Fashion Disaster

Het was een simpele avond voor hem. De temperaturen vielen nu nog mee vergeleken met die in de frisse ochtend, en zijn vacht leek wel te stralen. Het was goed zo, vond hij. Maar wel een beetje saai zonder al die warrior taken nu, eens hij die allemaal gedaan had. De grijze kater slaakte een verveelde gaap en ging dus weer het territorium in desondanks het eigenlijk niet zo’n goed plan was. Want de zon hing laag en het was vrij donker. Shadowclan stond bekend om goed te kunnen jagen in de duisternis maar hij kwam bijna nooit naar buiten ’s nachts, want hij haatte het donker. Het was niet goed omdat hij dan niet kon opletten wat er allemaal op zijn vacht kwam.

Hij keek aandachtig naar de grond en bemerkte alleen maar takken, sneeuw, en nog meer takken. Maar toen hij zijn ogen weer vooruit richtte, zag hij opeens een dikke vieze spin recht voor zijn gezicht. In volle paniek schudde hij zijn gezicht en rende, (terwijl hij oorverdovend gilde), recht vooruit, struikelde over een dikke boomstronk en viel te pletter in één van die moerassige putten. Hij spuugde even toen hij zijn kop uitstak en nadien zocht naar wat stabiele grond om op te staan. Zijn poten deden pijn en toen  hij naar zijn vacht keek… Voelde hij een pijn die nog pijnlijker was, dan de pijnlijkste pijn ooit. Zijn vacht druipte van het groenige moeraswater, hier en daar zaten er enkele takken en doorns verstrikt in zijn vacht en willekeurige plukjes stonden overeind. Hij leek wel… Een monster. “Dit. Is. Verschrikkelijk!!!”, riep hij overduidelijk gepanikeerd. “Dit krijg ik nooit meer schoon!”. Hij liet een gasp uit. “Niemand mag mij nu zien, anders zal heel mijn reputatie verpest worden! Mijn leven! Ze zullen mij waarschijnlijk uit de Clan gooien zo en me de lelijkste kat ooit noemen! Dit is AFSCHUWELIJK!!” Ondertussen lag hij neer op de grond, maakte hij zich klein, en begon dramatisch te huilen als een echte drama queen. Maar even serieus, het was toch? Niemand zou een vieze, druipende kat die vol hing met allerlei planten en mislukte stukken vacht nog willen aanschouwen, of wel? Hij vond zijn leven absoluut verpest nu, geen enkele she-cat zou nog naar hem omkijken en Settleddust zou hem waarschijnlijk verbannen vanwege zijn oogverblindende uiterlijk. “Mijn. Leven. Is. Absoluut. Verpest!”


+open
Prompt 70: Laat je karakter een complete breakdown hebben

Dimveil zag er niet bepaald mooi uit op het moment. Niet dat zij daar ook maar iets om gaf - ze had prooi gevangen, twee kikkers om precies te zijn. Daarvoor had ze door de modder moeten wroeten, want die beestjes zaten nu in hun winterslaap. Als je ze eenmaal vond, diep onder de grond, waren ze makkelijke prooi. Maar haar poten, buik en snuit waren helemaal bruin van de modder. Haar oor trok opzij toen ze plots een kreet hoorde, niet heel ver van haar vandaan. Een frons trok over haar gezicht terwijl ze op een flinke pas op het geluid af liep. Was er een clangenoot in gevaar? Na tientallen secondes kwam ze aan op het plaats van delict, waardoor ze haar wenkbrauw optrok op de - nogal wat oudere - warrior die op de grond lag te krijsen over dat hij lelijk was. Dimveil legde de twee dode kikkers op een droog stukje mos, waarna ze de warrior aankeek. "Alles oké?"

Zijn vacht, zijn leven, zijn alles. Alles was geruïneerd door de stomme omgeving die het shadowclan territorium had. Als hij een windclan warrior was, dan zou hij nooit in die stomme moerassen vallen. Maar nee, zijn geluk was erg laag als het ging om zijn vacht netjes houden. En om het nog erger te maken, was er iemand bijgekomen: Die hem nu als het lelijkste ding die er was aanschouwde. ‘Alles oké?’, vroeg deze, maar hij durfde haar niet aan te kijken. “Zie ik er oké uit?!”, hij legde zijn gezicht neer op zijn poten zodat Dimveil het niet zou zien. Maar je kon wel al raden hoe hij zich voelde, hij was een super voorspelbare drama queen. “Ik zie eruit als een loser!” Wat moest hij eraan doen? Heel zijn leven had gedraaid om zijn schoonheid, zijn knapheid, zijn charme. En nu was het allemaal weg! Door dat smerige moeraswater.

De kater ging ongegeneerd door met zijn toneelstuk en met opgetrokken wenkbrauw keek ze er naar. Wauw, als zij maar nooit zo diep zonk als hem. Snappingturtle riep tegen haar uit dat hij niet oké was, dat hij eruit zag als een loser - Dimveil kon niet zeggen dat ze het er niet mee eens was. Ze rolde met haar ogen (durfde dit te doen omdat hij haar toch niet zag in zijn huidige positie) en sprak vervolgens droogjes; "Als je zo doet wel, ja." Met een zucht pakte ze haar kikkers op, van plan om de ander lekker te laten zoals hij lag. Dit was niet haar probleem.