A shy voice whispers in the wind

Zachte poot stapjes verrieden de aanwezigheid van een kleine, pluizige en langharige poes. Haar chocolade kleurige tortoiseshell and white golfde en deinde ietwat bij elke verende pas die ze vooruit zette. Haar blad groene ogen schoten ietwat heen en weer terwijl ze rond keek in het onbekende gebied. Ze had haar moed bijeengeraapt en was de sterke geurlijnen overgestoken. De geur van katten die hier aan het gras, aan de bomen en aan de planten hing was bijna misselijk makend voor de jonge poes die niet zo goed met anderen om kon gaan. Shy had geen flauw idee in wat voor een risico ze zich stortte door hier rond te lopen, terwijl ze juist andere katten wou vermeiden. Haar nieuwsgierigheid was haar weer eens te veel geworden en ze moest op onderzoek uit. Het was een ongelijke balans. Haar nieuwsgierigheid dwong haar voorwaarts, maar haar grote verlegenheid en lage zelfvertrouwen dwong haar juist weg van anderen...

Maar de schoonheid van de vier grote eiken en de grote steen in het midden van haar gebied hadden haar nieuwsgierigheid geprikkeld, vooral juist omdat er zoveel katten geweest schenen te zijn. En nu, leek het verlaten! De uitgelezen kans... Haar oren ietwat naar voren gericht stapte ze voorwaarts, totdat ze iets hoorde. Meteen gingen haar oren plat in haar nek en drukte ze zich angstig tegen de grond, hopende niet op te vallen tussen de allang gevallen bladeren met haar tortoiseshell vacht als camouflage.

Blackpoint dwaalde langs de rivier, op jacht naar verse prooi. Een klein visje schoot door het water toen ze het probeerde te vangen. Haar zwarte poot was donkerder geworden van het water, haar vacht tegen haar aangeplakt. Net niet had ze de kleine karper gevangen, en daar baalde ze écht van. Ze kon niet zo goed vissen vangen als de andere van haar Clan, maar in vechten en andere prooi vangen was ze tamelijk goed in. Ze keek chagrijnig naar de rivier. Ze wist dat dit de grenslijn was van de Thunderclan en Riverclan. Ze zag de Zonnerotsen voor zich. Om die rotsen was gevecht uitgebarsten, al sinds de clans zich hier hadden gevestigd. Een koel briesje waaide door haar satijnzachte vacht heen. De krijger huiverde door de wind, maar het zou snel afgelopen zijn. De rivier was niet meer van ijs, en de glinsterende sneeuw was ook al weg. Daar was ze blij over. Eindelijk meer prooi. De konijnen en muizen zouden uit hun holletje komen. En de vissen zouden opgewonden uit het water springen, vragend om gevangen te worden. De kat glimlachte een keer. In haar hele leven had ze de rivier al mooi gevonden, ook al had ze niet veel vrienden, en ook geen partner. Ze zuchtte toen ze aan het woord 'Partners' dacht. ze wilde er ook een, eentje die gewoon haar was, maar dan een kater. Ze arriveerde bij de Vierboom, waar een Tweebeen pad omheen was gelegd. Weer waaide er een wind over, en een onbekende en vreemde geur schoten haar neusgaten binnen. Onbekend, misschien gevaarlijk voor de Clan. Ze schoot in de jachthouding, en kroop tussen de struiken door. Een wit met bruine kat legde haar oren in haar nek, en dook op de grond. Blackpoint sloop naar de poes toe, met een zware grom in haar keel. 'Wat doe je hier?!' siste Blackpoint die boven haar uittorende. 'Wie ben je? En wat wil je? Wat doe je?!' snauwde Blackpoint nogmaals. Ze was nooit echt gesteld op buitenstaanders, ze roken maar raar en waren alleen. Een makkie voor de Riverclan, dacht ze. Stel ze mocht aanvallen, kon Blackpoint nog altijd meer katten roepen.

Zo stil als een stuk steen in de branding bleef Shy op één plek liggen, haar oren plat in haar pluizige nek gedrukt en haar ogen stijf dichtgeknepen. Ademhalen? Dat durfde ze eigenlijk zelfs nauwelijks. De enige beweging die haar tengere lichaam op dit moment zo nu en dan maakte was een zachte huivering die telkens door haar lichaam heen trok. Misschien was ze wel gewoon paranoia, en was er gewoon helemaal niks aan de hand. Misschien had ze het zich zelfs allemaal gewoon maar verbeeld. Maar... Wat als ze dat niet gedaan had? En er echt een kat aan kwam? Ze moest er niet aan denken. Ze was sowieso sociaal niet goed, maar iets in dit gebied had sowieso al iets dreigends, gemarkeerd door de geuren van velen katten. Pootstappen verrieden de aanwezigheid van een andere kat. Zwaar gegrom betekende ook niet veel goeds. Ze opende baar bladgroene ogen en staarde de poes tegenover haar angstig aan. De kleine Shy dook nog verder ineen, het liefst wou ze gewoon door de grond heenzakken en verdwijnen van deze plek...

'Wat doe je hier?!' siste de onbekende poes, die naar vis rook. Door haar grootte torende ze hoog boven Shy uit en dat beangstigde haar alleen maar meer. "I-ik..." Begon ze zachtjes, maar ze kwam duidelijk niet uit haar woorden. 'Wie ben je? En wat wil je? Wat doe je?!' De woorden werden alleen maar venijniger en leken als zweepslagen aan te komen bij de jonge poes. Shy krabbelde angstig een stapje achteruit, haar adem kwam in gejaagde pufjes uit haar mond vanwege de paniek. "H-h-h-het s-spijt m-m-me" Stamelde ze, inmiddels zo in paniek dat haar woorden nauwelijks meer correct uit haar mond kwamen. "I-i-ik..I-i-ik... Ik w-w-wist het n-nie...niet..." Ze zette nog een paar stapjes achteruit. Ze was al zeer klein voor een kat, maar nu ze zo tegen de grond gedrukt zat leek dat alleen nog maar erger...

Onderwerp: Re: A shy voice whispers in the wind