Deja vu [OPEN]

Een trilling ging door Rosepaw heen toen een bekende geur haar neusje binnendrong. De geur van katten en vis. En niet zomaar katten, nee, haar familie. Ze was hier vaak geweest. Dicht bij de grens zodat ze de geuren van haar voormalige clan kon opnemen. Verlangend naar de veiligheid en gezelligheid om haar heen. Soms doezelde ze weg in haar eigen gedachte en dan bedacht ze hoe haar leven eruit had gezien als clankat. Het was nu al zoveel manen geleden dat ze de Riverclan had verlaten. Ze was nu volwassen. Niet dat ze veel gegroeid was. Ze was nog steeds net zo’n klein scharminkel als toen ze de Riverclan achter zich liet. Rosepaw liet een zucht over haar lippen vallen. Ze was nog maar net leerling en had het binnen een maand verschrikkelijk verkloot. Welke idioot neemt ook twee kits mee naar de rivier? Soms kon ze zichzelf helemaal kapot krabben als ze er aan terug dacht. Ze had de kleine kitten Ravenkit beloofd om samen schelpjes te gaan zoeken zodra ze leerling werd, dus dat deed ze. En geen moment had de jonge Rosepaw stilgestaan bij het feit dat kittens het kamp niet mochten verlaten. Crabkit was hun gevolgd en daar begon het drama al. Lang voordat ze de rivier hadden bereikt was een Bloodclan kattin opgedoken uit het niets. En voor Rosepaw ook maar een piep kon geven was ze knock-out geslagen. En toen brak alle hell echt los. Toen ze wakker werd waren de kittens verdwenen, ontvoert door de Bloodclan. Uit angst voor de reactie van haar clangenoten rende Rosepaw weg. Ver weg van huis. Ze rende net zolang door tot haar poten het begaven en ze keerde niet meer terug. Ze was nog maar een jonge leerling. Dus ze had geen idee hoe ze moest jagen of zichzelf verdedigen. Manen lang voedde ze zichzelf met tweebeen afval. In newleaf en greenleaf slaagde ze er af en toe in om een taaie muis te vangen, maar dat was nooit veel voedzaams. Ze had een aantal kleine dingen geleerd van katten die ze onderweg was tegengekomen, maar die wouden vaak niks met haar te maken hebben op lange termijn. Rosepaw kneedde met haar poten de mosachtige ondergrond terwijl ze terugdacht aan de gebeurtenis. Dit was wat ze verdiende. Ze verdiende geen luxe leventje in de clan. Nee, dit was de manier van de Sterrenclan om haar te straffen. Ze durfde niet eens na te denken over wat er met Crabkit en Ravenkit gebeurd was. Hoogstwaarschijnlijk met huid en haar verslonden door de brute Bloodclan. Rosepaw had nog overwogen de kits te redden. Maar ze wist dat dat onmogelijk was helemaal alleen en terug gaan naar de clan was toen ook geen optie. Rosepaw wiebelde met haar neusje. De geur van de rivier drong tot haar door. Ze spitste haar oren en hoorde het water. Voorzichtig liet ze zichzelf iets in een zakken en sloop dichter naar het geluid en de geur toe. Eenmaal dichtbij stak ze haar neus weer in de lucht. Er was geen kat te bekennen. Haar maag knorde en ze verlangde naar de zoute smaak van vis. Zou ze het nog kunnen? Het vangen van een vis was het enige waar ze goed in was geweest als leerling zijnde. Haar poten begonnen te jeuken. Er was niemand in de buurt. Het kon geen vast geen kwaad om het te proberen toch? Voorzichtig sloop de jonge kattin dichterbij het water tot ze aan de oever zat. Ze tuurde naar beneden wachtend op een vis. Het puntje van haar staart wiebelde ongeduldig heen en weer. Ze hield haar oren gespitst, hopend dat niemand haar zou zien.  

Rosepaw had spijt van alles was er was gebeurd, maar toch had ze geprobeerd haar leven als rogue te accepteren. Natuurlijk had ze vaak overwogen terug te keren naar haar clan. In het begin was ze veelste bang om ook nog maar in de buurt van clan territorium te komen. Daarna leek het nog te laat om terug te keren. Het leven van een rogue was niet makkelijk. Zeker niet als je het luxe clan leven gewend was waar iedereen voor elkaar zorgde. Hier was je helemaal alleen. Geen enkele kat die voor je uit keek. Ze was zo hier en daar een andere rogue tegen gekomen, geen van hen was echt vriendelijk. Een enkeling had haar wat tips gegeven voor de jacht, maar Rosepaw was te onhandig om echt goed te kunnen jagen. Ze had de afgelopen manen van Crowfood gegeten en hier rook ze dan ook behoorlijk naar. Vooral in tijden zoals deze. Leafbare was ondragelijk. Rosepaw verlangde naar het water. Naar vis. Haar maag knorde als nooit tevoren. Ze moest wat eten wou ze deze winter doorkomen. Ze staarde naar het schitterende water, loerend tot er een vis voorbij zou zwemmen. Ze was zo ontzettend gefocust op het krijgen van haar volgende maal dat ze niet goed op haar omgeving lette. Ze schoot achteruit toen ze een jonge stem hoorde. "Wat moet dat hier? Je bevindt je op RiverClan territorium.". Rosepaw keek recht in de ogen van een jonge warrior die ze niet herkende. Haar rug haren stonden recht overeind van de spanning. "Ik eh-" stotterde ze. Wat moest ze zeggen? Dit was de eerste keer dat ze contact had met een clankat in manen, laat staan een kat van haar eigen clan. Al herkende ze de kattin niet. Ze leek jong. Misschien zelfs nog net een leerling, misschien een young-warrior. Hoogstwaarschijnlijk geboren nadat Rosepaw het kamp had verlaten. De kattin leek haar gelukkig niet te herkennen. Ze schraapte haar keel. "Het spijt me. Het was niet de bedoeling het territorium zo binnen te dringen." Ze staarde naar de oever. Haar poten kneedde gespannen de grond onder haar. "...maar ik heb al in tijden niet gegeten en..." Ze wist niet wat ze verder nog moest zeggen. Ze keek de riverclankat schuldig aan.

Rosepaw wist niet goed wat ze nu moest doen. De honger had zoveel invloed op haar gedachtes genomen dat ze niet logisch meer kon nadenken en ze had, zoals altijd, niet nagedacht over de consequenties. Moest ze de kattin tegenover haar vertellen dat ze ex-riverclan was? Misschien zal de young-warrior wat meer sympathiek laten zien. Al was Rosepaw al lang blij dat ze geen patrol tegen was gekomen, die had haar direct een aantal kilometer achterop gezeten. Deze kat leek nog relatief redelijk te zijn. Ze kon het vertellen, maar wat het voor zin? De clan ging haar toch niet zomaar terugnemen. Het had toch geen zin. De kattin snoof toen Rosepaw antwoord gaf op haar vraag. "Dan moet je maar verder zoeken. Hier moeten wij een hele Clan voeden en eerlijk gezegd zullen die niet allemaal zo rustig reageren als ik," zei de riverclan kat met een waarschuwende ondertoon. Al meende Rosepaw een glimp van medelijden bij de jonge kat te zien. Rosepaw legde haar oren plat, en knikte half met haar kop. De geur die om de kattin heen hing was zo vertrouwd. Elke seconde hier liet haar meer en meer verlangen om terug te gaan. "Is er niet genoeg prooi in het rogue territorium, hm? Anders raad ik je aan om daar even rond te snuffelen," mauwde de kat tegen over haar. Rosepaw schudde haar koppie. "Prooi is schaars, en... hmn, ik kan niet zo goed jagen." zei ze lichtelijk verlegen. Ze keek weg van de ander. Tranen prikte achter haar oogjes. Ze moest zich zo in houden om niet alles er uit te klappen. Ze was verantwoordelijk voor de dood van twee kittens. Elke riverclan kat zou haar de haren invliegen als ze dat zouden weten. Nee, ze moest haar monde stijf dichthouden.

Rosepaw had niet veel hoop. Dit was een zware leafbare. Gelukkig was new leaf al bijna om de hoek. Maar ze had deze leafbare nog maar net overleefd. Wie weet wat de volgende leafbare zou brengen, of de gene daarna. Alleen zijn was gewoon niks voor haar. Ze was constant eenzaam en ze voelde hoe dat gevoel constant aan haar knaagde en dan kwam de honger nog om de hoek. Het enige wat ze kon doen was verlangen naar iets wat ze nooit zou krijgen. En diep van binnen wist ze dat dit was wat ze verdiende. Ze schaamde zich diep toen ze zei dat ze niet goed kon jagen. Welke volwassen kat kon nou niet eens een muis vangen? Maar het leek de kat tegen over haar niet te boeien. "Ik ben misschien niet de meest geschikte kat, maar ik zou kunnen proberen je te helpen?" Rosepaw kreeg een lichte glimlach toegediend. Ze was verbaasd door deze reactie. Waarom zou een riverclan kat haar, een stinkende zwerver, helpen? Had ze geen betere dingen te doen? Maar ondanks dat kon ze niks anders als blij zijn met de hulp. En ze glimlachte licht terug naar de kattin en knikte kort. "Maar dan moeten we wel even een andere plek zoeken. Deze prooien zijn voor RiverClan." De kattin keek Rosepaw kalm aan. Rosepaw wierp nog kort een verlangende blik op de rivier. Vis zou veel beter zijn. Maar de kat had gelijk. De rivierclan moest ook gevoed worden en ze kon niet hun prooi stelen. "Klinkt goed, ik weet misschien wel een plekje." Er waren een aantal kleine gebieden waar er relatief veel prooi zat, in ieder geval in vergelijking met andere plekken. Het was nog steeds niet veel soeps. Maar daar hadden ze de meeste kans. De ander stelde zich voor als Buzzardbelly. Die naam kwam Rosepaw totaal niet bekend voor dus de kattin moest echt nog jong zijn, niet ouder dan een maand of 14, zolang was Rosepaw immers al weg. Ze zou vast net pas warrior geworden zijn. "Ik ben Rosepaw," stelde de Rogue zich voor. Sh-. Nu wist Buzzardbelly dat ze clanborn was. Rosepaw kon zichzelf wel voor haar kop slaan.

De riverclan warrior knikte toen Rosepaw een aantal plekken voorstelde. Het liefst was ze natuurlijk hier gebleven en dan had ze nog een poging gedaan om een vis te vangen. Het water liep haar in de mond als ze nadacht over de heerlijke smaak van vis. Ze was en bleef een Riverclanner. De gele ogen van de gevlekte kattin voorhaar vergrote nadat Rosepaw zichzelf haar voorgesteld. Rosepaw drukte haar oren plat van schaamte. Muizenbrein! Schold ze zichzelf in stilte uit. Ze had snel iets randoms kunnen zeggen, of gewoon Rose. Maar nee. "In welke Clan ben je geboren?" vroeg Buzzardbelly na een pijnlijke stilte. Rosepaw keek naar de grond en schuifelde twijfelend met haar pootjes. "Riverclan" antwoorde ze uiteindelijk. Ze keek de kattin aan. "Ik ben zelf weggelopen nadat ik een fout maakte toen ik nog maar net leerling was." zei ze er zachtjes achter aan. Bang voor de reactie van de ander.

Het puntje van Rosepaw haar staart wipte nerveus heen en weer. Ze had nooit haar naam aan de warrior prijs mogen geven. Het was al bijzonder genoeg dat ze zo verschrikkelijk aardig was, maar daar zal nu wel een einde aan komen dacht ze. Al leek Buzzardbelly haar niet te herkennen en wist ze dus ook niet het verhaal. En Rosepaw wou dat graag zo houden. De young-warrior keek haar onbegrijpelijk aan. Natuurlijk, welke idioot loopt ook weg van zijn clan? Iemand die twee kittens op het menu van een bloodclan krijger zet... Maar dat kon ze niet vertellen. Ze had eindelijk iemand gevonden die aardig tegen haar was. "Waarom als ik vragen mag?" vroeg de kattin zachtjes. Rosepaw schudde meteen haar kop. "Ik praat er niet graag over," Ze kneedde met haar pootjes de oever. Hopend dat ze niet het vertrouwen van de kattin zou verliezen. "Sinds wanneer staat het in onze code om vriendelijk te zijn voor rogues?" onderbrak een schelle stem hun gesprek. Rosepaw deinsde achteruit toen een tweede Riverclan warrior uit de struiken kwam zetten. De felle blik van de kater strak op haar neer. Ze herkende de kat niet meteen. Maar hij leek haar leeftijd. Oud genoeg om haar te kennen in ieder geval. Hoe lang had hij al in de struiken gezeten? Als hij haar had herkend was ze zo goed als dood...

Rosepaw stamelde. Dit was slecht. Heel slecht. De verschenen kater leek haar leeftijd, wellicht wat ouder. Maar niet veel jonger. Dus hij kende sowieso haar verhaal. Het liefst was ze weer weggerend. Dit keer nog verder. Achter de bergen voorbij zodat ze hier nooit meer terug hoefde te komen. Het was een fout geweest steeds rond de grens te lopen zwijmelen en nu ze de grens over was gegaan was het helemaal foute boel... Muizenbrein, je had hier nooit heen moeten gaan. "Ehh... Nou ehm.." stotterde Buzzardbelly wiens haren rechtovereind stonden. Zij had de tabby ook niet gehoord of geroken. "Je begrijpt het niet," mauwde de young warrior naar de kater. "Ze is RiverClan! Ze is nooit verbannen en was waarschijnlijk gewoon bang voor een klein foutje, maar dat maakt iedereen toch?" Rosepaw keek Buzzardbelly schuldig aan. Het was niet zomaar een klein foutje. Het was een grote fout. Een heel grote fout die ze nooit meer zou kunnen recht zetten. De tabby kater snoof luid. "Een klein foutje? Door haar zijn twee Riverclan kits ontvoerd door Bloodclan," Shit. Rosepaw haar maag draaide om. Ze keek direct weg de andere kant op. Ze was nog maar een kit geweest. Ergens was ze boos. Het was niet eerlijk haar op zo'n domme fout aan te spreken zoveel manen later. Maar ze was een moordenaar en dit was de manier van de sterrenclan om het haar betaald te zetten. Ze verdiende niet beter. Rosepaw spande haar spieren, bang dat een van de katten haar zou aanvallen en het haar betaald zou zetten. Ze zette snel een paar stappen achter uit toen een derde rivierclan kat het gesprek in sprong. Elke spier in haar lichaam stond gespannen. Dit was goed mis... De zwarte kat kwam bij de andere staan. Rosepaw schatte dat de kattin nog maar een leerling was maar toch kwam ze drie keer zo agressief over als Buzzardbelly of de ander. ''Dit 'kleine foutje'.. heeft twee kitten levens gekost, Buzzardpaw." zei ze spottend. Rosepaw drukte haar oren plat. Shit shit shit. "Bovendien begrijp ik het uitstekend. Ik ben met Rosepaw opgegroeid, we hebben samen in de nursery gelegen. Ze heeft haar keuzes gemaakt en is hier niet welkom." zei de kater met een boze blik op de gevlekte Buzzardbelly. Rosepaw fronste kort, samen in de nursery? Echokit? Snel schudde ze haar kop. Het boeide toch niet wie wie was. Het was gebeurd. "Het spijt me, oprecht. Het was een domme fout die ik maakte toen ik nog maar net leerling was. Het had nooit mogen gebeuren." Ratelde ze. Ze wou niet dat Buzzardbelly gedonder kreeg met haar eigen clan. Nee, dit was iets wat zei had gedaan en veroorzaakt. Niemand anders mocht hier voor straffen. "Het spijt me dat ik jullie territorium binnen ben gekomen. Ik zal niet meer terugkomen" Rosepaw moest moeite doen haar stem niet te laten breken. Wellicht had ze ergens hoop gehad dat op een dag ze weer terug kon keren. Wat dacht ze wel niet? Ze was een ordinaire moordenaar! Niemand ging haar zomaar vergeven voor haar daden. Maar ze wist ook dat als ze nu weg zou gaan ze niet meer terug zou kunnen keren. Ze zette nog een aantal stappen achteruit. "Ik ben al weg," zei ze zachtjes. Ze gaf Buzzardbelly nog een korte blik. Ze was dankbaar voor de sympathiek die de jonge kattin haar getoond had. Rosepaw draaide zich om, klaar om weg te springen.

Rosepaw verstijfde toen ze de snijdende woorden van de zwarte leerling hoorde. ''Je gaat nergens heen.''. Rosepaw draaide zich halfom en keek in de ogen van de kattin die woedend stonden. ''Riverclan heeft nog een appeltje met jou te schillen. Ik laat je niet zo makkelijk gaan zonder dat Crystalstar of Carrioncough hier over hebben geoordeeld. Als hun daarna besluiten dat je vrij bent is aan hun. Maar nu, nu ben je een gevangen tot anders besloten.'' De apprentice zag er ontzettend dreigend uit, haar vacht was dik opgezet. Rosepaw slikte. Gevangen?. Shit, shit, shit. Nee, ze kon niet terug naar het riverclan kamp. Ze dacht terug aan iedereen die ze teleurgesteld had. Icecream, de vader van Crabkit, zou haar vermoorden. Ze was nu officieel dood. Honorkit... de beste vriendje van Ravenkit. Haar hart brak als ze terug dacht aan dat schattige koppie. Alleen was die hoogstwaarschijnlijk een volgroeide krijger die haar zonder twijfel de keel door zou snijden. Waarschijnlijk gold dat voor de hele clan... Ze kon niet terug. Ze wierp een korte blik op de zwarte leerling. Ze was geen partij. Ze was ontzettend verzwakt, had geen enkele vecht ervaring, ze zou in no time verslagen zijn. Ze was alles behalve snel, maar toch... Het was haar enige optie. Angstig schudde ze haar kop en sprinte weg. Ze rende zo snel als haar korte pootjes haar konden dragen. Ze wist dat de agressieve leerling haar niet zou laten gaan, maar ze had enkele staartlengtes voorsprong. Dit was de enige kans die ze had. Ze moest wel.