She taught me how to think out loud

Donker. Als maar donker. Een vernauwend gevoel kroop in hem op terwijl hij zocht naar een uitweg. Een volgende adem tuig. Maar hij zat vast, bekneld onder een hevig gewicht. Claustrofobie joeg hem zijn slaap uit en met een hevige ademhaling ontwaakte de leader uit zijn slaap. Een wanhopige snik ontsnapte zijn bek terwijl hij geschrokken het donker om zich heen afzocht naar iets bekends. Toen hij zijn kop in haar lange pels drukte, opzoek naar de rust die hij eerder die avond naast haar gevoeld had. Het was maar een droom, niets meer. Hij was veilig. Maar waarom kwam hij dan niet meer tot rust? Hij beet op zijn wang terwijl de pijn wederom weer door zijn schouder heen klopte. Hij hoopte dat hij haar niet wakker maakte...

+Fawnleap only

♔ nickdiazfan

Fawnleap was vrij moeilijk te ontwaken als ze eenmaal haar ogen had gesloten. Ze wist nog goed hoe er in haar jongere jaren grapjes over werd gemaakt. "Er kan een bom afgaan en jij blijft nog lekker in je nest liggen" of "Slapen? Ik dacht echt even dat je dood was!" Toen de tijd vond ze zulke opmerkingen zo vervelend. Ze zag het echt als een vloek. Maar haar mening erover was sindsdien veranderd. Niks was beters dan na een lange dag werk, je ogen te kunnen sluiten en dan helemaal van de wereld te zijn. Totdat het zachte gezang van de vogels buiten, en de zonnestralen die altijd wel hun weg door elke beschutting wisten te wormen, haar uit haar sluimer wist te halen. En zo was ze weer fris en fruitig voor een nieuwe dag.

Normaal was dat zo, maar vannacht niet. Geluiden die over haar hoofd horen te gaan, wisten haar te raken. En zorgde er voor dat ze langzaam maar zeker wakker werd. Ze was eerst een beetje in de war, maar die gedachtes drukte ze snel weg toen ze in de gaten kreeg wat; of beter gezegd; wie tot haar door had weten te dringen. Haar partner; Blazestar, hij lag te draaien en te zuchten. Het was duidelijk dat hij zijn rust niet kan vinden. De mollige poes drukte haar lichaam voorzichtig dichter tegen die van hem en opende haar bek. "Als je niet kan slapen, misschien kunnen we even praten?" Ze lachte zachtjes en draaide haar staart om die van hem heen. "Het maakt mij niet zo zeer uit waarover, ik wil gewoon je stem horen."

Haar stem was als licht aan het einde van de tunnel. Een redding's touw om zich aan op te trekken. Een rots in de branding. Het was zo zacht als haar woorden, zo warm als haar omhelzing. De leader sloot even zijn ogen terwijl hij zijn snoet verder in haar zachte pels begroef. Het voelde vertrouwd waar eerder angst verscholen gezeten had. Hij was wakker maar toch voelde het alsof hij nog steeds aan het dromen was, en dit keer een goede droom. Ze wilde erover praten, maar de leader kon de woorden er niet voor vinden. Hij haatte het om zich zo zwak te moeten voelen. Hij haatte hoe iedereen zich om hem bekommerde, haatte het om afhankelijk te zijn van andere. Hij kon niet jagen en nu kon hij ook nog is niet eens normaal op zijn poten staan, hij was starclan verdomme nutteloos. En die woorden klonken hem enorm bekend, maar nog nooit had hij het met zijn eigen stem aan moeten horen en niet in die van zijn vader. Die man was gelukkig dood, maar nog nooit had zijn stem uit het verleden zo levendig in zijn oren weerklonken. Een zachte zucht ontsnapte hem terwijl hij zachtjes humde, zichzelf terug plaatste in het hier en nu. "Sorry dat ik je gewekt heb" mauwde hij zachtjes tegen zijn partner, zijn lief. Zelfs iets simpels al slapen was lastig nu verdomme. "Ik vat lastig slaap...sinds...sinds het ongeluk" legde hij zachtjes uit "Mijn dromen lijken er geen afstand van te kunnen doen, stomme dingen zijn het, nachtmerries. Ik was altijd zo enorm goed in slapen...ooit was het mijn grootste talent" een zwakke glimlach trok aan één van zijn vermoeide mondhoeken.

♔ nickdiazfan

Onderwerp: Re: She taught me how to think out loud