Bad Ideas [Olive]

De avond begon al te vallen toen ze de kater weer voor het eerst sinds de ochtend spotte. Hij had het gedaan. Er gingen verse roddels door het kamp en het uit elkaar gehaalde nest zei genoeg: Silver en Olive hun relatie was verbroken. Ergens voelde ze zich slecht, alsof zij het had veroorzaakt. Nu ze erop terugkeek kreeg ze het gevoel dat ze gisteren hadden geflirt, dat het meer was dan alleen maar troosten. En gek genoeg werkte dat goed op haar humeur. Was dit misschien een opvliegertje? Wat het dan ook mocht voorstellen, het was haar morele plicht om er voor hem te zijn Met haar staart in de lucht ter begroeting stapte ze op de kater af. "Gaat het een beetje?" Vroeg ze met een schuin glimlachje,

[Closed]

Het kamp uit, weg van de roddels en de vragen, weg van alles. Het voelde goed om even buiten te lopen, om alles even te kunnen vergeten. Gister hadden Silverwish en hij hun kinderen verteld hoe het zat. Ze hadden hun nest gescheiden, en dat was dat geweest. Ze waren uit elkaar, en waren elkaar niets meer verschuldigd. Toen Olivebranch vanochtend wakker was geworden had hij voor het eerst de leegte pas echt gevoeld die Silverwish had achtergelaten. Hij was uit zijn nest gekropen en was zonder te eten weggegaan op deze wandeling. Tegen de tijd dat hij Spottedrain's stem hoorde, was hij al bij Sunningrocks aangekomen. "Ah. Dag, Spottedrain. Verrassend genoeg gaat het niet verschrikkelijk, hoewel ik niet zou zeggen dat ik enorm enthousiast deze dag in ging." Mauwde Olivebranch op de meest luchtige toon die hij kon vinden.

Niet verschrikkelijk. Dat was al een begin. De poes draafde op hem af en ging voor de kater zitten, netjes op afstand. Ze had het met hem te doen. Al de hele dag ving ze glimpsen op van gesprekken over "hoe het toch zover had kunnen komen." Nou had natuurlijk lang niet iedereen het erover, maar er gingen toch verdacht veel blikken Silverwish haar kant uit. Spottedrain begreep maar al te goed waarom ze de zwarte kater de hele dag nog nergens had gezien. "Heb je geen spijt?" Besloot ze er maar meteen in te gooien. Ze voelde namelijk een onverklaarbare drang om het te weten.

Verlost was niet het perfecte woord, maar Olivebranch had wel een grote last van zich af voelen glijden toen hij het ook écht gezegd had. En toen Silverwish had gezegd dat ze het ermee eens was, was die last ook niet meer teruggekomen. Ze waren goed uit elkaar gegaan. Hij schudde dan ook zijn kop, terwijl de grote kattin tegenover hem ging zitten. "Geen spijt. Het voelt natuurlijk niet fijn, maar het was het juiste om te doen." Hij glimlachte zwakjes en trok zijn schouders omhoog. "Ik heb echter nog geen zin om er vragen over te beantwoorden.. niet van de clan, in ieder geval. Dus ik moest even weg.. de hele dag." Legde hij uit. Hij liet zijn olijfgroene blik langzaam over Spottedrain glijden, en vroeg zich plotseling af of dit het enige was waar ze over wilde praten. Bij de gedachte dat dat misschien zo was, voelde hij een vreemde teleurstelling.

Geen spijt. Dat was alles waar het over een tijdje nog om zou draaien. Zij had nooit een echte relatie verbroken, maar ze wist dat het vrijwel altijd de juiste keuze was. Over waarom hij vandaag de hele dag al weg was had ze inderdaad gelijk, maar goed, dat was niet lastig om te raden. Begripvol knikte ze hem toe. "Ik snap het." Glimlachte ze warm. "Nu weet ik dat dit een vraag is, maar heb je wel zin in mij?" Haar ogen werden een klein stukje groter bij het besef dat dat heel anders kon worden geïnterpreteerd, maar ze wist zich snel te herstellen. Hij begreep heus wel dat dat niet was wat ze bedoelde.

Maar het duurde even voordat Olivebranch inderdáád begreep wat ze eigenlijk bedoelde. Zijn groene ogen sprongen wijd open, en hij keek haar met open bek aan. Hij kon het niet helpen, zijn ogen dwaalden plotseling af, weg van Spottedrain's ogen. "Ik ehm.. ik.. Oh!" Mauwde hij, waarbij hij zichzelf wel voor zijn kop kon slaan. Olivebranch liet een ongemakkelijke lach en schudde zijn kop beschaamd. "Jeetje.. ik weet niet waar ik vandaag met m'n hoofd zit. Ja, ja.. ik heb wel zin in jou. Op die manier.. je mag blijven." Stamelde hij, voor hij snel zijn mond sloot, zodat hij het niet nog erger kon maken.

Maar natuurlijk bleef Olive de ongemakkelijke jongen die hij was. Herinneringen brachten haar naar hun vorige soortgelijke gesprek, manen terug. Het was alsof ze een déjà vu had. De poes kon het niet laten om hard te grinniken, even ongegeneerd als altijd. "Op die manier ja." Lachte ze. Dat hij echt even aan dat andere dacht verbaasde haar. Het was haast alsof hij het wilde. Haar hart stopte even. Zou het? Nee.. Natuurlijk niet. De arme jongen was nog niet eens over zijn break-up heen. "Dat doet me goed, dat ik mag blijven." Maar het was ook verdrietig. Was zij echt zijn beste vriend? De deputy waarmee hij soms een praatje maakte, en nu dan toevallig één goed gesprek mee had gevoerd? Een zachte zucht ontsnapte uit haar neus. Ze hadden meer gemeen dan ze dacht. "Hoe reageerde ze?" Vroeg ze vervolgens voorzichtig. Vast niet vrolijk.

Och Starclan, daar was die lach weer. Hoe kon dit nou? Hoe kon hij nou weer zo snel na Silverwish in iemand geïnteresseerd raken? Hij had echt van haar gehouden, hoorde dit niet veel langer te duren? Olivebranch probeerde het maar van zich af te zetten. Het was frustratie, eenzaamheid, verdriet door de scheiding; iets. Oh sloot zijn ogen, telde tot drie en opende ze weer, zijn gezicht wat meer uitgestreken. "Ze was verdrietig.. net zoals ik, maar ze begreep het. Ze zei dat zij hetzelfde had gevoeld. We houden nog van elkaar, maar niet meer op die manier. Ik bedoel: ze is de moeder van mijn kinderen, dat gaar nooit meer weg." legde hij zo luchtig mogelijk uit. Toch voelde Olivebranch zijn keel een beetje dichtknijpen, voelde het verstikkende gevoel dat vooraf ging aan tranen.

Er leek zoveel emotie in hem gaande te zijn, maar voor ze ernaar kon vragen begon hij al te vertellen. Ze hielden nog van elkaar, maar niet zoals eerst. En het was wederzijds. Was dat nou blijdschap die ze voelde? De poes probeerde zich nog wijs te maken dat het voor hem was, maar wist zelf ook dondersgoed wat hier begon te ontstaan. Het was iets wat ze al vele malen vaker had gevoeld. Langzaam stapte ze op hem af en sloot ze zich in dezelfde omhelzing als de vorige dag. "Je hoeft het er niet meer over te hebben als je dat niet wilt." Suste ze zachtjes. Ze hoefden even helemaal niks.

De aanraking was niet verwacht, maar hij liet het wel toe. Rustig liet hij zijn zwarte kop over haar bruine vacht glijden. De warmte was fijn, en het was erg aanlokkelijk om op haar suggestie in te gaan en gewoon even alles te vergeten, om even hier en nu te zijn. Olivebranch voelde wel wat onzekerheid, Silverwish lag nog geen hele dag achter hem, misschien moest hij voorzichtig treden. Aan de andere kant.. hij had geen verplichtingen meer aan zijn voormalige mate, en de omhelzing voelde erg goed. "Goed idee.. laten we het daar maar bij laten." Fluisterde hij wat droogjes. Hij duwde zich naar voren, zodat ze dichter tegen elkaar aanzaten. Hij begroef zijn neus in haar nek en snoof opnieuw die heerlijke lucht van buiten op: dennen en aarde. "Jij dan.. hoe is het met je?" mompelde de zwarte warrior.

Een meisjesachtige giechel ontsnapte bij zijn geweldige reactie. Hij wilde het erbij laten, zijn voormalige partner voor even vergeten. En even voelde ze zich schuldig. Deed ze er wel goed aan om hem op deze manier te verleiden? Ze wist niet eens wat ze precies van hem wilde. Alle vormen van twijfel verdwenen echter toen hij haar geur overduidelijk opsnoof, iets wat geen ander in moons had gedaan. Als reactie drukte ze zich dichter tegen hem aan. "Verrassend goed.." Mompelde ze met een nerveus lachje. Zou hij dit nog als troosten zien?

Het werd allemaal een beetje te gek voor Olivebranch, die niet wist wat hij nou moest voelen. Aan de ene kant wilde hij rustig aan doen, zijn tijd nemen en even helemaal los leven om alles op orde te krijgen. Aan de andere kant was er Spottedrain, met haar mooie lange vacht, en haar heerlijke geur, haar leuke lach. Langzaam trok hij zijn kop een stukje terug, zodat hij haar aan kon kijken zonder scheel te zien. "Sorry voor ehh.. het moment, Spotted. Maar ik moet even weten: wat zijn we aan het doen?" Hij keek een beetje hulpeloos. "Ik wil niks uitsluiten, trouwens! Gewoon.. ik moet nu even weten wat ik kan verwachten." Hij had de omhelzing niet verlost, dus blijkbaar had hij geen grote bezwaren.

De wereld stond een tel stil nadat hij die vraag has gesteld. Oh StarClan, waar was ze mee bezig? Een kater verleiden die nog niet eens de kans had gehad om over zijn break-up heen te komen. Dit was weer een nieuw dieptepunt voor haar. "Ik- uh." Sputterde ze, terwijl de gedachtes door haar hoofd raasden. Hij sloot het niet uit.. Met een lichtjes opengevallen bek keek ze hem aan. Dit was het moment waar het allemaal vanaf hing, en ze kon niet meer terug. Ach, f*ck it. "Je bent aantrekkelijk." Dit mocht niet teveel op een liefdesverklaring lijken. Hij was leuk, maar meer dan dat zat er voor nu ook niet in. "En er is weinig waar ik nu bezwaar op zou hebben.." Grinnikte ze nerveus. "Ga ik te ver?"

Het kon niet geholpen worden, Olivebranch grinnikte zachtjes toen Spottedrain toegaf dat ze op dit moment tegen weinig bezwaar had. Ze was duidelijk nogal in turbulentie over de hele situatie, net zoals hij. Maar hij had nog de luxe dat hij geen rekening hoefde te houden met wat er gepast was na een break-up, want dat bepaalde hij zelf. "Hmm, interessant." Vervolgde hij na een tijdje, op een plagerige toon die zij ook vaak tegen hem had gebruikt. "Nee, je gaat niet te ver. Je bent zelf ook.. erg aantrekkelijk is misschien tekort. Ik heb het gevoel dat je dat niet vaak genoeg hoort." Hij praatte op een zachte, prettige toon. Zijn mond zat dicht bij haar oor, en hij fluisterde haar mooie woorden in. "Tegen weinig bezwaar, zeg je. Dat klinkt.. bemoedigend." Bij dat laatste woord beet hij zachtjes in de zijde van haar nek, om een reactie te krijgen.

Ze voelde haar hart smelten toen hij haar aantrekkelijk, of eigenlijk nog meer dan dat, noemde. Dat was iets wat ze inderdaad niet vaak hoorde, niet op zo'n lieve, oprechte manier. Hij was zacht, maar direct en dat pakte haar meer dan verwacht. Nu begreep ze was Silverwish zo lang in hem had gezien. Bij zijn beet in haar nek hapte ze naar adem, gevolgd door een brede, open glimlach, waarna ze haar poten om hem heen sloeg. "Ben je al bemoedigd?" Fluisterde ze terug.

Het spinnen dat diep in zijn keel was opgeborreld veranderde langzaam in een diep en zacht gegrom. Olivebranch keek de deputy aan, en wist op dat moment heel goed wat hij wilde. Alle twijfel loste op. "Oh ja.. ik ben bemoedigd." Grinnikte hij, en hij duwde zichzelf met zijn achterpoten omhoog. Daardoor kantelde Spottedrain, die om hem heen hing, en lag ze plotseling plat op haar rug onder hem. De zwarte kater keek op haar neer; zijn glimlach had plaats gemaakt voor een bijna gretige uitdrukking. Hij bleef echter zacht en rustig. Langzaam liet Olivebranch zich zakken, en hij liet zijn tong oplopen: over haar borst, richting haar kin. "Niet te veel, toch? Fluisterde Olive, om nog even te bevestigen dat ze dezelfde ideeën hadden.

Een gilletje klonk toen hij haar omver kantelde, gevolgd door een ongecontroleerd gegiechel. De verlangende uitdrukking in zijn ogen liet haar alleen nog maar meer willen, en dat kreeg ze. Met wijde open keek ze naar zijn kop, terwijl hij langzaam met zijn tong naar boven werkte. "Je mag alles doen." Fluisterde ze zachtjes, waarna ze hem tegen zich aan trok zodat ze hem kon aankijken. "Weet je het zeker?" Besloot ze nog te vragen, al was het antwoord vrij duidelijk.

Alles, hij mocht alles doen. Dat maakte die hongerige blik nog sterker. Hier onder hem lag de mooie, zachte deputy, en hij mocht alles doen. Resoluut knikte Olivebranch, licht grijnzend. Heel Silverwish, heel de situatie was hij vergeten. De clan bestond even niet, niets bestond behalve zij twee. "Zeker." Gromde hij zachtjes, alvorens de kater zich langzaam naar beneden begon te bewegen.

-Intermissie-

Samen lagen ze in het gras naast de rivier, hij met zijn sterke poten om haar heen. Ze luisterden een tijdje naar de geluiden van het bos, zelf in volledige stilte. Olivebranch was langzaam de nek en kop van Spottedrain aan het wassen, terwijl hij nog een beetje nahijgde. Met zijn onthoudingsvermogen leek niets mis te zijn geweest, noch met zijn enthousiasme. "Hmm, dat was.. dat was.." Hij grinnikte zachtjes, niet wetend welk woord gepast was om het te beschrijven. Het was zeker interessant geweest, en hemels.

Met een voldane glimlach keek ze naar de lucht terwijl de kater haar vacht waste. In geen tijden had dit zo goed gevoeld, zelfs niet met vorige, iets serieuzere flings. Of dat was hoe ze hem wilde noemen wist ze nog niet. Voor nu besloot ze om van het moment te genieten, voordat één van hen spijt begon te hebben. "Buitengewoon." Glimlachte ze terwijl ze een poot over zijn buik heen sloeg. "Op de beste manier mogelijk." Maar hoe gingen ze verder? Ze mocht hem te erg om dit na vandaag te vergeten. "Dus, morgen zelfde tijd?" Grapte ze zachtjes, maar iets aan haar toon liet blijken dat het niet volledig onserieus bedoeld was.

Buitengewoon, dat was een woord dat hem wel zinde. Olivebranch knikte, en keek haar aan terwijl ze haar omhelzing uitbreidde. Maar wat was ze nou? Geen partner, dat mocht duidelijk zijn, maar ook niet zomaar een pleziertje waar hij morgen niet meer over na hoefde te denken. Dat werd nog benadrukt toen Spottedrain een tweede keer voorstelde. Haar half-grappende toon hielt hem niet voor de gek. Even vernauwde Olivebranch zijn ogen, nadenkend. Toen grijnsde hij jongensachtig en schudde zijn kop. "Nee, vannacht, als je niet al te moe bent." Plaagde hij haar. "En een andere plek."