Heaving through corrupted lungs

Ze had die nacht geen oog dichtgedaan.
De rust leek eindelijk terug te keren in het windclan kamp nu de ingang weer vrij was en de moordenaar was onthuld. Maar de ex medicine cat kreeg het idee dat ze doordraaide, alsof ze nog net zo opgesloten zat als hiervoor. Alleen nu zonder de sneeuw. De woorden van Thawrage bleven haar achtervolgen, samen met die trieste, lege ogen van haar meisje, van haar Wisteriawisp.
Ze had er de hele avond over lopen peinsen, bleef draaien in haar nest tot geërgerde warriors haar snauwden om stil te liggen. Toen was ze het kamp in gestapt en had ze wanhopige tot haar sterren gebeden. Maar het was zoals ze tegen Thawrage had gezegd: de sterren spraken niet met ex medicine cats. Ze moest het zelf doen, haar eigen leven betekenis gaan geven. Maar in alle eerlijkheid voelde het alsof er geen betekenis meer was. Toen de zon eindelijk op kwam en het sociaal acceptabel was om überhaupt wakker te zijn, had ze haar keuze gemaakt. Een keuze die ze eigenlijk al veel eerder had gemaakt, maar het maakte het er niet makkelijker op. Met een zucht hakte ze de laatste knoop door, en stapte ze naar de leaders den. "Uhm, Blazestar? Mag ik je even storen?"


&Blaze

Hij was een wrak. Geen zinkend schip. Zijn lichaam was op de rotsen gebotst en zijn geest was verzopen in ijskoud water. In wat zowat een coma leek had hij de afgelopen dag weg geslapen en nog leek hij enkel in een wazige droom te zijn wakker geworden toen de kattin haar stem door zijn den heen weerkaatste. Verdomme, was het al weer tijd om zijn nest gedag te zeggen? Een luide, raspende hoest ontsnapte pijnlijk zijn longen terwijl hij roestig omhoog kwam, iets wat zijn gekneusde lijf niet zo prettig leek te vinden. "oh starclan verdomme." schold hij tussen op elkaar geklapte kaken door. Zijn gezicht wegtrekkende in de pijn. Een diepe zucht volgde voor hij zijn blik op de ex medicine cat liet vallen.  "Routnose" mauwde hij schor. Hij deed de moeite niet eens echt meer om zich redelijk voor de katten om hem heen op te stellen. Zijn pels schoot alle kanten op, de ringen onder zijn ogen waren te tellen en zijn postuur was verre weg van fysio approved. "Wat is er?" vroeg hij vervolgens. Routnose sprak niet meer met starclan na wat ze geflikt had. En zelfs hij kon aan d'r zien dat ze niet gelukkig meer was sindsdien. En de zucht waarmee ze het gesprek in was gekomen, zette een sombere toon weg voor de rest van hun conversatie.

Ze hoorde een rochelende hoest door de grot heen galmen en Routnose wincete. Ze had geen idee wat hij had doorstaan in die tijd dat hij buiten het kamp was, maar toen haar ogen aan het donker gewend waren wilde ze niets liever dan de medicine cats den induiken en hem bestoken met 10 verschillende kruiden. Ze versteende en de moed zakte haar in de pootjes. Hij leek een gebroken man, veel te moe om ook nog eens haar gezeur op zijn bord te krijgen. "S-sorry, weet je zeker, dat..." haar woorden stierven weg. Bijna, bijna slikte ze haar woorden in. Maar haar poten brandden, en alleen het idee al om nog een dag slapeloos in haar nest door te brengen, om nog een nacht het graf van Wisteriawisp en Milky te bezoeken, om nog een nacht de blikken van al haar vrienden te moeten vermijden... Dat idee werd met de seconde ondragelijker. En wederom wilde ze huilen, dit keer niet eens meer met een aanleiding. Iedere beslissing die ze nam deed iemand pijn, al dan niet de hele clan. Iedere stap was een andere kant op, maar altijd de verkeerde richting. Maar vandaag, nu, zou de laatste keer zijn. "Blazestar, het spijt me zo erg dat je dit er nog bij krijgt, nu, na alles..." ze slikte de naalden in haar keel door. "Ik ga windclan verlaten." voordat hij een reactie kon formuleren sprak ze haastig verder. "A-alsjeblieft, spaar je energie, je hoeft me niet meer over te halen. Ik ben nutteloos. Ik kan niet jagen, de queens vertrouwen me niet met hun kittens, mijn vrienden verachtten me en de rest is dood. Ik heb het geprobeerd Blazestar, ik zweer bij de sterren dat ik het écht heb geprobeerd. Maar ik breng alleen maar pijn hier in Windclan, overal waar ik ga. Het is beter voor iedereen." ze wreef de tranen uit haar vermoeide ogen, de donkere cirkels daaronder matchten met die van hem.

Tijd werd hem niet gegeven om terug te komen op zijn interesse. Nog voor ze hem antwoord liet geven op haar vragen, brak het ijs. Een zee aan woorden sloeg over, en met ieder woord die haar mond verliet, verging ze verder in het eindeloze koude blauw. De leader had dit eerder gehoord. Starclan, het leek inmiddels al weer eeuwen geleden sinds de kattin voor hem hier stond. Smekende weg te mogen. Wat had hij haar toen ook alweer gezegd? Wat maakte het dat ze destijds gebleven was? Was het de hoop dat iedereen hier bij zou draaien? Was het de laatste wanhopige greep geweest aan hoofdstuk van d;r leven die nu gesloten was? De kleine kater zuchtte zachtjes terwijl hij de kattin aankeek, zijn blik een wir war van emoties. Aan de ene kant was hij kwaad, woest. Hoe kon ze hun verlaten? Waar haalde ze het gore lef vandaan haar thuis de rug toe te keren. De clan die haar gehuisd had, de clan die voor haar gevochten en gejaagd had? Maar aan de andere kant was het ook een zekere zorg die haar binnen de grenzen wilde houden. Want hoe ver zou ze het alleen halen?  En daarbij..ze deed windclan geen pijn meer. "Routnose" mauwde hij uiteindelijk"Zoals ik al gezegd heb, ik ga je niet tegenhouden." Hij was geen babysitter. Hij was geen god. Als zij hun wilde verlaten zou ze dat mogen. Het was haar leven, niet het zijne of dat van zijn kinderen. "En ik denk ook niet dat ik je nog hoef te vertellen dat er dan geen weg meer terug is" Zijn blik verharde een beetje. Want het deed wel dergelijk iets met hem. Hij kende het soort dat zijn clan de rug toekeerde, en het was het soort dat zijn bloed deed koken. Ware moeite kostte het hem de twee van elkaar te onderscheiden. Routnose en dat soort. "Windclan heeft voor je gezorgd, je groot gebracht." mauwde hij "Windclan is je verdomme thuis Routnose. Ben je oprecht bereid dit te  verlaten?"

Het voelde verdomme zo fout om hem dit aan te doen. Om wederom haar probleem zijn probleem te maken, iedereens probleem. Want hij leek zo moe, zo verdomd moe. Even moe als zij zich voelde, en dat was een gevaarlijk iets.
In stilte hoorde ze zijn woorden aan, haar ogen tot de grond geslagen. Ondanks alles hield hij zijn stem kalm, maar Routnose was er uitzonderlijk goed in geworden om de onderliggende toon uit andere katten hun woorden te pikken. De moeder die niet wilde dat haar zoontje zag dat ze pijn had, de apprentice die zichzelf forceerde om zijn mentor niet teleur te stellen... En de leader, die woest was op een medicine cat die hij ooit vertrouwde. Zijn laatste woorden raakten de roos, brachten dat knagende schuldgevoel naar boven dat ze de vorige keer ook had gevoeld. Maar iedere nacht had ze erover wakker gelegen, iedere dag het opnieuw geprobeerd. Maar Falconstrike en Crowcall zouden haar nooit vergeven, en Milkypaw en Wisteriawisp zouden daar nooit meer de kans toe krijgen. "...Je hebt gelijk," klonk haar stem uiteindelijk zachtjes en verslagen. "Windclan is mijn thuis, ze hebben voor me gezorgd en me grootgebracht..." haar mintgroene ogen ontmoette de zijne, en ze was altijd al een open boek geweest. "En ik heb dat allemaal verraden en verloren. Blazestar, al mijn vrienden zijn dood of verachtten me, stuk voor stuk. En ik, Wisteria, ik kan niet- Ik kan niet meer-" het moment dat ze haar naam uitsprak wist ze dat ze niet meer zou kunnen stoppen met huilen als ze door bleef gaan, er waren toch geen woorden om te zeggen hoeveel pijn alles deed. Wisteria was altijd als een dochter voor haar geweest, en hun vriendschap was nooit geheim geweest. En iedere keer dat ze aan haar blauwe ogen dacht wilde ze niets anders dan met haar van plaats wisselen. Routnose herpakte zichzelf met haar laatste beetje zelfbeheersing. "Het enige wat ik kan doen is beloven op Starclan dat ik nooit de geheimen van Windclan door zal spelen, en zeggen dat het me spijt. Maar ik ga Blazestar, dit keer echt. Er is niets meer wat ik Windclan nog kan geven." en windclan mij.

Hij had gelijk. Waarom hadden ze dit gesprek dan nog? Blazestar beet peinzend op zijn wang terwijl hij de medicine cat aankeek. Hij hoefde geen kenner van sociale clues te zijn om te zien dat de kattin voor hem gebroken was, iets wat enkel volumes sprak over de mate waarin haar hart gebroken werd bij ieder woord dat ze door haar strot heen forceerde. Rouwe emoties hingen in de lucht en Blazestar voelde de zwaarte er van op zijn eigen schouders wegen. Hij slikte en liet zijn amberen ogen even op zijn poten vallen alsof hij zichzelf er aan herinneren moest houvast te houden aan de werkelijkheid. Wat wilde ze dat hij zei? Wat wilde hij zeggen? De waarheid was dat Routnose hier niks meer vinden kon, en hij zou niet weten wat hij hier in veranderen kon. Wisteriawisp, verdomme hij had er zelf in de dood gesproken, zou niet meer terug komen. En haar reputatie, well. Een diepe zucht ontsnapte hem terwijl hij langzaam knikte "De keuze is aan jou.. Routnose" mauwde hij stroefjes terwijl hij zijn blik op die van haar hield en wat dichterbij stapte "Je weet de kostte, de gevaren van buiten windclan. En je weet dat dit je thuis is" De leader slikte. Verbannen was zo veel makkelijker dan dit."Als jij werkelijk weg wilt. Is er niks wat ik kan noch ga doen om jouw tegen te houden, behalve er tegen zijn. Het is jouw leven, jouw keuze." Hij zuchtte zachtjes, liet zijn woorden op haar wegen.

Hij vertelde haar wat ze al wist. Immers was het waar, hij kon het haar niet verbieden. Ze was niet iemand die tegen de woorden van haar leader in ging, maar dit leek een uitzondering. Nogmaals wilde ze hem zeggen dat ze het had geprobeerd, maar ze kreeg het idee dat haar woorden alleen maar meer als wanhopige smeekbeden zouden gaan klinken. Ze zou willen dat ze het aan kon raken, en alles wat ze voelde naar hem over kon brengen. Het was een superkracht waar ze vroeger als kitten altijd over had gedroomd, met het idee dat als iedereen elkaar zou begrijpen, alles zoveel makkelijker en mooier was. Ze begreep niet waarom dat kinderlijke idee nu opeens naar haar terug kwam, nu ze zich ouder voelde dan ooit te voren. Want het was waar, ze wist de kosten. Ze had het hart niet om te vertellen hoe erg ze wist wat haar tegemoet zou komen daarbuiten, maar ergens was ze bang dat hij het al wist. Wederom zweeg ze een lange tijd. Wat was er nog te zeggen? Ze had het idee dat er duizenden woorden waren die ze nog moest zeggen, maar ze waren allemaal net buiten bereik. Dus knikte ze enkel. "...Bedankt. Voor alles, en de kans die je me hebt gegeven." ze draaide zich stilletjes om, maar halverwege twijfelde ze en draaide zich nog één keer met een bezorgde blik naar hem toe. "Als je een half papaverzaadje met een blaadje kamille neemt in de avond, helpt dat met de slaap," fluisterde ze als laatste, omdat ze het toch niet kon laten. En met die woorden draaide ze zich van hem weg.

[rout topic uit]

Ze bedankten hem, en daarmee wist de leader al dat zijn woorden ter vergeefs waren geweest. Routnose zou vertrekken, hetgeen waar ze zo gebrand op was geweest. De kleine leader slikte terwijl ze zich van hem weg draaide en het nog in d'r hart kon vinden hem medisch advies te geven. Hij beet op zijn wang en slikte, "Dankje Routnose, voor al je jaren van dienst. Ik wens je het beste, waar je ook heen gaat." sloot hij af. Want wat meer kon hij zeggen als zij al had aangegeven dat hij haar niet meer kon overhalen? Ze zou weggaan en een nieuw begin ergens startte. En wie weet was dat ook beter voor haar. Want als zij geen geluk hier meer vinden kon, wie was hij om haar hier te houden?

[Topic closed]