Statue

Was het raar om bezorgd te zijn om je leider? Eveningstar probeerde misschien niet aan anderen te laten zien wat er gaande was, maar haar acties lieten het deels ook zien. Maar hij wist dat het beter was als zij degene was die erover zou beginnen. Toch kon hij het niet helpen om te willen laten weten dat hij er voor haar was. Dat had hij haar tenslotte beloofd. Dat hij alles voor zijn clan zou doen, maar dat betekende ook voor haar. Hij liet zijn blik dan ook naar boven gaan, naar de boom waar Eveningstar in zat. Hij zou niet ongenodigd naast haar gaan zitten, maar hij kon haar ook niet alleen laten. ”Mag ik bij je komen zitten?” Ieder ander zou haar misschien gewoon hebben laten zitten, maar iets in hem zei dat ze het misschien wel nodig had.

Hij knikte kort toen ze hem uitnodigde om naast haar te komen zitten en klom de boom in om vervolgens naast haar plaats te nemen. Hij wist niet of ze het op prijs zou stellen als hij tegen haar aan zou zitten, dus liet hij net een kleine afstand ertussen. Hij liet zijn blik over het kamp gaan en moest toegeven dat dit een goede plek was om het kamp in de gaten te houden en tegelijkertijd wat meer verborgen te zitten dan dat je op de rots zou zijn. "Dit is een goede plek om overzicht te houden." En ook een waar je katten goed in de gaten kon houden, maar dat voegde hij er maar niet aan toe. Wat zouden ze denken als ze hun hier met zijn tweeën zouden zien zitten? Het zou hem eigenlijk ook niet uitmaken wat ze dachten.

Eveningstar begon over dat dit de plek was waar Silverstar had geslapen en hij knikte. Natuurlijk had hij de leider nog meegemaakt, de kater was een van de katten die van Skyclan was gekomen, net als zijn vader. Wat hem eigenlijk half Skyclan maakte, maar dat was niet echt wat waar hij bij stil stond. "Soms vraag ik me wel af of het normaal was voor Skyclan om in bomen te slapen." Begon hij. "Niet dat ik het zelf uit zou willen testen, ondanks dat ik Skyclan bloed heb." Nee, de kans dat hij uit de boom zou vallen was zeker aanwezig en hij was nu niet altijd degene die het meest stil sliep. Wat ook wel eens gebleken was in de warriors den. "Ik slaap denk ik liever op een plek met stabiele ondergrond," Maar als hij ooit geen andere keus zou hebben, dan zou hij ook best in een boom willen proberen te slapen. "In ieder geval zou je hier mogelijk wel een rustige nacht hebben zonder dat iemand je lastig valt." Tenminste daar ging hij vanuit. Of er zou paniek uitbreken wanneer ze erachter kwamen dat Eveningstar niet in haar den was.

Ze had het nooit gevraagd, iets wat hij ook niet per se verwacht had. Hijzelf had het natuurlijk ooit aan zijn vader kunnen vragen, maar hij had er als jonge kat niet bij stilgestaan dat dit ook een mogelijkheid was. Hij had zijn volgende opmerking luchtig bedoelt, dat ze een nacht rust van alles kon nemen, maar hij merkte vrijwel meteen dat het een reactie in de poes opwekte die niet positief was. De bittere toon in haar stem zei genoeg. Wat hadden Spottedrain en Remnantwolf tegen haar gezegd? En had hij het recht om dat te vragen? "Waarom zouden ze daar blij mee zijn?" Misschien wilde ze het niet aan hem kwijt, dan was dat ook goed, maar hij wist dat hij dit niet volledig kon negeren. "Als je het er niet over wilt hebben, kunnen we het hebben over wat anders." Voegde hij er dan ook nog aan toe. Hij gaf haar een weg uit, ook al was ze er zelf over begonnen.

Het leek erop dat Eveningstar niet de makkelijke weg koos, iets wat betekende dat ze hem toch moest vertrouwen. Het zat haar in ieder geval goed dwars wat er ook gebeurd was en hij kon het niet helpen om verbaasd te zijn over haar woorden. De andere high ranks dachten dat ze het niet aankon? Door wat er was gebeurd? Hij wist maar al te goed hoe het was als anderen je niet geloofden, wat dat deed met vertrouwen. Maar Eveningstar was de leider, ze was in een andere positie dan dat hij dat geweest was. "Natuurlijk kan je het wel aan." Begon hij dan ook. Hij wist niet of ze het nodig had, maar het was het minste dat hij kon doen. "En jij bent de leider, uiteindelijk is leiders woord wet." Iedereen die daar tegenin probeerde te gaan zou de warrior code breken. "En weet dat ik altijd aan jouw kant zal staan." Al konden ze beide heel Thunderclan niet meer vertrouwen, als ze elkaar maar konden vertrouwen, dan hadden ze nog iets om aan vast te houden. Hij wist dat hij serieus was toen hij dat zei, maar de vraag was of ze het ook serieus op zou vatten.

Hij kon een glimlach niet helpen toen ze die van haar zag. Als hij dit voor haar kon doen, dan was dat het minste dat hij zou doen. Hij snapte wel waarom ze ervoor koos om niet de warrior code te gebruiken wanneer het op haar eigen woord aankwam. Toch had hij vaak genoeg gemerkt dat hierdoor katten niet altijd luisterden, maar dat ging hij maar niet zeggen. "Ik kan het wel begrijpen, het zou ook niet helpen met het feit of ze je geloven of niet." Dan zouden ze het misschien alleen doen omdat het moet van de warrior code, maar niet omdat ze hem geloofden. Haar volgende woorden deden hem echter weer glimlachen. "Noem je jezelf nu oud?" Er zat wel wat leeftijdsverschil tussen de twee, maar hij was ouder dan zes manen geweest toen hij begon en hij was haar eerste apprentice, hierdoor was het leeftijdsverschil kleiner dan het zou zijn bij de meeste mentoren en hun apprentices. "Zo oud zie je er in ieder geval niet uit." Dat nam niet weg dat ze beide niet al meer dan genoeg mee hadden gemaakt.

Het was zo makkelijk als iedereen je geloofde op je woord, dan was het allemaal zoveel makkelijker gegaan. Dan was alles met Stagtine misschien niet gebeurd, maar helaas geloofden ze hem niet op zijn woord en was het daarna allemaal mis gegaan. Gelukkig antwoordde Eveningstar terug voor hij te ver die spiraal weer in kon gaan en kon hij een kleine lach niet helpen. "Zo oud ben je nog niet," Sprak hij dan ook. Er waren genoeg katten die ouder waren. Toch voelde het goed om zo nog met iemand te kunnen praten. "Samen komen we er wel doorheen." Dat moest wel. "Mocht je ergens mijn hulp bij nodig hebben, dan moet je het zeggen." Hij zou zo'n beetje alles voor haar doen, ook al was er vast wel een grens ergens, alleen het was een die hij nog niet eerder bereikt had.

Hij wist dat ze een grap had gemaakt en vond het ergens dan ook fijn dat ze zo met elkaar om konden gaan. Ondanks dat er van alles gebeurd was, waren zij nog steeds hier. Hij wist dat hun gesprek voor nu voorbij was toen ze terug schakelde naar een serieuze houding. Ze zou weer aan het werk gaan, iets dat hij misschien ook moest doen. "Laat ik ook eens gaan kijken of ik ergens kan helpen dan," Sprak hij en strekte kort zijn rug, terwijl hij Eveningstar naar beneden zag springen. Hij wachtte voor een moment en sprong toen ook uit de boom om te gaan kijken waar hij nodig kon zijn.

[Topic uit]