Rising upside down

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar had de kater die Routnose het kamp binnen had gedragen gevraagd om met hem te spreken, nadat hij weer opgeknapt was van de hele situatie. Dus toen Bluejay uiteindelijk zijn den binnen kwam, groette hij met een kleine glimlach en knikje hem. ‘Bluejay! Perfect,’ miauwde hij naar de kater. Hij hoefde de senior niet uit te leggen waar ze het over moesten hebben. Hij was ouder dan hij was. Wellicht wijzer. ‘Vertel me alles wat er is gebeurd,’ sprak hij tegen de kater. Hij moest de gaten invullen. En wellicht zouden ze ooit over Routnose hun toekomst kunnen spreken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De twee spraken echt als een machine. Ze wonden er geen doekjes om, recht tot de zaak, praktisch. Bluejay legde kort en bondig uit wat hij had aangetrokken en vertelde dat hij haar niet achter kon laten. ‘Nee, natuurlijk niet. Er wordt hier voor haar gezorgd,’ miauwde hij met een kleine glimlach. Maar hij had niet gevreesd dat dit het meest ingewikkelde onderdeel was van het gesprek. Nee, hij had de blinde paniek in zijn ogen gezien. De angst van hen beide geroken. Nee, Settledstar gokte dat er meer achter zat. En wellicht loog de beste man voor hem tegen hem. ‘Je geeft om haar, of niet Bluejay?’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar keek de beste man onderzoekend aan. Hij sprak dat hij om de kat gaf, zoals een vriend dat deed. Hij knikte instemmend. ‘Ze is ook erg sympathiek.’ Hij had de zachtaardige medicine cat alleen enkele keren gesproken. Maar oké, hij zou er wel achter komen wat er allemaal speelde. Maar hij was niet iemand die.. mocht oordelen. Hij beet kort op de binnenkant van zijn wang. ‘Oké, als haar vriend, kan je me dan dit antwoorden.’ Hij keek de grote kater aan. ‘Weet je precies waarom ze WindClan heeft verlaten? Ze heeft het één en ander losgelaten maar ze was in alle staten..’ En om eerlijk te zijn wilde hij ook niet weer die den in. Het rook er naar dood en verderf, naar trauma en misère.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oké, hier kwam hij dus geen steek mee verder. Hij leek praktisch te herhalen wat hij zei, wat hij al wist. Een gefrustreerd geluid kwam uit zijn mond. En nu? Wat moest hij hier nu mee? Hij had het moment dat hij de woorden had gehoord, de voor en nadelen zitten afwegen. Routnose had zo haar voordelen, haar nut, mocht ze weer herstellen. En dat was ook nog maar de vraag. En wat als ze niet herstelde? Moest hij haar uit haar lijden verlossen? En wat als ze voor altijd mank bleef, hij kon toch niet met een goed geweten haar weer de wildernis in sturen? ‘En nu?’ miauwde hij naar de kater voor hem. Meer een retorische vraag. ‘Als je in mijn poten zou staan, wat zou jij doen?’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Bluejay echode zijn vraag en hij knikte. Hij zag de kater nadenken, en toen formuleerde hij een erg berekend antwoord, door ook nog zijn eigen woorden tegen hem te gebruiken. Hij glimlachte half. Hij had al lang bedacht dat Routnose zeker haar voordelen had om te hebben in ShadowClan. Ze zou vast verwelkomt worden door de leden en, een medicine cat erbij was altijd handig, helemaal met de relatief weinige training die Peppermint had gehad. ‘Dus je zou haar permanent verblijf in ShadowClan willen bieden?’ haalde hij uit de woorden van de senior voor hem. Hij had het niet precies zo gezegd, maar hij wist dondersgoed wat hij bedoelde. ‘Een ShadowClanner.. En wat zou Blazestar en de WindClanners daarvan vinden?’ Hij vernauwde zijn ogen. Dat was een vraag die ook nog altijd in zijn kop spookte. ‘Want ik probeer Blazestar te vriend te houden op dit moment.’ En de andere clans? Als ze zagen wat voor stoelendans gaande was bij hun grenzen. De roddels, de halve waarheden. En wiens clan zou dan uiteindelijk aan het kortste eind trekken? WindClan, die een medicine cat was verloren, een verrader? Of ShadowClan, die tegen willens weten een verrader in hun clan hadden onthaald.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

En toen begon Bluejay te praten. Te praten als een brugman. Even kort krulde een mondhoek van de leider omhoog, terwijl hij luisterde hoe Bluejay argument na argument boven water haalde. Hij deed zijn uiterste best om Routnose hier te houden. Beloftes, mededogen, praktisch nut, zeggenschap. Het was overduidelijk dat Bluejay haar hier wilde houden, zelf een kit kon het lezen. En oh ja, hij kwam met goede punten, punten waar hij zeker ook over na had gedacht. Maar hij zag het ook niet helemaal zitten om het van de daken te schreeuwen dat Routnose nu ShadowClan was. Per direct. Nadenkend keek hij naar Bluejay, die ook nog eens "brutaal" zoals hij het noemde, aanraadde dat hij met Blazestar moest spreken. ‘Uiteraard,’ miauwde hij instemmend. ‘Eerlijkheid duurt 't langst,’ voegde hij toe. Hij keek de blauwe kater nog een moment aan. ‘Dankjewel voor je tijd,’ antwoordde hij hem vervolgens resoluut. Hij wist genoeg. ‘Ik zal over je woorden nadenken.’ En met een knikje nodigde hij hem uit om zijn den weer te vertrekken.