Red Pepper

Coldstreak kwam uit zijn den gelopen terwijl zijn kaken zich spreidden in één grote geeuw. Zijn kaken klapten weer dicht met een zacht geluid en hij begon zichzelf te wassen. Totdat Eveningstar hem een nieuwe apprentice zou geven en Hollykit aan het slapen was, zou hij zichzelf maar op een andere manier bezig moeten houden. Hij zag dat de prooistapel weer wat leeg begon te vallen en besloot dat het geen slecht idee was om te gaan jagen. Hij hoorde geritsel boven zich en liet zijn blik naar de boom gaan die zich uitspreidde boven het kamp. Hij vernauwde zijn ogen kort en merkte nog net tussen het bladerdek een bruine pels op. ”Hawkpaw,” bromde hij begroetend. ”Als je tijd hebt om daar niks te zitten doen, heb je ook tijd om samen met mij te gaan jagen.” De toon van zijn stem liet de ander niet echt een keuze en Coldstreak wenkte hem met zijn staart. Misschien kon hij de ander nog wat nuttigs leren eer dat hij een nieuwe mentor aangewezen kreeg. Misschien werd hij zelfs zelf wel mentor van de apprentice. Dat zou nog beter zijn.

Echt lang toekijken kon Hawkpaw niet, want hij werd al vrij snel aangesproken door Coldstreak. De zwarte kater begroette hem dus de apprentice knikte de kater respectvol toe. Toen de kater zei dat als hij tijd had om niks te doen, dat hij ook tijd had om met de warrior te jagen, stond de donkerbruine tabby op. "Prima," miauwde de apprentice. Soepel klom hij de boom uit waarna hij voor de kater bleef staan. Hawkpaw kon nog niet erg veel, maar bomen klimmen vond hij zeker leuk. "Ik moet je alleen wel waarschuwen dat ik nog niet zo'n geweldige jager ben," miauwde hij. Hawkpaw had geen zin in gezeur van een warrior die te veel verwachtingen van hem had. Zolang hij nog geen vaste mentor had, kon hij ook minder goed leren.

Coldstreak gaf de kater terug een knikje toen hij voor zijn neus stond en bewoog met zijn oortjes toen Hawkpaw aangaf dat hij niet zo’n goede jager was. ”Ik zie dat je een prima bomenklimmer bent. Daar kunnen we zeker wat mee,” stelde hij de kater gerust. ”En anders leer ik het je wel. Ik heb geen apprentice, dus ik kan makkelijk zat je tijdelijke mentor zijn totdat je er eentje toegewezen krijgt.” Hij had zichzelf ook als mentor opgegeven bij Eveningstar, dus met een beetje geluk werd hij aan de kater gekoppeld. En anders had Hawkpaw in elk geval de basis overgenomen naar zijn nieuwe mentor. Hij liep het kamp uit, verwachtend dat Hawkpaw hem wel zou volgen. Hij besloot om richting the Tallpines te gaan, waar ze nu wel wat prooi konden vinden én waar bomen waren. ”Hawkpaw, wat is het voordeel van jagen op een prooi vanuit een boom?” vroeg hij aan de kater, zijn blik naar de tabby richtend.

Eén van zijn mondhoeken ging omhoog. Hij kon inderdaad prima bomenklimmen. Dat was immers het eerste wat hij geleerd had en hij had het ook zeker vaak geoefend. Het was veel beter dan de hele tijd stilzitten. En dat hij alles zo goed en mooi kon zien vanaf boven, was ook een goede reden geweest. Nu had hij het nog snel kunnen leren voordat hij een vaste mentor zou krijgen. Hawkpaw wist zeker dat hij dan veel minder tijd zou hebben en veel meer dingen om te oefenen. Toen Coldstreak zei dat hij geen apprentice had en hem wel tijdelijk kon trainen, knikte de donkerbruine tabby dankbaar. "Dat zou fijn zijn." miauwde Hawkpaw. Dat zou gewoon veel beter voor hem zijn. De jonge kater volgde de zwarte warrior richting de tallpines. "Euh, omdat je je snel kunt verplaatsen?" miauwde de apprentice. "Of omdat de prooien je vanaf de grond niet snel doorhebben," Hawkpaw wist dat ThunderClan de vijanden weleens dieper hun territorium inlokte en dat daar dan verschillende warriors in de bomen verstopt zaten en zo de tegenstanders makkelijk te pakken krijgen. Geen idee of het ook zo bij bomen jagen werkte, maar goed, het was maar een gokje.

Coldstreak gaf een knikje, waarbij er een stille overeenkomst was ontstaan dat hij vanaf nu Hawkpaw zou trainen totdat hij een mentor zou hebben. Met een beetje geluk koppelde Eveningstar hem aan Hawkpaw waardoor Hawkpaw niet nóg eens van tactiek moest veranderen, maar goed. Het was beter dan steeds in losse groepjes met anderen meegaan. Coldstreak richtte zijn blik naar de kater toen hij zijn antwoord gaf en hij gaf de kater een knikje. ”Heel goed. Een prooi op de grond zal je minder snel in de gaten hebben als je je verplaatst in een boom omdat je geur niet met de wind meegenomen kan worden naar ze en omdat je uit het zicht bent. Het is vooral een goede tactiek in de winter als de vogels hun bomen verlaten om op de grond te zoeken naar prooi, al kan het eigenlijk altijd wel gebruikt worden.” Hij knikte naar de hoge takken. ”Een ervaren jager kan een eekhoorn achterna jagen en opjagen in een boom, maar dat is pas aan te raden voor apprentices vanaf negen maanden omdat hun lichaam dan wat groter is en ze ook meer ervaring hebben met het jagen.” Zijn blik gleed weer naar Hawkpaw. ”Dan gaan we nu allebei in een aparte boom zitten zodat we de theorie van daarnet kunnen toepassen.” En met een knikje naar Hawkpaw rende hij zelf naar een boom, zette zijn klauwen in de bast en klom snel omhoog. Zijn blik bleef vervolgens op Hawkpaw rusten.

Rustig en geïnteresseerd luisterde Hawkpaw naar wat de zwarte kater hem vertelde. Hij probeerde alles zo goed mogelijk in zijn oren te knopen, want dat zou hem immers goed van pas kunnen komen. Meestal kwam er ook nog een oefening achteraan, dus was het nog verstandiger om het te onthouden. Hawkpaw wilde alles zo goed mogelijk doen. Het maakte echt niet uit als hij nu fouten zou maken, maar later zou dat misschien wel dat geval zijn. Oh hij zou er niet aan kunnen denken dat iets verkeerd ging doordat hij niet het goede had gedaan. De donkerbruine tabby knikte bij de laatste woorden van Coldstreak. Zoals verwacht moest hij inderdaad even wat doen. Niet dat hij het erg vond hoor, hij vond het zelfs wel leuk. Op zijn beurt klimde Hawkpaw een boom in waarna hij op rustig op een tak ging zitten. De apprentice knikte even naar de zwarte kater om aan te geven dat hij goed zat. Hij was er klaar voor.

Hawkpaw leek wel een enthousiaste leerling te zijn. Een goedkeurende blik verscheen in Coldstreak’s ogen toen dat Hawkpaw hem aankeek en zich al snel bij hem voegde in boom. ”Houd er rekening mee met hoe en waar je springt. Je wilt je prooi verrassen, maar je wilt uiteraard niet de botten in je poot verbrijzelen,” sprak Coldstreak op een zachte toon tegen Hawkpaw. Hawkpaw had een boom uitgekozen waarvan de takken parallel met de takken van de boom waar Coldstreak liepen. Dit maakte het voor de senior warrior een stuk makkelijker om instructies door te geven aan de kater. ”Het beste is ook om een tak uit te kiezen waar veel groen aan hangt. Zo blijf je goed verborgen voor je prooi en hoe meer groen, het meer het je geur verbergt. Voor jouzelf maakt dat weinig verschil, want je kunt je prooi toch niet ruiken vanaf die afstand.” Hij knikte naar de tak vlakbij Hawkpaw. ”Die tak is een goed begin. En vanaf het dan komt het saaie gedeelte en dat is wachten op je prooi en stil blijven zitten.” Coldstreak koos ook een rustig plekje uit op zijn tak en ging zitten, waarna hij zijn blik naar beneden liet dwalen. Het was Newleaf, dus het zou niet lang duren eer dat ze een prooi tegen zouden komen.

Hij voelde zijn poten tintelen van enthousiasme. Hij wist dat de kans klein was dat hij daadwerkelijk wat zou vangen, maar dat hij het nu mocht leren was fantastisch. Later zou hij hier wel mee kunnen oefenen. Misschien zou hij het zelfs aan Asterpaw en Bristlepaw kunnen doorgeven. De poezen leken allebei niet al te zeker over hun zaken en Hawkpaw vond het geen probleem om te helpen. Als hij er ten minste tijd en zin in had natuurlijk. En de poezen ofcourse. De apprentice keek even over zijn schouder naar de tak waar de zwarte warrior naar knikte. Mhm, die leek inderdaad wel aan de eisen te voldoen. De jonge kater knikte nog even naar de ander waarna hij voorzichtig zijn positie innam terwijl hij zijn best deed om zo weinig mogelijk geluid te maken. Hij had immers geen zin om de blaadjes te laten ritselen precies wanneer er geen wind was. Dat zou best wel opvallen. Met zijn blauwe ogen keek hij geconcentreerd omlaag. Zou het gaan lukken of niet? Hawkpaw had er in ieder geval zin in.

Coldstreak keek met een licht geconcentreerde blik in zijn ogen toe hoe dat Hawkpaw zijn positie innam. De kater nam zijn taak serieus, iets wat Coldstreak wel kon appreciëren. Hij hoopte ergens wel dat hij de kater als apprentice zou krijgen en maakte een mental note dat hij het er met Eveningstar over zou hebben. Het leek hem geweldig om een jonge enthousiaste kater als Hawkpaw de kneepjes van het vak aan te leren. Zijn blik gleed naar beneden en hij zag dat er al snel een prooi tevoorschijn kwam. Dat was goed voor Hawkpaw, want hij wist hoe beklemmend deze positie kon zijn. Niet alleen moest je jezelf stil houden een paar meter boven de grond, maar je moest ook je balans blijven houden en dan was het lastig om dat minutenlang vol te houden. ”Niet te lang wachten,” murmelde hij tegen de kater. De prooi, een vogel, was bezig met wormpjes te zoeken in de grond. Het zou vast niet meer lang duren eer dat hij het ergens anders zou gaan proberen. Van die beperkte tijd moest de tabby gebruik maken of hij zou zijn kans missen.