The Dark and The Light

_{Kittens speelden graag in de sneeuw. Ook nu weer zag hij een lichtgekleurde kitten spelen en hij hield haar in het oog. Niet omdat hij de kitten interessant vond, maar omdat hij niets anders te doen had nu. Hij was al teruggekeerd van zijn jacht en had zijn warrior taken al uitgevoerd. Hij was trots erop dat hij zo loyaal was voor de clan, jammer genoeg waren zijn sociale skills heel wat minder. Opeens botste de kitten tegen hem, en zij geen sorry tegen hem. In plaats daarvan gaf die hem opeens een uitdagende blik en was haar vachtje erg dik opgezet. “Jij moet eens uitkijken waar je loopt”, mauwde hij erg koel tegen de kitten en richtte een boze blik op haar met zijn goude ogen. Het was niet dat hij gemeen wilde doen, maar stel dat de kitten later zou leren jagen als een apprentice was het ook niet de bedoeling dat ze tegen een boom aan zou lopen ofzo.}

_{Hij vond het gewoon niet fijn om tegen aangelopen te worden. Het deed hem nog minder als iets bestaands voelen wanneer anderen hem ‘letterlijk’ niet zagen staan. Hij zat altijd in de schaduw, en ook weer vandaag werd dat bewezen. Als een kitten had hij nooit plezier gehad, hij had enkel duizenden schulden op zijn schouders gekregen van zijn ouders. En hij had meer sorry moeten zeggen dan alle kittens samengeteld. ‘Niet zo gemeen zijn! Ik moet altijd sorry zeggen. Jij nu sorry zeggen!’ blies de irritante kitten naar hem, waarna hij heel diep zuchtte. “Neen.”, bromde hij naar de kit voor hij zijn oren naar achteren liet gaan. “Ik heb niets gedaan, het was jij die tegen mij botste kleine rechter” sneerde hij boos naar haar. Deadair wist dat het niet zo’n goed idee was om zo woedend te zijn op die kittens die geen brein hadden maar soms moest hij zijn frustraties op iets uiten. Zeker wanneer ze zeiden dat hij sorry moest zeggen terwijl het haar schuld was.}

_{Het was dat ze beiden koppig waren, dat dit gesprek zo lastig maakte. De een had wat meer ervaring in het leven als de anderen, maar ze waren beiden zo koppig als een ezel. En dat leverde vaak niet veel goeds op. De kitten wou zijn ‘neen’ niet eens aanvaarden, en dat was wel een beetje een irritante, laatste druppel. ‘Jij stond in de weg! Nu mijn prooi poef’, piepte de lichtgekleurde kitten boos. Haar prooi poef? Hmm, de clan zou veel nuttigere prooien kunnen gebruiken dan stomme sneeuwvlokken. Die altijd in zijn ogen dwarrelden, het was echt vreselijk. Hoe dan ook… “Sneeuwvlokken zijn geen prooi, kind”, bries de donkerbruine tom even voor hij een diepe zucht uitliet. Wilde hij hier nog mee verder gaan…? Was het het waard om een kitten proberen te overtuigen dat hij niet in de schuld was en dat wat zij deed nutteloos was? Want nee, ze sprak toch altijd terug.}