, als ze eerlijk moest zijn. Pheasantpaw schudde die gedachtes weer uit haar kop en liet ze achter, de Warrior Den in lopend langs Ashenpatch heen. Daarbinnen ging ze netjes aan de kant zitten om te wachten op anderen of eventuele verdere orders.

Tag @ Geen||Kijkt even naar Ploverpaw en Sparkpaw

Sneeuw was niks nieuws ondertussen. Deze hoeveelheid sneeuw daarentegen was dat wel. Er werd al snel genoeg opgedragen dat iedereen naar de warriors den toe moest gaan en voor een moment twijfelde hij erover of hij wel de apprentices den uit wilde gaan om naar de warriors den toe te gaan, maar echt een keuze zou hij er niet in hebben. Hij wilde tenslotte niet alleen hier achterblijven. Hij zette dan ook de eerste stappen buiten de apprentices den en had er vrijwel meteen spijt van. Zijn zilveren vacht zette hij uit tegen de sneeuw in de hoop wat warmer te blijven en hij ploeterde door tot hij bij Ashenpatch was. "Moet ik nog ergens helpen?" Hij was niet meer een jonge apprentice als hij ergens moest helpen, dan zou hij dat doen.

<sub>Oh wat was dit allemaal spannend! De wind woei zo hard. Sparkpaw had al een paar keer het spelletje geprobeerd "sta-op-je-achterpoten-en-doe-net-alsof-je-vliegt". Want het waaide zo hard dat je gewoon in de wind kon leunen en je niet viel. Poah, dat was heel cool! Maar zijn vader begon te schreeuwen dat ze naar binnen moesten. De warriors den wel te verstaan. Met zijn allen? Hij wierp een samengeknepen oog tegen de sneeuwwind die in zijn gezicht blies naar het hol. Gatver, hij had helemaal geen zin om kop staart te zitten met de soort als Wisteriawisp, die op commando al begon te klagen. Gelukkig kwam al snel zijn verlossing in de vorm van Ploverpaw. Na hun fiasco met het hert waren ze vrienden geworden. Nou, eerder partners in crime, want niemand mocht weten dat ze beide als kittens aan het gillen waren geweest. Dus, het was hun geheimpje en dus waren ze in dat opzicht ook vrienden. En direct kwam hij met een fantastisch voorstel: naar buiten gaan. Dat klonk veel beter. Zijn mondhoeken kropen stoutmoedig omhoog. ‘Ik weet het! Hoe vaak maken we dit nu mee.’ Hij wierp een blik op zijn vader die door de menigte hobbelde. En toen leider en deputy even te druk leken, beukte hij Ploverpaw tegen zijn schouder. ‘Kom, nu!’ De apprentice bewoog tegen de stroming van de katten in richting de uitgang van het kamp.

tag: ploverpaw</sub>