No Spark Of Life

Het was allemaal veel te vlug gegaan. Het leek wel alsof hij nooit een kans had gehad om mee te beginnen. Hij had geprobeerd iets te doen om de tribe te helpen maar het was overduidelijk mislukt. Had gedaan wat recht uit zijn hart kwam en toch was het niet goed gegaan. Nu zat hij hier opgesloten in de cave of pointed stones en moest hij hier blijven zitten tot hij een teken kreeg. Maar hij had absoluut geen ervaring met tekens, dus hij kon hier wel voor eeuwig blijven zitten en wachten. De grot die hij al manen een thuis had genoemd voelde nu zowaar als een gevangenis, en hij wilde niet eens bedenken wat er met de rest van de tribers zou gebeuren onder Wrens leiding. Het voelde gewoon allemaal als zijn schuld – Fireteller had de tribe in zijn poten achtergelaten en hij faalde nu al. Nu lag de tribe in de poten van een psychopaat en hij kon er niets meer aan doen. Hij wilde zich niet voorstellen hoe teleurgesteld iedereen nu in hem was…. Of, anders gezegd, hoe teleurgesteld hij in zichzelf was. Hij heeft de harde waarheid recht in zijn gezicht gekregen en nu pas besefte hij dat de wereld niet alleen maar zonneschijn en regenbogen was. De zwart-witte kater zat in een hoopje tegen de muur met zijn kop op zijn voorpoten en voelde hoe zijn klauwtjes schraapten over de stenen vloer proberend zijn gevoelens in te houden. Hij mocht niet uitbarsten van de emoties nu, hij had al genoeg verkeerds gedaan...



Day

Hij wilde dat hij wist wat er buiten de Cave of Pointed Stones gebeurde, maar hij kon weinig opvangen. Onrustig ijsbeerde hij heen en weer. Misschien wilde hij ook wel niet weten wat er gebeurde. Het was allemaal een nachtmerrie. Nog steeds kon hij niet helemaal geloven welke woorden er uit zijn mond gekomen waren. Hij herinnerde zich de helft van wat hij had gezegd ook al niet meer, maar als hij probeerde te denken aan wat dit voor de Tribe zou betekenen, begon het hem te duizelen. Wat had hij gedaan? Maar tegelijkertijd: wat had hij anders moeten doen? Verloren had hij hoe dan ook, omdat Wren niet eerder gestopt was. Zijn keus was tussen twee kwaden geweest. Had hij de verkeerde gemaakt? Als hij iets anders gedaan had, was Blossom gestorven, en dat kon niet de juiste keus geweest zijn. Dat kon niet.
Day zal wel voelen hoe het was om mijn moeder te zijn. Wat betekende dat? Hij bleef het maar horen en hij bleef zich er maar van alles bij voorstellen, maar hij wist het niet. Met een diepe zucht bleef hij staan en sloot even zijn ogen. Niet gek worden, Day. Wat er ook gebeurde, hij kon het accepteren, toch? Zolang Blossom maar niet doodging. Zolang zij een kans kreeg kon hij alles toch wel dragen? Hij moest wel. Hij had het er zelf naar gemaakt. Hij had er zelf voor gekozen. Hij had lang en gelukkig geleefd, dat kon genoeg zijn, als het moest. Hij opende zijn ogen en keek naar Shine, en zijn hart kneep zich samen. Hij kon veel accepteren, maar hij was zo bang dat hij de hele Tribe in zijn val had meegesleept. "Het is niet jouw schuld", zei hij zacht. "Ik hoop dat je dat weet."

Wat voor een healer was hij, als hij zijn eigen tribe niet eens kon beschermen van kwade zielen zoals Wren? Hoe moest hij ooit een tribe leiden, als niemand ooit naar hem zou luisteren. Hij had geprobeerd, had geroepen zo luid als dat hij kon, en nog had niemand geluisterd. Hij kon zich niet anders dan schuldig voelen op dit moment. Waarom luisterde er niemand? De tribe draaide toch om vrede en om barmhartigheid, of niet dan? Hij wilde alleen maar dat alles in harmonie liep maar hij was duidelijk niet de harmoniebrenger die de tribe nodig had. ‘Het is niet jouw schuld’, hoorde hij de zachte stem van Day opeens zeggen en zijn ambergele ogen richtten zich naar de wit met bruine kater. ‘Ik hoop dat je dat weet.’ Hij wilde wel geloven dat hij er niets aan had kunnen doen. Maar het voelde gewoon verkeerd aan. De tribe had hem nodig en juist dan liet hij hen vallen, omdat hij niet sterk genoeg was om het omhoog te houden. “Ik ben geen goede Healer geweest…”, sprak hij zacht. Zo zacht praatte hij bijna nooit.. Meestal klonk zijn stem vrolijk en vol enthousiasme, maar nu was dat verdwenen. Nu was er precies geen hoop. “Ik heb zo hard geprobeerd en het is me niet gelukt om de vrede te bewaren…” Hopelijk keek de tribe of endless hunting nu niet neer op hem met schaamte...

Shine's stem klonk zo zacht, zo breekbaar als Day hem nog nooit gehoord had. Waar waren zijn eindeloze optimisme, zijn vrolijke onschuld gebleven? Waar was de hoopvolle glimlach die hij de dag dat hij gekozen werd nog op zijn gezicht had gehad? Waar had de wereld die dingen gelaten? Day was zo trots op de jonge kater geweest toen Fireteller zijn naam door de grot had laten klinken en hem daarmee als nieuwe Healer to-be had aangewezen. Maar zijn traan van trots had er beter een van verdriet kunnen zijn, want hij zag nu wat die rang met een kat deed. Hij begreep nu meer van het gewicht dat op die veel te kleine schouders was gelegd. Ooit had het een eer geleken om verkozen te worden, met Skyteller als lichtend voorbeeld aan het hoofd van een vredige Tribe, maar nu leek het meer een last te zijn waar de een na de ander aan onderdoor ging. "Geen Healer had meer kunnen doen dan jij gedaan hebt", miauwde Day zacht. "Je hebt je best gedaan, dat weet ik en dat weet de Tribe of Endless Hunting. Het was niet genoeg om te winnen, maar het was genoeg." Meer dan zijn best kon de wereld toch niet vragen van een kat? Zelfs niet van een Healer? De onrechtvaardigheid van het idee dat Shine ook maar enige schuld zou treffen overweldigde hem. Het kind verdiende het niet zich zo slecht te voelen, om zich schuldig te voelen over problemen die hij niet veroorzaakt, maar enkel geërfd had. "Als er iemand geen goede Healer geweest is, dan..." Hij zweeg voor hij het hardop kon zeggen. "Dan niet jij", miauwde hij enkel. Fireteller, Shine... Day kon zien waarom de Tribe of Endless Hunting hen gekozen had, hoe jong en onervaren ze ook waren. Na Starteller had de Tribe weer een open blik nodig gehad. Ze hadden de toekomst moeten zijn, die kinderen met hun onschuld, hun vroege wijsheid, hun hoop. Maar het had hen die zaken gekost voor ze de kans hadden gehad ze met de wereld te delen, en dat was niet hun schuld, dat was geen zwakte van hun kant, het was simpelweg overmacht. De enige fout die Fireteller misschien gemaakt had was om Day weer tot Chief te benoemen. Day was de brug tussen oud en nieuw die beter afgebroken had kunnen worden. Hij was, om in Silhouettes woorden te spreken, het kraaienvoer. En als hij dan toch kon een kat met vrije wil en de mogelijkheid om te kiezen was, was de beste keus die hij had kunnen maken om al veel eerder van het toneel te verdwijnen.

‘Geen Healer had meer kunnen doen dan jij ooit gedaan hebt’, miauwde de grote wit met bruine kater zachtjes, waardoor Shine’s blik langzaam naar hem toe gleed. Hoe veel moeite Shine ook deed, hij zag geen moordenaar in deze kater. Hij zag alleen een vriend, iemand die er altijd was geweest voor anderen en voor de tribe. Iemand die zijn volk steunde, niet afmaakte. De to-be wist soms niet goed meer wat hij hier nog van moest geloven aangezien hij Wren ook nooit voor slecht had aangezien, maar iets zei hem dat de Chief écht wel een goede kat was qua hart. Een hart zo goud als de middagzon. Zijn beeld daarover kon niet verbroken worden, niet na alles wat ze hadden meegemaakt. Zelfs na deze grote slechte gebeurtenis. ‘Je hebt je best gedaan, dat weet ik en dat weet de Tribe of Endless Hunting. Het was niet genoeg om te winnen, maar het was genoeg.’ Hij had inderdaad zijn best gedaan. Alles gedaan wat hij kon om te helpen. Hij had zijn best gedaan om de vrede in de tribe te bewaren en de leden ervan te genezen. Hij had altijd zijn tribegenoten bijgestaan. Hij had geprobeerd om Wren te stoppen. En ook al was alleen dat laatste niet gelukt waren het altijd de slechte dingen die leken bij te blijven. ‘Als er iemand geen  goede Healer geweest is dan…’ de jonge kater trok met zijn oor. Wat volgde er dan? ‘Dan niet jij’. Er waren zoveel Healers geweest voor hem, en Shine had niet al teveel kennis over zijn voorgangers. Niet elke Healer kon goed geweest zijn. Maar ieder had fouten gemaakt, sommigen die tot hun ondergang had geleid. Hij wist niet waarom de Tribe of Endless Hunting hem had gekozen. Hij snapte niet waarom ze iemand nodig hadden die te snel volwassen moest worden, die amper kennis had gehad van het leven en zijn verantwoordelijkheden. Het voelde als zijn schuld, terwijl het eigenlijk die van het lot was. Maar daarover bleef hij maar twijfelen. “Zouden de vroegere Healers dit anders aangepakt hebben? Of zouden ze net zo machteloos zijn geweest zoals ik?”, vroeg hij toen. Hij vroeg zich af of Fireteller het beter zou aangepakt hebben, of Starteller. Hij had een voorbeeld nodig gehad die hij niet had gekregen.

Hadden de grote Healers van vroeger iets anders kunnen doen? Misschien zouden sommigen zeggen van wel. Waren de laatste Healers immers niet slechts kinderen, onervaren, nauwelijks opgeleid? Maar het ging hier om meer dan opleiding, meer dan expertise. "Fireteller heeft zijn best gedaan, maar toch is Wren teruggekomen zonder verandering. Skyteller was een groot Healer, maar hij heeft niet voor deze uitdaging gestaan. Ik kan niet zeggen hoe hij ermee omgegaan zou zijn, of hij de kanteling had kunnen maken die ons niet gelukt is." Day zuchtte. "En Starteller?" Was zij niet de grondlegger van het probleem waar ze nu voor stonden? Niet door haar bloed dat ze aan haar kinderen gegeven had, maar door haar daden kort voor het einde. "Er was wantrouwen en in plaats van het te bevechten gaf zij het water, zij liet het bloeien..." Zij had de lijn gezet die Wren vandaag doortrok en Day kon niet langer doen alsof hij haar keuzes begreep of zelfs maar steunde, hij kon het niet, ook al wist hij dat zijn loyaliteit onvoorwaardelijk zou moeten zijn. Hij wilde geloven dat ze tot inkeer gekomen zou zijn als ze de kans gekregen had, maar zelfs die gedachte viel hem zwaar, want was het geen schennis om te denken dat een Healer van haar door de voorouders gewezen pad kon dwalen? Was niet iedere stap die ze zette door de geesten gewild? "Ik wil geen kwaad spreken over een Healer en een vriendin", mompelde hij. Hij had haar nooit kwaad gedaan, maar waren deze woorden, deze gedachten nu niet ook verraad? Misschien kon hij beter niet meer spreken.