You clancats, you are all some miserable excuses for cats

Met kleine pasjes bewoog een knappe poes zich voort tussen de bomen. Heel onopvallend door het ThunderClan territoria gebied lopend. Het kon haar niks schelen als ze ontdekt werd. Tot haar eigen teleurstelling gebeurde dit niet, ze kon ongestoord doorlopen. Ze was we in voor een leuk gevecht nu. Het kon haar niks schelen dat die idiote clankatten die kittens hadden teruggestolen van hen. Zij was er niet in gedeerd, maar Scourge had haar geen bloed laten vloeien. Ze was er niet kwaad om, maar diep van binnen groeide haar haat voor anderen juist nog verder. dit voerde haar vuur op, haar kracht groeide met elke stap die ze nam. Elke nieuwe dag die aan had gebroken had aar kracht bijgebracht. Terwijl haar geruisloze passen haar dichterbij die heilige plek van die clanmormels brachten werd ze steeds oplettender. Vandaag zou er iemand sterven, en het kon haar niet schelen wie. Nu zag ze in de verte een eenzaam gestalte zitten op een grote rots. Onmiddelijk ontstond een grijns op het gezicht van de knappe poes. Ze zou dit niet zomaar doen, dit mocht een spelletje worden. Met onschuldig opgeheven staart trippelde ze ricting de kater. ''Hallo,'' miauwde ze poeslief en grijnsde onschuldig. De kater draaide zich om en staarde even naar haar. Bingo, ze had hem te pakken. ''Hallo, wat doe je hier?'' Broeg de kater en Escada zwaaide zacht met haar pluizige staart. ''Nou, ik liep gewoon wat rond, en toen spotte ik een ongelofelijk stuk.'' Zei ze vleierig en snorde zacht. De kater leek hiervoor te valen want hij grijnsde. ''nou schone dame, dit stuk hier is vrij.'' Nu veranderde de gezichtsuitdrukking van de kleine knappe poes. ''Vrij om te sterven zeker?'' siste ze nu en sloeg haar klauwen uit. Met een krachtige sprong zette ze zich af en boorde genadeloos haar tanden in de hals van de kater. Haar vlijmscherpe tanden trokken de keel van de kater in een keer open. Snel zette ze zich af en keek vanaf een paar staartlengtes even toe hoe de kater stierf. Nog voor de kater het leven liet boog ze naar hem toe. ''The face of an angel combined with the soul of the Devil. That is who I am, you're just a plain fool to fall for my looks. You miserable excuse for a cat.'' Haar stem was duister en haar ogen glansden. Bij het horen van een geluid keek ze op en zette ze haar vacht op. Ze was zo geconcentreerd bezig geweest dat ze niet had gemerkt dat er iemand was gekomen.

-open voor 1 kat
-je mag kiezen of deze kater een clangenoot van je is of niet
-essie postmoood =3

Haar gele ogen bleven nog even hangen op de, nog steeds hevig bloedende, kater. Toen draaide ze haar kop om en keek neer op een kleine poes, waarschijnlijk nog maar zo'n zielige apprentice. Niet echt iets indrukwekkends dus, en de boze blik deed haar al helemaal niks. "Opdonderen jij, jij hoort hier niet." Siste de poes naar haar, en blies vervolgens naar haar. Escada gooide haar kleine, maar sierlijke kop naar achteren en lachte luid. ''Of anders? Jaag je me weg?'' Haar stem was spottend en ze bleef grinniken. ''En wat maakt jou denken dat je mij kunt wegjagen? Want je bent bang voor me.'' Soepel sprong de kleine poes van de steen af en belandde voor de neus van het poesje. Ze sloeg haar klauwen opnieuw uit en trok haar lip op. ''Dus, wat wil je gaan doen, want zo'n zielig katje als jij gaat het toch nooit winnen van mij. Want ik ben de moordenaar der moordenaars. Er zijn er maar weinig met zoveel liefde en talent voor moorden als ik.'' Ze grijnsde toen ineens onschuldig waardoor haar gezicht veranderde naar dat van een onschuldige kat. Even peilde ze de reactie van de jonge poes en zwaaide met haar staart. ''Wel grappig vind je niet? Want zeg eens eerlijk, ben ik nu echt zo angstaanjagend?'' Vroeg ze nu met een poeslieve stem. Alle kwaadaardigheid was in een klap verdwenen.

Ze zag de blik van de jongere poes naar de kater glijden en ze grinnikte heel even zacht. "Nee, waarom zou ik bang voor iemand zijn?" Miauwde het poesje en Escada moest nog harder lachen. ''Omdat je maar een goor misbaksel bent.'' siste de kleine gestreepte poes terug. Je hebt een clanlid van thunderclan vermoord! Hiervoor zou je moeten boeten!" Miauwde de poes opnieuw en Escada gooide haar kop naar achteren. ''Ojee, moet je nu huilen. En jij kan mij niet laten boeten liefje, ik ben sterker.'' Haar ogen glansden terwijl onder haar dikke pels haar spieren zich aanspande. Klaar om aan te vallen. Ze zag het poesje naar haar uithalen en soepel dook de kleine poes weg. "Ga hier weg jij vieze hond!" Om deze opmerking kon ze haar lach niet inhouden. ''Jij moet eens het verschil leren tussen een hond en een kat. En vooral eentje, die het waard is om kat genoemd te worden.'' Ze zette zich af en dook moeiteloos bovenop het kleinere poesje en drukte haar tegen de grond. ''Maar eerst ga ik jou eens leren dat je mij niet beledigt goor misbaksel.'' Met die woorden hief ze haar poot en in het zonlicht glansden haar klauwen even voor ze haar poot met snelheid liet zakken.