Are you okay?

Toevallig had ze net een goede span dagen achter de rug: ze had tweemaal goed geslapen, was aan Mellowpaw's training begonnen, en had geen moeilijke berichten gekregen over één van de ontelbare zorgen die continu op haar drukten. Voor de verandering zat Crystalstar niet in haar den te piekeren, maar welverdiend en zelfs relatief tevreden uit te rusten. Daarom keek ze ook met een zeldzame glimlach op toen haar zoon binnenkwam. "Icecream.. Ehm." Ze had lekker gelegen, en was moe, maar besefte ook dat ze al een hele tijd niet écht met hem had kunnen praten, met deze laatste echo van Creamyfrost, die nu al zo lang geleden gestorven was. "Ja, natuurlijk." Voegde ze er dus aan toe, en met een lichte kreun stond de grijze kattin op. Ze was verre van oud, maar constant bezig zijn sleet een lichaam, zeker in zo'n koude leaf-bare. Ze volgde Icecream de den uit, en liep zij aan zij met hem het kamp uit. "Hmm, mij houd je niet voor de gek. Voor de dag, ermee. Wat zit je dwars?" Vroeg ze na een tijdje, toen ze zeker wist dat niemand meeluisterde. Met een wetende blik keek ze hem aan, die blik op zijn gezicht kende ze maar al te goed, hij was ongerust.

Daar was het dan. Haar levens. Blijkbaar waren er geruchten door de clan verspreid dat ze er meer kwijt was dan ze liet weten. Nu was het waar dat Crystalstar het nooit helemaal openleek gedeeld had wanneer ze één van Starclan's giften verloren was. "Aha.." Begon de grijze kattin, nogal terneergeslagen dat ze dit met haar zoon moest gaan bespreken. "Ik ben zeker uit mijn doen. Maar je kan er op vertrouwen dat ik nog lang niet over de helft van mijn levens ben." Mauwde ze, wat vaagjes, om maar niet teveel te zeggen. Het was niet dat ze Icecream niet vertrouwde, maar dat zij allebei veiliger waren als hij zo weinig mogelijk wist.

Hij liet zich niet zomaar afwimpelen, dat had Crystalstar wel kunnen verwachten. Icecream was altijd zo zorgzaam geweest, zo'n gevoelige jongen. Het was een mysterie voor haar hoe zijn voorbeeld een kater als Hermitshell voort had gebracht. "Goed.." Begon de leader met een diepe zucht, waarmee ze tijd rekte om een uitleg te bedenken waarmee ze hem niet voorloog, maar ook niet teveel weggaf. "Ik had gehoopt dat vrede met Shadowclan me wat rust zou geven, maar ik denk dat het tegengestelde waar is." Mauwde ze. Daar was geen woord onwaar van. "Nu moet ík alles oplossen, ik kan geen leger gebruiken in diplomatiek, snap je?" Dat klonk vast niet erg geruststellend. "Ach lieverd.. Je moet je ook niet teveel zorgen maken, weet je? Ik ben leader, ik blijf een soort offer voor de clan. Ik heb dit leven zelf gekozen."