[Leermeesters] High walls, deeper feelings

Ivykit moest er nu echt aan geloven. Ze was bijna oud genoeg om een apprentice te worden en nu moest ze die verschrikkelijke beproeving nog door. Ze moest één van de leermeesters onder ogen komen en ze vond ze stuk voor stuk intimiderend. Ze wilde dat ze zo sterk kon zijn als Treecutter, maar ze was bang dat ze nooit sterk genoeg zou zijn, dat er altijd iemand zou zijn die groter en sterker was dan zij. Ze durfde te wedden dat Eveningstar haar proef had gedaan bij Treecutter! Zij was ook zo groot en sterk.. poeh. Ivykit had nooit door dat hij het ook in haar genen had lopen om groot te worden, zij was gewoon, gewoon Ivykit.

De gevlekte kitten wist eigenlijk niet eens hoe dit in zijn werk ging. Moest ze zelf naar de master toe? Of zou ze dan alleen lastigvallen. En oh, wat als ze haar nog niet goed genoeg zouden vinden en zij kitten moest blijven terwijl haar siblings apprentices zouden worden. Oh, dat zou zo'n blunder zijn. Daarom ijsbeerde ze wat voor de High Rock heen en weer, hopende dat Eveningstar zou komen en dat ze zelf kon vertellen dat ze er klaar voor was! Of.. moest ze toch zelf initiatief in haar poten nemen en iemand gewoon.. uitkiezen? Haar ogen gingen naar een paar van de masters. Oké, ze moest niet zo miepen. Voor de daad ermee! Dit twijfelen zou haar alleen maar succes geven op haar apprenticeschap. Ze zou niet toe mogen laten dat ze geen apprentice wordt. Ze wilde haar moeder echt niet teleurstellen. Ze haalde een keer diep adem en met haar tweekleurige ogen scande ze het kamp en probeerde zo stoer mogelijk te lijken, haar borst een beetje opgeblazen. Ze sloot voor een moment haar ogen. ‘Je kan dit, je kan dit,’ fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf, moed insprekende.

Shyfox – backlinemaster

Er was iets aan de kitten. Iets wat haar naar voren deed stappen. Dat gebeurde niet vaak. Ze zei niks liet enkel haar staart zachtjes over de borst van de jonge poes glijden. Als teken dat ze haar moest volgen naar de kleine bomenrij aan de rand van het kamp.

En toen was opeens Shyfox daar. Kon ze ruiken dat ze apprentice wilde worden ofzo? Maar ergens was ze dankbaar dat ze niet zelf die moeilijke eerste stap moest maken. Ze keek met grote ogen naar de jongere poes terwijl ze haar kaken strak op elkaar hield en de zenuwen probeerde te temmen. Shyfox sprak geen woord en gaf haar enkel een teken om haar te volgen. Ze zou liegen als de staart over haar borst niet rillingen over haar ruggengraat liet dansen. Maar nadat ze geslikt had volgde ze de leermeester.

Ivykit volgde haar behoedzaam en scande voor zich uit waar ze heen ging. Vast niet ver. Bovendien kende ze heel het kamp. Ze hield ervan om op de nursery te klimmen en als een arend alles van boven te zien en in de gaten te houden. Maar ze gingen nu richting de bomenrij langs het kamp en eenmaal daar aangekomen staarde ze naar Shyfox. Oke. Hier was het dan. Ze haalde diep adem en in één ademteug begon ze te ratelen. ‘Hallo, mevrouw Shyfox. Ik ben Ivykit en ik ben klaar om apprentice te worden. Tenminste, dat denk ik. Nee, ik weet het! Bedoel ik..’

Shyfox – backlinemaster

De kitten begon te brabbelen. Hoe haar naam was en dat ze er klaar voor was. Ze gaf een klein knikje en glimlachte zwakjes naar haar. “Dat weet ik.” Fluisterde ze toen. Bij de bomenrij stopte ze. “Wat wil je Ivykit?”

a) Oefening op de grond
b) Oefening in een boom
c) Oefening onder de grond

Ivykit haar geratel werd direct gesmoord door het knikje van de jonge leermeester en midden in een zin stopte ze met spreken. Haar ogen werden alleen maar groter toen ze zich muisstil hield en naar de poes luisterde. Wat ze wilde? Ho eens even, moest ze zelf kiezen? Hadden ze tegen haar gelogen dat dit een test was? Ze had gedacht dat ze moest laten zien hoe goed ze kon jagen, of vechten, of klimmen. Of misschien zelfs hoe slim ze was. En nu opeens moest ze kiezen? Ze stond met haar mond vol tanden terwijl ze naar Shyfox keek en de opties bij langs ging. ‘Uhhm.. Ik..’ Nee. Ze mocht niet twijfelen! Dan zouden ze haar vast niet door laten gaan. Dus bleef ze stil en je kon haar echt fysiek zien nadenken terwijl ze haar ogen op één punt hield en het even stil bleef. In de bomen.. Ja, ze kon wel een beetje klimmen maar.. Op de grond dan? Nee, dat kon iedereen. Wat nou als ze originaliteit wilden zien en hoe dapper ze was? En voor ze het wist zei ze dan ook: ‘Onder de grond.’ Ze had geen idee hoe eng het zou zijn, of dat het überhaupt mogelijk zou zijn. Maar ze wilde anders zijn. Dus keek ze vastberaden naar Shyfox.

Shyfox – backlinemaster

Ivykit wilde een oefening onder de grond doen. “Kom maar.” Fluisterde ze. Shyfox verdween onder de bosjes, in een gat. Onder de bosjes zat een gangenstelsel die ooit van een das was geweest verstopt. Het was Shyfox die hem ietsje breder had gemaakt, maar niet te breed. Net breed genoeg om er als kat doorheen te glijden, wanneer je lenig was. Totdat je met je poten op de grond van het grootste gedeelte landde.

Oké, het was geen fout antwoord! Opgelucht liet ze een ademteug los waarvan ze niet eens door had gehad dat ze hem vast had gehouden. En zonder aarzeling liep ze achter Shyfox aan. Ze sprong de bosjes in en in één beweging was ze verdwenen. Ivykit knipperde een keer en liep ook de bosjes in, en ze viel bijna met haar snufferd in een gat. Een geschrokken kreetje kwam uit haar mond maar ze herstelde zich al snel. Onder de grond. Dit was datgene wat onder de grond was. Moest ze echt dat donkere gat in? Onzeker bleef ze aarzelend staan en keek naar binnen. Ze hoorde geschuivel en rook Shyfox haar geur. Natuurlijk moest ze erin... Ze slikte. Ze kon dit. Ze kon dit! Dus ze stapte naar binnen en moest direct bukken. Ivykit was een grote kitten en.. poeh, dit was toch nog lastiger dan ze dacht! Ze wist niet waar ze heen moest, wat ze kon verwachten. Ze wachtte totdat haar ogen zich aan de duisternis aanpasten en wurmde zich een weg door de tunnel heen. En en toe moest ze even flink wrikken, maar ze gaf niet op! ‘Shyfox?’ miauwde ze naar een tijdje toen er maar geen einde aan leek te komen. Toch voelde ze opeens de ruimte om haar schouders openen en stond ze in.. ja wat was het? Het was als één van hun dens, maar dan onder de grond. En het rook er muf. Ze knipperde nog een keer terwijl ze om zich heen keek. ‘Waar zijn we?’ fluisterde ze stilletjes.

Shyfox – backlinemaster

Er verscheen een glimlachje rond haar lippen toen de kitten ook in de ruimte verscheen. “Je bent moedig.” Complimenteerde ze Ivykit zachtjes. “Heel lang geleden, nog voordat Thornface geboren was. Leefde hier dassen in.” Fluisterde ze. Ze keek de kitten aan. “In een gevecht is je omgeving je beste vriend. Wanneer er geen uitweg meer lijkt, kan die zomaar ergens onder je poten zijn. Of ergens boven je. Kijk altijd goed om je heen, vergeet dat nooit.” Miauwde ze toen tegen Ivykit. “We gaan er weer uit. Kom ik geef je een zetje.” Ze duwde haar neus onder het achterwerk van de kitten en hielp haar de tunnel weer in.

Moedig? Een brede glimlach ontstond op haar snuitje, waarschijnlijk moeilijk voor Shyfox om te zien in deze duisternis, maar haar hele snoetje glom. Ze was nog nooit door een ander dan haar moeder dapper genoemd! En Ivykit vond het niet eens echt eng hier. Toen ze eenmaal de drempel over was en zich in de tunnel had gestort, was het één groot avontuur geweest en dacht ze niet na dat het donker of beklemd was. Ze had maar één doel gehad: doorgaan. Ze bleef netjes stil toen Shyfox sprak, opeens klonk ze veel luider in deze kleine ruimte waar haar stemgeluid van de wanden af botste. Een wijze les, en ze knikte. ‘Ik zal het onthouden, mevrouw!’ Nog steeds was die brede glimlach niet van haar snoetje te poetsen, en toen ze weer terug moesten knikte ze. Ze draaide zich om, zette haar voorpootjes op de ingang van de tunnel en kreeg met een zetje van Shyfox genoeg momentum om in het holletje te krabbelen. Ze duwde zich weer dapper vooruit. Het was nu veel makkelijker omdat ze naar het licht kon lopen. Toch kon ze het niet laten toen ze de zon weer op haar neus had en ze de frisse lucht gretig inademde. Ze draaide snel om of te kijken of Shyfox ook snel kwam.

Shyfox – backlinemaster

Ze kwam achter de kitten aan weer naar buiten. "Ik zal Eveningstar vertellen dat je er klaar voor bent." Fluisterde ze. "Kom." Ze leidde Ivykit terug naar de ingang van de nursery.

[Ivykit is geslaagd, gefelicteerd! Ja mag haar opgeven voor de ceremonie.]

Ivykits bekje viel opnieuw open toen Shyfox mededeelde dat ze er klaar voor was toen ze het hol uitkwam. Was dat alles wat ze had moeten doen, een tunnel in? Het was één groot avontuur geweest. De spanning was leuk geweest, even als de ontdekking van een hele nieuwe wereld onder de grond. Haar opengevallen bekje wist ze dicht te klappen en een brede lach trok over heel haar snoetje toen ze ijverig knikte en achter Shyfox aanhuppelde. ‘Oh, dankjewel, dankjewel!’ Als apprentice worden net als dit was, één groot avontuur, dan kon ze niet meer wachten!!

Onderwerp: Re: [Leermeesters] High walls, deeper feelings