I've made up my mind

Als Wren erachter zou komen wat hij nu van plan was om te gaan doen, dan zou ze hem waarschijnlijk persoonlijk om willen brengen of hem op zijn minst aanvallen. Hij had zijn excuus allang bedacht, wist de juiste woorden die hij zou moeten zeggen, maar alles zou makkelijker zijn als hij dan al had afgerond wat hij nu van plan was. Het zou beter zijn voor hun, Shine was tenslotte maar onschuldig en nog niet eens de echte healer. Mogelijk hadden ze helemaal niks aan hem en dan was het beter om de jonge kater hier weg te halen, dan om af te wachten tot Wren er genoeg van had. Hij had er dan ook voor gekozen om dit midden in de nacht te doen, wanneer de meeste katten aan het slapen zouden zijn. Hij was de cave of pointed stones binnen gegaan en zocht naar de bekende vacht van Shine. Hij had geen idee of de kater aan het slapen was of wat anders aan het doen was. "Shine?" Riep hij zachtjes. Shine zou hij helpen. Day zou hier moeten blijven, die ging hij niet naar buiten laten, zeker niet na de leugens die hij verteld had.

[Shine]

De tijd ging zo langzaam voorbij. Hij liep al een tijdje te staren naar de verschillende puntige stenen van de Cave. Hopend, dat Wren zich toch van gedachtes zou veranderen en dat hij hier eindelijk weg mocht. Hij hield van zijn thuis, echt zielsveel, maar het was niet fijn om erin gevangen te zitten… Geconfronteerd met muren die steeds kleiner leken te worden. Deze Cave was zo groot… En zo puntig. En met al die zenuwen die hij nu had, leek het wel alsof dit een duivelskamer was. Hij wilde zijn ogen uiteindelijk gaan sluiten om te gaan slapen en tot rust te komen tot er opeens iets op zijn kop viel. Eventjes wreef hij met zijn zwarte poot over zijn kop en keek toen naar wat er gevallen was. Een eikel… Hij keek even op waar het vandaan kwam en zag een kleine plantjesvoorraad boven hem liggen. Ah. Vandaar dus. Maar waarom moest die eikel zo nodig nu vallen, en dan nog eens op zijn kop ook? Of was dit... Een teken? Had de Tribe of Endless Hunting hem iets gestuurd? Maar dat kon toch niet, of wel...? ‘Shine?’, werd er opeens zachtjes geroepen. Shine schrok een beetje, eerst een eikel die hem weer wakker schrok en nu opeens iemand die hem nodig bleek te hebben.  “Oh, uhm, hi…”, reageerde hij snel toen hij zag wie het was. Turtle stond aan Wrens kant toch? Dit zou nooit goed komen…

Hij wist dat twijfel hem hier niet zou helpen. Dat zou het plan dat hij had alleen maar in gevaar brengen. Ook al was het niet veel en was het heel erg afhankelijk van of Shine mee zou werken. Hij had de jongere kater snel genoeg gevonden en keek hem kort aan, verzekerde hemzelf er nogmaals van dat dit het beste was voor Shine. De kater was tenslotte nog te jong geweest toen alles gebeurd was en hij had er eigenlijk niets mee te maken. "Kom, dan help ik je naar buiten." Hij had geen tijd om allerlei vragen te beantwoorden, dat zou wel komen eenmaal ze buiten de grot waren. Hij draaide zich dan ook terug richting de uitgang, ook al keek hij nog wel over zijn schouder of Shine zou volgen.

En de slaap zou hij ook weer niet kunnen vatten. Eerst viel er een eikel op zijn kop en nu riep iemand hem, en eerlijk gezegd was hij een beetje nerveus omdat hij niet zeker wist waarom hij geroepen werd. Laatste keer dat hij checkte, stond Turtle aan Wrens kant – hij had nog steeds het beeld in zijn kop van toen Turtle Day tegen de grond hield en ook dat deed hem weer schuldig voelen. Maar nee, de prey hunter was niet gekomen om hem iets kwaad te doen. Sterker nog, de woorden die de ander zei verrasten hem. ‘Kom, dan help ik je naar buiten.’ Hij knipperde verward. Was hij te moe of had hij echt gehoord dat de grijze kater hem naar buiten zou helpen? Veel tijd en energie had die niet om erover te twijfelen, dus volgde hij zo stil mogelijk de ander in de hoop dat alles goed zou komen.

Deed hij hier goed aan? Hij wist het nog steeds niet, maar misschien was het ook een klein beetje zodat hij zichzelf minder schuldig zou voelen. Shine leek voor nu te volgen, wat een goed teken was. Uit de cave of pointed stones komen was niet het moeilijkste, nee, dat was de algemene grot uitkomen. Hij zakte vrijwel automatisch in een sluiphouding en ging er vanuit dat Shine hetzelfde zou doen. Shine was ook ooit getraind als een prey hunter, wat nu hopelijk zou helpen. In ieder geval moesten ze zo min mogelijk geluid maken. Hij volgde dan ook langs de rand, waar de schaduwen hun hopelijk zo goed mogelijk zouden verbergen voor eventuele katten die keken. Ook al ging hij er vanuit dat de grot ondertussen wel sliep. De uitgang van d grot kwam in zicht, nog een klein stukje, dan zou hij Shine weg kunnen sturen. Ervoor zorgen dat hij niet langer meer gevangen zou zijn en eventueel zijn eigen weg zou kunnen gaan.

De grot was zo donker tijdens de nacht. Laatste keer dat hij echt ’s nachts door de grot had gelopen, was toen hij Feather een nachtelijke rondleiding rond de Cave gaf. Dat was een mooie herinnering – jammer genoeg was het deze keer niet zo leuk om ’s nachts door de grot te lopen. Hij zag hoe Turtle zich bukte zoals een echte prey hunter en Shine probeerde hem vervolgens na te doen. Het was al een tijdje geleden sinds hij zich echt in een sluiphouding had gezet, maar hij wist wel nog hoe het moest. Hij was tenslotte bijna volledig bereid geweest prey hunter te worden op het punt dat de tribe of endless hunting hem verkoos als healer to-be. En nog steeds vroeg hij zich af of het wel de juiste keuze was geweest van hen, want in de tribes huidige staat leek alles mis te gaan. Hoe dan ook was de uitgang van de cave bijna in zicht en hij keek zenuwachtig rond zich heen naar de katten die lagen te slapen. Ooit liep hij hier blij rond omdat het thuis was, nu voelde het alsof hij hier dringend weg moest.

In de stilte van de grot, op de ademhaling van katten na, wist hij dat het kleinste beetje geluid iemand zou kunnen wekken. Er waren minder katten dan voor Wren de buitenstaanders weg had gedaan, maar dat betekende dat degene die het meest aan de grot gewend waren er nog waren. Toch was hij eindelijk bij de uitgang en glipte hij naar buiten. Mocht iemand hun zien, zou hij het later uit moeten leggen, dat wist hij maar al te goed. Toch hoopte hij dat hij kon doen alsof hij niet zou weten waarom Shine verdwenen was, dat zou alles makkelijker maken. Op een afstandje van de grot bleef hij stilstaan en draaide hij zich naar de andere kater toe. "Het is denk ik beter voor de tribe als je jezelf redt." Begon hij. "Misschien wil een van de clans je wel opvangen, maar kom niet terug naar de tribe." Dat zou mogelijk verkeerd aflopen, zeker nadat hij ontsnapt was aan Wren. Het was mogelijk allemaal niet logisch, maar Shine was onschuldig in dit alles. En ook niet goed genoeg als healer om er wat aan te kunnen doen. Dat zei hij niet hardop tegen de jonge kater, niet tenzij het nodig was. Maar hij had de reactie gezien tijdens de overname van Wren en hoe hij eigenlijk niks had kunnen doen, hoe niemand geluisterd had. Dit was niet aan hem besteed, dat was zo duidelijk.

De grot had nog nooit zo duister gevoeld. Normaal heerste er een aangename sfeer, maar nu telkens als hij een stap zette voelde hij zichzelf nerveuzer worden omdat hij niemand mocht wekken. Hij snapte niet waarom Turtle hem naar buiten leed na dit alles, maar hij wilde gewoon van die stress af. Hij wilde dit allemaal goed kunnen maken maar hij had nu wel al door dat hij dat niet kon. Hij was geen goede Healer geweest, dit alles was een puinhoop. Shine snapte niet hoe de Tribe of Endless Hunting een fout had kunnen maken, maar hij was degelijk niet de juiste keuze geweest. Na enkele huiverende minuten waren ze uiteindelijk buiten geraakt en scheen het maanlicht mooi op hem. Desondanks dat de sfeer wat slechter was als vroeger, was de nacht nog steeds heel prachtig. Deze enkele seconden kon hij wel waarderen, echter begon de ander weer te spreken. ‘Het is denk ik beter voor de tribe als je jezelf redt.’ Hemzelf redden? Hoe moest hij dat nu weer doen – hij had amper ervaring, hij was gewoon een joch dat elke dag vrolijk had gedaan tot nu dan. Hij wist niet wat het leven hem te wachten stond en het maakte hem eerlijk gezegd erg bang. ‘Misschien wil een van de clans je wel opvangen, maar kom niet terug naar de tribe.’ Hij had een lichte schok in zijn blik, hij wilde niet weg van thuis. Hij had hier al heel zijn leven gewoond, had elke zonsopgang bewonderd en had altijd plezier gemaakt en dingen bewonderd. En nu moest hij opeens weg van de plek waar hij al deze herinneringen had gemaakt. Hij keek achterover, naar de grot die glinsterde in het maanlicht en voelde zichzelf fronsen. “Oké”, sprak hij toen zachtjes. “Dankjewel, Turtle… Ik weet niet waarom je me hielp na dit alles maar ik ben je eeuwig dankbaar” Hij hoopte gewoon dat de tribe zijn vreugde en geluk weer terug zou kunnen vinden. Maar hij vreesde dat het enkel zou lukken zonder hem erbij. Hij nam nog een laatste kijkje naar Turtle en naar de Cave ingang, en begon nadien weg te stappen van hen. De zwart-witte kater wist niet waar hij naartoe moest, maar als hij Turtle mocht geloven, moest hij ver, vér weg van hier.

Hij hoopte dat Shine het in een keer zou begrijpen, dat hij niet de harde waarheid moest spreken. Het kon niet makkelijk zijn om gezegd te worden alles achter je te laten en er vandoor te gaan, naar de clans nog wel. Maar Turtle wilde niet het leed van onschuldigen op zich geweten hebben, wilde zoveel mogelijk ervan redden. Maar de meeste van de oudere katten waren op zijn minst schuldig, schuldig aan het feit dat ook zij niet genoeg gedaan hadden. Maar dat was niet zo voor de jongere katten. Van hun wordt niet hetzelfde verwacht. Hij was dan ook wel een beetje opgelucht toen Shine ermee instemde en hem ook nog vertelde hem eeuwig dankbaar te zijn. Dat hoefde niet. Het was niet iets om dankbaar voor te zijn. Hij keek dan ook in stilte hoe de jonge kater vertrok en hij wist dat Shine niet terug zou komen. Hij bleef een tijdje zitten, misschien wel om zichzelf voor te bereiden op wat er waarschijnlijk nog zat te komen, maar hij had zijn uitleg klaar. Het zou goed moeten komen. Hij strekte dan ook kort zijn poten uit en liep terug naar de grot. Het zou afwachten zijn hoe iedereen zou reageren eenmaal ze wisten dat Shine er niet meer was.